هدف از انجام این تحقیق مقایسه زمانبندی های متفاوت تصویر سازی ذهنی پتلپ با میانجی گری خواب بر اکتساب و یادداری تکلیف پرتاب دارت می باشد. روش تحقیق حاضر نیمه تجربی و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز در نیمسال اول سال تحصیلی 91-1390 بودند (156=n). برای نمونه گیری ابتدا پرسشنامه توانایی تصویر سازی ذهنی (هال و مارتین 1997) و فرم اطلاعات شخصی بین کلیه جامعه آماری توزیع گردید. از پرسشنامه توانایی تصویر سازی ذهنی برای گزینش افرادی استفاده شد که در این پرسشنامه نمره بین 45 تا 55 از نمره کل را کسب می کنند. از فرم اطلاعات شخصی برای گزینش افرادی استفاده شد که هیچ تجربه ای در پرتاب دارت ندارند. در نهایت تعداد 45 نفر به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری این تحقیق انتخاب گردید که در سه گروه: تصویر سازی ذهنی مقدماتی، تصویر سازی ذهنی 4 ساعته و تصویر سازی ذهنی 12 ساعته قرار گرفتند. تصویر سازی ذهنی مقدماتی به اجرای تکلیف بلافاصله بعد از تمرین تصویر سازی ذهنی اشاره دارد. تصویر سازی 4 ساعته شامل یک چرت 90 دقیقه ای بعد از تمرین می شود و همچنین تصویر سازی 12 ساعته شامل 8 ساعت خواب شبانه می باشد. به علاوه از شاخص کیفیت خواب پیتزبورگ (psqi) (بایسه و همکاران 1989) به منظور بررسی کیفیت خواب در هر جلسه از تمرین تصویر سازی ذهنی، در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. تمرین تصویر سازی ذهنی، 3 جلسه در هفته به مدت 6 هفته صورت گرفت و سپس پس آزمون به عمل آمد. بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها، داده ها به روش آماری تحلیل واریانس 2 راهه با اندازه گیری مکرر در مرحله اکتساب و تحلیل واریانس یکراهه در مراحل پیش آزمون و یادداری و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه گیری تکراری تفاوت معنی داری (001/0 p=) را بین گروه ها نشان داد.آزمون پیگردی توکی نشان داد که در مرحله اکتساب بین گروه های مقدماتی و 4 ساعته (005/0 p=) و گروه مقدماتی و 12 ساعته (001/0 p=) تفاوت معنی داری وجود دارد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یکراهه در مرحله یادداری تفاوت معنی داری (001/0 p=) را بین گروه ها نشان داد. همچنین آزمون پیگردی توکی بیانگر تفاوت معنی دار بین گروه های مقدماتی و 12 ساعته (001/0 p=) و گروه 4 ساعته و 12 ساعته (001/0 p=) بود. بنابر نتایج فوق نقش خواب بر یادگیری مهارت های حرکتی بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد، همچنین نتایج این تحقیق از نظریه تحکیم حافظه حمایت می کند.