هدف. دیسکینزی دیررس یک اختلال حرکتی ناشی از مصرف طولانی مدت داروهای ضدجنون می باشد. با وجود اینکه داروهای مختلفی در درمان دیسکینزی دیررس مورد بررسی قرار گرفته است؛ لکن تاکنون اثربخشی آن ها مورد تردید می باشد. در سال های اخیر مطالعات اندکی به منظور تعیین اثربخشی داروهای مهارکننده کولین استراز در بهبود این عارضه صورت گرفته است. در این راستا پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی داروی ریواستیگمین بر کاهش علائم دیسکینزی دیررس در بیماران اسکیزوفرنیک که دریافت کننده داروهای آنتی سایکوتیک می پردازد. روش ها. 40 نفر بیمار مرد مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیا (بر اساس dsm-iv-tr) بستری شده در مرکز روانپزشکی رازی که در یک ماه گذشته از نظر روانی در شرایط پایداری بسر می بردند بطور تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسیم شدند. به یک گروه داروی ریواستیگمین و به گروه دیگر دارونما بصورت دوسو کور تجویز گردید. در آغاز مطالعه و همچنین پس از سپری شدن هشت هفته، علائم حرکتی بیماران بر اساس مقیاس aims مورد بررسی قرار گرفتند. برای آزمون فرضیه پژوهش از آزمون آماری تحلیل کواریانس یک راهه یک متغیری استفاده شد . نتایج. نتایج تحلیل کواریانس بین متغیرها نشان داد که، در سطح 95 درصد اطمینان بین میانگین نمره های پس آزمون در دو گروه آزمایشی و گواه، تفاوت معناداری وجود دارد و فرض صفر رد می شود. به عبارت دیگر میانگین علائم دیسکینزی دیررس پس از دریافت داروی ریواستیگمین در گروه آزمایشی (پس از حذف اثر پیش آزمون: 88/9) به طور معنادار کمتر از میانگین این علائم در گروه گواه (پس از حذف اثر پیش آزمون: 82/12) می باشد. در نهایت نتایج مبین آن هستند که داروی ریواستیگمین بر کاهش علائم دیسکینزی دیررس در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیا موثر است. بحث. بر اساس مطالعه حاضر داروی ریواستیگمین ایرانی دارویی بی خطر در بین بیماران اسکیزوفرنیک بوده و دارای اثرات مفیدی در کاهش علائم دیسکینزی دیررس در این دسته از بیماران می باشد. لذا با توجه به اثرات ثابت شده آن، به نظر می رسد مصرف وسیع تر این دارو در بهبود این عارضه، مثمر ثمر باشد

چکیده ندارد.

مطالعات بیانگر این مطلب هستند که امروزه پرستاران رضایت شغلی کمتری نسبت به گذشته دارند و نارضایتی شغلی می تواند کیفیت مراقبت از بیماران را تحت تاثیر قرار دهد و ارتباطی که پرستاران با کودکان بیمار در طی انجام مراقبت برقرار می سازند جهت دستیابی این کودکان به سطح سلامتی مطلوب حیاتی است . نارضایتی شغلی پرستاران از یک سو و حجم زیاد کار و شلوغی مراکز بهداشتی و درمانی در جامعه ای اکثریت آن را کودکان یعنی آسیب پذیرترین قشر جامعه تشکیل می دهند می تواند هم پرستار و هم کودک بیمار را در معرض خطر قرار دهد. این تحقیق با هدف تعیین رابطه رضایت شغلی با میزان برقراری ارتباط پرستاران با کودکان 3 - 6 ساله بستری در بیمارستانهای تخصصی کودکان وابسته به دانشگاههای دولتی شهر تهران انجام گردید.