امروزه مدیران به تاثیر و ارزش ابزار سنجش عملکرد سازمان ها پی برده اند، اما به ندرت به فکر استفاده از آن به عنوان بخشی از استراتژی شرکت افتاده اند؛ و اگر در سازمانی هم از این ابزار استفاده می شود عموماً از سیستم های ارزیابی عملکرد سنتی استفاده می نمایند. سیستم های ارزیابی عملکرد سنتی عمدتا متکی به شاخص های مالی بوده و امور مالی شرکت ها مسئول این سیستم ارزیابی بودند. به همین دلیل این پژوهش به منظور تدوین و اولویت بندی شاخص های ارزیابی عملکرد در صندوق ضمانت صادرات ایران صورت پذیرفته است. هدف عمده پژوهش شناسایی، تدوین و اولویت بندی شاخص های ارزیابی عملکرد مالی و غیرمالی بر مبنای دو مدل مشهور و پرکاربرد کارت امتیازی متوازن و مدل تعالی سازمانی اروپایی بوده است. این تحقیق از لحاظ هدف در زمره تحقیقات کاربردی و از لحاظ ابزار، توصیفی- پیمایشی می باشد. جامعه آماری مورد بررسی کارکنان صندوق ضمانت صادرات ایران می باشند که تعداد 124 نفر حجم جامعه بوده و با استفاده از روش نمونه گیری قضاوتی(غیر احتمالی هدف دار) و بر مبنای جدول مورگان، تعداد92 نفر به عنوان نمونه مورد بررسی، تعیین شد. برای جمع آوری داده ها ابتدا یک پرسشنامه خام توسط محقق و بر اساس ادبیات موضوع و تحقیقات پیشین طراحی گردید و سپس با نظر سنجی از خبرگان و کارشناسان صندوق ضمانت و اساتید دانشگاه پرسشنامه اصلی که در 8 نوع متفاوت بودند، طراحی و توزیع شد. برای تحلیل داده ها و رتبه بندی آنها از نرم افزار پی ای اس دبلیو(pasw) استفاده کردیم؛ به طوری که برای رتبه بندی شاخص های عمومی و مشترک از روش تحلیل عاملی اکتشافی و برای رتبه بندی شاخص های تخصصی واحد های صندوق از آزمون فریدمن و ضریب توافق دبلیو کندال استفاده گردید. نتایج پایانی نشان داد که در مجموع تعداد 113 شاخص تدوین و اولویت بندی شد. از این تعداد14شاخص، در دسته شاخص-های عمومی و مشترک قرار گرفت و 99شاخص در زمره شاخص های تخصصی برای واحد های 8گانه صندوق ضمانت قرار داده شد، که به ترتیب عبارتند از: اطلاعات و برنامه ریزی 11شاخص، بیمه نامه و ضمانت نامه 12شاخص، مالی11شاخص، بازاریابی، کار گزاری ها و سرمایه گذاری20 شاخص، واحد ریسک11شاخص، خسارت 10 شاخص، حقوقی 14شاخص و واحد اداری10شاخص، که هر کدام از این دسته شاخص ها در گروه خود رتبه بندی و اولویت بندی شد و در نهایت نیز در قالب مدل bsc دسته بندی گردیدند.

چکیده ندارد.

افزایش نسبی سطح رفاه جامعه بشری در پایان قرن بیستم موجب اهمیت یافتن بهداشت روان شده است و از سوی دیگر، رشد فناوری پزشکی امکان شناخت سازوکارهای ذهنی را فراهم آورده است. این دو عامل در فعالیت به اهمیت یافتن هر چه بیشتر روانپزشکی منجر شده است.