این مطالعه به صورت رتوسپکتیو، در بیمارستان شهید بهشتی کرمانشاه بر روی 550 مورد بیمار ami بستری شده از فروردین سال 76 لغایت خرداد 77 انجام گردید که 166 مورد ant mi و 161 مورد inf mi (جمعا 327 مورد) وارد مطالعه گردید. بیشترین میزان وقوع mi در ساعات 6-10 صبح (23 درصد) و کمترین در ساعات 12mn-6am (p.v.>0.05)، بیشترین میزان در روز پنج شنبه (18 درصد) و کمترین در روز شنبه (11 درصد) اتفاق افتاده بود (p.v>0.05) 67/3 درصد بیماران مرد بودند. 42/8 درصد سابقه سیگار، 39/7 درصد سابقه htn، 14/5 درصد سابقه dm، 65/5 درصد کلسترول بیشتر از 200 و 29/3 درصد آنها tg بیشتر از 200 داشتند. کلیه متغیرهای بررسی شده در دو گروه ant و inf مقایسه گردید که اختلاف معنی داری مشاهده نشد بجز سه مورد 1 - تغییرات آئینه ای که در inf mi بیشتر از ant mi بود 2 - شیوع بیشتر هیپوتانسیون در inf mi و فشارهای بالا در ant mi 3 - متوسط تعداد روزهای بستری که در 6/5 ant روز و در inf، 5 روز بود. میزان کل مرگ 8/6 درصد بود و عواملی که مورتالیتی داخل بیمارستانی را افزایش می دادند عبارت بودند از: 1 - کلسترول کمتر از 200 2 - جنس زن 3 - سیگاری نبودن 4 - هیپوتانسیون در زمان بستری 5 - وجود تغییرات آئینه ای 6 - افزایش فاصله زمانی شروع علائم تا مراجعه 7 - سن بالا 8 - وجود rvinfarction و exensiue mi 9 - سطح بالای قند زمان بستری در بیماران دیابتی. میزان مرگ و میر در بیماران دیابتی و فشارخونی بالاتر بود اما از نظر آماری معنی دار نبود.

با توجه به نقش بسیار حساس و ارزشمند قلب در حیات انسان، اعمال جراحی که روی قلب انجام می شوند نیز از حساسیت و اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و طبعا عوارض این عمل نیز پیش آگهی و بقای بیماران را بعد از عمل مورد تاثیر قرار می دهد. لذا با توجه به این موضوع مطالعه ای با عنوان "بررسی ارتباط داروهای مصرفی بیمار قبل از جراحی پیوند کرونر با تغییرات فشارخون به دنبال جراحی در بیمارستان شهید بهشتی کرمانشاه" صورت گرفت . بیماران مورد مطالعه 123 نفر بودند که 76 نفر آنها قبل از عمل پروپرانولول گرفته بودند و 46 نفر نیز این دارو را مصرف نکرده بودند. در گروه اول بعد از عمل به علت فشارخون بالا گرفته بودند و 46 نفر نیز این دارو را مصرف نکرده بودند. در گروه اول بعد از عمل به علت فشارخون برای 10 نفر niprid و به علت فشارخون پایین برای 14 نفر دوپامین یا دوبوتامین تجویز شد. در گروه دوم بعد از عمل به فشارخون بالا برای 27 نفر niprid و بعلت فشارخون پایین برای 3 نفر دوپامین یا دوبونامین تجویز شد. از بیماری که قبل از عمل پروپرانولول و بعد از عمل niprid گرفته بودن اکثرا پروپرانولول را با دوز کم گرفته بودند و بر عکس از 14 بیماری که قبل از عمل پروپرانولول و بعد از عمل دوپامین یا دوبوتامین گرفته بودند پروپرانولول را با دوز بالا گرفته بودند. در ضمن از 123 بیمار مورد مطالعه بیمار بعد از عمل فوت کردندو نتایج بدست آمده چنین بود که: 1 - رابطهء قابل توجهی بین سابقه فشارخون قبل از عمل و تغییرات فشارخون بعد از عمل وجود نداشت . 2 - از بیمارانیکه قبل از عمل پروپروانولول گرفتند 13/2 درصد و از بیمارانیکه قبل از عمل پروپرانولول نگرفتند 6/4 درصد دچار فشارخون پایین شدند. 4 - در مورد نقش پروپرانولول در جلوگیری از بروز فشارخون بعد از عمل در مقایسه با گروهی که این دارو را مصرف نکرده بودند رابطه ای واقعی وجود داشت pvalue < 0.05)). 5 - در مورد نقش پروپرانولول و افزایش مرگ و میر از نظر آماری رابطه ای وجود نداشت (pvalue: ns) نتیجه اینکه مصرف پروپرانولول قبل از عمل به میزان قابل توجهی از بروز تغییرات فشار خون بعد از عمل جراحی پیوند کرونر می کاهد.

موضوع تغییرات قطعه ‏‎st‎‏ در سطح مقابل ناحیه انفارکتوس از دیرباز یکی از موضوعات جالب و بحث برانگیز بوده است بحث و جدل در این زمینه همچنان لاینحل باقی مانده است پایین افتادن قطعه ‏‎st‎‏ در لیدهای جلوی قلبی در بیمارستان انفارکتوس تحتانی بیشتر مورد بحث قرار گرفته است. مطالعه فعلی به منظور اهمیت پایین افتادن قطعه ‏‎st‎‏ در لیدهای جلوی قلبی بیماران انفارکتوس تحتانی صورت گرفت مطالعه بصورت گذشته نگر با مطالعه پرونده 178 بیمار که طی سالهای 1375-1372 در بیمارستان شهید بهشتی کرمانشاه بستری شده بودند انجام پذیرفت بیماران به دو گروه الف) ((دارای تغییرات رسیپروکال)) و ب) ((بدون تغییرات رسیپروکال)) تقسیم شدند. بیماران هر دو گروه در فاز ‏‎hgper acute‎‏ مراجعه نموده از لحاظ میانگین سنی تفاوتی با هم نداشتند. عوارض الکتریکی در بیماران دارای تغییرات رسیپروکال 53% و در کسانی که تغییرات رسیپروکال ندارند 52% بود که از لحاظ آماری قابل توجه نبود. عوارض مکانیکی در بیماران دارای تغییرات رسیپروکال 30% و در بیماران که تغییرات رسیپروکال نداشتند 33% بود که از لحاظ آماری قابل توجه نبود. مرگ در بیماران دارای تغییرات رسیپروکال 9/7% و در بیماران بدون تغییرات رسیپروکال 1/3% بود که علی رغم بیشتر بودن مرگ و میر در گروه دارای تغییرات رسیپروکال این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود. در مجموع در این مطالعه بین دو گروه از نظر عوارض و مرگ و میر داخل بیمارستان تفاوت قابل ملاحظه ای وجود ندارد.