این پژوهش مدلی را که فوکو از قدرت ارائه داده به منزله متنی دریدایی بررسی می کند و همچنین مدلی از متن را که دریدا و دیگر واسازان عرضه نموده اند به عنوان قدرتی از نوع فوکویی آن مورد ارزیابی قرار می دهد. بنابراین با رویکردی فوکویی-دریدایی که رویکردی ترکیبی است به نتایجی دست می یابد که مهمترین آنها عبارتند از اینکه هر ساختار قدرتی می تواند مانند یک متن دریدایی متناقض و غیرمنسجم باشد و اینکه هر متنی هم از روابط قدرت تأثیر می پذیرد و هم برآنها تأثیر می گذارد و در واقع بخشی از ساختار قدرت است.

پایان نامه حاضر حاصل تحقیقی کتابخانه ای است که هدف از آن ارائه خوانشی پسا استعماری از رمان های "درون خندق، شهروند درجه دوم، لذت مادر بودن،شیر بها، دخترک برده، گوندولن، کهیند و یوغ مضاعف بندگی" از رمان های نویسنده نیجریایی- انگلیسی، خانم بوچی امه چه تا است. چهارچوب نظری پایان نامه را نقد پسا استعماری و خصوصا مقاله خانم اسپیواک با عنوان "آیا "زیردست غیر خودی" قادر به سخن گفتن است؟" فراهم آورده است. نویسنده پایان نامه ابتدا به معرفی نویسنده و شخصیت های زن رمان های مذکور به عنوان نمونه های کاملی"زیردست غیر خودی" می پردازد و سپس ناتوانی مضاعف زنان در جامعه سنتی دهکده افریقایی و مدرن شهری دارای فرهنگ دوگانه را در دوران قبل و بعد از استقلال نیجریه مطرح می کند. پایان نامه سرانجام با این نتیجه گیری به اتمام می رسد که خانم بوچی امه چه تا با نوشتن رمان هایی برگرفته از زندگی خود و نیز شخصیت هایی که معادل ادبی خود او هستند ادعای منتقد پسا استعماری خانم اسپیواک را به چالش کشیده و موقعیتی برای صحبت کردن زن به عنوان نمونه بارزی از "زیردست غیر خودی" فراهم می آورد.

ادبیات مهاجرت زمینه ای ادبی است که وقایع را تنها پس از پدیدار شدن در جامعه باز می نمایاند. طی سه دهه گذشته این پدیده هرچه بیشتر در میان طبقه متوسط ایرانی ملموس بوده است و همزمان ایرانیان مهاجر از گوشه کنار جهان سربرآورده اند.فیروزه دوما در دو کتاب خود، زندگی خانواده اش را در ایالات متحده به تصویر می کشد. کتاب " عطر سنبل عطر کاج" مشتمل بر27 داستان و کتاب "خندیدن بدون لهجه" 28دارای داستان می باشد.پژوهش حاظر با تکیه بر مفهوم خود و دیگری در تئوری های مختلف نقد مانند تئوری پسااستعماری، روانکاوانه، فمینیزم و مطالعات فرهنگی به خوانش آثار دوما می پردازد. با این رویکرد لحظات و موقعیت هایی که در آن خود و دیگری در آثار دوما در تعامل هستند به چشم خواهند آمد. این تحقیق در پی یافتن جوابی برای این سوال است که آیا هویت جریانی در حال شدن است یا یک حالت از بودن. این سوال اصلی در سه موضوع زبان، جنسیت و زندگی روزمره پی گیری می شود.استفاده از مفهوم خود و دیگری از دید روانکاوانه و پسااستعماری نشان د اد که چگونه از آن خود کردن زبان مرز خود و دیگری را در هم می ریزد. بررسی فمینیستی و مطالعات اجتماعی در کنار هم دیگر به فهم هویت جنسی کمک کردند و نشان دادند که چگونه با زن در خانه یا در مهاجرت به عنوان "دیگری" رفتار شده است. فصل آخر شخصیت ها را در زندگی روزمره شان در آمریکا پی می گیرد و وقایعی از زندگی روزمره مثل غذا و مراسم ترحیم را در زندگی مهاجران بررسی می کند

پایان نامه ی حاضر تلاش می کند آثار داستانی متفکر و نویسنده برجسته آمریکایی سوزان سونتاگ - شامل چهار رمان نیکوکار، ابزار مرگ، عاشق آتشفشان، در امریکا و مجموعه داستان کوتاه من و غیره – را بررسی کرده و تجربه ی زنانه را در این آثار به تصویر بکشد.این پژوهش، با توجه به دیدگاه درون واژگونگر سونتاگ درباره فرهنگ و ادبیات، حس پذیری خاص آثار این نویسنده را بررسی می کند که برای آن نام "نمایشی سازی تجربه زنانه" بر گزیده شده است. این نام هم به سبک پردازی وبذله گویی این آثار و هم به توانایی صدای زنانه برای متحول کردن تجربه اشاره می کند. مطالعه ی این تصویر چندلایه از تجربه ی انسانی انتخاب روش پژوهشی چندوجهی را ناگزیر می ساخت، به همین دلیل دیدگاه های مختلفی مورد استفاده قرار گرفته اند: بررسی آثار با توجه به پیشنهاد های فمینیسم پساساختارگرا (بخصوص آرای لوس ایریگاری)، استفاده از مفهوم سازی های اندیشه ی مدرنیسم متأخر و توجه به دیدگاه های زیبا شناختی مدرنیستی در پرتوی اندیشه ی پسامدرن برای بازخوانی آثار داستانی سونتاگ. مباحث پژوهش ذیل سه عنوان دسته بندی شده اند: مسأله هویت و بازسازی دائم خود، اجراگری و استراتژی تقلیدگری به مثابه عنصری برای ناپایدار سازی، و بررسی تبارشناسی صدای زنانه برای بیان خود و شکل خاص سکوت که به کلام درآمده است. این خوانش واسازانه روشن می کند آثار سونتاگ قابلیت تبدیل شدن به الگویی برای تجربه ی زیباشناختی بی واسطه وروان دارند. یافته-های پژوهش نشان می دهند که نگاه پساساختارگرایانه در سه حیطه ی مورد مطالعه چگونه تحول گرایی دیدگاه سونتاگ را آشکارمی-کند.

رمان شب زنده داری فینگن ها، اثر جیمز جویس که به عنوان اثری غیرقابل خواندن شناخته شده است، تحت خوانشی خودواساز، قابل مطالعه و بررسی می باشد. مولفه های زبان ، تاریخ ، خود و هویت در اثر مذکور با استفاده از خوانش خودواساز دریدایی مورد بررسی قرار گرفته اند. زبان ، یکی از مولفه های اصلی اثر ، به دلیل پیچیده گی ، تلفیقی بودن و چند لایه گی قابلیت ایجاد چندمعنایی را در متن جویس داراست. بررسی دریدایی مبحث زبان، نشان می دهد که زبان جویس تا چه حد قابلیت تکثرمعنا ، ایجاد زنجیره های بی انتهای دلالت ، عدم تعین و لغزش معنا را دارد، که حاصل این عدم اطمینان از وجود معنای غایی در متن ، موجب می شود تا زبان متن قابلیت خودواسازی داشته باشد. بررسی مولفه ی خود و هویت ، از مطالعه ی شخصیت های داستان کمک می گیرد. شخصیت هایی که مدام در حال تبدیل شدن به یکدیگر ، به اشیا و مفاهیم انتزاعی می باشند و خواننده را در زنجیره ای دلالتی از شخصیت ها قرار می دهند که به شخصیتی غایی و غالب منتهی نمی شوند. بنابر این در بررسی این مولفه نیز ، تکثر و عدم تعین موجب مهیا سازی مولفه ی مذکور جهت خوانش خودواساز می گردد. در بررسی مولفه ی تاریخ که یکی از بنیادی ترین ساختارهای متنی – روایی جویس در این اثر می باشد ، تاریخ چرخه وارِ مورد استفاده ی نویسنده ، توسط نظریه ی دریدا مورد مطالعه قرار می گیرد. در این زمینه نشان داده می شود که جویس چگونه با جا به جا نمودن ترتیب وقایع حقیقی تاریخی ، نظام ساختار تاریخ را بر هم زده و ساختاری تازه پدید می آورد. علاوه بر این با تکرار چرخه های متناوب ، بر اساس نظریات جیوانی باتیستا ویکو ، فیلسوف و تاریخ نگار ایتالیایی قرن هجدهمی ، در متن تکثر ایجاد می کند. این نوع تکرار که بستر ایجاد تفاوت و تشابه است ، بر اساس نظریات دریدا ، خود ، موجب تکثر و در نتیجه واسازی مولفه ی مذکور می گردد. رساله ی حاضر بر آن است تا با به تصویر کشیدن موارد فوق در رمان شب زنده داری فینگن ها ، علاوه بر یافتن رد پاهای واسازی در متن ، نشان دهد که هر چه متن ناخواندنی تر باشد ، بستر مناسب تری برای خوانده شدن خودواسازانه بر اساس نظریات ژاک دریدا می باشد.

منظور این بازنگری, شکسپیری معاصرمی آفریند. تئوری "صیرورت" دولوزی مفاهیمی چون عقل سوژه انسانی وزبان استاندارد را به چالش کشیده تابه گشایش هاو فراروی هانظرکندوبه قدرت آشوب گرحیات درپویایی وناپایداری اندیشه تاکیدورزد." زبان اکثریتی" رادرتقابل با "زبان اقلیتی" قرار میدهدو آن را"قلمروزدایی زبانی" می نامد.سوژه دکارتی – قوام یافته درزبان استاندارد- به "سوژه کوچ نشین" تبدیل میشودو تا درجریانی صیال خود را به "بدن بی عضو"تقلیل دهدتاآنجاکه "بودن" مستتردرانسان باوری را به دنبال جریانی بی وقفه برای "صیرورت"و تفاوت ها به چالش کشد.افزون برآن, دولوز وگاتاری روانشناسی فرویدی را که روان رامتقدم می داند مردود دانسته و ضد- "شیزوآنالیز" که پاره هایی غیرشخصی ومتحرکندراابداع کرده تا به انسان باوری و سوٍژه باوری خاتمه دهند.بزعم دولوز, اومانیسسم و انسان باوری قدرت تغییرو تکامل حیات را در بندهای خانوادگی محبوس میکندو درنهایت انسان رادرالگوی سوژه ای ازپیش تعریف شده قرارمیدهد. پروژه "ادیپ زدایی" دولوز خط پایانی براین نمایش ادیپی است که انسانهادرطی قرون واعصار در خوداجراکرده اند. سوژه انسانی فرویدی ازفرایندتمامیت بخشی رهاو درتکه پاره های شیزوآنالیزمتکثرمیشود.بیماری "تاویل زدگی" غربی که میخواهد همه صیرورت هاراریشه یابی کندازطریق مفهوم "وانموده" دولوزی قابل درمان میشود.مکان هاوفضاها راازقلمروهای ثابت قلمروزدایی کرده تا زبان ادبیات رانه به مثابه بازنمایی جهان, بلکه به قدرتی کنش گربرای آفریدن جهان هایی مملوازسرآغازهای تازه و گسست هایی نااندیشیده وغیرنیت مندبدل کند.این استراتژی هاوتکنیک هابه تولید ادبیات صیرورت میانجامدتاشکسپیرراتکرار کند. این تگرار,تگراری است که گذشته را دگرگون میکند.بزعم دولوز,گذشته همان قدردرحال ایجادوتغییراست که اکنون.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.