یکی از روش های غیرتهاجمی مطرح در بررسی چگونگی فعالیت ناحیه های مختلف مغز در پاسخ به فعالیت های مختلف فیزیولوژیکی، استفاده از روش تصویربرداری عملکردی مغناطیسی است که هدف از این تصویربرداری یافتن نگاشتی از مغز است که مراکز انجام فعالیت های مختلف را در مغز مشخص می کند. به طور کلّی سه نوع ارتباط ساختاری، عملکردی و تأثیری در نواحی مختلف مغز تعریف می شود: ارتباط ساختاری مشخص کننده ی راه های عصبی موجود بین دو یا چند ناحیه ی مغزی است، ارتباط عملکردی به صورت همبستگی زمانی پیشامدهای عصبی- فیزیولوژیکی نواحی جدا از هم تعریف می شود و ارتباط تأثیری جهت ارتباط یک سیستم نورونی را بر روی دیگری نشان می دهد. از بین سه نوع ارتباط تعریف شده، ارتباط های تأثیری برای فهم عملکرد کامل فعالیت رخ داده در مغز و به دست آوردن جهت ارتباط های بین نواحی فعال شده کاربرد بیشتری دارد، به این دلیل که در این نوع ارتباط برخلاف ارتباط های ساختاری و عملکردی، تعاملات دو طرفه بین نواحی فعال شده ی مغز بر روی یکدیگر نیز مورد بررسی قرار گرفته و در روش های به دست آورنده ی ارتباط های تأثیری در نظر گرفته و مدل می شوند، به همین علت پژوهش حاضر تمرکز خود را بر روی ارزیابی و مقایسه ی انواع روش های به دست آورنده ی ارتباط های تأثیری بین نواحی مغزی قرار داده است و در نهایت به علت شباهت ساختاری زیاد بین سیستم عصبی و مدل های گرافیکی احتمالی مثل روش شبکه های بیزین این روش را برای این منظور مورد استفاده قرار داده است. در پژوهش حاضر الگوریتم های مختلفی از روش شبکه های بیزین مثل: جستجوی حریصانه، الگوریتم های pc، cpc و ges بر روی داده های مصنوعی و واقعی متعدد برای به دست آوردن ارتباط های تأثیری، اجرا شده است که در بین این الگوریتم ها، الگوریتم pc نسبت به بقیه دارای نتایجی با امتیاز bic بیشتری می باشد. در نهایت این پژوهش به این نتیجه رسیده است که الگوریتم های موجود در روش شبکه های بیزین در مقایسه با سایر روش های به دست آورنده ی ارتباط های تأثیری مثل روش dcm (که نسبت به سایر روش های مطرح در این موضوع بیشترین استفاده را در سال های اخیر داشته است) دارای مزیت هایی مثل: نیاز نداشتن به فرض مدل اولیه برای اجرا، داشتن محاسبات کمتر، قابلیت کار کردن با داده های ناقص و اجرای راحت تر الگوریتم های به کار رفته، می باشد.

سامانه های دارورسانی بر پایه نانوذرات آلبومینی به دلیل برخی ویژگی هایشان نظیر زیست سازگاری، تجزیه پذیری در بدن و امکان اصلاح سطح در راستای رسانش هدفمند عوامل درمانی، به صورت گسترده ای در حال تحقیق و توسعه هستند. در این پژوهش، نانوذرات آلبومین سرم انسانی حاوی داروی تاموکسیفن و متصل به پادتن تک دودمانی 1f2 (ضد گیرنده her2) تولید، مشخصه یابی و مورد بررسی برون و درون تنی قرار گرفت. برای تولید نانوذرات آلبومین حاوی دارو از یک روش نامحلول سازی اصلاح شده شامل اعمال فراآوادهی بر روی محلول آبی آلبومین حاوی تکه های دارو پیش از اضافه نمودن اتانول استفاده شد. میزان بارگذاری و انباشتگی دارو در نانوذرات با به کارگیری روش رویه پاسخ و با طراحی مرکب میانی آزمایش ها، بهینه سازی شد. تحت شرایط بهینه ی 6/1 میلی گرم بر میلی لیتر غلظت دارو، 8/7 ph و زمان تماس 5 ساعت برای دارو و آلبومین، بالاترین مقدار بارگذاری دارو، 65/6 % و بازدهی انباشتگی دارو، 74% به دست آمد. سپس، پادتن تک دودمانی 1f2 از طریق یک پیوند دهنده پلی اتیلن گلیکول دو عاملی، به سطح نانوذرات متصل شد. نتایج الایزا نشان داد بالاترین میزان اتصال پادتن به نانوذرات برابر 4±23%، هنگام به کارگیری 100 برابر غلظت مولی پادتن از معرف تراث برای تیوله نمودن پادتن و افزودن 10 میکروگرم از پادتن تیوله شده به یک میلی گرم از نانوذرات پگیله شده به دست می آید. تجزیه و تحلیل فلوسیتومتری نشان داد میزان جذب نانوذرات متصل به پادتن 1f2، تولید شده تحت شرایط بهینه، بر روی سلول های her2 مثبت bt474، بالا و بر روی سلول های her2 منفی mcf7، پایین است. نانوذرات آلبومین سرم انسانی حاوی داروی تاموکسیفن و متصل به پادتن 1f2، دارای میانگین اندازه 208 نانومتر، پتانسیل زتای mv 14- و pdi برابر 13/0 بوده و از نظر شکل به صورت کروی هستند. رفتار رهایش دارو از نانوذرات اصلاح شده با پگ و پادتن ، بیانگر رهایش آهسته تر و با کنترل بیشتر در مقایسه با نانوذرات اصلاح نشده بود. بررسی پایداری کوتاه مدت طی 96 ساعت، بیانگر حفظ خواص فیزیکی-شیمیایی نانوذرات و فعالیت زیستی 1f2 در دمای 4 درجه سلسیوس است. همچنین خواص سامانه تولید شده پس از 3 ماه نگهدری پودر آن در دمای محیط تغییری نکرد. بررسی کارایی سامانه تولید شده در از بین بردن سلول های bt474 در محیط برون تنی با روش ارزیابی سلولی xtt، بیانگر سمیت بالاتر آن در مقایسه با دیگر سامانه ها شامل داروی آزاد، نانوذرات متصل به پادتن و بدون دارو و نانوذرات حاوی دارو و بدون اتصال به پادتن بود. همچنین، سامانه تولیدی تقریباً هیچگونه سمیتی بر روی سلول های mcf7 نشان نداد. نتایج اولیه از بررسی های درون تنی بر روی موش های نود بالب سی، نشان دهنده ثابت ماندن حجم تومور حیوانات دریافت کننده 1f2 است. نتایج مقدماتی بررسی های درون تنی این سامانه برای به کارگیری بالینی آن در درمان سرطان گسترش یافته سینه بسیار امیدبخش است.