این پژوهش با هدف بررسی عوامل بازدارنده اوقات فراغت با رویکرد ورزشی در زندانیان مرد زندان مرکزی ارومیه صورت گرفته است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را کلیه زندانیان مرد ارومیه تشکیل می دهد. روش نمونه گیری از نوع تصادفی خوشه ای است که بر اساس جدول مورگان 320 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بوده که روایی آن از طریق متخصصان و اساتید راهنما و مشاور تایید گردید و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ به مقدار 89/0 به دست آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss تحلیل شد. تحلیل اطلاعات نشان می دهد که مهم ترین عامل بازدارنده فردی در فعالیت های ورزشی، نگرش ها و تصورات فردی می باشد یعنی نگرش فرد به عنوان مهم ترین عامل در عدم مشارکت زندانیان قلمداد شده است. همچنین افکار مزاحم آنها در مورد تصویری که از بدن و شکل ظاهری خود دارند. مهم ترین عامل بازدارنده بین فردی ، عدم همراهی دوستان و آشنایان می باشد یعنی عدم همراهی زندانیان در فعالیت های ورزشی به عنوان مهم ترین در عدم مشارکت زندانیان و در این تحقیق همچنین عدم روابط اجتماعی فرد نیز بی تاثیر نبوده است. مهم ترین عامل بازدارنده ساختاری، ابتدا مسئولیت کاری می باشد. سپس مولفه های دیگری به ترتیب همچون: زمان و فرصت لازم، امکانات، مسئله اشتغال و همچنین سلامت مدنظر می باشد. به ترتیب عوامل ساختاری، فردی و بین فردی از جمله عوامل بازدارنده زندانیان در عدم شرکت آنها در فعالیت های ورزشی می باشد. یافته ها نشان دادند که تفاوت واریانس عوامل در سطوح متغیر سن و تعداد فرزندان از لحاظ آماری معنادار است. اما این متغیرها، ترتیب عوامل بازدارنده پیش بینی شده در مشارکت های ورزشی زندانیان را تغییر نمی دهد؛ یعنی همچنان عوامل بازدارنده ساختاری در مرتبه اول و عوامل بازدارنده فردی و بین فردی به ترتیب در مراتب دوم و سوم قرار دارند. یافته ها نشان دادند که حداقل تفاوت واریانس یکی از عوامل از لحاظ آماری معنادار است. یعنی همچنان عوامل بازدارنده ساختاری در مرتبه اول و عوامل بازدارنده فردی و بین فردی در مراتب دوم و سوم قرار دارند. یافته ها نشان دادند بجزء سن زندانیان و تعداد فرزندان آنها، سایر متغیر های خصوصیات فردی از لحاظ آماری معنادار نبودند.