نوگرایی به معنی طراحی آن چیزی است که سابقاً وجود نداشته است، و دارای ویژگی نو بودن و تازگی است، و از مهم ترین ویژگی های آن بیان مفهوم اجتماعی و فرهنگی زمانی است که در آن قرار دارد، که سبب شده برخی موافق و برخی نیز راه مخالفت با آن را در پیش گیرند، اولین ریشه های نوگرایی در ادبیات عرب را باید در ارتباط میان آن و ادبیات های دیگر با یکدیگر جستجو کرد؛ هرچند نوگرایی، به نوعی کنار گذاشتن سنت ها است، ولی به نوبه خود باعث ظهور شاهکار های متعددی در عرصه ادبیات شده است. ریشه های نوگرایی در ادبیات عرب را می توان در ادبیات شاعران مهجر، شعر نو و مجله «شعر» لبنان جست و جو کرد، که وجه مشترک همه آنها دلزدگی و برنتافتن اوضاع وقت بوده است؛ نوگرایی در شعر عرب را می توان از لحاظ قالب و محتوا مورد بررسی قرار داد، که از جمله جنبه های نوآوری در قالب آن، کنار گذاشتن وزن های سنتی شعر عربی و رهایی از قالب های وزن و قافیه و روی آوردن به وزن های جدید شعری از جمله، شعر نو و قصیده منثور است، همچنیین از لحاظ محتوا، شعر مدرن، ابزاری برای بیان احساسات درونی انسان، و همراهی با روح زمان، مسائل انسانی، میهن، بیان غربت، به کار گیری رمز، ابهام در دلالت واژگان و کثرت مضامین آن ها، فراخوانی شخصیت های تاریخی، دینی، حس آمیزی، و کاربرد رنگ ها است؛ در همین راستا برجسته ترین ویژگی های شعر نوگرای فلسطینی، انقلابی بودن و نگاه به آینده (آینده نگری) است که لازمه آن، آزادی، مقابله با دشمنان، مقاومت، دفاع از مردم، حفظ کرامت انسانی، و امید به واقعت بهتر «واقع گرایی آرمانی» است. این تحقیق ضمن به کارگیری روش توصیفی - تحلیلی در تلاش است این مفاهیم را در شعر محمد عزالدین المناصره که از پیشگامان نوگرایی در شعر فلسطینی به شمار می آید، مورد ارزیابی قرار داده، مضامین نوگرایی مانند فقر، موضوع زن، فساد، غم غربت، ظلم ستیزی، آرمان شهر را با مباحثی همچون خروج از اوزان سنتی عروض، قافیه و روی، شعر آزاد، شعر سپید و دیگر مباحث ساختاری موجود در شعر وی را بررسی و تبیین نماید.