این پژوهش یک مطالعهء نیمه تجربی است که به منظور، بررسی اثرات مشترک ورزش درمانی و آرامسازی در بهبود عملکرد ریوی جانبازان شیمیائی، انجام گرفته است . محیط انجام این پژوهش اقامتگاه شماره 1 جانبازان شیمیائی واقع در شهرستان چابکسر بوده و جهت انجام این پژوهش 45 نفر از جانبازان شیمیائی مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریهء دارای ویژگیهای مورد نظر پژوهشگر براساس روش مبتنی بر هدف انتخاب و سپس به دو گروه مساوی کنترل (22 نفر) و آزمایش (23 نفر) تقسیم شده بودند. روش انجام کار در گروه کنترل تقویت دیافراگم بوسیلهء کمربند کمک تنفسی (هاکس لی کاف لاک) در طی مدت 30 دقیقه در هر جلسه در مدت ده روز متوالی بوده و در گروه آزمایش علاوه بر روش فوق از روش آرامسازی پیش روندهء عضلات به مدت ده دقیقه قبل از شروع ورزش درمانی بوده است . قبل و پس از انجام تکنیکها از افراد تست عملکرد ریوی به عمل آمده و علائم حیاتی و علائم بالینی در چک لیست مخصوصی ثبت شده بود. یافته های حاصل از این پژوهش حاکی از آن بود که انجام ورزش درمانی در گروه کنترل باعث افزایش میانگین ظرفیت حیاتی (vc) ظرفیت حیاتی سریع (fvc) و حجم بازدهی (fev1) پی از انجام تکنیکها شده و تعداد ضربان نبض را نیز کاهش داده است . در گروه آزمایش ، انجام روش مشترک ورزش درمانی و آرمسازی علاوه بر افزایش میانگین fev1,fvc,vc حداکثر تهویه ارادی (mvv) را نیز به میزان قابل توجهی افزایش داده بود. همچنین انجام این روش شدت تنگی نفس ، تعداد ضربان قلب و تنفس و فشار سیستولیک خون را نیز به میزان قابل توجهی کاهش داده بود. در مقایسه درو روش ، روش مشترک در افزایش میزان حجم بازدمی سریع و نیز کاهش تعداد تنفس موترتر از روش ورزش درمانی تنها بوده است لذا عملکرد ریوی افراد در گروه آزمایش بهبود بیشتری نسبت به گروه کنترل نشان داده است .