چکیده عزاداری و سوگواری برای درگذشتگان، انسان های ارزشمند و صلحاء یک آئین دینی، اجتماعی است که در بیشتر فرهنگ ها و باورهای دینی از جایگاه خاصی برخوردار است و به شیوه های مختلفی با توجه به نوع فرهنگ، آداب و رسوم و باورهای مذهبی انجام می شود. در اسلام عزاداری برای شخص درگذشته بیشتر جنبه ی سوگواری و طلب مغفرت و تسلی بازماندگان را دارد. در میان شیعیان عزاداری برای بزرگان و رهبران دینی به خصوص امام حسین(ع) از اهمیت خاصی برخوردار است و به سبک ها و روش های مختلفی برگزار می شود. عزاداری برای امامان معصوم(ع) از جنبه های مختلفی بررسی شده اما درباره ی حکم عزاداری و حدود جواز فقهی آن نوشتار جامع و کاملی ارائه نشده که مشخصاً به این مقوله پرداخته باشد. لذا در این نوشتار سعی شده است تا این مباحث مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا پیشینه ی عزاداری، مشروعیت عزاداری با توجه به کتاب، سنت، سیره ی معصومین مورد بررسی قرار گرفته است. پس از آن حدود جواز عزاداری در مذاهب پنج گانه ی اسلامی به تفصیل مورد ارزیابی واقع شده و تلاش شده با توجه به ادله ی موردنظر و ارزیابی آن ها محدوده ی جواز عزاداری مشخص گردد. علاوه بر این که سبک های مختلف عزاداری با توجه به ادله ی مخالفان و موافقان و نقد ادلّه از سوی طرفین و نیز نظر علما در تأیید هر یک از سبک ها بیان شده است و در پایان ادله ی عدم مشروعیت مراسم عزاداری از سوی اهل سنت بیان و پاسخ داده شده است. واژه های کلیدی: عزا، حدود، جواز، جزع