غده پینه آل یا اپی فیزیس سربری از تحتانی ترین بخش صفحه سقفی (roof plate) مربوط به دیانسفال منشاء می گیرد و از بافت گلندولر، گلیا و سلولهای اندوتلیال و پایانه های اعصاب سمپاتیک اشغال شده است . غده پینه آل پستاندار اکنون به عنوان یک غده اندوگرین، با اهمیت تنظیم کنندگی زیاد در نظر گرفته می شود و فعالیت آدنوهیپوفیز و ئروهیپوفیز و قسمت اندوکرین پانکراس ، پاراتیروئیدها، کورتکس و مدولای آدرنال و گونادها را تغییر می دهد و اثراتش اکثرا مهاری است . غده پینه آل در تاریکی فعالتر می باشد و مجاورت مسیر بینایی با سیستم سمپاتیک غده پینه آل باعث می شود که تماس با نور (بعد از چند ساعت تاریکی) موجب دپرس شدن غده پنبه آل شود. ترشح ملاتونین غده پینه آل، در تاریکی افزایش و در طول روز کاهش می یابد. از پاتولوژیهای مهم غده پینه آل تومرهای آن می باشد که شامل تیپهای مختلف پاتولوژیک بسته به سلول درگیر می باشد که شایعترین نوع آن ژرم سل تومرها می باشد. کلسیفیکاسیون غده پنبه آل (p.c) به طور نادر در رادیوگرافی جمجمه بچه ها ولی در بیشتر بالغین دیده می شود و درصد آن با افزایش سن بالا می رود. شیوع آن در 33-76 درصد رادیوگرافی های جمجمه افراد بالغ می باشد که در سی تی اسکن مغز با شیوع بیشتری دیده می شود. مشاهده کلسیفیکاسیون غده پینه آل در سی تی اسکن افراد زیر 7 سال نادر است و پیشنهاد کننده نئوپلاسم می باشد. سایز متوسط p.c، معمولا (3-5) میلیمتر می باشد. ولی اگر دیامرت آن از 1 سانتیمتر بیشتر باشد احتمال ابتومالیتی هایی مثل پینه آلوما و یا مالفورماسیونهای شریانی-و ریدی باید مدنظر باشد. در این بررسی با هدف تعیین شیوع کلسیفیکاسیون فیزیولوژیک غده پینه آل و همچنین تعیین متوسط سایز طبیعی آن در ایران (استان و بلوچستان)، 384 مورد سی تی اسکن مغز بدون تزریق ماده حاجب تهیه شده. از بیماران سرپایی و بستری مراجعه کننده به مرکز سی تی اسکن بیمارستان خاتم الانبیاء دانشگاه علوم پزشکی زاهدان مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج زیر بدست آمد: 47/6 درصد کل افراد بطور فیزیولوژیک در سی تی اسکن مغزی دارای کلسیفیکاسیون غده پینه آل بودند. 57/3 درصد کل افراد بالای هفت سال در این مطالعه p.c داشتند. 100 درصد کل افراد زیر 7 سال سن، فاقد p.c بودند. سایز متوسط p.c حدود 3/31 میلیمتر اندازه گیری شد. بنابراین نتایج بدست آمده از این مطالعه با بسیاری از تحقیقات قبلی و منابع text همخوانی دارد.

در 38بیمار نوزاد تا 7ساله در طی یکسال در بیمارستان خاتم الانبیا (ص) که همگی از نظر کلینیکی مشکوک به ریفلاکس گاستروازفاژیال بودند جهت تشخیص باریم میل و سونوگرافی انجام شد و نتایج حاصله با هم مقایسه گردید. در بین بیماران فوق در 32 مورد نتایج یکسان بود بطوریکه 17 بیمار هم در سونوگرافی و هم در باریم میل ریفلاکس داشتند و در 15 بیمار هر دو منفی بود. در 4 بیمار نتیجه باریم میل مثبت و نتیجه سونوگرافی منفی و در 2 بیمار بر عکس یعنی نتیجه باریم میلی منفی و سونوگرافی مثبت بود. سونوگرافی می تواند نقش مهمی در تشخیص و پیگیری بیماران مبتلا به ریفلاکس گاستروازوفاژیال داشته باشد.

ترومبوز وریدهای عمقی تحتانی ‏‎(d.v.t)‎‏ بیماری نسبتا شایعی است‏‎‎‏، همراه با ریسک فاکتورهایی که عمدتا اعمال جراحی شکم و لگن می باشد. بدون کمک روشهای پاراکلینیک 50% بیماران تشخیص داده نمی شوند. چون از عوارض آن آمبولی کشنده ریوی می باشد بنابراین تشخیص سریع و درمان بموقع و اقدامات پیشگیری اهمیت فراوانی دارد.- هر چند ونوگرافی تقریبا 100% موارد ‏‎d.v.t‎‏ را تشخیص می دهند ولی روشی پرهزینه و ‏‎invasiive‎‏ می باشد. در این مطالعه از 175 مورد مشکوک به ‏‎d.v.t‎‏ فقط 82 نفر مبتلا بودند و یافته های ذیل حاصل شد. 1) شایعترین یافته کلینیکی تورم ساق (90% موارد) بود.2) شایعترین ریسک فاکتور اعمال جراحی شکم و لگن (63%) بود.3) زنان 63% و مردان 37% جمعیت را تشکیل می دادند.4) شایعترین گروه سنی 39-35 سال (62%) بود.5) سونوگرافی ‏‎compressive‎‏ و ‏‎duplex doppler‎‏، حساسیت، اختصاصیت و دقت 91%، 96%، 95% و 94%، 97%، 95% بترتیب دارند. چون هزینه های سونوگرافی ‏‎compressive‎‏ یک دهم و نوگرافی و یک پنجم ‏‎duplex doppler‎‏ می باشد. بنابراین پیشنهاد می گردد:1) در بیماران مشکوک به ‏‎d.v.t‎‏ اولین اقدام تشخیص سونوگرافی ‏‎compressive‎‏ باشد. 2) در صورتیکه یافته های سونوگرافی ‏‎compressive‎‏ مشکوک باشد، آنگاه اقدام بعدی ‏‎duplex ‏‎doppler‎‏‎‏ می باشد.3) هنگامیکه با ‏‎duplex doppler‎‏ به تشخیص قطعی نرسیدید، اقدام بعدی سونوگرافی انجام شود.