سابقه و هدف: از آنجائیکه زایمان زودرس شایع ترین علت مرگ و میر نوزادان می باشد کنترل و پیشگیری از آن بسیار مهم بوده و داروهای مختلفی در این خصوص استفاده میشوند. از مهم ترین این داروها میتوان از سولفات منیزیوم و پروژسترون نام برد که هر کدام دارای مزایا و معایب مختلفی هستند. از آنجائیکه برتری هر کدام از این دو دارو در خصوص کنترل زایمان زودرس نسبت به هم کاملاً مشخص نبوده این پژوهش جهت مقاسیه قدرت کنترل زایمان زودرس دو داروی پروژسترون و سولفات منیزیوم در بیمارستان فاطمیه شاهرود در سال 90 انجام شده است. مواد و روش ها:این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی در مرکز درمانی فاطمیه شاهرود در طی سال 90 انجام شده است. در این طرح جهت کنترل زایمان زودرس زنان بطور تصادفی به دو گروه یک و دو تقسیم شده که در گروه یک از پروژسترون و در گروه دو از سولفات منیزیوم استفاده گردید . سپس برخی اطلاعات دخیل در پاسخ درمان شامل سن مادر (سن پایین تر از 17 سال و بالاتر از 35 سال)، سابقه ی سقط قبلی، تعداد زایمان های قبلی، دیابت و پارگی زودرس کیسه ی آب در طی حاملگی از مصاحبه و پرونده مادر استخراج گردیده و اطلاعات مربوط به نوزادان شامل سن، وزن و نمره آپگار نیز از پرونده آنها گرفته شده و اطلاعات دو گروه با هم مقایسه گردید. اطلاعات در رایانه ثبت و به کمک نرم افزار آماری spss و آزمونهای مرتبط مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این تحقیق p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج:از 50 خانم باردار بررسی شده که جهت زایمان زودرس به بیمارستان فاطمیه جهت زایمان مراجعه نموده و تحت درمان با دو داروی توکولیتیک سولفات منیزیوم و پروژسترون قرار گرفتند ، 25 نفر در گروه یک( استفاده از پروژسترون) و 25 نفر در گروه دو ( استفاده از سولفات منیزیوم) قرار داشتند. 12 نفر (48% ) از گروه اول ، سن کمتر از 18 سال و یا بیشتر از 35 داشته در حالیکه در گروه دوم این میزان 11 نفر (44% ) بود که بطور معنی داری کمتر از گروه اول بود ( p<0.02 ). در خصوص سن حاملگی در گروه یک 8 نفر(32%) کمتر از 20 هفته، 6نفر (24%) 21 تا 28 هفته و 11 نفر (44%) سن حاملگی 29 تا 34 هفته داشتند که این میزان در گروه دو به ترتیب 36، 32 و 32درصد بود که تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در خصوص مواردی مثل نوع زایمان(p<0.05)، تعداد حاملگی (p<0.03)، سابقه سقط (p<0.01 ) ، وزن نوزاد (p<0.03) و میانگین آپگار دقیقه پنجم (p<0.01 ) تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده شد. در خصوص سایر متغیر های مورد بررسی، تفاوتی بین دو گروه یافت نشد. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که میزان موفقیت کنترل زایمان زودرس توسط پروژسترون در کوتاه مدت و دراز مدت مشابه سولفات منیزیوم بوده و میتوان از آن به جای همدیگر استفاده کرد ولی در خصوص سایر عوارض مادری و نوزادی نیاز به مطالعات کامل تر میباشد. واژگان کلیدی: کنترل- زایمان زودرس ـ پروژسترون – سولفات منیزیوم

مقدمه: از آنجائیکه زایمان زودرس شایع ترین علت مرگ و میر نوزادان می باشد کنترل و پیشگیری از آن بسیار مهم و حیاتی میباشد. از مهم ترین این داروها میتوان از پروژسترون نام برد که به اشکال گوناگون استفاده شده که هر کدام دارای مزایا و معایب مختلفی هستند. از آنجائیکه قدرت و کارایی این دارو در خصوص کنترل زایمان زودرس کاملاً مشخص نبوده و عوارض جنینی آن نیز هنوز به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است این پژوهش جهت بررسی پیشگیری زایمان زودرس پروژسترون عضلانی در بیمارستان فاطمیه شاهرود در طی سال 90 و 91 انجام شده است. مواد و روش ها این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی در مرکز درمانی فاطمیه شاهرود در طی سالهای 90 و 91 انجام شده است. در این طرح جهت پیشگیری از زایمان زودرس، زنان باردار 16 تا 22 هفته بطور تصادفی به دو گروه یک و دو تقسیم شده که در گروه یک از پروژسترون عضلانی و در گروه دو از پلاسبو استفاده گردید . سپس برخی اطلاعات دخیل در پاسخ درمان شامل سن مادر (سن پایین تر از 17 سال و بالاتر از 35 سال)، سابقه ی سقط قبلی، تعداد زایمان های قبلی و عوارض نوزادی در طی حاملگی از مصاحبه و پرونده مادر استخراج گردیده و اطلاعات مربوط به نوزادان شامل سن، وزن و نمره آپگار نیز از پرونده آنها گرفته شده و اطلاعات دو گروه با هم مقایسه گردید. اطلاعات در رایانه ثبت و به کمک نرم افزار آماری spss و آزمونهای مرتبط مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این تحقیق p<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج از 60 خانم باردار مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه که تحت بررسی با داروی توکولیتیک پروژسترون و پلاسبو قرار گرفتند ، 30 نفر در گروه یک ( استفاده از پروژسترون) و 30 نفر در گروه دو ( پلاسبو) قرار داشتند. 12 نفر (40% ) از گروه یک ، سن کمتر از 18 سال و یا بیشتر از 35 داشته در حالیکه در گروه دو این میزان 13 نفر (3/43% ) بود که تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در خصوص سن حاملگی در گروه یک 8 نفر(7/26%) کمتر از 18 هفته، 10 نفر (3/33%) 19 تا 20 هفته و 12 نفر (40%) سن حاملگی 21 تا 22 هفته داشتند که این میزان در گروه دو به ترتیب 30 ، 30 و 40 درصد بود که تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در خصوص مواردی مثل نوع زایمان(p<0/05)، تعداد حاملگی (p<0/05)، موفقیت در کنترل زایمان زودرس تا هفته 28 بارداری (p<0/003) ، سابقه پره ترم (p<0/03 ) و موفقیت در کنترل زایمان زودرس تا هفته 34 بارداری (p<0/01 ) تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده شد. در خصوص سایر متغیر های مورد بررسی مثل میزان تحصیلات، محل سکونت، وزن نوزاد، جنس نوزاد و کلیه مشکلات و عوارض نوزادی مورد بررسی، تفاوتی بین دو گروه یافت نشد. نتیجه گیری نتایج این تحقیق نشان داد که میزان موفقیت پیشگیری از زایمان زودرس توسط پروژسترون عضلانی تا سن 28 الی 34 بارداری به طور معنی داری بیشتر از پلاسبو بوده و عوارض نوزادی خاصی ندارد و لذا میتوان از آن به عنوان یک توکولیتیک مناسب استفاده کرد . واژگان کلیدی: زایمان زودرس ، پروژسترون تزریقی ، پلاسبو ، پیشگیری

عنوان :مقایسه اثر کلومیفن سیترات و لتروزول در درمان بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک نازا مراجعه کننده به درمانگاه زنان در بیمارستان های خاتم الانبیاء (ص)، فاطمیه (س) و مطب های خصوصی در سالهای 94-93 مقدمه: نازایی یکی از معضلات مهم در سنین باروری است،که با توجه به جوان بودن جمعیت کشور از فراوانی قابل توجهی نیز در ایران برخوردار است.قسمت قابل توجهی از علل نازایی را اختلال تخمک گذاری تشکیل می دهد،که در بین این اختلالات،سندروم تخمدان پلی کیستیک یکی از شایعترین علل می باشد. در این مطالعه به مقایسه اثر کلومیفن سیترات و لتروزول در درمان بیماران نازا مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مراجعه کننده به درمانگاه زنان در بیمارستان های خاتم الانبیاء (ص)، فاطمیه (س) و مطب های خصوصی در سالهای 94-93 پرداختیم. روش مطالعه: در این مطالعه که به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی(double-blind randomized trial) انجام شد. تعداد60 نفراز خانم های نازا که دارای شرایط ورود به طرح بودند به روش کاملا تصادفی انتخاب شدند وبه دو گروه مختلف،تقسیم شدند.کلیه متغییرهای طرح شامل عوامل دموگرافیک و عوامل نشانگر پاسخ به درمان شامل میزان تخمک گذاری ،بارداری بالینی وعوارض دارویی در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه مشاهده گردید که دو گروه از نظر سن،bmi ونوع نازایی ومدت اَن اختلاف معنی داری نداشت و بازه سنی 25 تا 30 سال بالاترین فراوانی را در هر دو گروه داشت.میزان تخمک گذاری و بارداری بالینی با کلومیفن به ترتیب 24 نفر (80%) ،9 نفر (30%) و در گروه لتروزول به ترتیب 27 نفر(90%) ،10 نفر(33.3%) که با p>0.05 اختلاف معنا داری بین دو گروه مشاهده نشد.همچنین موارد سقط وچند قلویی در گروه کلومیفن به ترتیب 3نفر(10%) ،1نفر(3.3%) و درگروه لتروزول به ترتیب 1نفر(3.3%) وصفر که با p>0.05 اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده نشد. فراوانی اوولاسیون بر اساس دوره درمان در بیماران در گروه لتروزول مشابه بود (p > 0.05)؛ اما در گروه کلومیفن اختلاف معناداری مشاهده گردید (p=0.004). نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و با توجه به یافته های به دست آمده راجع به تخمک گذاری و بارداری بالینی و همچنین مثبت شدن beta-hcg در این مطالعه چنین استنباط می شود که کلومیفن سیترات و لتروزول اثربخشی مشابهی در درمان بیماران نازا مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک دارند و لذا استفاده از هر یک از آنها با توجه به شرایط بیماران و نظر پزشک معالج و سن بیماران و همچنین توان مالی بیمار قابل توصیه می باشد. کلیدواژه ها: کلومیفن سیترات، لتروزول، سندرم تخمدان پلی کیستیک