نظام بین الملل به مجموعه رفتارهای واحدهای سیاسی در محیط بین الملل اطلاق می گردد که به مثابه یک سیستم، تحول در یک واحد سیاسی بر رفتار سایر واحدهای سیاسی تاثیر خواهد گذاشت. روابط دو واحد سیاسی، ایالات متحده و ایران بعد از کودتای 28 مرداد 1332، براساس استراتژی حفظ وضع موجود استوار بود، بطوریکه دو کشور با برقراری معاهدات و قراردادهای نظامی، اقتصادی و سیاسی از وضع موجود راضی بوده و بر استمرار و بسط آن می کوشیدند. انقلاب اسلامی و تحولات بعدی آن، برای کشور قدرتمند ایالات متحده، نوعی زلزله سیاسی بود و جمهوری اسلامی با اتخاذ استراتژی تغییر وضع موجود و تجدیدنظر طلبانه در برابر استراتژی حفظ وضع موجود ایالات متحده قرار گرفت. از این طریق روابط حسنه دو کشور دوست و متحد به تیرگی گرائید و بتدریج مبدل به بحرانی آفرینی، تخاصم و فشارهای نظامی، اقتصادی و سیاسی گردید. در این رساله، دو نوع تقسیم بندی کلی در بررسی تطبیقی سیاست خارجی دو دولت ایران و آمریکا بعمل آمده است: در تقسیم بندی نوع اول، به بررسی دوره ((اتحاد)) قبل از انقلاب اسلامی، دوره ((خوف و رجا)) دولت موقت و دوره ((اختلاف)) دو دولت تا آخر سال 2000 پرداخته شد؛ و در تقسیم بندی کلی تر نوع دوم، به بررسی دوره ((استراتژی حفظ وضع موجود)) و دوره ((استراتژی تغییر وضع موجود)) جمهوری اسلامی در مقابل استراتژی حفظ وضع موجود آمریکا که خواهان بازگشت به وضع سابق می باشد پرداخته شد؛ بطوریکه این دو استراتژی در رویارویی یکدیگر قرار گرفته اند. همچنین طرفداران سه گرایش: خصمانه، متعادل و مصالحه جویانه در دو کشور، در نوع روابط آینده دو دولت نیز پیوسته در تعامل اند.