درباره تشخیص سریع عمل نمونه بیوسی پستان بحث های فراوانی وجود دارد. رایج ترین روش مورد قبول تا امروز استفاده از فروزن سکش (f.s) بوده است . پیشرفت سیتولوژی در پستان گستره خود را در تشخیص حین عمل نیز توسعه داده است و در دست پاتولوژیست های ماهر با اطمینان بالا می توان ضایعات بدخیم را از نوع خوش خیم تشخیص داد. برای این کار از روش touch prep یا touch imprint استفاده می شود، بطوریکه از قسمت بارز ضایعه به محض بیوپسی با لام اسلاید تهیه شده، که بلافاصله خشک و مورد رنگ آمیزی سریع قرار می گیرد. پاتولوژیست می تواند در کمتر از 10 دقیقه جواب را اعلام نماید. در این مطالعه به روش آینده نگر از تمام موارد (35 مورد) بیوپسی پستان اسلاید سیتولوژی تهیه شده و برای رنگ آمیزی تشخیصی به پاتولوژیست ارائه گردیده است . پاتولوژیست بدون اطلاع از سن و جنس و ظاهر ضایعه، صرفا بر پایه مورفولوژی سلولهای مشاهده شده در لام، تشخیص را به صورت خوش خیم، یا بدخیم اعلام نموده است . در نهایت این تشخیص با جواب بیوپسی دائم مقایسه شده است . این بررسی بیانگر این است که در دست پاتولوژیست ماهر امکان تشخیص درست با دقت بسیار بالا مشابه فروزن سکشن وجود دارد با این تفاوت که این روش بسیار ساده و ارزان بوده و نیازی به تجهیزات گران و پیچیده فروزن سکشن ندارد. این مطالعه بطور همزمان در بیمارستان طالقانی کرمانشاه (دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه) و بیمارستان مهدیه تهران (دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی) و نیز بیمارستان شهید اکبرآبادی (مرکز پزشکی ایران) انجام گردید.

مری یک لوله عضلانی تو خالی است که وظیفه اصلی آن انتقال مواد بلع شده از ناحیه حلق به معده است . بیماریهای مری به واسطه ایجاد اشکال در بلع یا در دهای رترواسترنال می توانند برای بیمار بسیار آزار دهنده باشد. گاهی در درمان بعضی از بیماریها پزشک ناچار به خارج کردن مری می شود که سر دسته آنها کانسر مری می باشد و کشور ما جزء نقاطی است که شیوع این بیماری را در جهان دارد. از سایر علل می توان به سوختگی مری ناشی از مواد شیمیایی - عوارض ناشی از رفلاکس معده به مری - مراحل پیشرفته بیماری حرکتی و ... اشاره کرد. به علت ویژگیهای آناتومیک مری و نداشتن مزانتر، پس از برداشتن قسمتی از آن نمی توان مانند سایر قسمهای دستگاه ˆ گوارش مجددا دو سر آنرا به یکریگر نزدیک نمود و آناستوموز داد. لذا به ناچار می بایستی از یکی از ارگانهای دیگر دستگاه گوارش برای جایگزینی مری و برقراری مسیر عبور غذا استفاده کرد مانند ژژونوم معده و کولون. ژژنوم فقط تا ناف ریه بالا می آید، بنابراین در مواردیکه مری به صورت کامل برداشته شده است نمی توان از آن استفاده کرد. جایگزینی معده نسبت به کولون راحتتر است اما عوارض دیررس آن بیشتر می باشد. کولون تکنیک جراحی مشکلتر، اما عوارض دیررس کمتری دارد. بنابر همین دلایل بسیاری از جراحان معتقدند که در مواردیکه طول عمر زیاد برای بیمار پیش بینی می شود، استفاده از کولون به عنوان جاگزین مری ارجحیت دارد. در این مطالعه تعداد 7 بیمار که از سال 1372 تا 1376 در بیمارستانهای دانشگاهی شهر کرمانشاه، تحت عمل جراحی colon interposition قرار گرفته اند. بررسی گردیده اند. در اینجا خلاصه ای از نتایج بدست آمده ذکر شده است . علت جایگزینی کولون در تمام موارد درگیری تومورال معده بوده است بجز یک مورد بعلت برداشتن معده در عمل جراحی قبلی به ناچار از کولون استفاده شده است . از 7 بیمار در دو مورد به علت تهاجم تومور و چسبندگی به سوج اطراف ، از وفاژکتومی انجام نشده است . تحت عمل جراحی colonbypass قرار گرفته اند. از میان پنج بیمار که از وفاژکتومی شده اند، فقط در یک مورد به ناچار تراکوتومی صورت گرفته است ، که این مورد همان بیماری است که مبتلا به بدخیمی نبوده است . در چهار بیمار باقی مانده از وفاژکتومی به روش ترانس هیاتال انجام شده است . در پنج بیمار از کولون عرضی بر پایه عروقی شریان کولیک میانی، و در دو مورد از کولون چپ بر پایه عروقی شریان کولیک چپ ، جهت جایگزینی مری استفاده شده است . مسیر عبور کولون در دو مورد از فضای رترواسترنال و در پنج بیمار بصورت ایزوپریستالتیک و در دو بیمار بصورت آنته پریستالتیک بوده است . میانگین طول مدت عمل جراحی پنج ساعت و چهل پنج دقیقه بوده است و در هیچ موردی خونریزی شدید در حین عمل وجود نداشته است . از نظر عوارض ایجاد شده، دو بیمار دچار هموتوراکس و پنوموتوراکس ، سه نفر دچار نشت آناستوموز گردنی و یک نفر دچار نشست آناستوموز شکمی شده است . میانگین مدت بستری 19 روز بوده است . در دو مورد مرگ ایجاد شده است که یک مورد به علت بیماری ایسکمی قلبی و مورد دیگر به علت نشت آناستوموزهای شکمی در بیماری بوده که دو ماه قبل از عمل جراحی به علت جراحیهای متعدد شکمی در بیمارستان بستری بوده است و شاید این عارضه به علت سوءتغذیه شدید وی بوده باشد.

سیستم صفراوی شامل کیسه صفرا و مجاری صفراوی داخل و خارج کبدی است که از بهم پیوستن مجاری کوچک داخل لوبهای راست و چپ کبد مجاری هپاتیک راست و چپ تشکیل شده است و در خارج از ناف کبد بصورت y بهم پیوسته شده و مجرای هپاتیک مشترک را می سازند که پس از پیوستن مجرای سیستیک به آن کلدوک یا مجرای مشترک صفراوی گفته می شودکه از خلف قسمت دوم دئودنوم پس از عبور از پشت سر پانکراس توسط آمپول و اتر به دستگاه گوارش مرتبط می شود. یکی از شایع ترین بیماریهای آن وجود سنگ صفراوی است که بدودسته کلسترول - نمکهای صفراوی و فسفولیپیدها موجب اشباع کلسترول شده و سنگ تشکیل می شود و سنگهای پیگمانی نیز بدودسته سیاه که عمدتا در بیماریهای همولیتیک دیده می شوند و قهوای که بیشتر ناشی از عفونتهای سیستم صفراوی است تقسیم می شود و از عوارض سنگهای صفراوی شامل کله سیستیت کلانژیت ، پانکراتیت ، هیدروپس کیسه صفرا و فیستول و انسداد دستگاه گوارش می باشد. دستگاه گوارش فوقانی شامل مری، معده و دئودنوم می باشد که وظیفه عبور مواد غذائی و شروع فرآیند هضم هستند. که از بیماریهای شایع آن شامل رفلاکس مری به معده، از وفاژیت ، گاستریت ها و اولسرپپتیک می باشد که مجموع اینها را بنام بیماریهای اسید پپتیک می شناسیم. رفلاکس مری به معده تحت سه عامل توان مکانیکی اسفنکتر تحتانی مری، کلیرانس مری، و خاصیت انباری معده به مری و بدنبال آن ایجاد عوارض مثل ازوفاژیت ، تنگی، زخم و خونریزی شود و نهایتا اولسرهای معده و دئودنوم که تحت شرایط پاتولوژیکی خاصی ایجاد می شوند و منجر به خونریزی، انسداد پرفراسیون می شوند. در این بررسی هدف مطالعه همراهی دو بیماری سنگ سیستم صفراوی و بیماری های اسید پپتیک در بیماران بود که با توجه به شیوع بالای هر دو و بیماری در جامعه و متفاوت بودن درمان آنها صورت گرفت . که از شیوع 32 درصد از کل بیماران مراجعه کننده مبتلا به سنگهای صفراوی دچار بیماریهای پپتیک مانند ازفاژیت گاستریت ، اولسر معده و دئودنوم، هرنی هیاتال و کانسر مری و معده و پانکراس بودند. با توجه به جداول ارائه شده و مقایسه آنها ملاحظه می شود که با افزایش سن شیوع همراهی این دو بیماری افزایش میابد بطوریکه رده سنی ششم و هفتم بیش از 80 درصد است . پس جا دارد که در بیمارانی که با علائم سنگ صفراوی مراجعه می کنند از دهه پنجم به بعد قبل از اقدام به عمل جراحی، دستگاه گوارش فوقانی مورد ارزیابی با آندوسکپی قرار گیرد و چنانچه پاتولوژی وجود داشت اقدام به درمان شود و هر چه بیشتر از عوارض بعد از عمل جراحی سنگ سیستم صفراوی کاسته شود.

آپاندیسیت حاد یکی از اورژانسهای شکم حاد جراحی می باشد که تشخیص صحیح آن با توجه به تشخیصهای افتراقی فراوان آن اهمیت زیادی دارد. یکی از این تشخیصها، یرسینیوزیس می باشد. یرسینیا انتروکولیتیکا در بالغین جوان سندرمی از درد ربع تحتانی راست شکم همراه با تب و لکوسیتوز متوسط (می تواند همراه یا بدون اسهال باشد) ایجاد می کند که به سندرم شبه آپاندیسیت یا پسود و آپاندیسیت معروف است . تشخیص درست این سندرم می تواند از انجام یک لاپاراتومی غیرسودمند و غیرضروری جلوگیری کند با توجه به اینکه یرسینیا گسترش جهانی دارد و در ایران مطالعه اپیدمیولوژیک در این مورد صورت نگرفته با هدف اینکه شیوع این میکروب و ارتباط آن با آپاندیسیت در این مطالعه صورت پذیرفت . در این مطالعه نمونه های آپاندیس 50 بیمار با علائم آپاندیسیت از نظر یرسینیا انتروکولیتیکا تحت کشت قرار داده شد که تمامی موارد از این نظر منفی گزارش شد و نتایج کشت به قرار زیر می باشد که با آنچه در مراجع جراحی آمده تقریبا مطابقت دارد: e. coil: (41/50) 80 درصد، klebsiella oxytoca: (20/50) 40 درصد، enterobacter aerogenes: (8/50) 16 درصد، no growth: (1/50) 2 درصد از آنجا که بسیاری از بیماریهای روده از قبیل التهاب غیراختصاصی ترمینال ایلئوم، کرون آدنیت مزانتر در این منطقه نسبت به اروپا کمتر دیده می شود، می تواند ارتباط منطقی بین منفی بودن کست یرسینیا و عدم شیوع بیماریهای فوق وجود داشته باشد و نیز عدم استفاده از گوشت خوک و گراز در این ناحیه و بطور کلی ایران می تواند علتی برای عدم شیوع یرسینیوز باشد.

لاپاروسکوپی بعنوان یک شیوه مدرن جراحی نقش بسیار مهمی در انجام بسیاری از جراحی های شکمی ایفا می کند. واحدهای اصلی یک سیستم لاپاروسکوپی شامل: تلسکوپ ، دوربین ویدیویی، صفحه نمایشگر، منبع نور، دستگاه ضبط ویدئویی، سوزن ورس ، تروکار-کانولاها و ابزار جراحی که جهت لاپاروسکوپی متناسب شده اند می باشد. مراحل انجام یک جراحی لاپاروسکوپی بطور اجمالی عبارتند از: سوراخ کردن اولیهء شکم توسط سوزن ورس یا توسط تروکار-کانولای هاسون که از طریق یک برش کوچک در زیرناف در داخل شکم جای می گیرد. ایجاد پنوموپریتونئوم ترجیحا با دی اکسیدکربن، ورود تلسکوپ از طریق سوراخ اولیه و رویت فضای داخلی شکم، ایجاد سوراخهای دیگر و قرار دادن تروکار-کانولاهای بعدی متناسب با نیاز و در نهایت داخل کردن ابزار جراحی از طریق کانولاها و انجام عمل. در مرکز آموزشی - درمانی طالقانی کرمانشاه از سال 1373 جراحیهای لاپاروسکوپی شکمی توسط جراحان عمومی انجام شده است . تعداد این جراحیها 35 مورد بوده که شامل: کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک (10 مورد)، بررسی پریتوئن در آسیت اگزوداتیو (19 مورد)، لاپاروسکوپی تشخیصی جهت مرحله بندی بدخیمی (3 مورد)، بیوپسی از کبد (2 مورد)، درناژ آبسهء کبدی (1 مورد) می باشد. به علت نقش موثری که لاپاروسکوپی در کاهش عوارض جراحی، کاهش مدت زمان بستری بیمار و صرفهء اقتصادی و کاهش مدت زمان بیهوشی دارد تصمیم گرفتیم که جراحیهای لاپاروسکوپیک انجام شده در بیمارستان طالقانی کرمانشاه از مهرماه 1373 تا شهریورماه سال 1377 را از نظر: سن، جنس ، تاریخ بستری، تاریخ عمل، نوع عمل انجام شده، طول مدت بیهوشی، عوارض ، احتیاج به جراحی باز و تاریخ ترخیص بررسی کنیم. از 35 بیمار 21 نفر زن (60 درصد)، 14 نفر مرد (40 درصد) بودند. میانگین سنی بیماران 40/8 سال بوده که مسن ترین آنها 68 سال و کم سن ترین 12 سال داشته اند. مدت متوسط بیهوشی بیماران 1/5-2 ساعت و مدت متوسط بستری آنها 4 روز بوده است . در 3 مورد (8/5 درصد) لاپاروسکوپی به لاپاروتومی تبدیل شد. در هیچ یک از موارد عارضه ای مشاهده نگردید. با توجه به اطلاعات جمع آوری شده می توان نتیجه گرفت که لاپاروسکوپی روشی موثر جهت جراحیهای شکمی در هر گروه سنی است ، نیاز به لاپاروتومی های وسیع جهت بررسی های تشخیصی را مرتفع می سازد، عوارض آن کم است و به دلیل مدت زمان بستری کمتر نسبت به جراحیهای شکمی باز برای بیمار از نظر اقتصادی باصرفه تر است .

در این مقاله 98 بیمار که با نارسائی مزمن کلیوی تحت عمل برقراری فیستول شریانی - وریدی قرار گرفته اند، به صورت آینده نگر بررسی شده اند. کلیه اعمال توسط یک جراح و دستیاران جراحی بیمارستانهای امام خمینی (ره) و طالقانی کرمانشاه طی سه سال انجام شده است . بیماران بعد از برقراری فیستول به طور ماهانه از نظر کارآیی و عوارض معاینه می شده اند. عمل همودیالیز در تمام بیماران در یک مرکز انجام می گرفته است . شایعترین نوع شانت گذاشته شده برای بیماران از نوع b.c بوده است . و شایع ترین عارضه در بیماران ترومبوز فیستول بوده است . در این مقاله بتفصیل در مورد انواع فیستولهای گذاشته شده، عوارض و درمان آنها و کارایی فیستول بحث شده است . امید آنکه این مقاله توانسته باشد گامی هر چند ناچیز در ارائه نحوه درمان و اداره این گونه بیماران برداشته باشد.