چکیده بومی گرایی، تمایلی نسبی است که از احساس میهنی هنرمند، نشات می گیرد و بر اساس آن شاعر یا نویسنده، تاثیرات محیط اجتماعی خود را آگاهانه یا ناخودآگاه به کمک عناصر بومی و محلی، در اثر خویش، بازتاب می دهد. منوچهر آتشـــی، از شاعران توانمند و چیره دست معاصر است که آثار ارزنده ای در زمینه شعر نو خلق کرده است. درون مایه اشعار او به وی‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ژه در مجموعه های ،«آهنگ دیگر» و « آواز خاک» بیشتر مربوط به اقلیم جنوب ایران است. تاثیرِ مکان در شعرِ وی به ویژه در ترکیب سازیها و تصویر سازیهای بدیعِ او دیده می شود. وجود واژه های بومی و استفاده از ابزار های مختلف آن از جمله طبیعتِ جنوب از ویژگی های شعری اوست. منیرو روانی پور نیز از داستان نویسان برجسته معاصر است که تاثیر فضای جنوب، در آثارش آشکار است. بومی گرایی آتشی و روانی پور در آثارشان نمایان است و حجم زیادی از واژه ها، تصاویر و فضاسازی ها به اقلیم جنوب به ویژه بوشهر مربوط می شود. منوچهر آتشی و منیرو روانی پور اگرچه از اقلیم جنوب ایران- بوشهر- برخاسته اند اما بومی گرایی این دو به طور نسبی تمایزهایی با یکدیگر دارد.این پایان نامه، پژوهشی در جهت بررسی جنبه های گوناگون بومی گرایی و کشف تفاوت های موضوع نامبرده در آثار منوچهر آتشی و منیرو روانی پور است. کلیدواژه: بومی گرایی، منوچهر آتشی، منیرو روانی پور، اقلیم، طبیعت