تمامی تلاش انسان از بدو خلقت تا کنون برای دستیابی به "آسودگی و رستگاری" در زندگی بوده، این مهم جوهر?ه?ی مشترک و غایت ممتازی است که همه?ی ادیان نیز به نحوی متوجه آن بوده و بدان وعده داده?اند. انسان?ها برای تحقق بخشیدن به این هدف غایی-آگاهانه یا ناآگاهانه- تمام تلاش خود را تا به امروز در جهت رسیدن به آن به?کار گرفته?اند. همه?ی انسان?ها علاوه بر آسایش، که مستلزم داشتن امکانات رفاهی و مادی است، جویای چیز دیگری هستند به نام آرامش که با داشتن آن بتوانند خود را به معنای واقعی زندگی نزدیک کنند، در این راستا هر یک از گروه?های اجتماعی در بازگرداندن انسان به آرامش و آسودگی نقشی ایفا می?کنند، آنچه در این تحقیق مد نظر است، این است که معماری بعنوان یکی از تخصص?های مهم جامعه چگونه می?تواند انسان را در زندگی معاصر به آرامش برساند؟ انسان مجموعه ای است پیچیده از روح، ذهن و جسم، همانگونه که جسم آدمی به غذا نیازمند است، ذهن و روح او نیز طالب عناصری است که به او آرامش ببخشد. در جامعه?ی شهری که ساختمان?های بلند، خیابان?ها و زندگی ماشینی همه جا را احاطه کرده است، جلوه?های زیبایی و هنر، بهترین پناه برای روح خسته و آرامش? طلب آدمی است. از آنجا که هنر معماری از طریق خلق فضا با روان انسان ارتباط برقرار می?کند، یک معمار می?تواند از تصوری معین به تصویری از جنس فضا برسد که دریافت هماهنگ با آن تصویر را به تجربه کننده?ی فضا ارائه دهد. پس در مدیریت، کنترل و طراحی این محیط بسیار ظریف، فرازهایی نهفته است که همانا طراح معمار با شناخت صحیح، آگاهی و خلاقیت خویش می?تواند آن بستر مطلوب را در این محیط بیافریند. به دیگر بیان، معماری ظرفی است برای زندگی انسان، ظرفی برای تجربه?ی یک زندگی آرام؛ و مسیر یک معمار برای خلق کیفیات فضایی خاص و مورد نظرش، مسیری است دشوار و پر از پیچیدگی، ولی امکان?پذیر. از آ?ن?جا که درک کامل?تر فضای معماری برای مخاطب از طریق تجربه?ی فضای داخلی آن صورت می?گیرد لذا در این پژوهش، معماری و معماری داخلی در پیوندی یگانه با هم فضایی را خلق می?کنند تا تجربه?ی صحیح و کاملی از آرامش را در فضای اسپا که کاربری آن نیز در همین راستا است برای مخاطب خسته از تنش?های روزمره، فراهم آورد. انسان، فضا، آرامش، معماری، معماری داخلی، اسپا