رعایت افراد، همانند آزادی تن آنان یکی از موهبتهای الهی است ، بنابراین ارج نهادن به حرمت و شرافت خانوادگی یا شغلی یا اجتماعی اشخاص و همچنین مقدسات و باروهای مذهبی آنان و جلوگیری از تعرض و مهتوک شدن شخصیت و اعتبارشان در چارچوب نظامات و قوانین، لازمه حیات اجتماعی جوامع می باشد. حمایت از این نوع آزادی دارای سابقه تاریخی فراوانی است به طوری که می توان گفت کلیه ادیان الهی و قوانین موضوعه بشری هر گونه تعرض به حیثیت و شرافت اشخاص را تحت عناوین مجرمانه ای مانند افترا، قذف ، فحاشی، توهین و اهانت به مقدسات قابل تعقیب کیفری و مستوجب عقوبت اخروی و دنیوی دانسته اند. "امروزه مبنای اصلی حمایت از آزادیهای تن و روان و سایر حقوق و آزادیهای افراد، اعلامیه ای جهانی حقوق بشر است این اعلامیه که در اسل 1948 به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسیده است در 30 ماده حقوق و آزادیهای اساسی را که همه مردم جهان می بایستی بدون هیچ گونه تبعیض از آن برخودار باشند تدوین کرده است ". به همین لحاظ در اکثر قوانین اساسی دنیا احترام به آزادی معنوی انسانها از جمله حقوق اساسی آنان شناخته شده، تعرض به آن طبق قانون جرم تلقی می شود. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز در اصول متعددی براین حقوق صحه گذارده است . اصل 22 قانون اساسی چنین مقرر می دارد: "حیثیت ، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است مگر در موادی که قانون تجویز کند". و در اصل 24 نیز آمده است : "نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند مگر آنکه مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد تفضیل آنرا قانون معین می کند" در متمم قانون اساسی دوران مشروطیت نیز اصول نهم و بیستم آن قانون به ممنوعیت هتک حرمت و شرف اشخاص و حدود آزادی مطبوعات اشاره کرده بود.