چکیده نابرابری در سلامت، نوع خاصی از تفاوت در سلامت است که در آن گروه های اجتماعی آسیب پذیر همچون فقیران، اقلیت های نژادی و قومی، زنان یا سایر گروههایی که به طور دائم شرایط نامطلوب اجتماعی، تبعیض را تجربه کرده اند، به طور نظام مندی سلامت وخیم تر یا ریسک های سلامت بیشتری را نسبت به گروههایی با وضعیت اجتماعی مطلوب، تجربه می کنند. هدف: شهر تهران به عنوان یک کلان شهر بزرگ طبقاتی با 22 منطقه مختلف شناخته می شود که بسیاری از شاخص های معرف عوامل اجتماعی موثر بر سلامت از توزیع نابرابری در این شهر برخوردار است . پژوهش حاضر با هدف بررسی نابرابری اقتصادی _ اجتماعی وارتباط آن با کیفیت زندگی در جمعیت شهری مناطق مختلف شهر تهران در سال 1387 صورت گرفت . روش : مطالعه از نوع مقطعی است با استفاده از رویکرد شاخص تجمعی ( نرم افزارv.8 stata) وجود نابرابری اقتصادی- اجتماعی در کیفیت زندگی (جسمی ،روانی ) بررسی شد. یافته ها: نشان داد، نابرابری در کیفیت زندگی جسمی وروانی به ترتیبci(0296945/0-،010277/0-)می باشد. بحث ونتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، تهران از نابرابری اقتصادی- اجتماعی درکیفیت زندگی رنج می برد، نابرابری که بار آن بر دوش افراد فقیرتر شهر تهران است. روشن است سلامت تنها پدیده زیستی نیست، نتایج چنین مطالعاتی نشان میدهد، بشر در عین حال که زیستی است ، موجودی اجتماعی است بنابراین مسئله ای که بسیار اهمیت می یابد، گزینش رویکردهای اجتماعی در کنار رویکرد های زیستی در حل مشکلات مربوط به سلامت جوامع انسانی است. واژه های کلیدی:نابرابری اقتصادی- اجتماعی ،کیفیت زندگی، تعیین کننده های اجتماعی سلامت ،نابرابری در سلامت

هدف: پژوهش حاضر به دنبال مقایسه هزینه سلامت در سبد کالای خانواده و کیفیت زندگی سالمندان تحت پوشش انواع بیمه بوده است. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی توصیفی تحلیلی است. چارچوب این مطالعه بر اساس داده های مطالعه سنجش عدالت در شهر تهران" در سال 1387 در مناطق 22 گانه شهر تهران انجام گرفت. بدین صورت که 22 منطقه شهر تهران به عنوان طبقه مدنظر قرار گرفته و از هر طبقه 120 خوشه (بلوک) به طور تصادفی انتخاب و از هر بلوک 10 خانوار بصورت سیستمیک انتخاب شد و وارد مطالعه شده است. اطلاعات توسط پرسشنامه ها و با انحام مصاحبه با سرپرست خانواده یا یکی از اعضای باسواد خانواده جمع آوری شده است. افراد نمونه شامل 3214 مرد و 2530 زن بود (کل نمونه 5744 نفر). پرسشنامه اصلی استفاده شده، پرسشنامه سلامت روان(sf-12) بوده است که نسخه 2 ایرانی شده این پرسشنامه برای گروه سالمندان بالای 60 سال هم از روایی و پایای مناسب برخوردار است. یافته ها: نتایج نشان می دهد هزینه سلامت خانوارهای تحت پوشش انواع بیمه با هم تفاوت دارد. دو گروه خانوار های دارای بیمه تامین اجتماعی و خدمات درمانی از لحاظ هزینه سلامت باهم تفاوت معنی دار دارند. اما داشتن یا نداشتن بیمه و نیز نوع بیمه تحت پوشش، بر کیفیت زندگی اثری ندارد. نتیجه گیری: خدمات بیمه ای سالمندان به گونه ای نیست که میزان کیفیت زندگی آنان را بهبود بخشد.

مقدمه: کیفیت زندگی مرتبط با سلامت یکی از شاخص مهم ارزیابی وضعیت سلامت و پیامدهای آن است. کیفیت زندگی در هر فرد منبعث از عوامل درونی و محیطی او است. سالمندان به سبب وامل مختلف بیولوزیک و اجتماعی در معرض کاهش کیفیت زندگی هستند. در این مطالعه وضعیت کیفیت زندگی سالمندان ساکن کلانشهر تهران و عوامل اقتصادی اجتماعی مرتبط با خانوار موثر برآن را مورد ارزیابی قرار گرفت. روشها: اطلاعات 1696 نفر از افراد سالمند 65 ساله و بالاتر ساکن شهر تهران شرکت کننده در پیمایش ارزیابی و پاسخ عدالت در سلامت شهری (urban- heart) که شخصاً به پرسشگران پاسخ داده بودند آنالیز شد. اطلاعات دموگرافیک شامل سن، جنس، وضعیت تاهل، تعداد اعضای خانوار، وضعیت اشتغال، میزان دارایی خانوارها با پرسش درباره مساحت زیربنا، تعداد اتاق و برخورداری از تسهیلاتی زندگی مورد سنجش قرار گرفت. هزینه های خانوار با پرسش از هزینه های ماهانه خانوار جمع آوری شد. کیفیت زندگی مرتبط با سلامت با استفاده از نسخه 2 فارسی شده sf-12 ، مورد ارزیابی قرار گرفت. با اساس چارک اول و سه چارک بعدی امتیاز محاسبه شده کیفیت زندگی روانی و فیزیکی متغیرهای دوتایی ساخته شد. از رگرسیون لجستیک یک متغیره و چند متغیره و نسبت شانس برای بیان میزان ارتباط بین متغیرها با کیفیت زندگی استفاده شد. نتایج: از 1696 سالمند شرکت کننده در مطالعه، 6/48درصد (824 نفر) زن بودند. میانگین سن شرکت کنندگان (92/5) 57/73 سال که اختلاف معنی داری در بین زنان و مردان وجود داشت [بترتیب (81/6)17/74 و (02/6) 90/72 سال (01/0 > p)]. درصد سالمندان زن بدون همسر بسیار بالاتر از مردان و درصد بالاتری از آنها به تنایی زندگی می کردند (91% از مردان و 8/55% ، 01/0 > p).)کیفیت زندگی فیزیکی در زنان و مردان با هم تفاوت معنی داری نداشت [بترتیب 32/22) 96/63 و(22/23 ) 33/64 ؛ 25/0 = p] و کیفیت زندگی روانی در مردان بصورت معنی داری بالاتر ار زنان سالمند بود [بترتیب (38/17) 67/62 و (08/17) 59/61 ؛ 01/0 = p]. بعد از تعدیل از نظر وضعیت تحصیلات اختلاف کیفیت زندگی بین مناطق از بین رفت. نتیجه گیری: کیفیت زندگی در مردان بالاتر از زنان بود. سطح تحصیلات بر کیفیت زندگی فیزیکی اثر مثبت و بر کیفیت زندگی روانی ارتباط منفی داشت. میزان دارایی ها خانوار اثری بر کیفیت زندگی نداشت.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.