رزینهای اپوکسی وینیل استر از جمل? مهمترین ترموستها می باشند که به طور گسترده در صنایع چسب،پوشش و کامپوزیت مورد استفاده قرار می گیرند.البته به منظور ارتقاء خواص آنها،مانند مدول،انبساط حرارتی،هدایت الکتریکی و حرارتی وخواص ضد خوردگی آن از فیلرهایی مانند دوده،الیاف کربن و یا شیشه در محصولات تولیدی از آن استفاده می شود. پرک شیشه از جمله فیلرهایی می باشد که دارای مزایای فراوانی در ارتقاء خواص پلیمرها مانند پایداری ابعادی،استحکام چسبندگی کاهش موجی شدن سطح ، پایداری رنگ و خواص حرارتی می باشد. ساختار لایه ای این فیلرمیتواند باعث تقویت بیشتر در جهت صفحه ای شود و این خاصیت منحصر به فرد آن می تواند خواص ویژه-ای از جمله ایجاد خواص مکانیکی یکنواخت در جهت پرک ایجاد کند. هدف از این تحقیق بررسی اثر ذرات میکرو ونانو پرک شیشه بر خواص فیزیکی،شیمیایی و حرارتی درکامپوزیت تولیدی از رزین اپوکسی وینیل استر می باشد. در این پروژه سینتیک پخت کامپوزیت تولیدی با استفاده از نتایج dsc و معادله کیسینجرمورد بررسی قرار گرفت.نتایج نشان می-دهد حضور میکرو و نانو پرک شیشه باعث کاهش انرژی فعالسازی وچگالی شبکه ای شدن نسبت به نمونه فاقد فیلر میشود.همچنین حضور میکرو پرک شیشه باعث کاهش دمای پخت میشود در حالی که حضور فیلر نانو باعث افزایش دمای پخت نسبت رزین خالص می گردد. همچنین بعد از پخش و اختلاط ذرات با استفاده از همزن مکانیکی و حمام اولتراسونیک و تهیه فرمولاسیون های متفاوت که بر روی صفحات کربن استیل پوشش داده شدند،خواص خوردگی کامپوزیت تولیدی با استفاده از آزمون مه نمکی بررسی گردید.در نمونه های تهیه شده نمون? فاقد فیلر کمترین مقاومت خوردگی را نشان داد. همچنین از بین نمونه های حاوی میکرو پرک شیشه نمون? دارای phr15 از gf300mدارای بیشترین مقاومت خوردگی می باشد.در نانو کامپوزیت های تولیدی نیز با افزایش مقدار فیلر شاهد بهبود خواص خوردگی بودیم. بررسی روشهای متفاوت اختلاط و پخش درکامپوزیت های اپوکسی وینیل استر با افزودن میکرو ونانوپرک شیشه با استفاده ازتصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی و edxa صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد در هر دو مورد بهترین حالت پخش و اختلاط زمانی با استفاده از حمام اولتراسونیک رخ داده است. اثر پرک شیشه بر خواص ویسکوالاستیک با استفاده از آزمون dmta بررسی گردیده است. نتایج نشان می دهد مقدار پارامتر اتلاف و سطح زیر پیک tan? بابه کار بردن میکرو پرک شیشه همواره کاهش یافته در حالی شاهد افزایش این پارامتر در نانو کامپوزیت های تولیدی نسبت به رزین خالص می باشیم.

در سال های اخیر در مباحث محیط زیستی، توجهات زیادی به استفاده از انرژی های تجدید پذیر شده است. در این میان صنعت پیل سوختی که از صنایع دوست محیط زیست به حساب می رود از اجزاء مهم این طرح است. آن ها در واقع دستگاه های تبدیل مستقیم انرژی شیمیایی به الکتریکی بواسطه یک واکنش الکتروشیمیایی وبدون نیاز به هیچ بخش مکانیکی اند. در این پروژه سعی برآن است که یکی از انواع مهم آنها یعنی پیل سوختی غشای پلیمری از نوع نافیون مدلسازی شود تا بتوان از آن در پیش بینی رفتار پیل سوختی و بررسی پارامترهای مختلف تاثیر گذار بر عملکرد پیل استفاده نمود. مطالعه قوانین کلی حاکم بر پیل سوختی ها و بررسی روابط ترمودینامیکی، سینتیکی، مکانیک سیالات و... در هر یک از اجزا آنها نقطه شروع بررسی تمامی انواع پیل سوختی هاست، که در این پروژه به آنها پرداخته می شود. اما فرای این قوانین کلی آنچه پیل سوختی ها را از هم متمایز می کند الکترولیت آنهاست. در این پروژه خواص منحصر به فرد و معادلات مربوط به نافیون بعنوان یک الکترولیت پلیمری که اخیراً بعلت قابلیت صنعتی شدن توجهات زیادی به آن معطوف شده، بررسی شده است. مدل بدست آمده با بکار گیری روش های عددی و با استفاده از نرم افزار matlab ، بعد از اعمال فرضیات مناسب حل می شود. بعد از حل معادلات، نتایج بدست آمده با داده های تجربی مقایسه شده و کارایی مدل ارائه شده بررسی خواهد شد.

در این پروژه به منظور رفع معایب پلی لاکتیک اسید و بهبود خواص گرمایی، ریخت شناسی و رئولوژی، نانو کامپوزیتی از آن با یک کوپلیمر چقرمه مانند اتیلن- وینیل استات (eva) و نانو ذرات رسی تهیه شد و خواص فوق در شرایط مختلف(ترکیب درصد متفاوت اجزا) برای رسیدن به نتایج بهینه مورد بررسی و آزمایش قرار گرفت.رویکرد ما برای رسیدن به این هدف، تهیه نانوکامپوزیتی از پلی لاکتیک اسید، کوپلیمر اتیلن- وینیل استات و نانو ذرات رسی در حضور یک سازگارکننده ی واکنشی پلیمری ویژه سه تایی بر پایه بوتیل اکریلات و گلایسیدیل متاکریلات و اتیلن با روش اختلاط مذاب است، که حضور سازگارکننده، باعث افزایش سازگاری ترمودینامیکی بین پلی لاکتیک اسید و کوپلیمر می شود. سپس مکانیسم های بهبود خواص بر پایه ی آزمون های پراش پرتو ایکس( xrd)، میکروسکوپ الکترونی عبوری (tem)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem)، گرماسنج پویشی تفاضلی (dsc) و رئولوژی مذاب مطالعه گردید.

سطح ابر آبگریز که سطوحی هستند خیس نشدنی با زاویه تماس بالا که یکی از چالشهای این سطوح مقاومت اندک آنها در برابر حرارت و دماهای بالا بوده است، بطوری که خاصیت ابرآبگریزی در دماهای بالا به تدریج افت کرده و از بازه کاربردی این سطوح می کاهد. در این تحقیق از نانوذرات و ضدحلال به طور همزمان برای ابگریز کردن یک پلیمر ابدوست مثل پلی یورتان استفاده شده است همچنین پس از ابگریز شدن سطح مقاومت دمایی آن تحت شرایط گرماکاری مختلف مورد مطالعه قرار داده شد. با افزایش دمای گداختگی تا 200 درجه سطوح ابر آبگریز پلی یورتانی کاهش تدریجی در زاویه تماس از 156 تا 135درجه از خود نشان داد. در صورتی که طبق نظریه کاسیه-باکستر، زاویه تماس هرچه بیشتر باشد سطح ابگریزتر میباشد بطوریکه اگر به 150 تا 180 درجه برسد ابرابگریز خواهد بود. همچنین با افزایش دمای گداختگی تا 150درجه زاویه لغزش به حد مرزی خود یعنی 10 درجه رسیده است در صورتیکه در زاویه لغزش بالاتر از 10 درجه سطح دیگر ابگریز نخواهد بود. کلیدواژگان: سطوح ابر آبگریز، مقاومت دمایی، پلی یورتان ،نانو ذرات ،زاویه تماس، زاویه لغزش

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.