هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی و مقایسه نتایج آموزش براساس روشهای عادی با روشهای مبتنی بر مفاهیم و اصول تکنولوژی آموزشی و تاثیرات آن در کارآیی تدریس بود. به این منظور از بین 556 نفر دانشجو معلم دانشسرای راهنمایی تهران 30 نفر به طریقه تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. یکی از گروههای 15 نفری بنام گروه آزمایش در یک دوره کارآموزی 72 ساعته شرکت کردند و پس از کسب اطلاعات و مهارتهای لازم در کلاسهای معین شده به تدریس پرداختند. افراد گروه 15 نفری دیگر بنام گروه گواه بدون شرکت در دوره کارآموزی همزمان با گروه آزمایش در کلاسهای دیگری تدریس کردند. قبل از شروع هر برنامه تدریس ، ابتدا تستهای پیش آزمون اجرا می شد، تا اطلاعات دانش آموزان از درسی که قرار است تدیس شود سنجیده شود. بعد معلم شروع به تدریس نموده و در انتهای وقت کلاس یک تست پس آزمون برای اندازه گیری اطلاعات آنها پس از تدریس اجرا می شد. به این ترتیب میزان پیشرفت تحصیلی هر دانش آموز اندازه گیری می شد. برای مشخص شدن تفاوت بین دو روش از روش آماری تجزیه کو واریانس استفاده شد. با اجرای تستهای پیش آزمون و پس آزمون روی هریک از گروههای آزمایش و گواه این پژوهش برای مقایسه نتایج دو روش تدریس ذکر شده محاسبات آماری موید این نکته بود که عامل آزمایش در بهبود کیفیت یادگیری و افزایش میزان آن در دانش آموزان گروه آزمایش موثر و مفید بوده است . یافته های این پژوهش موید آن است که اگر معلمان با مفاهیم و اصول تکنولوژی آموزشی آشنا شوند، میزان یادگیری دانش آموزان آنها افزایش می یابد.