پژوهش انجام شده یک بررسی نیمه تجربی است که به منظور تعیین تاثیر برنامه های آموزش پیشگیری از سقوط بر میزان آگاهی سالمندان و مراقبین و عملکرد سالمندان در آسایشگاه کهریزک صورت گرفته است. 55 نفر سالمند و 20 نفر مراقب آنان در این پژوهش شرکت کردند که بین سنین 94-65 سال (سالمندان)، 45- 25 سال (مراقبین) داشتند. سالمندان به طریق تصادفی منظم نمونه گیری و تمام جامعه پژوهش مراقبین انتخاب گردید. اطلاعات پژوهش به وسیله فرم اطلاعاتی و نیز پرسشنامه سنجش میزان آگاهی و چک لیست بخش نحوه عملکرد که توسط مراقبین تکمیل می گردید. به دست آمد. اطلاعات در 3 مرحله، قبل از آموزش، یکماه و دو ماه پس از آموزش جمع آوری گردید. متغیرهای مداخله گر پژوهش شامل جنس، سن، وضعیت تاهل، میزان تحصیلات، مدت زمان اقامت (سالمندان) و سابقه کار (مراقبین بود. به جهت تعیین تاثیر آموزش بر میزان آگاهی و عملکرد از آزمون آماری مک نمار، کای دو، و ویل کاکسون استفاده شد. به جهت تعیین ارتباط بین متغیرهای مداخله گر با آگاهی و عملکرد، از آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که برنامه های آموزش پیشگیری سقوط بر میزان آگاهی نمونه های مورد پژوهش و عملکرد سالمندان با 0001/0 ‏‎p<‎‏ تاثیر داشته است. نتایج دیگر نشان داد، واحدهای مورد پژوهشی که از سطح تحصیلات بالاتری برخوردار بودند قبل از آموزش، امتیاز آگاهی و عملکرد بالاتری را کسب نمودند اما در مراحل پس از آموزش، تفاوتی بین افراد باتحصیلات بالا و پایین وجود نداشت با توجه به اهمیت پیشگیری از سقوط و عوارض آن، پیشنهاد می شود برنامه های آموزشی در زمینه راههای پیشگیری از سقوط به صورت تشکیل کلاسهای آموزشی، ایراد سخنرانی، انعکاسی در رادیو و تلویزیون و برقراری کلاس آموزشی برای خانواده ها و در کتابهای درسی مدارس مدنظر قرار گیرد. پژوهشگر پیشنهاد نمود تا تحقیق مشاهبی در گروههایی به تعداد نمونه بیشتر در سطح شهر، تحقیقی جهت تعیین علل و چگونگی ایجاد سقوط در سالمندان سطح شهر و یا مراکز نگهداری سالمندان انجام گرفت.