هدف تحقیق حاضر مطالعه تاثیر هشت هفته تمرین موازی استقامتی– مقاومتی بر ظرفیت آنتی اکسیدانی و فشار اکسیداتیو اریتروسیتها بود. بدین منظور 40 آزمودنیبه طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند و در یکی از چهار گروه استقامتی (10=n)، مقاومتی(10=n)، موازی(10=n)وکنترل(10=n) قرار داده شدند. برنامه تمرینی سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. برنامه تمرینی در گروه استقامتی شامل دویدن ممتد با شدت افزاینده بود که از 50 درصد ضربان قلب ذخیره شروع شد و تا 80 درصد ضربان قلب خیره افزایش یافت. گروه مقاومتی تمرینات را 50 درصد یک تکرار بیشینه در هشت حرکت شروع کرده و شدت تمرین تا 80 درصد یک تکرار بیشنه افزایش یافت. گروه موازی دقیقا برنامه تمرینات استقامتی و مقاومتی را به صورت یک در میان در طول هفته اجرا کردند. نمونه گیری از خون قبل از شروع برنامه تمرینات و بعد از هشت هفته تکرار شد. فعالیت آنزیم های سوپر اکسید دسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام پلاسما و نیز مالون دی آلدئید اندازه گیری شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که بین هیچکدام از متغییرهای آنزیمهای سوپر اکسید دسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و نیز ظرفیت آنتی اکسیدان پلاسما و مالون دی آلدئید بین سه گروه استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0 <p). نتیجه گیری: سه نوع پروتکل تمرین می توانند موجب کاهش فشار اکسیداتیو در اریتروسیتها شوند. با وجود این نوع مکانیزم احتمالی در این سازوکار از طریق مسیرهای تطابقی آنتی اکسیدانها در سه نوع تمرین متفاوت است به طوریکه برخی آنتی اکسیدانها بعد از دوره ای از تمرین خاص تغییر معنی دار کرده و برخی دیگر از تاثیر پذیری کمتری برخودار بوده اند.