مقدمه: تشخیص زودهنگام تومورهای روده باریک بسیارمشکل است و حدوداً نیمی از بیماران در زمان مناسب تشخیص داده نمی شوند. از آنجاییکه روده کوچک در اندوسکوپی روتین در دسترس نیست،لذا تشخیص نئوپلاسم های روده باریک ممکن است تا ماه ها بعد از شروع علایم به تاخیر افتد. از آنجا که مطالعات جامعی در این زمینه در ایران و مخصوصاً استان یزد در دسترس نیست. لذا در صدد برآمدیم اولاً نحوه و چگونگی شیوع تومورهای روده باریک را از ابتدا تا انتهای آن، بر حسب سن ,جنس, نوع توده وعلائم بالینی مورد بررسی قرار داده و سپس ارتباط بین نوع تومور با درجه تمایز و درمان آن را ارزیابی کنیم تا شاید بتوان در جهت تشخیص زودرس این تومورها و متوقف نمودن رشد آنها، هرچه سریعتراقدام کرد. مواد و روش ها: ابتدا با مراجعه به بخش پاتولوژی بیمارستان های شهر یزد کلیه پرونده های بیماران دارای تومورهای روده باریک از سال 1381تا 1391 مورد بررسی قرار گرفت سپس کلیه اطلاعات جمع آوری شده توسط پرسشنامه، در محیط نرم افزار spss version 17 وارد کامپیوتر شد. جداول وشاخص های مورد نیاز تهیه و جهت مقایسات آماری از آزمون های shi-square و fisher exact استفاده گردید. نتایج: در این تحقیق که به روش case series انجام شد تعداد کل نمونه ها 94 نفر بود. افراد تحت بررسی در محدوده ی سنی 3تا84 سال بودند. با توجه به آزمون fisherو p.valueبدست آمده تومورهای خوش خیم و بد خیم روده باریک در گروه سنی 50-84 سال شایعتر می باشد. رابطه بین جنس و نوع تومور با 336/0=p.value تفاوت معنی داری نداشت . انواع تظاهرات بالینی از نظر علایم و نشانه ها به جز درد شکم، با خوش خیم و بدخیم بودن تومور ارتباط نداشت.آدنوکارسینوم با تمایز خوب ولنفوم intermediate، شایع ترین تومورهای بدخیم هستند. شایع ترین روش بکار رفته در درمان تومورهای بدخیم روده باریک جراحی می باشد. دئودنوم شایع ترین محل تومور خوش خیم و بدخیم روده باریک می باشد.پولیپ آدنوم و آدنوکارسینوم شایع ترین تومورهای خوش خیم و بدخیم می باشند. شایع ترین تومور بدخیم در گروه سنی19-3،49-20سال لنفوم می باشدو در گروه سنی50 تا84 سال، آدنوکارسینوم بدست آمد. واژگان کلیدی: تومورهای روده باریک-کلینیکال پاتولوژی-تظاهرات بالینی.

تومورهای نورو اندوکرین گوارشی،از دستگاه نورواندوکرین منتشر در دستگاه گوارش منشأ می گیرند واز سلول های مولد آمین و اسید با طرح های هورمونی مختلفی تشکیل شده اند که با تولید پپتید هایی سبب ایجاد سندرم های هورمونی مشخصی می شوند. تشخیص زود هنگام تومور های نورواندوکرین به خصوص نوع درجه پایین آنها می تواند در پیش آگهی بیماران نقش به سزایی داشته باشد و در مراحل اولیه می تواند بدون علامت باشد. لذا در صدد برآمدیم فراوانی نسبی تومور های نورواندوکرین را در میان جمعیت بیمارانی که تحت بیوپسی قرار گرفته اند مورد بررسی قرار دهیم. ابتدا با مراجعه به بخش پاتولوژی بیمارستان های شهید صدوقی و مرتاض شهر یزد 1010 پرونده بیمارانی که در سال های 1392 ،1391 ،1382 و 1381 تحت بیوپسی دستگاه گوارش قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت . سپس کلیه اطلاعات جمع آوری شده ، در محیط نرم افزار spss version 17 وارد کامپیوتر شد. جداول وشاخص های مورد نیاز تهیه و جهت مقایسات آماری از آزمون های t-test، chi-square و fisher exact استفاده گردید. در این تحقیق که به روش case series انجام شد تعداد کل نمونه ها 1010 نفر بود که در میان آنها 15 نفر دارای تومور نورواندوکرین دستگاه گوارش بودند. افراد تحت بررسی در محدوده ی سنی 1تا96 سال بودند که مینیمم سنی تومور نورواندوکرین دستگاه گوارش 11 سال و ماکزیمم سنی 78 سال بود.با توجه به آزمون fisherو p.value بدست آمده تومور نورواندوکرین دستگاه گوارش در گروه سنی 29-1 سال شایع تر بود. رابطه بین جنس و تومور نورواندوکرین دستگاه گوارش با 0/9=p.value تفاوت معنی داری نداشت . کارسینوم نورواندوکرین با تمایز ضعیف (درجه بالا) شایع ترین درجه تومور نورواندوکرین دستگاه گوارش بود. آپاندیس شایع ترین محل آناتومیک و کبد محل متاستاتیک آن بود . به نظر می رسد فراوانی نسبی تومورهای نورواندوکرین در حد مکاتبات قبلی باشد و افزایش فراوانی نسبی این تومور در بیمارستان های شهید صدوقی و مرتاض شهر یزد مشاهده نمی شود.

مقدمه:نئوپلازی داخل اپیتلیالی یک نوع تغییر پیش سرطانی وسرطان سرویکس یک نئوپلاسم بدخیم بامنشأ سلولهای گردن رحم میباشد و در مراحل اولیه می تواند بدون علامت باشند.این ضایعات توسط تیپهای خاصی از hpvایجاد میگردند.انجام برنامه های غربالگری توانسته است شیوع وبروز آنها را تا حدودی کاهش دهد. تشخیص زود هنگام آنها می تواند در پیش آگهی بیماران نقش به سزایی داشته باشد. لذا در صدد برآمدیم فراوانی نسبی نئوپلازی داخل اپیتلیالی وسرطان گردن رحم را در میان جمعیت بیمارانی که تحت هیسترکتومی،کورتاژ و بیوپسی سرویکس قرار گرفته اند مورد بررسی قرار دهیم. مواد و روش ها: ابتدا با مراجعه به بخش پاتولوژی بیمارستان شهید صدوقی شهر یزد 600 پرونده بیمارانی که در سال های 1391-1386 تحت هیسترکتومی،کورتاژ و بیوپسی سرویکس قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت . سپس کلیه اطلاعات جمع آوری شده ، در محیط نرم افزار spss version 17 وارد کامپیوتر شد. جداول وشاخص های مورد نیاز تهیه و جهت مقایسات آماری از آزمون های t-test ، chi-square و fisher exact استفاده گردید. نتایج: در این تحقیق که به روش case series انجام شد تعداد کل نمونه ها 600 نفر بود که در میان آنها 45نفر دارای دیسپلازی و 68 نفر دارای سرطان سرویکس بودند. افراد تحت بررسی در محدوده ی سنی 87-18سال بودند که مینیمم سنی سرطان سرویکس20 سال و ماکزیمم سنی 85 سال بود.مبتلایان به نئوپلاری داخل اپیتلیالی سرویکس در محدوده سنی 77-28 بودند.با توجه به آزمون chi-square و p.value بدست آمده نئوپلازی داخل اپیتلیالی در گروه سنی 49-40 سال وسرطان سرویکس در گروه سنی 87-60 سال شایع تر بود. نتیجه گیری: فراوانی نسبی نئوپلازی داخل اپیتلیالی وسرطان گردن رحم در شهر ما تا حدودی کم تر ازگزارشات جهانی است.ولی به نظر می رسد فراوانی آدنوکارسینوم سرویکس در حال افزایش بوده که بیشتر در جمعیت جوان مشاهده می گردد. واژگان کلیدی: نئوپلازی داخل اپیتلیالی،سرطان سرویکس،بیوپسی،آدنوکارسینوم

لنفوم هوچکین یک بدخیمی منحصربفرد با علت ناشناخته می باشد که بعنوان اولین نئوپلاسم قابل درمان شناخته شده است . قابلیت درمان و پیش آگهی بیماری تا حد زیادی به تشخیص سریع آن بستگی دارد. از تئوریهای مطرح در مورد علت این بیماری ، عفونت ویروس اپشتاین بار و فعال بودن آن در بدن افراد مبتلا می باشد.این مطالعه با هدف تعیین نوع و تیتراژ آنتی بادی های ضدویروس اپشتاین بار در مبتلایان به لنفوم هوچکین در مقایسه با جمعیت عادی و رابطه آن با سن، جنس و زیرگروه لنفوم هوچکین بصورت مورد - شاهد انجام شده است .