آرتریت روماتوئید (ra) یک بیماری خود ایمنی مزمن است که بالاترین میزان شیوع را در میان بیماریهای التهابی روماتیسمی دارد و اغلب یک جریان درد و ناتوانی پیش رونده را به دنبال دارد. بیماران مبتلا به ra پریشانی روانشناختی بیشتری را در مقایسه با افراد سالم تجربه می کنند به طوریکه 2 تا 3 بار بیشتر از جمعیت عمومی دچار افسردگی می شوند و تقریبا 20% این بیماران دچار اضطراب شدید هستند. سیر غیر قابل پیش بینی همراه با عود و بهبود های مکرر و مفاصل آسیب دیده، به کاهش خود بسندگی، وابستگی در انجام فعالیت های روزانه، و کاهش توانایی کار منجر می شود. علاوه بر عوامل جسمانی که بیشترین تاثیر را در وضعیت سلامت این بیماران دارند، تغییرات روانشناختی همچون احساس بی پناهی، ناامیدی و افسردگی نیز نقش مهمی در این زمینه ایفا می کنند. هدف این پزوهش ارزیابی اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری مدیریت استرس(cbsm) در کاهش علائم اضطراب و افسردگی و بهبود وضعیت سلامت در بیماران مبتلا به ra بود. روش: تعداد 24 نفر از بیماران که بر مبنای پرسشنامه ی افسردگی، اضطراب و استرس (dass) دارای علائم اضطراب و افسردگی بودند به طور تصادفی به دو گروه گواه (12=n) و آزمایش (12=n) تقسیم شدند که بعد از ریزش تعداد نمونه به 8 نفر در هر گروه کاهش یافت. گروه آزمایش به مدت 10 هفته در جلسات گروهی مدیریت استرس شرکت کردند و کتابچه هایی به آنها داده شد که حاوی تکالیف خانگی در این زمینه بود. گروه گواه مدخله ای دریافت نکرد. پرسشنامه ی dass و فرم کوتاه مقیاس اندازه گیری تاثیر آرتریت – ویرایش 2 (aims2-sf) به عنوان پیش آزمون، پس آزمون و در دوره ی پیگیری یکماهه در هر دو گروه به کار برده شد. یافته ها: تحلیل ها نشان داد که در دو مرحله ی پس آزمون و پیگیری میانگین نمرات اضطراب و افسردگی گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری (0/0001>p) کاهش پیدا کرده است و همچنین بهبودی معناداری (0/0001>p و 0/05>p) در زیر مقیاس های وضعیت سلامت گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه مشاهده شد. نتیجه گیری: مدیریت استرس به شیوه ی شناختی- رفتاری می تواند به عنوان یک درمان الحاقی در کنار درمان های استاندارد ra، در زمینه ی کاهش اضطراب و افسردگی در این بیماران موثر واقع شود.

چکیده سابقه و هدف: ابتلا به بیماری آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis, ra) در هر سنی ممکن و شیوع آن در زنان بیش از مردان است. شیوع بیماری های قلبی- عروقی و مرگ و میر ناشی از آن در بیماران ra در مقایسه با افراد غیر مبتلا، به دلیل کم تحرکی قابل توجه آن ها بیش تر است. اثرات تمرین های هوازی بر بیماران ra به روشنی معلوم نشده است. به همین دلیل، هدف این مطالعه بررسی اثرات 8 هفته تمرین هوازی بر بیماران مبتلا به ra بود. مواد و روش ها: 23 نفر از زنان مبتلا به ra (میانگین سن 73/7± 96/51 سال و وزن 00/10± 37/72 کیلو گرم) که بیش از 3 سال از محرز شدن بیماری آن ها می گذشت و هیچ نشانگانی از ابتلا به بیماری های شناخته شده قلبی- عروقی در آن ها وجود نداشت، به طور داوطلبانه، در این مطالعه شرکت کردند. آن ها به صورت هدفمند به دو گروه شاهد (12 نفر) و مورد (11 نفر) تقسیم شدند. گروه مورد، توانایی انجام تمرین هوازی رکاب زنی بر روی دوچرخه ثابت را داشت ( 8 هفته 3 جلسه ای). آزمودنی های انتخاب شده داروهای یکسانی مصرف می کردند. نمونه ی خون آزمودنی ها در دو مرحله ی پیش از شروع 8 هفته تمرین هوازی و پس از آن گرفته شد. مقدار سرمی پروتئین واکنشگر-c (c-reactive protein, crp)، فیبرینوژن و فاکتور روماتوئید (rheumatoid factor, rf) با روش های استاندارد اندازه گیری شد. یافته‏ها: 8 هفته تمرین هوازی به طور معناداری crp ، شاخص توده بدنی و فیبرینوژن گروه مورد را کاهش داد (001/0p ?)، اما تغییرات rf معنادار نبود (488/0p =). تفاوت ها در گروه شاهد و همچنین، تفاوت های بین گروه مورد و شاهد در هیچ متغیری معنادار نبود. نتیجه‏گیری: با توجه به یافته های این تحقیق می توان گفت که تمرین هوازی ممکن است التهاب را کاهش داده و در نتیجه در پیش گیری از وقوع بیماری های قلبی- عروقی در بیماران ra نقش مهمی داشته باشد. بنابراین، استفاده از آن به عنوان حداقل یک روش کمکی سالم جهت کاهش دوز داروهای آنتی التهابی معقول به نظر می رسد.