هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین قدرتی و استقامتی بر تعادل ایستا، پویا و کیفیت زندگی سالمندان بود. پس از تعیین سطح سلامتی و فعالیت بدنی36 نفراز سالمندان شهر تهران، به سه گروه همسان تمرین قدرتی (12نفر)، تمرین استقامتی (12نفر) و گروه کنترل (12نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین قدرتی و استقامتی به مدت هشت هفته، هفته ای دو جلسه تمرینات را انجام داده و گروه کنترل نیز در این مدت به فعالیتهای روزمره و سابق خود پرداختند. قدرت عضلانی (دستگاهschnell )، تعادل ایستا (آزمون شارپندرمبرگ)، تعادل پویا (آزمون زمان بلند شدن و رفتن) وکیفیت زندگی (پرسشنامه 36 sf) قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. از آزمونهای هموژینیتی واریانسها برای نرمال بودن نمونه آماری، روش آماری anova برای مقایسه مقادیر قبل و بعد از مداخله بین گروهها، از آزمون t برای مقایسه زوجی هر گروه با خودش و از آزمون اندازه گیری مکرر جهت یافتن تغییرات در طول زمان بین سه گروه استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین قدرتی تاثیر مثبت و نزدیک به معنی داری بر تعادل ایستا با چشمان باز دارد (6p?0/0). تمرین استقامتی نیز تاثیر معنی-داری بر این شاخص داشت (p?0/05) بطوریکه تغییرات در جهت کاهش تعادل ایستا با چشمان باز در این گروه بود. بین دو روش تمرینی اختلاف معنی دار مشاهده شد (p?0/05). در شاخص تعادل ایستا با چشمان بسته و تعادل پویا درون گروهها و بین گروهها اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد (p?0/05). کیفیت زندگی در هشت جنبه در دو گروه تمرین قدرتی و استقامتی تفاوت معنی دار آماری را نشان نداد (p?0/05). در نتیجه باید گفت در بخش تعادل ایستا با چشمان باز تمرین قدرتی تاثیر مثبت و تمرین استقامتی تاثیر منفی دارد. در بخش تعادل ایستا باچشمان بسته و تعادل پویا دو روش تمرینی بی تاثیر و مزیتی نسبت به یکدیگر ندارند. دو روش تمرینی در بخش کیفیت زندگی نیز نتوانستند تاثیر معنی داری داشته باشند.

هدف از این پژوهش ارزیابی نوسانات قامت در وضعیت ایستا ورزشکاران و غیر ورزشکاران با استفاده از لیزر و دوربین بود. آزمودنی های این پژوهش را 3? نفر دانشجو (15 نفر تربیت بدنی و ?? نفر غیر تربیت بدنی) تشکیل دادند. میانگین آزمودنی های شرکت کننده ورزشکار و غیر ورزشکار به ترتیب برای سن 66/2±73/22 و 00/3±36/21سال، قد 05/0±63/1 و 04/0±62/1 سانتی متر و وزن 57/8±56 و 56/9±36/59 کیلوگرم بود. پابند محقق ساخته ای که مارکر روی آن نصب شده بود، روی مچ پای آزمودنی هایی که در این تحقیق شرکت کرده بودند، قرار گرفت. آزمودنی در محل در نظر گرفته شده طوری می ایستاد که یک دوربین و لیزر از نمای روبه رو و یک دوربین و لیزر از نمای جانبی قرار گرفته بود. فاصله ی لیزر ها تا مارکری که بر پای آزمودنی وصل شده cm10 و فاصله دوربین ها تا مارکر cm90 بود. اطلاعات مربوط به آزمودنی ها (جابجایی قدامی-خلفی و جانبی-داخلی) به مدت یک دقیقه با چشمانی باز و یک دقیقه با چشمانی بسته به طور همزمان با استفاده از لیزر و دوربین جمع آوری شد. به طوری که هر تست سه بار تکرار شد. از میانگین و انحراف استاندارد داده ها برای توصیف پارامترها و از آزمون t مستقل برای تعیین میانگین جابجایی نوسانات قامت آزمودنی ها (با نتایج بدست آمده از لیزر و دوربین) در سطح معنادار 05/0>? استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که در مقایسه تاثیر چشمان باز و بسته در ورزشکار و غیر ورزشکار، ورزشکارانی که چشمانشان بسته بود، میانگین جابجایی نوسان قدامی-خلفی در حدود 09/87 درصد بیشتر از زمانی است که چشمانشان باز بود. غیر ورزشکارانی که چشمانشان باز بود، میانگین جابجایی نوسان قدامی-خلفی در حدود 04/85 درصد بیشتر از زمانی است که چشمانشان بسته بود. ورزشکارانی که چشمانشان باز بود، میانگین جابجایی نوسان جانبی-داخلی در حدود 99/42 در صد بیشتر از زمانی است که چشمانشان بسته بود و همچنین غیرورزشکارانی که چشمانشان بسته بود، میانگین جابجایی نوسان جانبی-داخلی در حدود 80/21 درصد بیشتر از زمانی است که چشمانشان باز بود. در مقایسه نوسان قامت ورزشکاران با غیر ورزشکاران، ورزشکارانی که چشمانشان بسته بود میانگین جابجایی قدامی-خلفی در حدود 98/36 درصد بیشتر نسبت به غیر ورزشکاران نشان دادند، در حالی که غیر ورزشکارانی که چشمانشان باز بود، میانگین جابجایی قدامی-خلفی بسیار زیادی در حدود 93/96 درصد نسبت به ورزشکاران نشان دادند. از این رو می توان به این نتیجه رسید که غیر ورزشکاران زمانی که چشمانشان بسته بود تعادل قدامی-خلفی بهتری نسبت به ورزشکاران داشتند در حالی که ورزشکاران زمانی که چشمانشان باز بود تعادل قدامی-خلفی بسیار بهتری نسبت به غیر ورزشکاران نشان دادند. غیر ورزشکارانی که چشمانشان بسته بود میانگین جابجایی جانبی-داخلی بیشتری در حدود 67 درصد نسبت به ورزشکاران نشان دادند در حالی که غیر ورزشکارانی که چشمانشان باز بود میانگین جابجایی جانبی-داخلی بیشتری در حدود 37/26 درصد نسبت به ورزشکاران نشان دادند. بنابراین این نتایج نشان داد که ورزشکاران ثبات و تعادل جانبی-داخلی بهتری را نسبت به غیر ورزشکاران نشان می دهند. نتایج عملکرد مقایسه دو ابزار مورد استفاده در اندازه گیری وضعیت قامت ورزشکاران و غیر ورزشکاران نشان داد که لیزر نسبت به دوربین انحراف معیار کمتری دارد و با توجه به این که ضریب خطای لیزر ?m1 و در دوربین mm1 می باشد، می تواند دلیلی بر این مدعا باشد که لیزر از دقت عمل بهتری نسبت به دوربین برخوردار می باشد، ضمن اینکه اختلاف معنی داری بین میانگین های دوربین و لیزر از روبه رو و پهلو در دو گروه آزمودنی ورزشکار و غیر ورزشکار در سطح معناداری 05/0>? مشاهده شد.

اگرچه اثرات مفید فعالیت و حرکات ورزشی برکسی پوشیده نیست، لیکن مشاهده شده است که انجام حرکات غلط در زمان اجرای تمرینات ورزشی، آسیب هایی را به همراه دارد. تحقیقات نشان می دهد که قابلیت بالقوه خطرناک این حرکات می تواند ساختار آناتومیکی و ساختار اسکلتی بدن را تهدید کند و بر گروههای مختلف سنی اثرات منفی داشته باشد. با پذیرش این اصل که از ضرورتهای یک فعالیت بدنی، توجه به ویژگیهای فردی اجراکننده و شیوه های اجرای حرکت و تطبیق حرکت با ساختار بدن و قوانین فیزیکی حاکم بر این تمرینات می-باشد، انجام این تحقیق از جنبه شناسایی، علت یابی و پیشگیری از آسیبهای حرکات ممنوعه ضروری به نظر می-رسد. با توجه به هدف اصلی تحقیق حاضر، حرکات و روشهای نادرست که در هر یک از فاکتورهای آمادگی جسمانی موجود بود شناسایی شده و جمع آوری گردید و میزان شیوع آسیبهای ساختاری آنها معرفی شد و علل ایجاد این آسیبها و مکانیزم بیومکانیکی حرکات ممنوعه در سنین و جنسیتهای مختلف مورد بررسی واقع شد. روش تحقیق، توصیفی بود که با با بهره گیری از منابع مختلف، حرکات و روشهای ممنوع در هر یک از فاکتورهای آمادگی جسمانی استخراج شده و با توجه به گروه بندی مطالب، اطلاعات جمع آوری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری توصیفی جهت توزیع فراوانی و درصد هر یک از فاکتورها استفاده شد. از روش استنباطی خی دو در سطح معنی داری (0.05 p<) برای بررسی اختلاف موجود در توزیع فراوانی های مشاهده شده و فراوانی های مورد انتظار و تفاوت میان فراوانی ها، که آیا ناشی از خطای نمونه گیری و شانس می باشد یا خیر، استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که 1- در میان فاکتورهای آمادگی جسمانی شیوع حرکات ممنوعه در تمرینات کششی بیشترین حد می-باشد (66/19%). 2- در روشهای تمرین استقامتی، روشهای تمرینی نادرست بیشتری مشاهده می شود (04/14%). 3- به طور کلی ایجاد آسیب های استخوانی در حرکات ممنوعه نادر می باشد، اما شیوع آسیب های استخوانی ناشی از حرکات و روشهای ممنوع استقامتی بیشتر است (29/35%). شیوع آسیب های استخوانی ناشی از حرکات ممنوعه در کودکان و نوجوانان بیشتر است (29/35%). 4- بیشترین آسیب ساختاری از نظر آناتومیکی، بوسیله حرکات ممنوع کششی ایجاد می شود و شیوع آسیب های مفصلی، عضلانی و عصبی در این تمرینات به ترتیب 17/24، 80/23 و 27/27 درصد می-باشد. در روشهای تمرینی نادرست استقامتی شیوع آسیب های آناتومیکی در بیشترین حد است. در کل از نظر ساختار آناتومیکی بیشترین میزان آسیب های ناشی از حرکات ممنوعه در مفاصل دیده می شود (33/57%). 5- در میان فاکتورهای آمادگی جسمانی بیشترین آسیب ساختاری از نظر اسکلتی، بوسیله حرکات ممنوع کششی ایجاد می شود و شیوع آسیب های ناشی از آن به سر و گردن و تنه و اندام تحتانی به ترتیب 33/33، 90/22، 42/27 درصد می باشد. میزان شیوع آسیب های ناشی از حرکات ممنوعه به اندام فوقانی در تمرینات قدرتی بیشتر است (26/19%). در کل از نظر اسکلتی بیشترین میزان شیوع آسیب های ناشی از حرکات ممنوع در تنه است (93/40%). 6- از نظر نیروهای تغییردهنده ساختاری میزان نیروهای آسیب زای کشیدگی، خمیدگی، پیچ خوردگی در تمرینات کششی بیشتر است و به ترتیب 67/27، 3/31، 97/31 درصد می باشد. میزان نیروهای تغییر دهنده فشردگی در تمرینات استقامتی و مشارکت مخالف در روشهای نادرست استقامتی بیشتر است و به ترتیب 8/20 و 3/33 درصد می باشد. در کل بیشتر آسیب های ناشی از حرکات ممنوعه بر اثر نیروی تغییردهنده کشیدگی می باشد (33/35%). 7- از نظر مکانیزم بیومکانیکی، بیشترین عامل ایجاد کننده حرکات ممنوعه با توجه به قوانین فیزیکی، اهرم ها می- باشند(59%). 8- میزان ایجاد آسیب های ناشی از حرکات و روشهای تمرینی نادرست استقامتی بر سیستم قلبی-تنفسی بیشتر است(75/56%). اما در روشهای تمرینی نادرست قدرتی هم احتمال آسیبهای قلبی-تنفسی دیده می شود(81/10%). 9- میزان توزیع حرکات ممنوعه در تمرینات ورزشی کودکان و کهنسالان بیشتر از سطوح سنی دیگر بوده و به ترتیب 29/20 و 44/20 درصد می باشد، اما تفاوت معناداری در میزان توزیع حرکات ممنوعه در سنین مختلف مشاهده نشد. 10- میزان توزیع حرکات ممنوعه در تمرینات زنان بیشتر است (90/51%) اما تفاوت معناداری در میزان توزیع حرکات ممنوعه در میان زنان و مردان مشاهده نشد.

افزایش تعادل عاملی مهم در بهبود عملکرد، پیشگیری و یا کاهش آسیب ورزشکاران به شمار می رود، زیرا عملکرد ورزشکاران اغلب در خارج از دامنه سطح اتکا صورت می پذیرد و حفظ تعادل و مقابله با نیروی جاذبه ضروری می باشد(1). از آنجا که راه رفتن به عقب موجب اختلال در سیستم بینایی و در نتیجه درگیر نمودن حس عمقی می گردد به عنوان یک شیوه تمرینی مناسب برای ارتقای تعادل مورد توجه قرار گرفته است(12). هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرین راه رفتن به عقب بر تعادل نوجوانان بسکتبالیست بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 36 نوجوان با سابقه فعالیت ورزشی در بسکتبال به عنوان آزمودنی شرکت کردند. قد، وزن و طول پای شرکت کنندگان اندازه گیری شد. سپس در سه گروه کنترل، تمرین در سطح صاف و تمرین در شیب 15درصد تقسیم شده و سپس تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای آزمودنی ها، قبل و بعد از شرکت در تمرینات راه رفتن به عقب مورد بررسی قرار گرفت. افراد مورد مطالعه به مدت 18 جلسه (هفته ای سه جلسه) و هر جلسه به مدت 15دقیقه بر روی تردمیل با دو شیب متفاوت صفر و 15 درصد به سمت عقب راه رفتند. تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون با به کار گیری روش آماری t همبسته و تفاوت در بین گروه های تمرینی با استفاده از روش آماری کوواریانس در سطح معناداری 0/05?p تحلیل شد. نتایج نشان داد که در هر دو گروه شیب صفر و شیب 15درصد تمرینات راه رفتن به عقب در آزمون لک لک (برای ارزیابی تعادل ایستا) و نیز در تمامی هشت جهت آزمون ستاره (برای ارزیابی تعادل نیمه پویا) تغییرات معناداری را ایجاد نموده است در آزمون تعادلی پویا نیز در هر دوگروه تغییر معناداری دیده شد، اما در گروه کنترل تغییرات معناداری دیده نشد. همچنین در مقایسه بین هر سه گروه در تعادل ایستا، نیمه پویا وپویا تفاوت معنی داری وجود داشت. با توجه به نتایج تحقیق تکنیک تمرینی راه رفتن به عقب باعث افزایش تعادل می گردد.

از آنجایی که در شنای رقابتی رسیدن به حداقل زمان ممکن برای پیمودن مسافتی هدف است، برنامه های تمرینی با هدف دستیابی به رکورد مناسب، در دستور کار مربیان و ورزشکاران این رشته قرار دارد. هدف از انجام این تحقیق تأثیر یک دوره برنامه تمرین ترکیبی در آب برروی برخی پارامترهای بیومکانیکی شناگران دختر نخبه نوجوان بود. 24 نفر شناگر نخبه نوجوان به طور تصادفی به دو گروه 12 نفره تجربی با میانگین و انحراف استاندارد سنی (78/0±15 سال)، قد (20/2±33/165 سانتی-متر) و وزن (38/3±01/58 کیلوگرم) کنترل با میانگین و انحراف استاندارد سنی (2/1±61/15 سال)، قد (31/3±42/163 سانتی متر) و وزن (90/2±21/57 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. برنامه ی تمرینی شامل هشت هفته تمرین ترکیبی شنا به صورت سه جلسه ی 90 دقیقه ای در هفته بود که به گروه تجربی داده شد. قبل و بعد از تمرین مسافت استروک و تواتر استروک در دو شنای پروانه و قورباغه و توان انفجاری پاها اندازه گیری شد. توان انفجاری پاها توسط تست پرش ارتفاع اندازه گیری شد. تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون با بکارگیری روش آماری تی وابسته (0/05 ?p) و با استفاده از نرم افزار spss-16 تحلیل شد. توان انفجاری به طور معنا داری بهبود یافت اما مسافت استروک در شنای قورباغه و پروانه با تکنیک و بدون تکنیک پس از تمرینات بدون تغییر باقی ماند. همچنین زمان استروک در شنای قورباغه و پروانه با تکنیک و بدون تکنیک پس از تمرینات بدون تغییر باقی ماند. با توجه به نتایج تحقیق، تمرین ترکیبی شنا را برای بهبود توان انفجاری پاها و رکورد در شناگران نخبه نوجوان می توان توصیه کرد.

موفقیت در اجرای فعالیت های ورزشی علاوه بر وضعیت بدنی مطلوب، نیازمند شناخت ویژگی های آنتروپومتری، ساختار و تیپ بدنی مناسب با آن رشته ی ورزشی میباشد. هدف از انجام این تحقیق ارتباط بین وضعیت تنه و برخی پارامترهای آنتروپومتریک با پارامترهای بیومکانیکی (عملکرد) بانوان تیم ملی دراگون بت قایقرانی بود. آزمودنی های این تحقیق را کلیه بیست قایقران تیم ملی دراگون بت تشکیل دادند. پارامترهای وضعیت تنه (کایفوز، لوردوز، اسکولیوز پشتی و کمری، شانه ی نابرابر)، آنتروپومتریکی (قد، وزن، شاخص توده ی بدنی، محیط مچ، محیط دو سر بازو، پهنای شانه، فاصله دو بال و تیپ بدن)، بیومکانیکی (سرعت، قدرت و توان) متغیرهای مورد مطالعه در این تحقیق را تشکیل دادند. از آمار توصیفی برای تعیین شاخص های گرایش مرکزی میانگین و انحراف معیار و از آمار استنباطی، t تک گروهی، همبستگی درون گروهی، روش تحلیل مولفه های اصلی، رگرسیون چند متغیره، تحلیل واریانس یک طرفه و مجذور خی دو، در سطح معنی داری(05/0 p?) استفاده شد. یافته ها نشان داد که اکثر قایقرانان به درصدی از ناهنجاریهای وضعیتی تنه مبتلا بودند اما مقایسه میانگین متغیرهای وضعیت تنه با گروه کنترل نشان دهنده ناهنجاری های لوردوز، اسکولیوز کمری و شانه نابرابر آنها با نرم جامعه بود، در نتیجه آنها به عارضه ی کایفوز و اسکولیوز پشتی دچار نبودند. از همبستگی و تحلیل مولفه های اصلی بین پارامترهای وضعیت تنه، آنتروپومتریکی و بیومکانیکی، جهت یافتن پارامترهای دارای هم پوشانی بالا با یکدیگر و تعیین پارامتر های اصلی قبل از ارتباط سنجی در رگرسیون استفاده شد. در ارتباط وضعیت تنه و پارامترهای بیومکانیکی نشان داده شد که بین سرعت و قدرت با پارامترهای وضعیت تنه ارتباط معنی داری وجود داشت اما بین پارامتر بیومکانیک توان و با پارامترهای وضعیت تنه بانوان قایقران ارتباط معنی داری مشاهده نشد. بین پارامتر های آنتروپومتریکی بانوان با پارامترهای بیومکانیکی قدرت و توان ارتباط معنی داری مشاهده شد اما با پارامتر بیومکانیکی سرعت ارتباط معنی داری مشاهده نشد. بین تمامی پارامترهای وضعیت تنه با پارامترهای آنتروپومتری به جزء کایفوز ارتباط معنی داری وجود داشت. از بررسی ارتباط بین تیپ بدنی قایقرانان با پارامترهای بیومکانیکی، تنها بین تیپ بدنی مزومورف و پارامتر بیومکانیکی توان، ارتباط معنی داری وجود داشت، در بررسی ارتباط بین تیپ بدنی با پارامترهای وضعیت تنه، بین عارضه لوردوز کمری با تیپ بدنی مزومورف و شانه نابرابر با تیپ بدنی اکتومورف ارتباط معنی داری وجود داشت. نتایج به دست آمده موءید وجود ارتباط بین درصدی از ناهنجاری ستون مهره ها، پارامترهای آنتروپومتری و تیپ بدن با عملکرد قایقرانان تیم ملی بود اما برای اینکه بتوان تفاسیر احتمالی در خصوص این تحقیق را به طور قطعی و روشن تر بیان نمود، پیشنهاد می شود تحقیقات بیشتری در این زمینه، خصوصا" از نوع طولی انجام گیرد.

استعدادیابی، مدت مدیدی است که مورد توجه و علاقه ی پژوهشگران، مربیان، مدیران، هیئت ها و دولت ها قرار گرفته است (ابت و همکاران، 2005، هلت، 2004) و سالهای زیادی است که دانشمندان سعی کرده اند تا شاه کلیدهای پیش بینی کننده ی استعداد را در ورزش های مختلف بشناسند (رگنیر و همکاران، 1993). هدف از انجام این تحقیق استعدادیابی در ورزش تکواندویِ زنان با تاکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژی و روانی بود. در قسمت اول کار ، 6 نفر عضو تیم ملی تکواندوی زنان، اعزامی به بازی های آسیایی گوانگژو با میانگین و انحراف استاندارد سنی (2±21 سال)، قد (5±171 سانتی متر) و وزن (8±61 کیلوگرم) به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت نمودند. و در قسمت دوم،63 نفر نوجوانانِ دخترِ تکواندو کار(کمربند آبی یا بالاتر) 16-9 سال، شهر اصفهان که از هر سن 9 نفر بودند، نمونه های آماری این تحقیق را تشکیل دادند. از گروه اول (گروه نخبه)، آزمون ها و اندازه گیری های آنتروپومتریک، بیو مکانیک، فیزیولوژیک و روانی طبق شرایط استاندارد و کنترل شده انجام شد، سپس با استفاده از روش آماری pca مولفه های اصلی اطلاعات استخراج شد و نتایج بر روی گروه دوم (نوجوان و غیر نخبه) اعمال و اندازه گیری شد. در نهایت با استفاده از روش آماری تی تست (independent-samples t test) برای تعیین تفاوت بین گروه ها (گروه نخبه با گروه های غیر نخبه) در سطح معناداری 05/0p< استفاده شد. با توجه به نتایج آزمون pca ، پارامترهای شتاب، دامنه ی حرکتی مفصل ران در حرکت دور شدن، زمان عکس العمل و تعادل پویا در جهت قدامی خارجی به عنوان پارامترهای اصلی بیومکانیکی، پارامترهای دور سینه، دور کمر، دور لگن، ارتفاع زائده تروکنتر از زمین، عرض ران، قد و نسبت وزن به قد به عنوان پارامترهای اصلی آنتروپومتریکی، انعطاف پذیری، چابکی و قدرت و استقامت عضلات شکم به عنوان پارامترهای اصلی فیزیولوژیکی تعیین شدند. با توجه به نتایج آزمون تی مستقل مشاهده شد که در گروه سنی 9-10 سال تفاوت معنا داری میان افراد نخبه و غیر نخبه در میان همه ی متغیرهای اندازه گیری شده (بجز دامنه ی حرکتی در حرکت دورشدن) وجود داشت.در نهایت با توجه به نتایج بدست آمده می توان به استعدادیابی در رشته ی تکواندو زنان پرداخت.

چکیده در بازی بسکتبال به علت وجود سرعت زیاد در حرکات، توقف های ناگهانی، تغییر مسیرها و جابه جائی در جهت های مختلف، پرش ها و بسیاری از حرکات دیگر در حمله ودفاع، تاکید بر حفظ تعادل مورد توجه اکثر مربیان است. دویدن به عقب موجب افزایش تقاضای عضلانی، تغییر دامنه حرکتی مفاصل و درگیر نمودن حس عمقی می گردد. همچنین با توجه به اینکه متخصصین درمان برای پیشرفت قدرت و تعادل از دویدن به عقب به عنوان یک مزیت وروش درمانی استفاده می کنند، هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر تمرین دویدن به عقب بر تعادل نوجوانان بسکتبالیست بود. در این تحقیق نیمه تجربی 36 نفر نوجوان با میانگین و (انحراف استاندارد) سنی (2) 13.5 با سابقه دو سال فعالیت ورزشی در زمینه بسکتبال به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت نمودند. آزمودنی ها به سه گروه 12 نفری تقسیم شدند. گروه اول تمرینات در سطح صاف و گروه دوم تمرینات در سطح شیب دار را به مدت شش هفته و هر هفته 3 جلسه انجام دادند. گروه سوم نیز به عنوان گروه کنترل در این مطالعه شرکت کردند. قبل و بعد از تمرینات، تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای آزمودنی ها با استفاده از آزمون ,stork sebt و time stabilization اندازه گیری شد. از روش آماری t دو گروه همبسته برای بررسی تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون و از روش آماری کوواریانس در سطح معناداری0/05?p برای تحلیل تفاوت بین گروه های تمرینی استفاده شد. نتایج نشان داد که در هر دو گروه سطح صاف و سطح شیب دار تمرینات دویدن به عقب در آزمون stork (برای ارزیابی تعادل ایستا) و نیز در تمامی هشت جهت آزمون sebt (برای ارزیابی تعادل نیمه پویا) تغییرات معناداری را ایجاد نموده است. در آزمون تعادلی پویا نیز در هر دو گروه تمرین تغییرات معناداری دیده شد، اما در گروه کنترل تغییرات معناداری دیده نشد. همچنین در مقایسه بین هردو گروه در تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا تفاوت معنی داری وجود داشت.

توانایی حفظ تعادل بدن? عاملی مهم و ضروری در انجام فعالیتهای روزمره و اجرای فعالیتهای ورزشی می باشد? بنابراین شناخت سهم هر یک از عوامل دخیل در تعادل? ضروری می باشد. با فرض تاثیر گذاری تمرین ثبات مرکزی بر تعادل? هدف از این پزوهش بررسی تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین ثبات مرکزی بر تعادل ایستا وپویای دختران نوجوان با تاکید بر تیپ بدنی بود. 42 آزمودنی با میانگین سنی9/0±13 سال، قد99/7±61/153 سانتی متر و وزن15/16± 25/52 کیلوگرم براساس تیپ بدنی غالبشان توسط آزمون هیث - کارتر در سه گروه اکتومورفی(15نفر)، مزومورفی(15نفر) و اندومورفی(12نفر) طبقه بندی شدند. قبل از اجرای برنامه تمرینی ثبات مرکزی تعادل ایستای آزمودنی ها با تست رومبرگ و تعادل پویا با تست تعادل ستاره(sebt) اندازه گیری شد. تعادل ایستای و پویای آزمودنی ها بعد از اجرای برنامه تمرینی در چهار مرحله? الف- بعد از چهار هفته برنامه تمرینی(پس آزمون1)، ب- بعد از هشت هفته برنامه تمرینی(پس آزمون2)،ج- بعد از چهار هفته بی تمرینی(ماندگاری1) و د- بعد از هشت هفته بی تمرینی(ماندگاری2)? اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از روشهای آماری توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) وآمار استنباطی( t همبسته و آنالیز واریانس یک سویه) و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری05/0? p استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که بهبودی تعادل ایستا در پس آزمون 1 و 2، فقط در گروههای اکتومورفی و مزومورفی از لحاظ آماری معنی دار بود در صورتیکه بهبودی تعادل پویا در پس آزمون 1، فقط در گروههای اکتومورفی و مزومورفی و در پس آزمون 2 در هر سه گروه معنی دار بود. نتایج تحلیل واریانس یک سویه? بهبودی بیشتر تعادل ایستای گروه مزومورفی نسبت به گروه اندومورفی در پس آزمون 2 و بهبودی بیشتر تعادل پویا در گروه های اکتومورفی و مزومورفی را نسبت به گروه اندومورفی در پس آزمون 1 نشان داد. یافته های تحقیق همچنین نشان داد بعد از چهار و هشت هفته بی تمرینی تعادل ایستا و پویا در هر سه گروه کاهش یافت، با توجه به نتایج تحقیق، استفاده از تمرینات ثبات مرکزی برای بهبودی تعادل گروههای اکتومرفی و مزومورفی توصیه می شود

چکیده : از عوامل مورد توجه محققان مسئله تاثیر اعمال برنامه های تمرینی بر بهبود تعادل بوده است. هدف از تحقیق حاضر تاثیر یک دوره تمرین در آب و خشکی بر تعادل ایستا و پویای پسران نوجوان ورزشکار است. بدین منظور از میان نوجوانان پسر عضو هیئت های ورزشی شهر گرمی، 45 نفر با محدوده سنی 15 تا 17 به طور تصادفی به عنوان حجم نمونه انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه 15 نفری آب، خشکی و کنترل نقسیم شدند. آزمودنی ها پروتکل تمرینی شش هفته ای(هفته ای سه جلسه و هر جلسه 75 دقیقه ای) را انجام دادند(گروه آب در استخر، گروه خشکی در باشگاه ورزشی). گروه کنترل تمرین را انجام ندادند. تحقیق حاضر با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. قبل و بعد از پروتکل تمرینی مقادیر متغیرهای تحقیق(تعادل ایستا با تست رومبرگ و تعادل پویا با تست sebt)ثبت شد. تحلیل داده های آماری با استفاده از روش آماری anova و t همبسته صورت گرفت. یافته ها نشان داد که بین سه گروه آب، خشکی و کنترل در تست های تعادل ایستا و پویا در پیش آزمون اختلاف معنی داری وجود ندارد، اما در پس آزمون گروه آب و خشکی در هر دو تست تعادل(ایستا و پویا) عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل از خود نشان دادند. بین تعادل ایستا و پویای پسران نوجوان ورزشکار گروه آب با خشکی پس از یک دوره تمرین اختلاف معنی داری وجود ندارد. کلمات کلیدی: تمرین در آب، تعادل ایستا، تعادل پویا

چکیده اگرچه هر رشته ورزشی نسبت به ویژگی و نیاز رشته خود و نوع تمرینات و مهارت هایی که انجام می گردد به سطوح مختلفی از تعادل نیاز دارد لیکن از تعادل به عنوان مهمترین پارامتر در شناسایی توانایی اجرای ژیمناست ها نام برده می شود. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای ژیمناست های مبتدی و حرفه ای 6 تا 8 ساله با تأکید بر ویژگیهای آنتروپومتریکی بود. نمونه های این تحقیق را 40 نفر از ژیمناست ها در دو گروه مبتدی (20 نفر با میانگین سن 75/0±95/6 سال، وزن 09/3±7/22 کیلوگرم، قد 1/6±9/118سانتیمتر) و حرفه ای (20 نفر با میانگین سن 75/0±95/6 سال، وزن 01/3±8/21 کیلوگرم، قد4/5±2/121سانتیمتر) تشکیل دادند که هیچکدام از آزمودنی ها ناهنجاریهای اسکلتی نداشتند. آزمودنی ها با استفاده از آزمون های تعادل ایستا (آزمون های سیستم امتیاز دهی خطای تعادل، رومبرگ، شارپند رومبرگ، لک لک و فرشته)، نیمه پویا (آزمون ستاره)، پویا (آزمون های زمان برخاستن و راه رفتن و راه رفتن تاندم) و آزمون تعادل کلی مورد ارزیابی قرار گرفتند و برخی از ویژگیهای آنتروپومتریکی که بنظر می رسد بر تعادل اثرگذار است مورد اندازه گیری قرار گرفتند. با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی t تست در دو گروه مستقل به بررسی نتایج تحقیق پرداخته شد. نتایج تحقیق نشان داد که تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای ژیمناست های حرفه ای بهتر از ژیمناست های مبتدی است و اینکه در آزمون سیستم امتیاز دهی خطای تعادل (آزمون های تعداد امتیاز منفی پا جفت و پا تاندم)، آزمون رومبرگ و آزمون راه رفتن تاندم چون خطای آزمون ها بالاتر از حد 05/0 است، معنادار نیستند آزمون های مناسبی برای ارزیابی تعادل ژیمناست ها بنظر نمی رسند. در بررسی ویژگیهای آنتروپومتریک تفاوت معناداری بین دو گروه مبتدی و حرفه ای مشخص نشد. لغات کلیدی: تعادل ایستا، نیمه پویا، پویا، ژیمناستیک، آنتروپومتریک

عنوان: تاثیر یک دوره تمرین ورزش در آب و خشکی بر میزان درد مفصل زانو و تعادل بانوان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو زمینه هدف: از جمله بیماری های شایع در سالمندان، استئوآرتریت می باشد. مفصل زانو بیش از هر مفصل دیگر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارد. درد مهم ترین علامتی است که افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو از آن شکایت می کنند. همچنین تحقیقات نشان داده اند که این بیماران دچار ضعف عضلات چهار سر ران و کاهش حس عمقی مفصل زانو می شوند، از این رو تعادل ایستا و پویای آن ها دچار اختلال می گردد. روش های درمانی دارویی که در این بیماری به کار گرفته می شوند، تنها به کاهش درد و تورم کمک می کنند، از سوی دیگر این روش ها عوارض متفاوتی به همراه دارند. بنابراین استفاده از روش های درمانی غیر دارویی مانند اجرای تمرینات ورزشی، بسیار حائز اهمیت می باشد. هدف از انجام این تحقیق تعیین تاثیر یک دوره تمرین ورزش در آب و خشکی بر میزان درد مفصل زانو و تعادل بانوان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو، می باشد. روش تحقیق: 48 بانوی سالمند مبتلا به استئوآرتریت یک طرفه درجه 1 یا 2، به صورت تصادفی انتخاب شده و در قالب سه گروه تمرینی و یک گروه کنترل در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها در گروه های تجربی، تمرینات حس حرکتی-قدرتی را به مدت شش هفته انجام دادند. گروه تمرین در آب، در استخر آب درمانی، گروه تمرین در خشکی، در باشگاه ورزشی و گروه تمرین ترکیبی، سه هفته اول در باشگاه ورزشی و سه هفته دوم در استخر آب درمانی، تمرینات را اجرا کردند. میزان درد بیماران توسط پرسشنامه پیامد صدمات زانو و استئوآرتریت (koos)، و تعادل آن ها توسط مقیاس تعادل برگ (bbs)، در قبل و پس از اجرای تمرینات سنجیده شد. یافته ها: از آمار توصیفی برای توصیف داده ها، و از آمار استنباطی، مدل های آماری تحلیل کواریانس و t دو گروه همبسته (در سطح معناداری p?0.05)، جهت آزمون فرضیه ها استفاده شد. نتایج حاصل، بهبود معناداری را در هر دو متغیر درد و تعادل، برای تمامی گروه های تجربی نشان داد (p?0.05). از سوی دیگر مقایسه بین گروه ها مشخص کرد که تفاوت معناداری در کاهش میزان درد 3 گروه تمرینی وجود ندارد (p>0.05)، در حالی که نتایج آزمون فرضیه ها حاکی از آن بود، که تمرین در آب و تمرین ترکیبی به طور معناداری بیشتر از تمرین در خشکی، تعادل آزمودنی ها را افزایش می دهد (p?0.05)، اما تفاوت معناداری بین تاثیر تمرین در آب و تمرین ترکیبی وجود نداشت (p>0.05). نتیجه گیری نهایی: اجرای تمرینات حس حرکتی-قدرتی، در آب و یا به صورت ترکیبی از آب و خشکی، نسبت به اجرای تمرینات در خشکی، تاثیر بیشتری روی تعادل بانوان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو دارد، اما این روش ها در کاهش درد بیماران، با یکدیگر تفاوت معناداری ندارند. واژه های کلیدی: درد، تعادل، استئوآرتریت زانو

پا یک سطح نسبتاً کوچک حمایتی است که تعادل بدن را حفظ می کند. یک تغییر بیومکانیکی کوچک در این ناحیه ممکن است کنترل پاسچر را تحت تأثیر قرار داده و توزیع فشار کف پا را تغییر دهد. از طرف دیگر اختلال در کنترل پاسچر و عملکرد ممکن است ناشی از عوامل ژنتیکی یا محیطی باشد. بنابراین هدف این تحقیق تعیین ارتباط ارتفاع قوس طولی داخلی پا با تعادل ایستا و پویا و توزیع فشار کف پای زنان دوقلوی همسان و ناهمسان 35-18 سال بود. 16 جفت دوقلوی همسان (میانگین وزن 73/8±92/52 کیلو گرم، میانگین قد 72/4±89/158 سانتی متر و میانگین سن 31/3±81/23 سال) و 14 جفت دوقلوی ناهمسان (میانگین وزن 03/8±75/54 کیلوگرم، میانگین قد 38/4±64/159 سانتی متر و میانگین سن 92/2±29/22 سال) در این تحقیق به کار گرفته شدند. آزمودنی ها فاقد آسیب دیدگی بودند و با استفاده از تست افت ناوی به گروه های کف پای صاف، نرمال و گود تقسیم شدند. تعادل ایستا با استفاده از تست تعادل لک لک، تعادل پویا با استفاده از تست تعادل ستاره و توزیع فشار کف پا با استفاده از صفحه فشارemed اندازه گیری شد. از آزمونهای تحلیل واریانس دو راهه، آزمون f، فرمول توارث پذیری هلزینگر، ضریب همبستگی درون جفتی و آزمون z فیشر (در سطح اطمینان 95 %) جهت تحلیل داده هااستفاده شد. تفاوت معنی داری بین انواع پا یا دو نوع دوقلوی همسان و نا همسان در تعادل ایستا و پویا و توزیع فشار کف پا یافت نشد(05/0<p). آنالیز واریانس متغیر ها تفاوت معنی داری را بین واریانس های درون جفتی دوقلوهای همسان و ناهمسان نشان نداد(05/0<p). میزان توارث پذیری برای متغیرهای تعادل ایستا و پویا، به ترتیب 43/0 و 39/0 بدست آمد درحالی که هیچ اثر ژنتیکی ای برای متغیر فشار کف پا مشاهده نشد. تفاوت معنی داری در ضریب همبستگی های درون جفتی در این متغیرها بین دوقلوهای همسان و ناهمسان دیده نشد(05/0<p). یافته های این تحقیق نشان داد که ساختار پا و نوع دوقلویی تعادل یا توزیع فشار کف پا را تحت تأثیر قرار نداد. نتایج تحقیق حاضر، نتایج تحقیقات پیشین را در رابطه با اثر نوع پا بر متغیرهای اندازه گیری شده تأیید کرد. این یافته ها احتمالا به علت دیگر حرکات جبرانی یا استراتژی های حرکتی یا هر دو می باشند که به طور بالقوه به آزمودنی اجازه می دهد بر نقصش، به علت نوع پایش، غلبه کند. همچنین نتایج تخمین های توارث پذیری در جفت های دوقلو حاکی از اثر متوسط عوامل ارثی برای حفظ تعادل بود. درحالی که عوامل ارثی در توزیع فشار کف پا نقش موثری را نشان ندادند. تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز می باشد که نتایج آن می تواند سهم عوامل ژنتیکی یا محیطی را در این متغیرها مشخص کند و متخصصان را در شناسایی این عوامل یاری دهد.

هدف از انجام این تحقیق نیمه تجربی، رابطه وراثت با برخی ویژگی های آنتروپومتریکی جوانان ورزشکار و غیر ورزشکار بود. جامعه آماری تحقیق را کلیه خانواده های ساکن شهر تهران با جمعیت های سه الی پنج نفره که فاقد بیماری های ژنتیکی بوده و دارای فرزندان سن 18 تا 30 سال و مجرد بودند، تشکیل دادند. نمونه آماری این تحقیق را 130 خانواده از خانواده های ساکن شهر تهران تشکیل دادند که به روش نمونه گیری تصادفی در دسترس و داوطلبانه برگزیده شدند. با استفاده از پرسشنامه مشخصات فردی شامل سن، وضعیت تحصیلی، نوع و سابقه فعالیت ورزشی، سابقه بیماری ژنتیکی جمع آوری شد. ویژگی های آنتروپومتریک شامل طول، پهنا، قطر، محیط و ارتفاع و چربی برخی از اندام ها با استفاده از کولیس و کالیپر و متر نواری منعطف اندازه گیری و برای تعیین تیپ بدنی از روش هیث کارتر استفاده شد. با استفاده از آزمون اسمیرنوف کلموگروف نرمال سازی و داده های غیرنرمال از آزمون حذف گردیدند. از آمار توصیفی برای توصیف اطلاعات و در آمار استنباطی از ضریب همبستگی پیرسون(r) در سطح معناداری p?0.05 استفاده شد. نتایج بدست امده نشان داد که دختران ورزشکار در پارامترهای طول ومحیط وپهنا وقطر اندامها شباهت بیشتری نسبت به دختران غیر ورزشکار به پدران دارندو پسران غیر ورزشکار نیز شباهت بالایی به پدران دارند و ورزشکار بودن به عنوان عامل محیطی بسیار موثر بر اندازه پارامترهای آنتروپومتریک افراد است.

هدف اصلی از انجام این تحقیق تأثیر یک دوره تمرین با دستگاه های بدنسازی پارک بر برخی عوامل بیومکانیکی زنان جوان، میانسال و سالمند با تأکید بر پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب بود. روش تحقیق نیمه تجربی و از نوع کاربردی، و جامعه آماری تحقیق را زنان جوان، میانسال و سالمند مراجعه کننده به پارک شهر تهران واقع در منطقه 12 تشکیل دادند، که از بین آنها 60 نفر بصورت تصادفی در دسترس از زنان سالم جوان18-35 سال، میانسال36-50 سال و سالمند50-65 سال به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. با احذ نظر از اساتید برتر در رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی برای هر سه گروه به طور مجزا یک چیدمان و یک برنامه تمرینی طراحی شد. یک روز قبل از شروع تمرینات آزمون(bess) تعادل ایستا، آزمون وای(ybt) برای تعادل نیمه پویا، راه رفتن روی چوب برای تعادل پویا، دینامومتر برای اندازه گیری قدرت مچ دست، پرتاب توپ مدیسنبال دو کیلویی برای قدرت دست، پرش سارجنت برای توان پا، دوی 4×9 متر برای چابکی، دوی 45 متر برای سرعت، متر مهندسی برای اندازه گیری قد، کالیپر برای اندازه گیری چربی(فوق خاری، تحت کتفی، سه سر بازویی) و از دستگاه ترکب بدنی برای اندازه گیری وزن، درصد چربی و عضله بدن و چربی احشایی انجام شد. بعد از شش هفته سه جلسه ای تمرین، تست های مذکور دوباره انجام شد. از روش آماری اسمیرنوف–کلموگروف، میانگین و انحراف استاندارد، f لیون، anova و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که با اعمال برنامه های تمرینی طراحی شده مناسب، و چیدمان صحیح دستگاه ها، بهبود تعادل و قدرت و کاهش وزن و درصد چربی بدن زنان جوان، میانسال و سالمند امکانپذیر است.

چکیده هدف هر سالمند این است که بتواند تا حد امکان مسقل و کارآمد باقی بماند. تمرینات ورزشی به سالمندان کمک خواهد کرد تا قدرت اندام فوقانی، تحتانی، تعادل، انعطاف پذیری و هماهنگی خود را تقویت کنند. هدف از انجام این تحقیق تاثیر یک دوره تمرین منتخب(تعادلی، انعطاف پذیری) بر عملکرد بیومکانیکی راه رفتن مردان سالمند سالم بود. آزمودنی ها در چهار گروه تعادلی، انعطاف پذیری، منتخب و کنترل تقسیم شدند. تحقیق با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. آزمودنی ها به مدت هشت هفته(هفته ای سه جلسه و هر جلسه 75 دقیقه) پروتکل تمرین(پیوست شماره 1) را اجرا کردند. گروه کنترل تمرینات منتخب فوق را انجام ندادند. قبل و بعد از برنامه تمرینی مقادیر متغیرهای وابسته تحقیق(تعادل پویا، انعطاف پذیری، ریتم گام برداری، سرعت راه رفتن) ثبت شد. تحلیل داده های آماری با استفاده از روش آماری anova و t وابسته صورت گرفت. یافته ها نشان داد که بین چهار گروه تعادلی، انعطاف پذیری، منتخب و کنترل در پیش آزمون اختلاف معنی داری وجود ندارد، اما در پس آزمون گروه تعادلی در تعادل پویا و ریتم گام برداری، گروه انعطاف پذیری در انعطاف پذیری و سرعت راه رفتن و گروه منتخب کل متغیرهای تحقیق تعادل پویا، انعطاف پذیری، ریتم گام برداری و سرعت راه رفتن عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل از خود نشان دادند. همچنین اختلاف معنی داری بین انعطاف پذیری و سرعت راه رفتن گروه تمرین تعادلی پس از دوره تمرینی وجود ندارد. بین تعادل پویا و ریتم گام برداری گروه تمرین انعطاف پذیری اختلاف معنی داری وجود ندارد. تمرین منتخب که هم تمرینات تعادلی و انعطاف پذیری را شامل می شود نقش تعیین کننده ای در متغیرهای تحقیق انعطاف پذیری، سرعت راه رفتن، تعادل پویا و ریتم گام برداری در مردان سالمند دارد. به طوریکه با اعمال دوره تمرینی کوتاه مدت هشت هفته ای کل متغیرهای تحقیق(تعادل پویا، ریتم گام برداری، انعطاف پذیری و سرعت راه رفتن) افزایش می یابد.

چکیده: شناخت اجزای تأثیرگذار در اجرای شیوه صحیح تکنیک های ورزشی باعث می شود ورزشکاران گامهای موثری را در جهت بهبود و رفع ایرادات تکنیکی خود بردارند و در جایگاهی بالاتر نسبت به سایر رقبای خود قرار بگیرند. هدف از مطالعه حاضر، ارتباط برخی پارامترهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی بر شیوه ی اجرای کلاسیک تکنیک اوچی ماتا در جودوکاران نخبه یود. دوازده جودوکار مرد دعوت شده به اردوی تیم ملی ایران دارای سابقه حضور در لیگ برتر، بدون هیچگونه آسیب دیدگی در اندام تحتانی و فوقانی با میانگین سنی 41/2 ± 85/18 سال، قد 19/8 ± 178 سانتی متر و وزن 97/10± 14/74 کیلوگرم، که به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت کردند. شاخص های آنتروپومتریکی و بیومکانیکی شامل وزن، قد، ارتفاع قد نشسته، طول دو بال، طول ران، سرعت و شتاب حرکت، زمان اوج و کل اجرا، مسافت، زوایای مفصل زانو حمله و تکیه گاه در فاز سوم اجرای تکنیک(کاکه)، زاویه مرکز ثقل در مرحله اول و دوم کاکه و تغییرات مرکز ثقل بود. پارامترهای آنتروپومتریکی قبل و بعد از اجرا با استفاده از کولیس و پارامترهای بیومکانیکی با استفاده از سه دوربین سرعت بالای کینماتیکی برای تعیین موقعیت مفاصل در طول مدت اجرای تکینیک اوچی ماتا مورد اندازه گیری قرار گرفت، و تحلیل پارامترها از طریق نرم افزار 17 quinticbiomechanicsانجام شد. برای توصبف دادها از میانگین و انحراف استاندارد و برای تعیین رابطه بین پارامترهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی از آمار استنباطی ضریب همبستگی استفاده شد. نتایج، همبستگی معنی داری در سطح 05/0 ? p بین پارامترهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی در هر سه اجراکننده تکنیک با قامتهای کوتاه، متوسط، بلند نشان داد. با توجه به یافته های تحقیق، رابطه بالای بین ویژگی های آنتروپومتری گروه ها برای اجرای تکنیک اوچی ماتا دیده شد که برخلاف یافته های تجربی گزارش شده، هر فرد با هر قد و قامتی میتوانند تکنیک را اجرا کنند. ضمناًیافته ها موید ارتباط معنادار معکوس بین ویژگی های جسمانی و بیومکانیکی با شیوه اجرا بود که این موضوع موید یافته های تجربی گزارش از بزرگان جودو ژاپن بود. واژههای کلیدی: آنتروپومتریک، بیومکانیک، اوچی ماتا، جودو

یکی از مفاهیم مهم در علوم ورزشی و تربیت بدنی، فرایند شناسایی استعداد است. معنی عینی شناسایی استعداد ورزشی، شناسایی و انتخاب افرادی است که در مقایسه با سایرین، توانایی زیادی برای یک ورزش خاص دارند. استعدادیابی و پرورش استعداد یک بخش حیاتی در بیشتر برنامه های ورزشی است. هدف از انجام این تحقیق استعدادیابی در والیبال با تأکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی بود. در این مطالعه توصیفی، 12 ورزشکار نخبه والیبالیست (سن 22-18) در تحقیق حاضر شرکت کردند. پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی آنها اندازه گیری شد. سپس با استفاده از روش آماری pca مولفه های اصلی استخراج شده و بعد ازگرفتن واریانس، پارامترهای اصلی در هربخش بدست آمد (0/05?p). نتایج نشان داد که در بخش اول ،پارامترهای بیومکانیکی برجسته: توان، تعادل ایستا، انعطاف پذیری، در بخش دوم پارامترهای بیومکانیکی که اندازه گیری زوایای مفصلی بود پارامترهای برجسته: چرخش داخلی بازو، چرخش جانبی گردن، فلکشن شانه، نزدیک شدن افقی بازو، دور شدن افقی مفصل ران، دور شدن بیش از حد بازو، در بخش آنتروپومتریکی پارمترهای: قد، ارتفاع نشسته از seatpan، محیط تنه از سطح ناف، بیشترین محیط بازو، ارتفاع زائده آخرومی تا زمین، محیط آرنج، در بخش فیزیولوژیکی پارامترهای توان هوازی و ضربان قلب و در بخش روانی پارامترهای انگیزش و تصویر سازی ذهنی و کنترل حالت روانی در والیبالیست های نخبه وجود دارد. استعداد یابی در والیبال با تأکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی

هدف از تحقیق حاضر، ارتباط بین نوع، علل، شیوع و مکانیزم آسیبهای رایج با برخی ویژگیهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی بسکتبالیستهای زن و مرد منتخب استان گیلان بود. 28 بازیکن بسکتبالیست(14 نفر زن و 14 نفر مرد) با میانگین سن و قد، به ترتیب در زنان و مردان 79/3±28/22 و 57/1±78/19 سال، 04/8±04/172 و 98/7±60/186سانتی متر، از طریق نمونه گیری هدفدار و در دسترس در این تحقیق شرکت کردند. آسیب از طریق پرسشنامه ی آسیبب های رایج در بسکتبال (basketball injury reporting form) جمع آوری شد. داده های آنتروپومتریکی با استفاده از کالیپر، کولیس، قدسنج، ترازوی دیجیتال و متر نواری منعطف اندازه گیری و اطلاعات بیومکانیکی با استفاده از تستهای توان، تعادل(ایستا و پویا)، زمان عکس العمل، سرعت، هماهنگی و استقامت بدست آمد. تجزیه و تحلیل توصیفی یافته ها به صورت جدول های توزیع فراوانی ارائه شده است. در آمار توصیفی، شاخص های گرایش به مرکز و فراوانی ها، و در آمار استنباطی از روش خی-دو برای بررسی رابطه بین متغییر استفاده شده است. براساس یافته های پژوهش بین نوع، علل، شیوع و مکانیزم آسیبهای رایج با برخی ویژگیهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی بسکتبالیستهای زن و مرد منتخب استان گیلان تنها بین نوع آسیب با پهنای تنه، شیوع آسیب با طول ران و مکانیزم آسیب با درصد چربی بدن، پهنای زانو، سرعت و استقامت آزمودنی ها رابطه معنی داری وجود داشت. بررسی نتایج پژوهش در ارتباط با نوع آسیب بسکتبالیست های زن و مرد نشان داد که بیشترین نوع آسیب رایج در بین آزمودنی-ها پیچ خوردگی و کمترین نوع آسیب شامل التهاب و در رفتگی می باشد. همچنین با بررسی شیوع آسیب رایج در بین آزمودنی ها مشخص گردید که بیشترین آسیب شایع در مچ پا و کمترین آسیب شایع در مچ دست، بینی و دنده می باشد. در ارتباط با علت آسیب دیدگی بسکتبالیست های زن و مرد، نتایج توصیفی پژوهش نشان داد که بیشترین علت آسیب دیدگی مربوط به ضربه بوسیله بازیکن دیگر و کمترین علت آسیب دیدگی مربوط به برخورد به شیء ثابت و استفاده بیش از اندازه می باشد. نتایج یافته های پژوهش در ارتباط با مکانیزم آسیب در بین بازیکنان نشان داد که مکانیزم نیروی چرخشی و فشاری به ترتیب بیشترین مکانیزم آسیب دیدگی رایج در بازیکنان بوده است.

هدف از انجام این مطالعه ارتباط بین برخی پارامترهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی شناگران دختر در شنای کرال سینه و پشت بود.20 شناگر دختر؛ در میانگین و انحراف معیار(سن 2±12 سال، قد 23/11±50/147 سانتی متر، وزن 58/9±53/39 کیلوگرم) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. بعد از تکمیل فرم رضایتنامه و اطلاعات فردی، ویژگی های آنتروپومتریکی، دامنه حرکتی، قدرت آزمودنی ها، رکورد شناگران همراه با اطلاعات مربوط به تعداد دورهای کامل حرکت دستها و تعداد ضربات پاها در مسافت 25 متر اندازه گیری شد. برای تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (همبستگی پیرسون، تحلیل عاملی برای تعیین پارامترهای اصلی اثر گذار و رگرسیون چند متغیری برای تعیین نقش پارامترهای اصلی گزینش شده) استفاده شد. نتایج بیانگر ارتباط معنی دار قد و وزن با طول ضربه شناگران شنای کرال سینه و ارتباط معنی دار پهنای لگن و پهنای سر با قدرت تحتانی شناگران شنای کرال سینه و پشت بود، همچنین ارتباط معنی داری بین تیپ بدن (اندومورف، مزومورف) با برخی پارامترهای بیومکانیکی (سرعت، تعداد ضربات پاها، قدرت فوقانی، دامنه حرکتی هایپر اکستنشن ران) شناگران مشاهده شد. نتایج به دست آمده موید وجود ارتباط معناداربین درصدی از پارامترهای آنتروپومتریکی و بیومکانیکی شناگران شنای کرال سینه و پشت بود. ضمن این که برخی پیش گویی کننده های پارامترهای بیومکانیکی در دو شنای کرال سینه و پشت با شناگران یکسان، با هم متفاوت بودند.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین ارتباط بین ویژگیهای آنتروپومتریکی و برخی پارامترهای بیومکانیکی 100 دانش آموز پسر7 تا 9 سال با میانگین قد 11.21±134.79 سانتی متر و وزن 7.72±31.27 کیلوگرم مدارس ابتدایی آموزش و پرورش منطقه14 که به صورت تصادفی انتخاب گردیدند، بود. پارامترهای بیومکانیکی و پارامترهای آنتروپومتریکی، با استفاده از ترازو، متر، کولیس، کالیپر، گچ کورنومتر، وزنه، گونیامتر اندازه گیری شد. پارامترهای بیومکانیکی شامل سرعت، چابکی، تعادل، توان، قدرت و استقامت عضلانی و دامنه حرکتی است. از آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی( همبستگی پیرسون چندگانه، pca، مدل آماری رگرسیون چند متغیری)، جهت تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج بدست آمده نشان می دهد بین پهنای زانو، درصد چربی با قدرت، بین قد، طول زانو-سرینی، طول پا، محیط بازو، پهنای آرنج، محیط ران، پهنای زانو وwhr با استقامت، بین قد، طول ران،محیط سر، پهنای لگن، محیط بازو، پهنای آرنج،محیط ران و وزن با توان، ارتباط معناداری بدست آمد. قدرت با تیپ بدنی مزوموروف، اکتوموروف، استقامت با تیپ بدنی مزوموروف، توان با تیپهای آندوموروف، مزوموروف، اکتوموروف، ارتباط معناداری را نشان دادند. بر اساس یافته های پژوهش، بین برخی پارامترهای آنتروپومتریکی(طول، حجم، ترکیب، تیپ)، با پارامترهای بیومکانیکی سرعت، چابکی و تعادل دانش آموزان ارتباط معناداری وجود ندارند. ولی بین برخی پارامترهای آنتروپومتری(طول، حجم، ترکیب، تیپ) و پارامترهای بیومکانیکی قدرت، استقامت و توان و دامنه حرکتی ارتباط معناداری مشاهده گردید.

هدف از انجام این تحقیق مقایسه اثر دو شیوه تمرین پلایومتریک در آب و خشکی روی دو تکنیک استارت (گرب و تراک) شنای قورباغه و پروانه شناگران نخبه نوجوان پسر بود. 20 شناگر نخبه به طور تصادفی به ترتیب در گروه 10 نفره آب با میانگین و انحراف استاندارد سنی (49/ 1± 7/12سال) قد (66/9 ± 157 سانتی متر) و وزن (37/10 ± 7/53 کیلو گرم) و خشکی با میانگین و انحراف استاندارد سنی (08/1 ± 5/13 سال) قد (33/5 ± 8/161 سانتی متر) و وزن (63/9 ±3/58 کیلو گرم ) به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. متغیر های عملکردی شناگران شامل: توان بی هوازی دست و پا، رکورد 25 متر شنای قورباغه و پروانه با اجرای هر دو تکنیک استارت (گرب و تراک)، زمان تماس سر با آب و زمان ادامه حرکت در آب پس از ورود به آب در شنای قورباغه و پروانه با اجرای هر دوتکنیک استارت(گرب و تراک)، مسافت پرتاب از نقطه شروع استارت تا نقطه تماس سر با آب و مساف ادامه حرکت در آب پس از ورود به آب در شنای قورباغه و پروانه با اجرای هر دو تکنیک استارت (گرب و تراک)، تعداد دست و پا در 13 متر شنای قورباغه و پروانه بدون استارت و سر خوردن، قبل و بعد از اعمال یک دوره تمرین پلایومتریک مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون کلموگروف – اسمیرنف برای نرمال بودن گروه ها، از آمار توصیفی گرایش مرکزی (میانگین) و پراکندگی (انحراف استاندارد) برای وصف اطلاعات و از آمار استنباطی manova برای تعیین میزان اختلاف بین گروهی در سطح معنی داری استفاده شد. تفاوت معنا داری در میانگین زمان تماس سر شناگران با آب در هر دو نوع تکنیک استارت گرب و تراک شنای قورباغه و پروانه قبل و بعد از یک دوره تمرین پلایومتریک در گروه آب مشاهده شد که این تفاوت در استارت گرب مشهود تر بود. تفاوت معنا داری در میانگین تعداد دست، تعداد پای شناگران در شنای قورباغه و پروانه و تعداد دست و پای شناگران در شنای کامل قورباغه و پروانه در 13 متر شنا قبل و بعد از یک دوره تمرین پلایومتریک در آب و خشکی دیده شد. علی رغم افزایش و بهبود در سایر پارامترهای اندازه گیری شده تفاوت معنا داری مشاهده نشد. استفاده از برنامه تمرینی شش هفته ای علی رغم افزایش و بهبود در پارامترهای اندازه گیری شده نتوانست تفاوت معنا داری بین دو شیوه تمرینی آب و خشکی گزارش کند. ضمن اینکه با توجه به نتایج بدست آمده می توان استفاده از تمرینات پلایومتریک را برای بهبود عملکرد استارت شناگران توصیه کرد.

فلج مغزی کودکان، یکی از شایع ترین و پیچیده ترین مشکلات حیطه تربیت بدنی کوکان معلول محسوب می شود که بر جوانب مختلف رشدی، از جمله عملکردهای مختلف جابجایی انسان تأثیرات منفی می گذارد. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر یک دوره تمرین دایره ای بر برخی پارامترهای بیومکانیکی راه رفتن کودکان مبتلا به فلج مغزی نوع دای پلژی اسپاستیک انجام گرفت. در این پژوهش که به روش نیمه تجربی انجام شد، ده کودک 10-7 ساله آموزش پذیر و با قابلیت راه رفتن به ترتیب با میانگین قد (cm8.94 ±119.1) و وزن (kg 3.7 ±22.2) از میان نمونه های در دسترس، به شکل هدفدار جهت شرکت در تحقیق انتخاب شده و به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه، در برنامه تمرینات دایره ای مبتنی بر تفکر وینتروپ م. فلپس در کار با کودکان فلج مغزی، شرکت کردند. پارامترهای مورد مطالعه در پیش و پس آزمون اندازه گیری شدند. زوایای مفاصل ران، زانو و مچ پا در فازهای مختلف سیکل راه رفتن به وسیله گونیامتر و نرم افزار autocad 2008، عرض و طول گام با استفاده از متر نواری، مدت گام به وسیله کرنومتر و نسبت های زمانی مراحل سکون و نوسان راه رفتن از طریق نرم افزار movavi videosuite 5 محاسبه شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد برای توصیف داده ها و آمار استنباطی شامل آزمون تی گروههای همبسته استفاده شد. یافته های پژوهش بر ایجاد تغییرات معنادار در اکثر زوایای مفاصل اندام تحتانی، عرض، طول و مدت گام و نسبت های زمانی مراحل سکون و نوسان راه رفتن کودکان فلج مغزی تحت تأثیر تمرینات دایره ای دلالت داشتند. از این یافته ها می توان نتیجه گرفت که تمرینات دایره ای در کل موجب پیشرفت قابل توجه پارامترهای مختلف راه رفتن کودکان مبتلا به دای پلژی اسپاستیک می شود، اما حضور صدمات پایدار آناتومیکی، فیزیولوژیکی و ... از یک سو و پیچیدگی نیازهای راه رفتن به ویژه در زوایای مختلف اندام تحتانی از سوی دیگر موجب کاهش سطح توقع مربیان از رفع کامل مشکلات راه رفتن در این کودکان می شود. لذا، مطابق قانونمندی عمومی رشد ناهنجار، کودکان معلول به خاطر وجود نقائص پایدار، حتی در شرایط تعلیمی و تربیتی مساعد نیز هیچگاه به هنجار همتایان سالم خود نمی رسند.

مقدمه: در سالمندان، ضعف تعادل و افتادن به طور رایجی منجر به آسیب، کاهش استقلال، بیماری های مرتبط و مرگ زودرس می شود. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه تاثیر برنامه های تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی) بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود. روش تحقیق: مطالعه نیمه تجربی حاضر دارای یک طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهه (کنترل، تمرین در آب و ترکیبی) بود. آزمودنی های این تحقیق را، 26 مرد سالمند (60 تا 70 ساله) عضو کانون بازنشستگان ارتش شهرستان کرج تشکیل دادند. گروه های تمرین در آب و ترکیبی، یک برنامه تمرین 6 هفته ای مشابه را انجام دادند، که در آن گروه تمرین در آب، هر دو جلسه خود در استخر انجام می دادند، در حالی که گروه ترکیبی یک جلسه را در استخر و جلسه دیگر را در خشکی تمرین می کردند. هر جلسه تمرینی شامل 15-10 دقیقه گرم کردن، 55-40 دقیقه برنامه اصلی ( 25-18 دقیقه تمرین استقامت هوازی و 30-20 دقیقه استقامت عضلانی) و 5 دقیقه سرد کردن بود. در طی این دوره، گروه کنترل در برنامه تمرینی خاصی شرکت نکردند. تعادل ایستا و پویا، و قدرت عضلانی اندام تحتانی تمام آزمودنی ها به ترتیب از طریق آزمون ایستادن روی یک پا با چشمان باز و بسته، آزمون زمان برخاستن و رفتن و آزمون برخاستن از صندلی سالمندان، قبل و بعد از این دوره، با شرایطی مشابه اندازه گیری شد. از آزمون t زوجی به منظور ارزیابی تغییرات درون گروهی و آزمون آنالیز واریانس یک سویه به همراه آزمون تعقیبی lsd جهت مقایسه بین گروه ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تعادل ایستا (با چشمان باز و بسته)، پویا و قدرت عضلانی در هر دو گروه تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی) بهبود معنی داری داشته است، اما تغییرات معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین نتایج حاکی از عدم اختلاف معنی دار نتایج گروه تمرین در آب و ترکیبی بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که هر دو روش تمرین در آب و ترکیبی (آب- خشکی)، اثر سودمند و مشابه ای بر تعادل مردان سالمند داشته اند. همچنین شاید بتوان از روش ترکیبی آب- خشکی به منظور دستیابی به مزایای تمرین در هر دو محیط آب و خشکی استفاده نمود. با این وجود، تایید این مطلب نیازمند انجام تحقیقات بیشتری است.

هدف از انجام این تحقیق استعدادیابی در هندبال باتأکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی و روانی بود. 20 ورزشکار نخبه هندبالیست(با سن 25/1±15/20 سال) در تحقیق حاضر شرکت کردند. ویژگی های دامنه حرکتی مفاصل و تعادل ایستا و پویا در بخش بیومکانیکی و ویژگی های سن، قدایستاده، قد نشسته، وزن، طول دو دست، عرض شانه، محیط، طول، و قطر اندامها در بخش آنتروپومتریکی اندازه گیری شد. به علاوه ویژگی های توان و استقامت عضلات پا، سرعت، چابکی، توان هوازی و بی هوازی و انعطاف پذیری در بخش فیزولوژیکی و 6 عامل اعتماد به نفس، انگیزش، تصویر سازی ذهنی، کنترل حالت های روانی، هدف چینی و تمرکز در بخش روانی بوسیله پرسش نامه روانی(sasi psych) اندازه گیری شد. سپس با استفاده از روش آماری pca مولفه های اصلی بعد از محاسبه واریانس در هر بخش استخراج شد( 0/05?p). نتایج نشان داد که ویژگی های انحراف مچ دست به سمت زند زیرین وزبرین، فلکشن مچ دست، فلکشن ران، پلانتار فلکشن و فلکشن جانبی کمر (راست)، در بخش بیومکانیکی و پارامترهای درصد چربی بدن، محیط کف پا، قطر مچ پا، محیط ساعد، محیط ران در قسمت میانی، طول استخوانهای ران و ساق پا در بخش آنتروپومتریکی و همچنین در بخش فیزیولوژیکی پارامترهای سرعت، چابکی، انعطاف تنه به جلو و توان بی هوازی و در نهایت ویژگی های انگیزش و تصویر سازی ذهنی در بخش روانی در هندبالیست های نخبه از سایر پارامترهای اندازه گیری شده برجسته تر می باشد. با توجه به نتایج بدست آمده می توان از پارامترهای بدست آمده در این تحقیق در فرآیند استعداد یابی در هندبال استفاده نمود.

چکیده پایان نامه افزایش قوس ناحی? پشتی به عنوان عارض? کیفوز شناخته می شود و بروز این ناهنجاری زمینه ایجاد اختلالات عضلانی در تنه و برخی مولفه های رفتاری و حرکتی را برای فرد مبتلا فراهم می سازد. با توجه به رشد تدریجی کیفوز از سنین پائین، ممکن است در سنین بالا ناتوانی های اجتناب ناپذیری از قبیل کوتاهی عضلات بین دنده ای، کاهش اتساع قفسه سینه، فرورفتگی سینه، گردی شانه ها، محدودیت حرکات اندام فوقانی، اشکالات تنفسی، خستگی زودرس، درد، آرتروز زودرس، کاهش ظرفیت های قلبی و ریوی و تغییر شکل مهره ها را برای فرد مبتلا همراه داشته باشد. اگر این ناهنجاری به موقع مورد توجه قرار گرفته و تحت درمان با حرکات اصلاحی یا وسایل کمکی قرار گیرد، سریع تر اصلاح می شود در حالی که در اثر عدم درمان، کیفوز پیشرفت نموده و تبدیل به کیفوز از نوع ساختمانی خواهد شد. استفاده از kinesio tape می تواند از طریق تحریک گیرنده های مکانیکی پوست و به دنبال آن افزایش فیدبک حسی ناحیه بانداژ شده به تسهیل انقباض عضلانی کمک کند. هدف این مطالعه بررسی اثر حرکات اصلاحی همراه با کاربرد kinesio tape بر میزان اندازه زاویه کیفوز، تعادل ایستا و پویا و میزان اتساع قفسه سینه نوجوانان پسر مبتلا به کیفوز جهت ارائه یک روش غیر تهاجمی در درمان این عارضه بود. در این مطالعه نیمه تجربی از میان 100 نفر از نوجوان در دسترس مبتلا به کیفوز منطقه 14 شهر تهران تعداد 35 نفربا میانگین سنی 31/0 ± 12 سال و اندازه زاویه کیفوز 40/4 ± 85/52 درجه و قد 31/7 ± 17/148سانتیمتر و وزن 05/8 ± 56/39 کیلوگرم انتخاب شده و پس از انجام پیش آزمون، به چهار گروه 1- حرکات اصلاحی، 2- تیپینگ، 3- ترکیب تیپینگ و حرکات اصلاحی و 4- کنترل تقسیم و جهت اطمینان از عدم وجود اختلاف معنا دار میان متغییرهای اندازه زاویه کیفوز و شاخص توده بدنی گروه ها از آزمون آنوا یک سویه استفاده شد. آزمودنی های گروه 1 و 3 طی 12 جلسه در مدت یک ماه در کلاس های حرکات اصلاحی شرکت نمودند و آزمودنی های گروه 2، هفته ای یک نوبت با کینزیوتیپ بانداژ شده و تا هفته بعد این بانداژ به صورت دائمی روی ستون فقراتشان چسبیده بود. آزمودنی های گروه 3 نیز با شرایط آزمودنی های گروه 2 بانداژ می شدند. گروه 4 نیز جهت کنترل اثر زمان، فقط در پیش آزمون و پس آزمون شرکت نمود. پس از گذشت 12 جلسه با شرایط ذکر شده آزمودنی ها دوباره مورد آزمون قرار گرفتند و تحلیل نتایج حاصله در هر گروه از آزمون تی زوجی و برای مقایسه اثر سه روش تجربی در بین گروه ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغییره مانوا استفاده شد. آزمون های اندازه زاویه کیفوز به وسیله خط کش منعطف، میزان اتساع قفسه سینه به وسیله متر نواری، تعادل ایستا به وسیله تست لک لک و تعادل پویا به وسیله آزمون ستاره با شرایط یکسان در پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصله بیانگر تاثیرتمرین حرکات اصلاحی به جز تعادل ایستا بر کلیه متغییرهای وابسته بود (01/0? p) و یک دوره تیپینگ ستون فقرات بر اندازه زاویه کیفوز و میزان اتساع قفسه سینه آزمودنی ها تاثیر داشته و بر تعادل ایستا و پویای آنان تاثیر معناداری نداشته است (01/0? p) همچنین ترکیب یک دوره حرکات اصلاحی و تیپینگ ستون فقرات بر اندازه زاویه کیفوز، اتساع قفسه سینه، تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها تاثیر گذار بوده است (01/0? p). نتایج به دست آمده از مقایسه روش های ذکر شده بیانگر وجود اختلاف معنادار میان تاثیر سه روش تجربی بر اندازه زاویه کیفوز، میزان اتساع قفسه سینه و تعادل پویا در هر سه گروه است( wilks’ lambda= : f= 6.63: p=0.001) اما اختلاف معناداری میان تاثیر سه روش بر تعادل ایستای هیچ یک از گروه های تجربی در پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد(096/0 = p). همچنین مقایسه اختلاف میانگین متغییرهای وابسته در پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که تاثیر روش ترکیب تیپینگ و حرکات اصلاحی بر متغییر های وابسته از دو روش دیگر بیشتر است.

هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره برنامه تمرین هشت هفته ای ثبات ناحیه مرکزی بدن بر تعادل فوتبالیستهای جوان نخبه بود. بدین منظور تعداد 15 نفر از بازیکنان 20 تا 25 ساله تیمهای فوتبال امید و بزرگسالان داماش تهران (سن: 1.25±21.10 سال، قد: 6.83±179.53 سانتیمتر، وزن: 7.42±71.80 کیلوگرم، شاخص توده بدن: 1.27±22.23 کیلوگرم بر مترمربع و حداکثر پرش عمودی: 5.58±51.66 سانتیمتر) که همگی از سلامت کامل جهت شرکت در تمرینات برخوردار بوده اند، با رضایت کامل در تمرینات شرکت نمودند. 72 ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی، پیش آزمونهای تعادل ایستا به روش کارلسون و پویا به روش شاخص ثبات پاسچر پویا بر روی صفحه نیرو با فرکانس 200 هرتز گرفته شد. سپس آزمودنی ها یک دوره برنامه تمرین ثبات ناحیه مرکزی به مدت 8 هفته 3 جلسه ای 30 دقیقه ای زیر نظر فیزیوتراپ تیم پس از 75 دقیقه تمرینات تکنیکی و تاکتیکی تیمی انجام دادند. تمرینات شامل چهار مرحله دو هفته ای بود که مرحله به مرحله فشار تمرین افزایش می یافت. پس از اتمام تمرینات پس آزمون را در همان محیط از آزمودنی ها به عمل آمد. از روش آماری t همسته استفاده شد. نتایج اختلاف معنی داری در تعادل ایستا و پویا بین پیش آزمون و پس آزمون نشان داد. تحلیل جفت های مقایسه ای آزمودنی ها با استفاده از آزمون t همبسته نشان داد که عملکرد بهتر در پس آزمون تعادل ایستا مربوط به اختلافات معنی داری است که در پیش و پس آزمون تغییرات مرکز فشار و سرعت تغییرات مرکز فشار حالتهای پای برتر و غیربرتر با چشمان باز و بسته در جهات داخلی-جانبی و قدامی-خلفی وجود دارد و تنها در جهت قدامی-خلفی پای غیربرتر با چشمان باز بین پیش و پس آزمون اختلاف معنی داری مشاهده نشد، که آن هم با p=0.079 پیشرفت چشمگیری در تعادل ایستا نشان داده است. نتایج تعادل پویا نیز اختلاف معنی دار بین پیش آزمون و پس آزمون در پای برتر و غیربرتر در جهات جانبی-داخلی، قدامی-خلفی و عمودی شاخص ثبات پاسچر پویا را نشان می-دهد.

هدف از انجام این تحقیق مقایسه‏ی نوع، شیوع، علل و مکانیسم آسیب های رایج در برخی کاراته‏کاهای سبک های کنترلی و غیرکنترلی ماهر و نیمه ماهر بود. روش تحقیق حاضر نیمه تجربی و از نوع مقایسه ای بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه کاراته کاهای حاضر در باشگاه های شهر اصفهان تشکیل دادند که جامعه آماری کاراته کای نیمه ماهر تحقیق حاضر را کاراته کاهایی تشکیل دادند که کمتر از 5 سال است به طور مداوم مشغول به فعالیت در این رشته ی ورزشی می باشند و سابقه ی شرکت در مسابقات بین باشگاهی شهرستان و قهرمانی استان را دارا هستند. جامعه آماری کاراته کاهای ماهر را کاراته کاهایی تشکیل دادند که بیش از 5 سال است که به طور مداوم مشغول به فعالیت در این رشته ی ورزشی بوده و سابقه ی شرکت در مسابقات کشوری، ملّی یا بین المللی را دارا بودند. نمونه آماری پژوهش حاضر را 110 نفر از کاراته کاهای مرد و زن سبک های کنترلی (شوتوکان) و غیرکنترلی (کیو کوشین کای) سنین35-18 سال باشگاه های کاراته شهر اصفهان به صورت تصادفی در دسترس تشکیل دادند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات فردی(سن، وضعیت تأهل، نوع سبک، سابقه ورزشی، سابقه قهرمانی، تعداد جلسات تمرینی و اولین ناحیه آسیب دیده) و پرسشنامه استاندارد گزارش آسیب برگرفته از سایت "طب ورزشی استرالیا" استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آماری از آمار توصیفی و آزمون خی دو با سطح معناداری ?0/05 ? استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در کاراته کاهای سبک کنترلی گروه نیمه ماهر، بیشترین و کمترین سهم آسیب ها به ترتیب به اندام تحتانی(4/32%) و تنه(3.5%) اختصاص دارد، در در حالی که در گروه ماهر، اندام فوقانی(8/12%) بیشترین و تنه(صفردرصد) کمترین آسیب دیدگی گزارش شده است. بیشترین شیوع آسیب در ورزشکاران نیمه ماهر به ترتیب به دررفتگی مفصل و آسیب مینیسک(5/41%)، و در ورزشکاران ماهر بیشترین سهم آسیب به کبودی(8/20%) اختصاص داشت. در گروه ماهر هم تیمی حین تمرین و حریف مقابل و در گروه نیمه ماهر اجرای نامناسب بیشترین عامل دخیل به شمار می رفت. در بین هر دو گروه ماهر و نیمه ماهر سبک کنترلی، ضربه و فشارمتقابل به ترتیب با 13.4% و28.2% بالاترین مکانیسم به شمار می رفت. در کاراته کاهای سبک غیرکنترلی گروه نیمه ماهر، بیشترین سهم آسیب ها به اندام تحتانی به ترتیب با(4/16%) و (3/38%) اختصاص دارد، بیشترین شیوع آسیب در ورزشکاران ماهر به دررفتگی مفصل و آسیب مینیسک(5/37%)، و در ورزشکاران نیمه ماهر بیشترین سهم آسیب به کبودی(1/23%) اختصاص داشت. در هر دو گروه حریف مقابل بیشترین عامل دخیل به شمار می رفت. در بین هر دو گروه ماهر و نیمه ماهر سبک غیرکنترلی، ضربه و فشارمتقابل به ترتیب با 14.3% و 60% بالاترین مکانیسم به شمار می رفت.

کاراته دو یکی از فنون رزمی است که در جهت توسعه شخصیت از طریق اجرای تمرین به کار می رود. رشته ورزشی کاراته از ورزش های مطرح دنیا به شمار می رود. همانند سایر رشته ها زمانی که صحبت از قهرمانی به میان می آید، نحوه گزینش افراد مستعد و سپس نوع تمرینات برای آماده سازی مطرح می گردد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر و ماندگاری دوره های برنامه تمرینی بر برخی پارامترهای بیومکانیکی ورزشکاران شرکت کننده در اردوی تیم ملی کاراته بانوان کشور با توجه به ویژگی های آنتروپومتریک آن ها بود. روش شناسی:همه 15 نفر از عضو تیم ملی کاراته بانوان کشور با میانگین سن (23سال)، قد(6/163سانتی متر)، وزن (26/56 کیلوگرم) در این پژوهش به عنوان آزمودنی شرکت کردند. از آزمودنی ها در طول بازه زمانی چهار ماه، طی چهار مرحله ] ( قبل از از شروع دوره تمرینات )، ( دوره دوم تمرینات )، ( زمان اعزام به مسابقات آسیایی ) و ( 2 ماه بعد از مسابقات، بعد از یک دوره بی تمرینی،برای ارزیابی ماندگاری تمرینات )[. در آکادمی ملی المپیک (مرکز سنجش و توسعه قابلیت های جسمانی ورزشکاران) اندازه گیری های پارامترهای بیومکانیکی( چابکی، سرعت، قدرت، توان، زمان عکس العمل شنیداری و دامنه حرکتی مفاصل) به عمل آمد. از آمار توصیفی برای محاسبه شاخص های مرکزی، توزیع فراوانی و ترسیم نمودارها جهت بررسی مشخصات عمومی آزمودنی ها استفاده شد و از آمار استنباطی برای مقایسه پارامترهای اندازه گیری شده در مراحل مختلف از آزمون ویلکاکسون در سطح معناداری 05/0استفاده شد.یافته های تحقیق:دوره های تمرین در پارامتر های چابکی، سرعت، قدرت، توان، زمان عکس العمل شنیداری و دامنه حرکتی مفاصل تاثیرگذاربوده است. نتیجه گیری نهایی: نتایج نشان داد که دوره های برنامه تمرینی در نظرگرفته شده برای آماده سازی تیم ملی کاراته بانوان کشور بر عملکرد ورزشکاران، مناسب بوده در حالی که بر میزان ماندگاری برخی پارامترهای عملکردی تاثیرگذار بوده است. واژه های کلیدی: کاراته، نخبه، آنتروپومتریک، پارامتر های بیومکانیکی، تمرین.

از عوامل مورد توجه در این تحقیق مساله تاثیر اعمال برنامه های تمرینی بر بهبود فاکتورهای بیومکانیکی است.هدف از انجام تحقیق حاضر تاثیر هشت هفته تمرین پلایومتریک بر برخی فاکتورهای بیومکانیکی پسران هشت تا یازده سال بود. از بین دانش آموزان پسر منطقه نه تهران? 30 نفر در رده سنی هشت تا یازده سال به طور تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. آزمودنی ها با استفاده از روش هیث- کارتر به سه گروه اکتومورف (لاغر)? مزومورف (عضلانی) و آندومورف (چاق) تقسیم شدند. از آزمودنی ها? پیش آزمون تست لک لک و تخته لق برای سنجش تعادل ایستا? تست 9×4 برای سنجش چابکی? دوی 60 متر برای سنجش سرعت? تست پرش عمودی برای سنجش توان و جعبه انعطاف برای سنجش انعطاف پذیری گرفته شد. پس از هشت هفته تمرین که شامل پرش پهلو روی مانع (استپ)? پرش جفت از روی مانع های دو میدانی و پرش متوالی از روی کش بود? به مدت سه روز در هفته و روزی 20 دقیقه پس از 10 دقیقه گرم کردن صورت گرفت? پس آزمون گرفته شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش anova یکطرفه وتی همبسته صورت گرفت. یافته ها نشان داد که بین تمام آزمودنی ها و دو گروه لاغر و عضلانی (از گروه چاق به دلیل درصد ناچیز آن در بین آزمودنی ها (3/3) صرفنظر شد) در پیش آزمون اختلاف معناداری وجود ندارد. اما در پس آزمون تست تعادل لک لک? چابکی? سرعت? توان و انعطاف پذیری در کل آزمودنی ها و آزمودنی های لاغر و طبیعی عملکرد بهتری از خود نشان دادند. در پس آزمون تست تعادل تخته لق آزمودنی های لاغر اختلاف معناداری مشاهده نشد. با توجه به یافته های تحقیق? برای بهبود تعادل ایستا? چابکی? سرعت? توان و انعطاف پذیری پسران هشت تا یازده سال می توان تمرینات پلایومتریک را توصیه نمود. کلمات کلیدی: تمرینات پلایومتریک? تیپ بدنی? تعادل ایستا? توان? چابکی? انعطاف پذیری

تغییرات فیزیولوژیکی، روانی و اجتماعی که در نتیجه سیر طبیعی زمان در سالمندان رخ می دهد، آنان را در معرض آسیب های جدی ناشی از زمین خوردن و عدم تعادل قرار می دهد. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرینات پیلاتس بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و فرآیند پیگیری با یک گروه آزمایشی بود.30 مرد سالمند با میانگین سن13/3±59 سال، قد61/3±173 سانتی متر و وزن83/4±72 کیلوگرم، که از سلامت عمومی برخوردار بودند، پس از در نظر گرفتن کلیه معیارهای حذف و انتخاب، به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. درپیش آزمون، ازتست تعادلی لک لک (تعادل ایستا) وزمان برخاستن و رفتن (تعادل پویا) استفاده شد. سپس تمامی آزمودنی ها به مدت 8 هفته (سه جلسه در هفته)، تحت تأثیر تمرینات پیلاتس قرار گرفتند و درپس آزمون و آزمون ماندگاری، که مشابه با مرحله پیش آزمون بود، شرکت کردند. برای توصیف دادها از میانگین و انحراف استاندارد وبرای مقایسه تغییرات درون آزمودنی در سه مرحله متفاوت قبل از اعمال متغیر مستقل، پس از اعمال متغیر مستقل و یک ماه پس از اعمال متغیر مستقل، از مدل آماری اندازه گیری مکرر و برای مقایسه بین گروهی از آزمون تعقیبی بنفرونی در سطح معنی داری 05/0 ? ? استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرینات پیلاتس تأثیر مثبت و معنی داری بر تعادل ایستا وپویای آزمودنی های سالمند سالم دارد. و ماندگاری اثر این نوع تمرینات در درازمدت تأیید شد

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین گشتاور ایزوکینتیک اندام تحتانی درمفاصل مچ پا و زانو و ران با حداکثر ارتفاع دستیابی در اجرای بهینه پرش عمودی در بازیکنان نخبه بستکبال بانوان بصورت جفت پا وتک بود. بدین منظورکل بازیکنان تیم ملی بسکتبال بانوان ایران 12 نفر با میانگین سن، قد و وزن (3 25 سال، 7 175 سانتی متر، 65 کیلوگرم) شرکت کردند. اوج گشتاور اکستنسوری اندام تحتانی در مفاصل مچ، زانو و ران پای غالب و غیر غالب آزمودنی ها در دو زنجیره باز و بسته توسط دستگاه ایزوکنتیک در سرعتهای زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه و حداکثر پرش عمودی آزمودنی ها بصورت جفت پا و تک پا اندازه گیری شد. بر اساس یافته های تحقیق در پای غالب رابطه معنی داری را بین اوج گشتاور اکستنوری مفصل ران در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه در انقباض اکسنتریک با پرش عمودی جفت نسبت به وزن (پرش جفت× وزن) نشان داد، همچنین این ارتباط معناداررا بین اوج گشتاور اکستنوری مفصل ران در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه در انقباض اکسنتریک با پرش عمودی تک پا (پای راست) نسبت به وزن مشاهده شد، علاوه بر موارد بالا ارتباط معناداری نیز در اوج گشتاور اکستنوری مفصل ران در سرعت زاویه ای 180 درجه بر ثانیه در انقباض کانسنتریک با پرش عمودی تک پای راست نسبت به وزن (پرش تک پا × وزن) دیده شد. در صورتیکه این ارتباط معنا داردر سایر مفاصل (مچ و زانو) در زنجیره باز و در زنجیره بسته (پرس پا) با پرش عمودی مشاهده نشد .باتوجه به نتایج این تحقیق می توان بیان کرد که مفصل ران در اجرای پرش عمودی جفت پا و تک پااز اهمیت بیشتری نسبت به مفصل مچ و زانو برخوردار است. که این همبستگی در سرعت 60 اکسنتریک و 180 کانسنتریک مفصل ران با پرش عمودی مشاهده شد پس می توان اینگونه پیشنهاد کرد که برای افزایش مهارت پرش در بسکتبالیتها تمریناتی با سرعت پایین با انقباض اکسنتریک و سرعت بالا با انقباض کانسنتریک به کار برده شود.

مقدمه: رشته ورزشی اسکیت از ورزش های مطرح دنیا به شمار می رود و همانند سایر رشته ها، زمانی که صحبت از قهرمانی به میان می آید، در اولین مرحله، نحوه گزینش افراد مستعد و سپس نوع تمرینات برای آماده سازی مطرح می گردد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر و ماندگاری تمرین بر پارامترهای بیومکانیکی، فیزیولوژیکی و عملکردی اسکیت بازان سرعتی تیم ملی زنان کشور بود. روش شناسی: همه شش نفر از عضو تیم ملی اسکیت سرعت زنان کشور با میانگین سنی (048/1±5/16سال)، قد (18/6±166/66)، وزن (33/4±00/55) در این پژوهش شرکت نمودند. از آزمودنی ها در طول بازه زمانی نه ماه، طی چهار مرحله [t_1 (قبل از شروع دوره تمرینات)، t_2 (دوره دوم تمرینات)، t_3 (زمان اعزام به مسابقات جهانی) و t_4 (سه ماه بعد از مسابفات، بعد از یک دوره بی تمرینی، برای ارزیابی ماندگاری تمرینات)] در آکادمی ملی المپیک (مرکز سنجش و توسعه قابلیت های جسمانی ورزشکاران) اندازه گیری های پارامترهای بیومکانیکی (دامنه حرکت، توان، انعطاف پذیری، چابکی، سرعت، زمان عکس العمل و قدرت عضلات شکم و پا)، فیزیولوژیکی (توان هوازی، درصد چربی، شاخص توده بدن و نسبت محیط کمر به محیط لگن) و عملکردی (300 متر و 500 متر) به عمل آمد. آمار توصیفی برای محاسبه شاخص های مرکزی، پراکندگی، توزیع فراوانی و ترسیم نمودارها و در آمار استنباطی، t همبسته و در سطح معنی داری 05/0 برای مقایسه تفاوت های اثر تمرین در دوره های زمانی و ماندگاری اثر تمرینات استفاده شد. یافته های تحقیق: در بین پارامترهای بیومکانیکی، انعطاف پذیری تنه به جلو، چابکی، سرعت و توان عضلات پا تاثیر تمرین معنی دار بود. در مورد پارامترهای دامنه حرکتی مفصل، عکس العمل شنیداری و قدرت عضلات پا تاثیر تمرینات ماندگار بود. گروه پارامتر های فیزیولوژیکی توان هوازی و توده عضلانی تمرین تاثیر گذار بود. تاثیر تمرینات بر هیچ یک از پارامترهای فیزیولوژیکی ماندگار نبود. گروه پارامترهای عملکردی در موارد دو 300 متر و دو 500 متر تمرین تاثیر گذار بود. فقط بر پارامتر دو 500 متر تاثیر تمرینات ماندگار بود. نتیجه گیری نهایی: یک دوره برنامه تمرینی بر اکثر پارامترهای بیومکانیکی، فیزیولوژیکی و عملکردی تاثیرگذار بود و این تاثیر تنها بر برخی از پارامترها بعد از یک دوره بی تمرینی ماندگار بود. واژه های کلیدی: ورزش اسکیت، پارامترهای بیومکانیکی، پارامترهای فیزیولوژیکی، پارامترهای عملکردی، تمرین.

هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط بین تمرین مقاومتی ویژه و تمرین معمول شنا در شناگران قورباغه و مقایسه آن با تمرین معمول شنا می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و استنباطی است که جامعه آماری آن شامل شناگران تیم امید البرز و حجم نمونه 20 نفر (جامعه تمام شمار) با میانگین سنی 13 سال تعیین شد. ابزار اندازه گیری داده ها شامل ترازو و قدسنج پزشکی، زمان سنج و دوربین فیلمبرداری جهت شمارش تعداد استروک بود. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین، انحراف معیار، پراکندگی، رسم نمودارها و جداول و طبیعی بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون کلوموگروف اسمیرنوف تعیین شد و تغییرات درون گروهی با استفاده از آزمون t همبسته محاسبه گردید . سپس برای مقایسه تفاوت بین گروهی در دو گروه تجربی و کنترل از تحلیل کوواریانس ancova)) استفاده شد .ضابطه ی تصمیم گیری در مورد تمامی متغیرها در سطح احتمال p<0/o5 بود. کلیه عملیات آماری با استفاده از رایانه انجام شده است .برای رسم نمودارها از نرم افزار excel و برای محاسبه میانگین و انحراف معیار و تحلیل کوواریانس از نرم افزار 16spss استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که میزان افزایش عملکردی که در اثر ترکیب تمرینات مقاومتی ویژه با تمرینات معمول به دست آمده است، بهینه بودن این تمرینات را در مسافت های بلند و استقامتی نسبت به تمرینات کوتاه می رساند. واژگان کلیدی: تمرین ویژه مقاومتی شنا، تمرین معمول شنا، شنای قورباغه و عملکرد شنای قورباغه ?

ژیمناستیک از جمله ورزش هایی محسوب می شود که سودمندی انجام آن در سال های اولیه زندگی ثابت شده و هم برای دختران و هم برای پسران، یک فعالیت عالی به شمار می رود. هدف از این تحقیق تأثیر سنجی یک دوره تمرین هشت هفته ای ژیمناستیک بر برخی پارامترهای بیومکانیکی منتخب در دختران سالم هشت ساله با تأکید بر تیپ بدنی بود. روش بررسی:77 دانش آموز پایه دوم ابتدایی شامل 20 نفر به عنوان گروه کنترل، با میانگین و انحراف استاندارد سنی25/.±5/7 سال درصد چربی بدن(9/5 ±1/12)نمایه توده بدنی(13/2±04/16) وزن(28/6 ±25/23کیلوگرم) قد (287/15±25/120سانتیمتر)و57 نفر به عنوان گروه تجربی با میانگین و انحراف استاندارد(سن24/. ± 5/8 سال)درصد چربی بدن(27/8 ±45/17)نمایه توده بدنی(45/9±91/17)وزن(19/15± 77/28کیلوگرم) قد(07/22 ± 46/126سانتیمتر)در این تحقیق شرکت کردند. قبل از مرحله ثبت، دانش آموزان با نحوه انجام تست آشنا شدند. مراحل اندازه گیری در ساعت8-12صبح اجرا شد. شرکت کنندگان 10 دقیقه به نرمش پرداختند و بعد از آن به ترتیب اندازه های آنتروپومتری، دامنه حرکتی مفاصل و تست های منتخب بیومکانیکی اندازه گیری شدند، هر تست سه بار، در مدت زمان مشابه و با رعایت فاصله استراحت بین تست ها انجام شد. در تست های توان و قدرت، بالاترین عدد کسب شده و در مورد اندازه های مربوط به دامنه حرکتی مفاصل و تعادل، میانگین سه بار اندازه گیری ملاک قرار گرفت. پس از ثبت اندازه ها، طی بیست و چهار جلسه 90 دقیقه ای، گروه تجربی به تمرین رشته ورزشی ژیمناستیک، پرداختند، در حالی که گروه کنترل هیچ تمرین ورزشی یا فعالیت خاصی نداشتند. درانتهای جلسه بیست و چهارم اندازه گیری تکرار گردید و پس از آن از گروه تجربی آزمون عملی نهایی به عمل آمده و گواهی پایان دوره صادر گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی، آزمون تی وابسته، آزمون آماری آنالیز واریانسanovaواگرواریانس ها یکسان بودند از آزمون تعقیبی tukeyو در صورت ناهمسان بودن از آزمون تعقیبی dunnett ´c s در سطح معنی داری p?.05استفاده شد. یافته ها: با در نظر گرفتن سطح معناداری( ?=05/.)و 95% اطمینان، تمرینات هشت هفته ای ژیمناستیک در تغییر تیپ بدنی دختران سالم هشت ساله تأثیرگذار است، در قسمت مربوط به دامنه حرکتی مفاصل به جز فلکشن راست و چپ تنه، انحراف بازو به سمت زند اعلی، پلانتار فلکشن، اینورشن و اورشن مچ پا، بر بقیه دامنه های حرکتی مفاصل تأثیرگذار است. در بخش مربوط به تعادل، بر تعادل ایستا و نیمه پویا تأثیرگذار است و در مورد تعادل پویا تأثیر معناداری ندارد. در مورد تأثیر تمرینات هشت هفته ای ژیمناستیک بر توان تأثیر معناداری ندارد و در نهایت تمرینات هشت هفته ای ژیمناستیک بر قدرت فلکسور عضلات کمر و انعطاف پذیری عضلات کمر تأثیر گذار است و در مورد انعطاف پذیری عضلات پشت و همسترینگ(تستsit & reach) و انعطاف جانبی سمت غالب و غیر غالب بدن تأثیر معناداری ندارد.نتیجه گیری و پیشنهاد: با توجه به نتایج تحقیق، استفاده از تمرینات ژیمناستیک برای افزایش دامنه حرکتی مفاصل و افزایش تعادل ایستا و نیمه پویا و قدرت عضلات فلکسور کمر و انعطاف پذیری عضلات کمر کودکان توصیه می شود. ضمنا، تمرینات ژیمناستیک در تناسب اندام و دوری از چاق شدن کودکان تأثیرگذار است.

هدف از این تحقیق تعیین اثر شیوه‏های تمرین تعادلی، قدرتی و تعادلی_قدرتی بر تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای دانش‏آموزان دبیرستانی دختر کم‏توان ذهنی (21-14 سال) شهر سنندج بود. تعداد 45 نفر دانش‏آموز دختر به 3 گروه 15 نفری برای تمرین در برنامه‏ی تمرینی تعادلی، قدرتی و ترکیبی از هر دو، تقسیم شدند. آزمون‏های تعادل ایستا (عادی، نرم و چشم‏بسته)، نیمه‏پویا (عادی و نرم) و پویا (عادی و نرم) روی آن‏ها اجرا شد. برنامه تمرینی برای هر گروه به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه 90 دقیقه‏ای، به اجرا در آمد. برای مقایسه میانگین طرح‏های پیش‏آزمون و پس‏آزمون در هر گروه از آزمون t جفتی و برای مقایسه میانگین نمونه‏های هر سه گروه و نشان دادن تفاوت معنی‏داری بین آن‏ها از تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. اختلاف معنی‏داری بین تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای هر سه گروه تمرینی در پیش‏آزمون و پس‏آزمون مشاهده شد. اعمال شیوه‏های تمرینی به‏طور معنی‏داری تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای هر سه گروه را بهبود بخشید (05/0(p<. اما در حالت نرم گروه تعادلی (پای راست) و حالت چشم بسته هر سه گروه تعادلی (پای چپ)، گروه قدرتی (پای راست) و گروه ترکیبی از آزمون تعادل ایستا و در حالت راه رفتن روی سطح نرم از آزمون تعادل پویا در گروه‏های تعادلی و قدرتی اختلاف معنی‏دار مشاهده نشد.

سالمندی فرایند تغییر خود به خود و سریعی است که در اثر تکامل بلوغ و با گذر از دوران کودکی، نوجوانی، جوانی وسپس عبور از مرحله میانسالی حاصل می گردد. با توجه به افزایش تعداد سالمندان و نیز بوجود آمدن صدمات ناشی از افتادن که ممکن است در اثر کاهش قدرت، استقامت و یا تعادل سالمندان باشد محققان در صدد شناسایی، علت یابی و روش های مقابله باصدمات ناشی از افتادن بر آمدند. جامعه آماری تحقیق را مردان سالمند 50 تا 70 سال شهر رشت تشکیل دادند از درون جامعه آماری 20 نفر به عنوان نمونه آماری در تحقیق شرکت کردند که این 20 نفر به روش نمونه های در دسترس که واجد شرایط(از نظر سیستم تعادلی دچار مشکل نباشند) این تحقیق بودند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که از این 20 نفر 10 نفر در گروه تجربی و 10 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. از آزمون اسمیرنوف کلموگرف برای نرمال سازی نمونه های آماری استفاده شد. از روش آماری t وابسته، تفاوت درون گروهی(پیش آزمون و پس آزمون) محاسبه شدند. تفاوت بین گروهی، از تحلیل واریانس یک طرفه(one way anova) بدست آمد. سطح معنی داری آزمون های آماری مورد استفاده 05/0 در نظر گرفته شد. با توجه به نتایج بدست آمده، به نظر می رسد اعمال تمرینات ترکیبی(قدرتی، استقامتی و تعادلی) منجر به بهبود تعادل مردان سالمند می شود و تا چهار هفته این تأثیر ماندگار باشد. از این رو با توجه به ماهیت کم خطر، به عنوان یک محیط برهم زننده تعادل،می توان از یک برنامه تمرینی ترکیبی(قدرتی، استقامتی و تعادلی) در بهبود تعادل افراد سالمند استفاده کرد.

کمردرد بیماری شایعی است به طوری که شیوع آن به بیش از 84 درصد می رسد. سر دسته علل ایجاد کننده کمردرد، کمردرد مزمن است که در اثر عملکرد فعاالیتی بد، وضعیت های بدنی نامناسب، فشارهای روانی و ... به وجود می آید درمان این بیماران اغلب در راستای کاهش درد، حفظ تحرک و به حداقل رساندن ناتوانی بیمار انجام می پذیرد هدف اصلی این تحقیق تأثیر و ماندگاری سه روش تمرینی تای چی، کششی و ویلیامز بر درد، ناتوانی و پارامترهای بیومکانیکی منتخب افراد مبتلا به کمردرد مزمن بود. این تحقیق نیمه تجربی که از نوع پیش آزمون- پس آزمون می باشد، روی 60 نفر از بیماران که به طور تصادفی از بیماران مبتلا به کمردرد مزمن معرفی شده به پزشک متخصص که به بخش فیزیوتراپی کلینیک درمانی امام رضا (ع) در شهرستان اسلام آباد غرب مراجعه کرده بودن و سپس به طور تصادفی به چهار گروه 15 نفره تقسیم شدند انجام گرفت. گروه تجربی اول برنامه تمرینات تای چی و گروه تجربی دوم برنامه تمرینات کششی و گروه تجربی سوم برنامه تمرینات ویلیامز را دریافت کردند و گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی را انجام نداد. بیماران از لحاظ شدت درد (معیار vas)، ناتوانی (شاخص اسوستری)، تعادل ایستا (آزمون لک لک)، تعادل نیمه پویا (آزمون y)، تعادل پویا (آزمون t.g.u.g)، چابکی (دو رفت و برگشت 4 9)، توان (پرتاب توپ بدیسن بال)، سرعت (دو 18 متر)، استقامت عضلات فلکسور تنه (آزمون نگه داری بدن در زاویه 60 درجه)، استقامت عضلات اکستنسور تنه (تست بایرینگ سورنسن)، انعطاف پذیری (تست نشستن و خم شدن به جلو)، فلکشن و اکستنشن ستون فقرات (تست اصلاح شده شوبر) و فلکشن جانبی ستون فقرات به سمت راست و چپ (علامت گذاری روی ران) قبل از شروع تمرینات، بلافاصله پس از تمرینات و شش هفته پس از شش هفته بی تمرینی مورد بررسی قرار گرفتند و برای تعیین اثرات درون گروهی و بین گروهی از تحلیل واریانس چند متغیره (manova) و تعیین اثر عاملی داده‏ها از آزمون های مکرر در سطح معناداری 05/0 با استفاده از spss17 استفاده شد. براساس آنالیز داده ها این سه شیوه تمرینی بر شدت درد، ناتوانی، تعادل ایستا، تعادل نیمه پویا، تعادل پویا، چابکی، توان، سرعت، استقامت عضلات ستون فقرات (فلکسور و اکستنسور)، انعطاف پذیری و دامنه حرکتی (فلکشن، اکستنشن، فلکشن جانبی به سمت راست و چپ) موثر بود (05/0 .(? به نظر می رسد که اگر تمرینات تای چی، کششی و ویلیامز به مدت طولانی تری ادامه پیدا کند ماندگاری بیشتری در کاهش درد، ناتوانی و بهبود پارامترهای بیومکانیکی منتخب داشته باشد. کلید واژه ها : تمرینات تای چی، تمرینات کششی، تمرینات ویلیامز، پارامترهای بیومکانیکی، کمردرد مزمن

دف از این پژوهش تاثیر و ماندگاری هشت هفته تمرین منتخب پلایومتریک و قدرتی بر منتخبی از پارامترهای بیومکانیکی نوجوانان دختر بود. بدین منظور 48 نفر از دانش آموزان ورزشکار مدارس تالش با میانگین سن 5/0±48/14 سال، قد11/5±79/163 سانتی متر و وزن 5/6±6/50 کیلوگرم به روش نمونه گیری هدفمند(در دسترس) انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی(پلایومتریک و قدرتی) تقسیم شدند. از هر چهار گروه پیش آزمون گرفته شد. از تخته انعطاف برای اندازه گیری انعطاف پذیری، از آزمون دراز و نشست برای اندازه گیری استقامت عضلانی، از آزمون سارجنت برای اندازه گیری توان بی هوازی، از آزمون دوی 30 متر برای اندازه گیری سرعت و از آزمون های لک لک، ستاره و تاندم برای اندازه گیری تعادل استفاده شد. برنامه های تمرینی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه اجرا شد و سپس پس آزمون گرفته شد و بعد از یک ماه بی تمرینی ماندگاری محاسبه شد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف استاندارد(طبقه بندی) و از کلموگروف- اسمیرنوف(k.s) برای نرمال سازی، در آمار استنباطی از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر(آزمون t مستقل و t زوجی برای مقایسه بین گروهی و درون گروهی) استفاده شد. نتایج نشان دادند که بین تمرینات پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی تفاوت معنادار از نظر آماری وجود ندارد ولی تمرینات باعث بهبود سرعت، انعطاف پذیری، توان بی هوازی، استقامت عضلانی و تعادل(ایستا، پویا و نیمه پویا) می شوند و روش ترکیبی بیشتر از دو روش دیگر باعث پیشرفت شد و بعد بی تمرینی پارامترها کاهش پیدا کرد لذا به مربیان و معلمان تربیت بدنی توصیه می شود از تمرینات ترکیبی جهت پیشرفت ورزشکاران استفاده کنند.براساس یافته های پژوهش حاضر هیچ یک از این روش های تمرینی مزیتی بر یکدیگر ندارند و تفاوت معناداری از نظر آماری وجود نداشت که این می تواند با میزان آمادگی نسبی آزمودنی ها مرتبط باشد و با توجه به اینکه میانگین سن، قد و وزن آزمودنی های این تحقیق در یک دامنه قرار داشته، بنابراین این امر احتمالا دلیل اصلی عدم وجود تفاوت است و همچنین هشت هفته تمرین برای تاثیر بر فاکتورهای آمادگی جسمانی از جمله تعادل کافی نیست. همچنین بی تمرینی باعث کاهش مولفه ها می شود.

هدف از این تحقیق، تدوین نورم تعادل ایستا و پویا برای دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی ( 12 تا 14 سال ) استان خراسان شمالی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل 23609 دانش آموز پسر پایه های اول تا سوم راهنمایی استان خراسان شمالی در سال تحصیلی 91-90 بودند. پس از در نظر گرفتن کلیه معیارهای حذف به صورت تصادفی تعداد 401 نفر از دانش آموزان مقطع راهنمایی مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون لک لک وارزیابی تعادل پویا از تست ستاره استفاده گردید. نتایج آزمون کلموگراف- اسمیرنف طبیعی بودن داده ها را تایید کرد. نتایج آنالیز واریانس یک طرفه (anova) نشان داد، بین تعادل پویا پایه اول ودوم ، دوم و سوم واول و سوم تفاوت معنی داری وجود دارد(0.001p=). همچنین بین تعادل ایستای پایه اول ودوم ، دوم و سوم و اول و سوم تفاوت معنی داری وجود داشت (0.001p=). نتایج نشان دهنده بهتر بودن تعادل در رده های تحصیلی بالاتر نسبت به پایین تر بود. شاید علت احتمالی تفاوت، افزایش قدرت عضلانی وانعطاف پذیری و همچنین بهبود حس عمقی در سنین بالاتر باشد. کلمات کلیدی: نورم تعادل، تعادل ایستا وپویا ، تست لک لک و تست ستاره.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده): سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان ها در بین زنان است. پزشکان قاطعانه معتقدند که تشخیص اولیه سرطان هر ساله جان انسان را از مرگ حتمی نجات می دهد. لذا درمان سریع آن ضروری است که بدنبال درمان در فرد مبتلا عوارضی از جمله ادم لنفاوی ثانویه بازو در طرف مبتلا، کاهش دامنه حرکتی اندام فوقانی می شود و ادم لنفاوی ثانویه در این بیماران موجب مشکلاتی از جمله احساس سنگینی و ناتوانی، درد، ایجاد سرطان ثانویه، محدودیت در حرکات بازو و قفسه سینه، ایجاد غم و اندوه و عفونت می شود، لذا ضروری است تا روش هایی که به درمان، کاهش عوارض درمان و ادم لنفاوی در این بیماران منجر می شوند بررسی و مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین هدف از این پژوهش تاثیر سه روش تمرینی پیلاتس، یوگا و اکتیورایج بر برخی پارامترهای بیومکانیکی در سمت ماستکتومی بود. به این منظور برای هر روش تمرینی 20 بیمار به صورت تصادفی از بین بیمارانی که در مدت شش ماه به انستیتو کانسر مراجعه نموده اند، انتخاب و بیماران بلافاصله روز بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفته و هر روش تمرینی (که هر روش شامل پنج حرکت بود که با توجه به منابع معتبر و نظر خواهی از اساتید هر کدام انتخاب شدند) را به مدت 15 روز که در بیمارستان بستری بودند اجرا و در پایان دوباره مورد ارزیابی قرار گرفتند و سپس از آمار توصیفی و آزمون کالموگروف-اسمیرنوف و آمار استنباطی(تست t و کوواریانس یک طرفه) جهت مقایسه داده ها و نتیجه گیری بهره گرفتیم. یافته ها این مطالعه نشان داد که در هرسه روش تمرینی در پارامترهای دامنه حرکتی و محیط اندام فوقانی تفاوت معنی دار بود ولی در پارامترهای تعادل و دامنه حرکتی ستون فقرات در دو گروه پیلاتس و یوگا تفاوت معنی دار بود. بین سه روش تمرینی در پارامترهای دامنه حرکتی، محیط و تعادل تفاوت معنی دار بود.

هدف از پژوهش حاضر، طراحی و ساخت اعتباریابی و پایایی سنجی دستگاه ثبت تغییرات مرکز جرم در حالت تعادل از نمای فوقانی-جانبی بود. دستگاههایی که جهت بررسی روائی و پایایی دستگاه مورد استفاده قرار گرفت دو دستگاه تعادل سنج بایودکس و صفحه نیرو بود،آزمودنی های پژوهش شامل 10 نفر زن و مرد سالم با میانگین های سنی 7.4±33.1 و 6.3± 31.2 سال، وزن 4.8±69.2 و 4.2 ±70.7 کیلوگرم و قد 5.6±171 و4.5±182.2 سانتی متر،فاقد هرگونه بیماری اثر گذار بر متغیر های مورد مطالعه که به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند،بود. روش شناسی: ازسربند محقق ساخته ای که مارکرها روی آن نصب می شد روی سر آزمودنی جهت بررسی نمای فوقانی و کمربند مخصوص با مارکرهای مشخص روی آن جهت بررسی نمای جانبی استفاده شد. آزمونها با تکرار سه بار برای هر آزمودنی به این نحو بود که آزمودنی روی دستگاه بایودکس و یا صفحه نیرو قرار گرفته با تعیین آزمون و نصب مارکرها روی سر و تنظیم دوربین و پایه ها باتوجه به قد آزمودنی ها و تنظیم برنامه کامپیوتری مشخص که با انجام مراحلی به مرحله شروع آزمون میرسید، به طور همزمان هر دو دستگاه به مدت 20 ثانیه شروع به تست گیری می نمودند. از میانگین وانحراف استاندارد داده ها برای توصیف پارامترها و از آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین میزان رابطه دستگاهها باهم وآزمونtوابسته در سطح معنادا ری 0.05 p< استفاده شد.یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که با توجه به نزدیک بودن میانگینهای اطلاعات دو دستگاه، این یافته می تواند دلیلی بر این مدعا باشد که می توان نوسانات مرکز جرم را از نمای فوقانی و جانبی مورد مطالعه قرار داد و دستگاه ساخته شده(rcoms up –l)ازاعتبار خوبی برخوردار است .بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان ادعا نمود که بررسی تعادل از نمای فوقانی و جانبی به اندازه بررسی تعادل از نمای تحتانی حائز اهمیت است و این دستگاه می تواند جایگزین مناسبی برای سایر دستگاههای تعادل با هزینه های گزاف شود. واژه های کلیدی: تعادل، تعادل ایستا، نوسان بدن، مرکز جرم، مرکزفشار

سندرم هایپرموبیلیتی از جمله عارضه هایی است که باعث اختلال حس عمقی مفصل زانو در مقایسه با افراد سالم می شود. با توجه به وجود ضعف در حس مفصلی افراد مبتلا به سندرم هایپرموبیلیتی خوش خیم در مقایسه با افراد سالم، بهره بردن از تمرین برای این افراد ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات حس عمقی بر حس مفصلی زانوی دختران و پسران مبتلا به سندرم هایپرموبیلیتی خوش خیم بود. روش: برای در طی یک مطالعه مقطعی، جمعیت دانش آموزان جهت تعیین هایپرموبیلتی مفصلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. غربالگری بر روی 500 نفر دختر و 500 نفر پسر بین سن 9 تا 18 سال انجام گرفت و از بین آنها 40 نفر دختر و 40 نفر پسر که در زانوی پای غالب خود نیز مبتلا به شلی مفصلی بودند طبق سیستم مقبول کارتر_ویلکینسون و بیتون(9?5) انتخاب شدند. آزمودنی ها ی مبتلا به هایپرموبیلیتی پسر با میانگین سنی 13.05 سال در گروه کنترل و 13.00 سال در گروه تجربی و در گروه دخترها با میانگین سنی 13.35 سال در گروه کنترل و 13.70 در گروه تجربی، شرکت داشتند، توضیع آزمودنی ها در گروه ها تجربی و کنترل نرمال سازی شد. آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته به تمرین حس عمقی پرداختند. خطای حس وضعیت در سه زاویه 15-،40- و 65- درجه اکستنشن زانو به روش اکتیو در حالت نشسته به کمک گونیامتری (نرم افزار اتوکد) اندازه گیری و سپس بین پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه مقایسه شد. ضمن اینکه میزان اثر تمرین بین دو گروه پسر و دختر نیز با یکدیگر سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یک سویه anova در سطح معنا داری(p?0.05) استفاده شد . یافته ها: تفاوت معنا داری بین گروه کنترل و تجربی در پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه پسر و دختر مشاهده شد. در حالی که تفاوت معنا داری از نظر آماری در میزان اثر گذاری این تمرینات بین دو گروه پسر و دختر مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری : نتایج پژوهش حاکی از آن است که تمرین حس عمقی می تواند بر حس مفصلی زانو افراد مبتلا به هایپرموبیلیتی اثر گذار باشد و موجب کاهش خطای باز آموزی مفصلی در اینگونه افراد شود.

مقدمه: برای هر ورزشکاری که در بهترین شرایط تواناییش، عمل می کند، باید همه متغیرهای تمرینی در حد بهینه ای قرار داشته باشد. تعادل، قدرت عضلانی و ثبات مرکزی بدن از جمله عوامل تاثیر گذار در آمادگی جسمانی و همچنین عملکرد ورزشکاران می باشند. این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین قدرت عضلانی یک طرفه اندام های فوقانی و تحتانی با ثبات مرکزی بدن و تعادل در مردان جوان ورزشکار انجام شد. روش شناسی: 50 نفر از دانشجویان علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی با میانگین و انحراف استاندارد سنی: 93/1±02/21 سال، قد: 05/0±72/1 متر و وزن: 32/8±30/68 کیلوگرم به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. تعادل ایستا با استفاده از آزمون ایستادن لک لک، تعادل پویا از طریق آزمون تعادل گردش ستاره، ثبات مرکزی بدن با استفاده از آزمون های سنجش استقامت عضلات بازکننده، خم کننده و خم کننده جانبی تنه و در نهایت قدرت عضلانی اندام های برتر فوقانی و تحتانی با استفاده از دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس سیستم 3 اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل عاملی برای کاهش تعداد متغیر های اندازه گیری شده و از آزمون همبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط بین متغیرها استفاده شد. یافته ها: نتایج ارتباط معنادار بین قدرت عضلانی اندام های فوقانی و تحتانی با تعادل پویا را نشان داد اما بین قدرت عضلانی اندام های فوقانی و تحتانی با تعادل ایستا و ثبات مرکزی بدن ارتباط معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری نهایی: بر اساس این نتایج این گونه استنباط شد که با افزایش قدرت عضلانی اندام های فوقانی و تحتانی، تعادل پویا نیز افزایش می یابد.

سندرم داون اختلالی است ژنتیکی که در آن کروموزوم بیست و یکم یا قسمتی از آن سه تایی شده که به آن تریزومی نیز می گویند. افراد با ضایعه معلولیت ذهنی اغلب درگیر بی ثباتی مفصل اطلس – آسه هستند. بی ثباتی در سندرم داون به دلیل سستی رباط عرضی استخوان اطلس یا بد شکلی زائده ای دندانه ای استخوان آسه می باشد و بسیاری از مولفان به شیوع بالای این بی ثباتی در سندرم داون اشاره نموده اند. یکی از نتایج این آسیب عدم تعادل در راه رفتن افراد با معلولیت ذهنی است. ریباند تراپی استفاده درمانی از ترامپولین برای افراد با نیازهای خاص است. محدوده افراد از ناتوانی های فیزیکی خفیف به شدید و از ناتوانی های یادگیری چندگانه خفیف به عمیق شامل معلولیت حسی دوطرفه، معلولیت ذهنی و اوتیسم است. ریباندتراپی برای تسهیل حرکت، بهبود تعادل، بهبود افزایش یا کاهش درتون عضلانی تمدداعصاب، بهبود یکپارچگی- حسی ، تناسب اندام، تحمل تمرین، و برای بهبود مهارت های اجتماعی استفاده میشود . هدف از انجام این پژوهش تاثیر یک دوره تمرین ریباندتراپی بر تعادل دانش آموزان پسر مبتلا به سندرم داون بود. 26 نفر دانش آموز، شامل13 نفر گروه کنترل و 13 نفر گروه تجربی مبتلا به سندرم داون به طورداوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. دامنه سنی مبتلایان به سندرم داون بین 15-22 سال بود. . جهت اندازه گیری تعادل ایستا و پویا، قبل و پس ازتمرین با ریباندر ، از آزمون استاندارد(برگ) و آزمون استاندارد(تی.جی.یو.جی) استفاده شد. از آمار توصیفی، میانگین و انحراف استاندارد و از آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای نرمال سازی گروه ها و در قسمت آمار استنباطی، از تی همبسته جهت مقایسه درون گروهی در سطح معناداری 5./0استفاده شد. جلسات تمرین مبتلایان به سندرم داون شامل برنامه تمرین تعادلی به مدت 8 هفته، 3 نوبت تمرین در هرهفته و هرنوبت شامل 20 دقیقه تمرین اختصاصی بر روی ریباندر با 15 دقیقه برنامه گرم کردن قبل از شروع تمرینات بود. نتایج نشان داد که تمرین ریباندتراپی موجب بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان پسر دبیرستانی مبتلا به سندرم داون می گردد ولی موجب ماندگاری بهبود تعادل ایستا و پویا در این دانش آموزان نمی گردد.

): ام اس یا همان مولتیپل اسکلروزیس بیماری دستگاه عصبی است که باعث تخریب پیش رونده مغز و نخاع می شود و شیوع نسبتاً زیاد و سیر طولانی بیماری باعث شده تا ام اس مورد توجه بسیاری از محققان و پزشکان قرار بگیرد. از عوارض ام اس کاهش تعادل، اسپاسم عضلات، کاهش دامنه حرکتی مفاصل و ضعف عضلانی است که با روش های درمانی و مکمل قابل بهبود است. ریباندرتراپی، استفاده درمانی از ترامپولین برای افراد با نیازهای ویژه و قابلیت های خاص است و تمرین پیلاتس، از مجموعه تمرین های ورزشی تخصصی تشکیل یافته است که جسم و ذهن را به گونه ای درگیر می کند که قدرت و استقامت تمام اعضای بدن را به طور هم زمان افزایش و عمیق ترین بخش عضلات بدن را مورد هدف قرار می دهد. مروری بر تحقیقات نشان می دهد پژوهشی که تأثیر ریباندتراپی و پیلاتس را بر تعادل زنان مبتلا به ام اس بررسی نموده باشد یافت نشد. از این رو هدف از انجام این تحقیق تاثیر هشت هفته تمرین ریباند تراپی و پیلاتس بر تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی بود.45 بیمار به صورت تصادفی(15 نفر در گروه ریباندتراپی، 15 نفر در گروه پیلاتس و 15 نفر در گروه کنترل) انتخاب شدند و به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه به تمرین پرداختند. تعادل ایستا(تست برگ) و تعادل پویا(تست تی.جی.یو.جی) قبل و بعد از اعمال دوره برنامه تمرین ارزیابی شد و از روش هیث کارتر جهت بررسی تیپ بدنی استفاده شد. با استفاده از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف نرمال بودن داده ها بررسی و آن گاه آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی شامل t همبسته برای مقایسه درون گروهی و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه جهت مقایسه برون گروهی در سطح 0.05 اجرا شد. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین ریباند تراپی و پیلاتس بر تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با تأکید بر تیپ بدنی تأثیر گذار است.

با توجه به مزایای تمرینات یوگا و نقش مهمی که می تواند در اصلاح حالات بد وضعیت بدنی ایجاد تعادل، انعطاف پذیری و استقامت هر چه بیشتر بدن شوند اما از لحاظ عموم جامعه به این تمرینات توجه کافی صورت نگرفته است. لذا مطالعه حاضر با هدف اثبات تأثیر این تمرینات و بررسی تأثیر دوره تمرین هشت هفته ای یوگا بر تعادل، انعطاف پذیری و استقامت عضلات تنه و لگن زنان میانسال سالم صورت گرفته است. در مطالعه حاضر به روش نیمه تجربی، نمونه ها به صورت تصادفی از جامعه در دسترس انتخاب شدند. گروه آزمودنی شامل 15 نفر بودند که تمرینات یوگا را سه روز در هفته به مدت 8 هفته و هر نوبت 60 دقیقه انجام دادند. گروه کنترل شامل 15 نفر بودند که هیچ تمرینی را انجام نداند. قبل و بعد از انجام تمرینات دو گروه با ا ستفاده از تست لک لک، تست sebt، t.g.u.g، آزمون ولز، آزمون دراز نشست، مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس از آمار توصیفی و آزمون کالموگروف-اسمیرنوف وآمار استنباطی آزمون t همبسته وکوواریانس یک طرفه جهت تفسیر داده ها استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که تمرین هشت هفته ای یوگا به تعادل، انعطاف پذیری و استقامت عضلات تنه و لگن تأثیر گذار است.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : هدف: از جمله مشکلات شایع در سالمندان که به صورت عارضه ای متعاقب برخی بیماریها یا در اثر خود فرایند سالمندی رخ میدهد، کاهش تعادل و کنترل پاسچرال می باشد. بمنظور بررسی تعادل به عنوان عامل مهم، توجه به ساختار آناتومیکی پا می تواند اطلاعات دقیقی در اختیار محققان قرار دهد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که وجود هر گونه دفورمیتی ولو کوچک می تواند بر روی سلامتی انسان اثرات منفی به جا بگذارد و در این بین، زاویه کیو مهمترین پیش بینی کننده اختلال بیومکانیکی، در سراسر اندام تحتانی است. هدف از انجام این تحقیق بررسی رابطه زاویه کیو و برخی پارامتر های راه رفتن با تعادل ایستا و پویای سالمندان است. روش بررسی: این مطالعه به روش نیمه تجربی انجام شد. 22 سالمند مرد و زن بترتیب با میانگین و انحراف استاندارد سن2 /6 ± 68/66 و5/ 4± 7/63 سال، قد 22/6 ±78/166و21/6 ± 88/152 سانتی متر و وزن 04/14 ±65/68 و 76/9 ± 69/59 کیلو گرم در این تحقیق به عنوان آزمودنی شرکت کردند. این افراد دارای توانایی انجام کارهای معمول و روزانه بدون وابستگی به دیگران و فاقد بیماری های سیستمیک و محدود کننده بودند. اندازه گیری ها شامل زاویه کیو، سیکل راه رفتن، طول قدم، پهنای گام، زاویه چرخش پا و تعادل ایستا و پویا بودند. تعادل ایستا با استفاده از آزمون لک لک و تعادل پویا با استفاده از آزمون زماندار برخاستن و برگشتن (tugtu) اندازه گرفته شد. از آمار توصیفی برای توصیف داده ها و آمار استنباطی، همبستگی پیرسون ( در سطح معنی داری p?0/05 )، جهت آزمون فرضیه ها استفاده شد و عموم تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزارspss نسخه 15 صورت پذیرفت. نتیجه گیری: نتایج تجزیه و تحلیل های صورت گرفته، مشخص کرد که ارتباط معنی داری بین زاویه کیو با تعادل سالمندان، همچنین بین زاویه چرخش پا با تعادل سالمندان وجود ندارد (p?0/05). از سوی دیگر نتایج، ارتباط معنی داری بین سیکل راه رفتن، طول قدم و پهنای گام با تعادل سالمندان را نشان داد (p?0/05). نتایج این تحقیق نشان داد که سالمندان می توانند با کاهش سیکل راه رفتن و طول قدم و همچنین افزایش پهنای گام به تعادل بیشتری دست یابند.

شنا که یکی از ورزشهای مادر به شمار می رود، توجه خاصی به آن در بین آموزه های دینی ما با استناد به حدیث نبوی "علموا اولادکم السباحه و الرمایه"،"میزان الحکمه" ، "به کودکان خود شنا وتیراندازی بیاموزید" شده است. ازسال 1390 در طرح ملی سباح آموزش شنا طی 12 جلسه برای کودکان مقطع سوم ابتدایی اجباری گردید و هم اکنون در مدارس در حال اجراست. در این تحقیق49 دانش آموز دختر مقطع سوم ابتدایی در دو گروه کنترل(25n=، با میانگین قد 24/6 ±08/135، وزن 45/8 ±75/31 و bmi23/3 ±2/17) گروه آزمایش (24n=، با میانگین قد 8/5 ±06/134، وزن 93/5 ±76/29 و bmi5/2 ±33/16) حضور داشتند. گروه کتنرل از دانش آموزان 9 ساله مقطع سوم دبستان مدرسه کمیل که نوبت طرح شنای آنها نرسیده بود و گروه آزمایش از دانش آموزان مدرسه امام سجاد که برنامه آموزش آنها در شرف شروع شدن بود به طور تصادفی انتخاب گردیدند. دانش آموزان گروه آزمایش 12 جلسه، دو بار در هفته و هر یک به مدت 5/1ساعت آموزش شنا می دیدند. قبل از شروع دوره آموزشی شنا از هر دو گروه آزمایش و کنترل پیش آزمون و پس از اتمام دوره پس آزمون گرفته شد. آزمون های انجام شده شامل: تعادل ایستا( تست لک لک)، تعادل نیمه پویا( آزمون تعدیل شده ستاره)، تعادل پویا( تست تاندم)، توان انفجاری اندام فوقانی(پرتاب توپ بسکتبال)، توان انفجاری اندام تحتانی(پرش طول و پرش ارتفاع)، استقامت عضلات کمربند شانه( بافیکس خوابیده)، استقامت عضلات شکمی(دراز نشست)، استقامت عضلات سرینی(اکستنشن ران از مفصل لگن)، استقامت عضلات پشتی(بالا کشیدن سروتنه) و اندازه گیریهای آنتروپومتری شامل طول اندام فوقانی( بازو، ساعد، دست، کل)، طول اندام تحتانی(ران، ساق، پا، کل)، محیط اندام فوقانی(بازو، ساعد، دست، شکم)، محیط اندام تحتانی( لگن، ران, ساق, پا)، پهنای اندام فوقانی(عرض شانه، آرنج، مچ دست)، پهنای اندام تحتانی(فاصله دو تاج خاصره، اصله برجستگی دو تروکانتر، عرض زانو، عرض مچ پا)، بودند. از روش آماری k-s برای بررسی نرمال بودن داده ها و از آزمون آنوا جهت آنالیز واریانس استفاده شد . در هیچ یک از پارامترهای بیومکانیکی و ویژگی های آنتروپومتریکی تغییر معنی دار مشاهده نگردید.

هدف: با فرض اینکه بازتوانی قلبی و ورزش سبب کاهش قابل توجه در میزان مرگ و میر بیماران عروق کرونر قلب و نقش مهمی در امر پیشگیری ثانویه دارد، هدف این تحقیق اثر شش هفته تمرینات قدرتی و برنامه بازتوانی قلبی بر برخی پارامتر‎های بیومکانیکی خون و عروق در بیماران پیوند عروق کرونری است. روش شناسی: این پژوهش به صورت پیش‎آزمون و پس‎آزمون روی 50زن و مرد 50 تا 80 سالی که به طور تصادفی در دسترس انتخاب شدند و تحت عمل بای‎پس عروق کرونری قرار گرفته بودند، انجام شد. افراد دو گروه آزمایش شامل 18 نفر که به مدت شش هفته، هفته‎ایی سه جلسه بطور همزمان به انجام برنامه بازتوانی و تمرینات قدرتی با شدت‎های معین طبق ظرفیت عملکردی هر بیمار انجام شد. گروه کنترل شامل 14 نفر بود، که در برنامه‎ی تمرینی شرکت نداشتند. اندازه‎گیری متغیرهای سرعت جریان، فشار خون و قطر رگ در فاز سیستول و دیاستول، ضخامت رگ توسط رادیولوژیست و دستگاه اولتراسوند داپلر و سپس میانگین سرعت، شدت جریان خون و شاخص سختی‎، مقاومت و ضربانی رگ در سه شریانن برای هر سه گروه محاسبه شد. روش آماری manova در سطح معناداری 5 درصد مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها نشان می دهد که بعد از انجام تمرینات کاهش معنا‎داری در سرعت و فشار خون همچنین در کاهش ضخامت دیواره شریان‎ها ایجاد شده و افزایش معناداری در شدت جریان خون و قطر رگ مشاهده شد. اما تغییرات کاهش شاخص سختی ‎رگ و افزایش شاخص مقاومت شریان‎ها به صورت معنادار در بیماران گروه آزمایش دیده نشد. نتیجه گیری: احتمالا تمرینات قدرتی و برنامه بازتوانی قلبی می‎تواند در بهبود وضعیت ساختاری و عملکردی عروق محیطی و مرکزی، همچنین رفتار همورئولوژی خون در عروق این بیماران کمک کننده باشد.

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین ارتباط بین ویژگی های آنتروپومتریکی و برخی پارامترهای بیومکانیکی دختران نوجوان ورزشکار 10 تا 17 سال با میانگین قد 12.25±148.94 سانتی متر و وزن 7.21±38.45 کیلوگرم شهرستان تویسرکان که به صورت اتفاقی انتخاب گردیدند، بود. پارامترهای بیومکانیکی شامل سرعت، چابکی، تعادل، توان، قدرت و استقامت عضلانی و دامنه حرکتی است. از آمار توصیفی (میانگین وانحراف استاندارد) و آمار استنیاطی(همبستگی پیرسون چندگانه،pca، مدل آماری رگرسیون چند متغیری) با کمک نرم افزار(spss19)، جهت تحلیل داده ها استفاده شد. براساس یافته های پژوهش، پارامترهای آنتروپومتریکی رابطه معناداری با سرعت، چابکی و تعادل ندارند. بین قطر قوزک ها، پهنای زانو، درصد چربی با قدرت، بین قد، طول زانو-سرینی، طول پا، محیط بازو، پهنای آرنج، محیط ران و وزن با توان، بین قد و پهنای سر، وزن و bf با فلکشن مچ دست، بین قد، طول ران، طول پا، پهنای زانو و bf با فلکشن زانو و بین طول ران، پهنای لگن و bf با هایپراکستنشن زانو ارتباط معناداری بدست آمد. قدرت با تیپ بدنی مزومورف، اکتومورف، استقامت با تیپ بدنی مزومورف، توان با تیپ های بدنی آندوموروف، مزوموروف، اکتوموروف، فلکشن گردن، فلکشن آرنج، فلکشن زانو با تیپ های مزومورف، اکتوموروف، فلکشن تنه با تیپ های آندوموروف، مزوموروف، فلکشن مچ دست با تیپ بدنی مزوموروف، فلکشن ران با تیپ بدنی اکتوموروف ارتباط معناداری را نشان دادند.

زمین خوردن یکی از مشکلات شایع دوران سالمندی است که به سبب بروز تغییراتی در ساز و کار دستگاه های اسکلتی- عضلانی، دهلیزی، حسی-پیکری، بینایی و دستگاه های فیزیولوژیک درگیر تعادل، رخ می دهد.توانایی افراد در حفظ تعادل برای انجام موفقیت آمیز کلیه حرکات روزمره امری ضروری است. توجه یکی از عوامل اثرگذار بر عملکرد است که کانونی کردن آن روشی برای افزایش بازدهی و یادگیری است. اگر توجه کافی نباشد اجرای فرد خدشه دار می شود. هدف از انجام این تحقیق تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین دارت بر تعادل سالمندان فعال و غیرفعال 65-50 سال با تاکید بر نوع کانون توجه بود. 85 مرد و زن سالمند با میانگین سنی (55)سال، میانگین قد(7/161) و میانگین وزن(3/73) در این پژوهش شرکت نمودند. تست رومبرگ برای ارزیابی تعادل ایستا و تست سبت برای تعادل پویا استفاده شد. شرکت کننده های فعال و غیرفعال به دو گروه توجه درونی و توجه بیرونی تقسیم شدند. پس از یک دوره تمرین دارت به مدت هشت هفته، پس آزمون به عمل آمد. پس از گذشت یک ماه بی تمرینی، آزمون یادداری انجام شد. از روش آماری t همبسته و تحلیل واریانس برای آزمودن فرضیه های تحقیق در سطح معناداری p‹0/05 استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین دارت با تاکید بر نوع کانون توجه موجب بهبود تعادل ایستا و پویای سالمندان در پس آزمون و یاد داری می شود. از نتایج دیگر تحقیق این بود که در مردان فعال کانون توجه درونی بیشترین اثر و در زنان غیرفعال کانون توجه درونی کمترین اثر را داشته است. با توجه به نتایج تحقیق، تمرین دارت برای بهبود تعادل سالمندان توصیه می شود. واژه های کلیدی:تعادل، توجه، فعال و غیرفعال، سالمند

تحقیق حاضر با هدف مقایسه کارایی سیستم های کنترل کننده تعادل ایستا در دو گروه مردان فعال و غیر فعال به دنبال یک فعالیت وامانده ساز و با ایجاد اختلال در هریک از این سیستم ها انجام شد. جامعه آماری این پژوهش تمام دانشجویان مرد فعال و غیر فعال شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه و بعد از پر کردن پرسشنامه سلامت فردی و وضعیت عمومی، تعداد 40 نفر از دانشجویان دانشگاه های شهید رجایی و تربیت معلم انتخاب و به دو گروه 20 نفره فعال و غیر فعال تقسیم شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از روش های توصیفی و استنباطی از جمله آزمون های کلموگروف اسمیرنوف و تحلیل چند عاملی، در سطح معناداری(05/0?p)، و نرم افزار 19spss استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک فعالیت وامانده ساز و تحت شرایطی که در سیستم های کنترل کننده تعادل اختلال ایجاد نشود و یا در سیستم حسی عمقی، بینایی و حسی عمقی، دهلیزی اختلال ایجاد شود، تعادل مردان فعال بهتر از مردان غیر فعال می باشد(05/0?p) همچنین وقتی در سیستم بینایی، حسی عمقی و دهلیزی به دنبال یک فعالیت وامانده ساز اختلال ایجاد شود، هیچ تفاوت معناداری بین تعادل در دو گروه وجود ندارد. این یافته ها نشان می دهد که هر کدام از سیستم های حسی عمقی و دهلیزی به تنهایی و سیستم بینایی و حسی عمقی، تواما تحت تاثیر فعالیت وامانده ساز قرار میگیرند که باعث کاهش کارایی آنان در کنترل تعادل ایستا مردان فعال و غیر فعال می شوند. همچنین میتوان گفت تحت این شرایط تعادل ایستای مردان فعال احتمالا به دلایلی چون: تمرینات، آمادگی جسمی و ذهنی، هماهنگی بهتر عصبی عضلانی و تغییرات ساختاری در این سیستم ها صورت گرفته بهتر از مردان غیرفعال می باشد. از آنجایی که تمرینات بر روی سیستم حسی عمقی، دهلیزی، بینایی و حسی عمقی مردان فعال تاثیر گذار بوده، پیشنهاد می شود مربیان با در نظر گرفتن تمرینات ویژه در جهت افزایش کارایی این سیستم ها در ورزشکاران مبتدی به منظور حفظ تعادل ایستا گام بردارند.

استفاده از وسایل بدنسازی در پارک ها جهت ارتقاء و حفظ سلامت شهروندان متداول گردیده است. ازاین رو با افزایش روزافزون استفاده از این دستگاه ها، توجه به ابعاد آسیب و صدمات احتمالی وارده بر کاربران از ملزومات این طرح می باشد. لذا تحقیق حاضر، با توجه به درک این نیاز از سوی محقق و تلاش بر حذف یا کاهش صدمات وارده بر کاربران به بررسی آسیب های احتمالی استفاده از این دستگاه ها می پردازد. تاکنون تحقیقات جامع و متمرکزی بر روی آسیب های استفاده از این تجهیزات بر کاربران صورت نگرفته است و تنها به صورت پراکنده به این مقوله پرداخته شده، لذا نیاز به این پژوهش بسیار مشهود است. با انجام این تحقیق امید است که با روشن شدن صدمات وارده بر کاربران، اسیب های ناشی از استفاده از دستگاه ها یا عدم برنامه تمرینی مناسب را به حداقل ممکن برسانیم تا سلامت عمومی کاربران تأمین گردد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه نوع، شیوع، علل و مکانیزم آسیب های رایج در استفاده از وسایل بدنسازی پارکی با دو نشان هیگر و نیروانا در کاربران مرد جوان، میانسال و سالمند بود.از میان 35 نشان دستگاه های بدنسازی پارکی، دو نشان هیگر و نیروانا به دلیل فراوانی و پراکندگی در سراسر شهر تهران انتخاب شده و در بین پارک هایی که از این نشان ها استفاده می کنند به طور تصادفی، از هر منطقه یک پارک انتخاب شد. 100 کاربر مرد تهرانی که از وسایل بدنسازی پارکی با دو نشان هیگر و نیروانا استفاده می کردند در سه گروه سنی جوان، میانسال و سالمند در این تحقیق شرکت کردند( هر نشان 50 نفر). آزمودنی ها دو پرسش نامه اطلاعات فردی و شناسایی آسیب را تکمیل نمودند. این پرسش نامه ها محقق ساخته بودند که با استفاده از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف نرمال بودن داده ها بررسی و آنگاه آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی شامل آزمون خی دو جهت مقایسه برون گروهی در سطح معناداری 0.05 اجرا شد. نتایج نشان داد که بین نوع، شیوع, علل و مکانیسم آسیب های رایج در دو نشان هیگر و نیروانا تفاوت معنی دار نمی باشد. اما به طور کلی، بیشترین نوع آسیب ها مربوط به آسیب مفصلی( 33%)بود. بالاترین شیوع آسیب را زانو(37.5%) و پس از آن کمر(22.92%) به خود اختصاص دادند. عمده ترین علت آسیب مربوط به (tension(33% بود و مکانیزم اغلب آسیب ها اعمال نیرو بر خلاف جهت حرکت نیرو عضلانی(33%) بود که پس از آن، برخورد دو نیرو هم راستا در دو جهت مخالف(25%) و اعمال نیروی مکرر(25%) در رتبه های بعدی قرار گرفتند. بنابراین در صورتی که هدف از تحقیق، کاهش و جلوگیری از وقوع آسیب در استفاده از وسایل بدنسازی پارکی باشد بایستی به این موارد توجه بیشتری شود.

کمردرد بیماری شایعی است به طوری که به بیش از 84 درصد بین اقشار جامعه شیوع دارد. یکی از کمردردهای رایج کمردرد مزمن است که به علت فعالیت نا مناسب بدنی، وضعیت های بد پاسچرال و فشارهای روانی ایجاد می شود. هدف این تحقیق بررسی تاثیر دو روش تمرینی ثبات مرکزی و تسهیل حس عمقی روی پارامترهای بیومکانیکی منتخب کارمندان مرد غیرفعال بانک مبتلا به کمردرد مزمن بود. این تحقیق نیمه تجربی که از نوع پیش آزمون و پس آزمون می باشد، روی 60 نفر از کارمندان مرد بانک های استان کرمانشاه که به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند انجام گرفت. گروه تجربی اول تمرینات ثبات مرکزی و گروه تجربی دوم تمرینات تسهیل حس عمقی را انجام دادند. همچنین به گروه کنترل هیچ مداخله تمرینی اعمال نشد. آزمودنی ها از لحاظ دامنه حرکتی فلکشن ران راست وچپ، هایپراکستنشن ران راست و چپ، فلکشن و اکستنشن ستون فقرات کمری، استقامت عضلات شکمی و راست کننده ستون فقرات، مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی اسوستری، قبل از شروع تمرینات، بلافاصله بعد از پایان تمرینات مورد آزمون قرار گرفتند و برای تعیین اثرات درون گروهی و برون گروهی از آزمون تی وابسته، آزمون تعقیبی و آزمون کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0 با استفاده از نرم افزار spss 21 استفاده شد. بر اساس آنالیز داده ها این دو شیوه تمرینی بر دامنه حرکتی ران راست (فلکشن و اکستنشن)، ران چپ (فلکشن و اکستنشن)، استقامت عضلات شکمی و راست کننده های ستون فقرات کمری، مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی موثر بودند(05/0 (p<. همچنین از منظر مقایسه، نتایج نشان داد که تمرین تسهیل حس عمقی موجب کاهش بیشتری در متغیرهای مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی اسوستری گردید.

با توجه به رابطه بین خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی با تعادل پویا در فوتبالیست های مرد بود. 20 نفر از دانشجویان مرد فوتبالیست رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم تهران که هفته ای 3 بار در تمرینات تیم فوتبال دانشگاه شرکت داشتند با میانگین و انحراف استاندارد سنی 73/0+24/20 سال قد 28/4+27+170 سانتی متر و وزن 24/9+38/67 کیلو گرم بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی بطور داوطلبان ه در این تحقیق شرکت کردند. برای برآورد تعادل پویای آزمودنی ها پس از گرم کردن مختر (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم) از تست ستاره (10-5 دقیقه کشش و دوی نرم) از تست تعادل ستاره (sebr) در هشت جهت استفاده شده به منظور ایجاد خستگی در عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی آزمودنی از دینامتومتر ایزوکینتیک بابودکس system4 استفاده گردید تعداد جلسات 4 جلسه بود که ترتیب آنها بر اساس محل و صفحه حرکتی به صورت تصادفی انتخاب می شد در هریک از جلسات خستگی دریکی از گروه های عضلانی پلانتار دورسی فلکسور و اورتوراینورتورهای مفصل مچ پا و فکسور اکستنسور و آبداکتور آداکتورهای مفصل ران انجام انقباضات مکرر تا رسیدن به 50 درصد گشتاور حداکثر اولیه با فاصله 72 ساعت و تا حد ممکن در شرایط مساوی اعمال شد. پس از اجرای برنامه خستگی پس آزمون sebt به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی آزمون t همیشه در سطح معنی داری p-0/05 و تحلیل واریاناس (طرح اندازگیی مکرر) استفاده شد. نتایج نشان داد که خستگی ایزوکینتیک عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی باعث کاهش معنی دار فاصله دستیابی در آزمون sebt می شود. ضمن اینکه اعمال برنامه خستگی در عضلات مفصل ران باعث کاهش بیشتر فاصله دستیابی آزمودنی ها نسبت به عضلات مج پا شد. با توجه به یافته های تحقیق خستگی عضلات پروگزیمال نسبت به دبستال اندام تحتانی در تعادل پویای فوتبالیست ها بیشتر اثر گذار است.

فعالیت سنگین جدید و غیر معمول اغلب پس از چند ساعت ایجاد درد حساسیت غیر طبیعی به فشار یا لمس و سفتی در عضلات اسکلتی فعال می نماید. این درد که معمولا باتاخیر 8 تا 24 ساعت پس از فعالیت آغاز می شود کوفتگی عضلانی تاخیری نام گرفته است. کوفتگی عضلانی تاخیری با علایمی عملکردی و بیوشیمیایی همراه است که فعالیت روزانه افراد را دچار اختلال کرده و عملکرد افراد شکرت کننده و در مسابقات را محدود نمی نماید. بدین منظور تاثیر سه روش درمانی ماساژ ورزشی، ماساژ یخ و گرمادرمانی بر درمان کوفتگی عضلانی تاخیری مورد مقایسه قرار گرفت. هدف تعیین ورزش روش درمانی موثر تر در رفع سریع میزان کوفتگی عضلانی تاخیری بود. در این تحقیق جهت بررسی تاثیر متغیرهای مستقل ماساژ ورزشی ماساژ یخ و گرما درمانی بر رفع کوفتگی عضلانی تاخیری در فوتبالیست های مرد در محدود سنی 23-29 سال که در لیگ دسته اول باشگه های کشور مشغول به فعالیت هستند استفاده شد. 30 نفر از بازیکنان به طور تصادفی در سه گروه 10 نفره قرار گرفتند. روش جمع آوری اطلاعات طی چهار مرحله اندازه قبل از تمرین ایجاد کوفتگی عضلانی تاخیری به وسیله انجام 90 دقیقه بازی فوتبال انجام برنامه های درمانی در 1، 24، 48 و 72 ساعت بعد از تمرین و اندازه گیری های بعد از تمرین انجام گرفت. اندازه گیری قبل از تمرین شامل اندازه گیری قدرت کوتاه شونده عضله دوقلوی بازکنان به وسیله یک نیروسنج انجام گرفت. انجام بازی فوتبال که در آزمودنی ها باعث ایجاد کوفتگی عضلانی تاخیری شد. برنامه های درمانی در 1، 24،48 و 72 ساعت بعد از ایجاد کوفتگی عضلانی تاخیری بر روی عضله دوقلوی آزمودنی ها اعمال شد و بعد از هر درمان یک اندازه گیری نیز انجام شد تامیزان عضله دو قلوی آزمودنی ها مشخص شود. روش آماری اصلی برای تجزیه و تحلیل داده ها تحلیل واریانس دو عاملی (زمان * درمان) با اندازه های تکراری بر روی یک عامل بود تاثیر هر یک از روش های درمانی بر درمان کوفتگی عضلانی تاخیری معنی دار بود. بین روش های مختلف درمانی در رفع کوفتگی عضلانی تاخیری تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بارافزایی شناختی و دستکاری های حسی بر کنترل قامت کشتی گیران با سطوح مهارتی مختلف بود. آزمودنی های تحقیق را نمونه های در دسترس تشکیل می دادند که شامل چهار گروه 10 نفره (18-25 سال) از کشتی گیران ماهر، نیمه ماهر، مبتدی و گروه کنترل (غیر ورزشکار) می شدند. آزمودنی ها هشت تکلیف تعادلی را در شرایط دستکاری شده حس بینایی، حس پیکری و شناختی و تکالیف حاصل از ترکیب ای دستکاری ها را انجام دادند. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر ( 4 گروه *8 شرایط اجرا) استفاده شد. نتایج نشان دهنده معنی داری اثر اصلی شرایط اجرا، گروه و همچنین اثر تعامل بود (p<0/05). تحلیل های درون گروهی نشان داد دستکار های کنترل قامت اثر معنی داری بر تعادل گروه ها داشت (p<0/05). بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد تفاوت معنی داری در تعادل کلی گروه ها در چهار شرایط : دستکاری نشده، دستکاری بینایی، شناختی، بینایی-شناختی وجود نداشت (p>0/05)، اما در چهار شرایط : دستکاری حس پیکری، حس پیکری-شناختی، حس پیکری-بینایی، حس پیکری-بینایی نشاختی به طور معنی داری به نفع گروه ماهر و نیمه ماهر متفاوت بود (p<0/05). در این میان تعادل کلی افراد ماهر هنگام دستکاری حس پیکری-بینایی-شناختی از گروه نیمه ماهر نیز بهتر بود(p<0/05). همچنین برتری گروه های ماهر و نیمه ماهر در اجرای چهار تکلیف مذکور در تعادل قدامی خلفی نیز دیده شد، اما این برتری در تعادل میانی جانبی تنها در دو شرایط دستکاری حس پیکری-بینایی و دستکاری حس پیکری-بینایی-شناختی دیده شد (p<0/05). نتایج تحقیق حاضر نشان داد شرکت در ورزش کشتی انطباقاتی را سیستم های حسی و حرکتی و شناختی درگیر در کشتی گیران ایجاد می نماید که این انطباقات کسب شده بیشتر در تکالیفی که اطلاعات حس پیکری (نه بینایی) دستکاری و غیر دقیق شده اند، مشخص می شود. در این میان، ایجاد چالش شناختی همزمان با دستکاری های حسی (نسبت به روش های معمول دستکاری های حسی تنها) می تواند در شناسایی تفاوت قابلیت های کنترل قامت کشتی گیران با سطوح رقابتی ماهر و نیمه ماهر سودمند باشد.

در این پژوهش بیست ورزشکار زن سالم کاراته کا نخبه که همگی در زمان انجام آزمایشات و در طی 4 هفته اخیر فاقد آسیب و یا درد اندام تحتانی بودند(میانگین سنی21.8) مورد بررسی قرار گرفتند. فعالیت عضلانی عضلات مورب پهن داخلی و پهن خارجی در حین دو تکنیک مواشی گری و زنکوتسوداچی و در پای غالب و غیر غالب ورزشکاران ثبت شد و زمانبندی فعالیت این عضلات به کمک گونیامتری همزمان مفصل زانو تعیین شد. پس از پردازش داده های الکترومیوگرافی و محاسبه rms با استفاده از روش چشمی زمان تاخیری شروع فعالیت عضلات نسبت به زمان شروع حرکت زانو (داده های گونیامتر) تعیین شد و نتایج با استفاده از روش های آماری آنالیز واریانس برای طرح های مختلط بین گروهی و درون گروهی و آزمون t وابسته و مستقل زمان شروع به فعالیت عضلات مورب پهن داخلی و پهن خارجی را مورد بررسی قرار گرفت.که نتایج مربوط به آزمون بین گروهی بیان می دارد که بین رفتار کلی زمان تاخیری شروع فعالیت عضلات مورب پهن داخلی و پهن خارجی پای غالب و غیرغالب در دو تکنیک مواشی گری و زنکوتسوداچی بین دو گروه کاتا و کومیته تفاوت معنادار وجود دارد و همچنین نتایج مربوط به تاثیرات آزمون درون گروهی بیان می دارد که بین برتری پا، گروه و تکنیک در رفتار کلی زمان تاخیری شروع به فعالیت ارتباط معنادار وجود دارد.به گونه ای که عضلات مورب پهن داخلی و پهن خارجی پای غیرغالب در کاتاکاران در تکنیک زنکوتسوداچی در مقایسه با تکنیک مواشی گری سریعتر وارد عمل می شوند و همچنین عضله مورب پهن داخلی در تکنیک زنکوتسوداچی در کاتاران نسبت به کومیته کاران زودتر وارد عمل می شود.

هدف از انجام این تحقیق، ارتباط اندازه های میز و نیمکت مدارس با ابعاد بدن و بروز ناهنجاری های اسکلتی اندام فوقانی دانش آموزان دختر 7 تا 11 سال شهرستان آستارا بود. جامعه آماری تحقیق را کلیه دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی شهرستان آستارا در سال تحصیلی 91-90 تشکیل دادند. نمونه آماری تحقیق را 375 نفر از دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی که بصورت تصادفی انتخاب شده بودند تشکیل دادند. پرسشنامه اطلاعات فردی و رضایت نامه در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت. قد، وزن، ارتفاع رکبی و ارتفاع آرنج نشسته دانش آموزان و همچنین ارتفاع میز و نشیمنگاه نیمکت مدارس اندازه گیری شد. بنابر تصاویر چارت نیویورک، از نمای جانبی، ناهنجاری های لوردوز، کیفوز و سر به جلو در سه سطح خوب، متوسط، و ضعیف، پشت صفحه شطرنجی مورد ارزیابی قرار گرفت. در این تحقیق جهت تأیید نرمال بودن داده ها از آزمون کلموگروف – اسمیرنوف استفاده شد. در بخش آمار توصیفی از شاخص های گرایش مرکزی میانگین و شاخص پراکندگی انحراف استاندارد استفاده شد. در بخش آمار استنباطی، روابط بین متغیرها با روش آماری خی دو) (x2 در سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که بین ارتفاع میز با ارتفاع آرنج نشسته دانش آموزان و بروز ناهنجاری کیفوز ارتباط وجود دارد و همچنین بین ارتفاع نشیمنگاه نیمکت با ارتفاع رکبی دانش آموزان و بروز ناهنجاری سر به جلو ارتباط وجود دارد و میز و نیمکت متناسب با ابعاد بدن دانش آموزان طراحی نشده است.

کنترل پاسچر عملکرد پیچیده ایست که حفظ مسیر عمودی مرکز گرانش(cog) درون سطح اتکاء را دربر می گیرد و نیازمند همکاری سه منبع حس عمقی، بینایی و سیستم دهلیزی است. اطلاعات فراهم شده توسط این سه سیستم به وسیله سیستم عصبی مرکزی یکپارچه می شود و به صورت پاسخ حرکتی مناسب برای نگهداری تعادل بدن به اجرا در می آید. در واقع، تعادل بدن بطور فعال توسط سیستم عصبی مرکزی(cns) که اغتشاشات ناشی از حرکات کل بدن یا تنه را پیش بینی می کند کنترل می شود. هدف از انجام این تحقیق ارتباط تیپ بدنی با کنترل پاسچر زنان فعال و غیرفعال نوجوان، جوان و میانسال بود. 140 آزمودنی بر اساس تیپ بدنی(اکتومورف، مزومورف، اندومورف)، سن(نوجوان، جوان، میانسال) و فعالیت جسمانی(فعال، غیرفعال) پس از احراز شرایط ورود به آزمون، در 18 گروه طبقه بندی شده و مورد ارزیابی قرار گرفتند. تست bess(balance error scoring system) برای ارزیابی کنترل پاسچر ایستا و نیمه پویا و تست y(y balance test) برای برآورد کنترل پاسچر پویا توسط آزمودنی ها اجرا گردید. برای بررسی تفاوت های مهم بین گروه ها از روش آماری anova و آزمون تعقیبی tukey در سطح معنی داری 05/0> p استفاده شد. نتایج نشان داد به لحاظ کنترل پاسچر ایستا و نیمه پویا آزمودنی های مزومورف بهتر از گروه اکتومورف و اندومورف بودند. اما گروه اکتومورف در هر سه جهت تستy، بیشترین میزان دستیابی را نسبت به هر دو گروه مزومورف و اندومورف نشان داد.

: پرش ارتفاع از المپیک مدرن بسیار مورد توجه بوده است این رشته علاوه بر اینکه جزء زیبایی های رشته دو و میدانی محسوب می شود، در مواد ده گانه، پنج گانه و هفت گانه امتیاز آور است. این رشته انفرادی به دلیل کم هزینه بودن برای کسب مدال مقرون به صرفه است. در متون علمی گذشته تیک آف به عنوان مهمترین بخش از پرش معرفی شده است. برخی از پارامتر های بیومکانیکی مانند ارتفاع گرانیگاه در گام تیک آف و مولفه های سرعت و همچنین پارامتر های مربوط به حرکت زاویه ایی به عنوان پارامتر های تعین کننده معرفی شده اند. دانستن شباهت ها و تفاوت های الگوی بیومکانیک حرکت ورزشکاران نخبه و مبتدی در بهبود روند پیشرفت ورزشکار و همچنین استعداد یابی می تواند موثر باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه الگوی بیومکانیکی دو بعدی حرکت تیک آ پرش ارتفاع نخبه و مبتدی ایرانی بود. روش شناسی: در پزوهش حاضر دو گروه نخبه شامل 3 قهرمان ملی رده بزرگسالان و 3 ورزشکار مبتدی که ورودی لیگ را کسب ننموده اند مورد مطالعه قرار گرفتند. برای اجرای روش ویدئوگرافی 2 بعدی از یک دوربین فوق سریع با سرعت فیلم برداری 300 fps که عمود بر سطح ساجیتال تیک آف قرار گرفته بود استفاده شد. برای استخراج داده های سینماتیکی از نرم افزار kinovea و برای رسم نمودار و همچنین هموار کردن داده ها از نرم افزار excel استفاده شد. برای هموار نمودن داده ها از شیوه پولینومیال دستور 3 برای مراحل پرواز و از دستور 4 برای مراحل غیر پروازی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که میان دو گروه نخبه و مبتدی در ارتفاع گرانیگاه در گام ما قبل تیک آف تفاوت معنا داری یافت نشد(p>0.05). اما در ارتفاع گرانیگاه در ابتدا و انتهای مرحله تیک آف و اوج ارتفاع در مرحله پرواز میان ورزشکار نخبه و مبتدی تفاوت معنا دار مشاهده شد(p<0.05). در مولفه سرعت افقی در گام ما قبل تیک آف و همچنین ابتدای تیک آف میان ورزشکار نخبه و مبتدی تفاوت معنا داری مشاهده گردید(p<0.05). اما در سرعت افقی در انتهای تیک آف و سرعت عمودی در انتهای گام ما قبل تیک آف میان ورزشکار نخبه و مبتدی تفاوت معنا داری مشاهده نشد (p>0.05). میان پارامترهای مربوط به حرکت زاویه ایی رو به جلو از قبیل تمایل تنه به عقب در ابتدای تیک آف، تمایل تنه به جلو در انتهای تیک آف، سرعت زاویه ایی رو به جلوی بدن در حین تیک آف و همچنین زمان تیک آف و نیز زاویه پرواز گرانیگاه در ابتدای مرحله پرواز میان ورزشکار نخبه و مبتدی تفاوت معنا مشاهده نشد(p>0.05). نتیجه گیری: به طور کلی می توان بیان نمود که پرندگان ارتفاع نخبه در سرعت افقی دو گام آخر دارای سرعت بالا تری بودند و این در حالی است که ارتفاع گام آنها افزایش نیافته. ارتفاع بالاتر گرانیگاه پرندگان نخبه در انتهای تیک آف با زمان تیک آف مساوی با پرندگان مبتدی می تواند بیانگر دامنه حرکت بیشتر گرانیگاه پرندگان نخبه در مرحله تیک آف است. پرش ارتفاع، ویدئو گرافی، نخبه، تیک آف

امروزه، معرفی ورزشی مناسب که برای تمام سنین به خصوص کودکان و نوجوانان جذاب باشد و با زندگی ماشینی که منجر به خمودگی و ضعف ناشی از کمبود تحرک است مبارزه کند، امر مهمی می باشد. هدف از تحقیق حاضر، تاثیر یک دوره تمرین تیر اندازی با کمان بر تعادل، قدرت، استقامت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل درگیر در حرکت دانش آموزان دختر و پسر 12 تا 13 سال است. جامعه آماری شامل دانش آموزان 12 تا 13 سال شهر تهران حدودا 99375 نفر و نمونه آماری تشکیل شده از چهار گروه، 40 نفر گروه تجربی و 38 نفر گروه کنترل بود که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند و در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی های گروه تجربی تمرین را به مدت هشت هفته(هفته ای پنج جلسه ی چهار ساعته) اجرا کردند. قبل و بعد از برنامه تمرینی مقادیر متغیر های وابسته تحقیق یعنی تعادل(ایستا و نیمه پویا)، قدرت مچ دست، استقامت عضلانی بالا تنه و دامنه حرکتی مفاصل شانه، آرنج و مچ دست آزمودنی ها ثبت شد. برای طبقه بندی داده ها از آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و برای تحلیل داده های آماری در ابتدا از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف و از آمار استنباطی تی همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معناداری p?0.05 استفاده شد. یافته ها نشان داد در پیش آزمون گروه های کنترل و تجربی اختلاف معنا داری وجود ندارد در حالی که بعد از اعمال برنامه تمرینی، آزمودنی های گروه های تجربی در پس آزمون از عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل برخوردار بودند. بر اساس یافته ها، می توان از تمرین تیر اندازی با کمان برای بهبود تعادل، قدرت، استقامت عضلانی و دامنه حرکتی مفاصل درگیر در حرکت دانش آموزان دختر و پسر 12 تا 13 سال استفاده کرد.

در بسیاری از سالمندان، افزایش سن با از دست دادن قدرت، انرژی و تناسب همراه است که همه اینها به عنوان کاهنده کیفیت زندگی و کاهش فعالیت و تحرک شناخته می شوند همچنین سالخوردگی ممکن است به دلیل عدم تحرک بدنی همراه با علائمی نظیر دشواری راه رفتن همراه باشد، یقیناً همه افراد به خصوص سالمندان می توانند با انجام فعالیتهای بدنی منظم عملکرد خود را بهبود بخشند. هدف از انجام این پژوهش تأثیر دو نوع تمرین پیاده روی و تردمیل بر برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن زنان سالمند 50 تا 65 سال بود. تعداد 27 نفر سالمند در این پژوهش شرکت کردند که به سه گروه تمرین پیاده روی(9 نفر)، تمرین با تردمیل(10نفر) و گروه کنترل(8 نفر) تقسیم شدند، تمرین به مدت دو ماه (هشت هفته) و سه روز در هفته انجام شد. پارامترهای اندازه گیری شده شامل پهنای گام، طول گام، سرعت گام، آهنگ گام برداری و دامنه حرکتی اندام فوقانی بود که قبل و بعد از انجام تمرین با استفاده از دستگاه تحلیل حرکت بدست آمد به افراد گفته شده بود که برای انجام پیش آزمون و پس آزمون سه بار با سرعت معمولی و سه بار با سرعت سریع راه بروند. تحلیل آماری با استفاده از آزمون manova و تی همبسته (پیش آزمون و پس آزمون) انجام شد. یافته های تحقیق عملکرد بهتر گروه تمرین پیاده روی و تردمیل در پارامترهای راه رفتن بعد از تمرین را نسبت به گروه کنترل نشان داد اما اختلاف معناداری بین دو گروه تمرینی نسبت به هم یافت نشد، نتایج افزایش پهنای گام و سرعت گام و طول گام و آهنگ گام برداری را در آزمودنی های گروه پیاده روی و افزایش پهنای گام و سرعت و طول گام را در آزمودنی های گروه تردمیل نسبت به گروه کنترل بعد از تمرین نشان داد. دامنه حرکتی اندام فوقانی قبل و بعد از تمرین پیاده روی و تردمیل اختلاف معناداری را نسبت به گروه کنترل نشان نداد. با توجه به نتایج این پژوهش تمرینات ساده و موثر هوازی مانند پیاده روی به سالمندان عزیز بیش از پیش توصیه می شود.

ام اس یا همان مولتیپل اسکلروزیس بیماری دستگاه عصبی است که باعث تخریب پیش رونده مغز و نخاع می شود و شیوع نسبتاً زیاد و سیر طولانی بیماری باعث شده تا ام اس مورد توجه بسیاری از محققان و پزشکان قرار بگیرد. از عوارض ام اس کاهش تعادل، اسپاسم عضلات، کاهش دامنه حرکتی مفاصل و ضعف عضلانی است که با روش های درمانی و مکمل قابل بهبود است. ورزش یوگا در جوامع انسانی موجب تامین سلامتی و شادابی می گردد به همین علت برای تمامی افراد در هر سنی موثر می باشد و برای افراد مبتلا به ام اس هم به عنوان اعضای این جامعه می تواند مثمر ثمر بوده و موجب تقویت جسمی و روحی آنان می گردد. تمرینات یوگا به دلیل تنوع با افزایش هماهنگی عصبی عضلانی، تعادل، کاهش خستگی، افزایش تندرستی، افزایش دامنه حرکتی،افزایش انعطاف، کاهش اسپاسم و سفتی عضلانی در این بیماران به منظور کاهش عوارض بیماری مناسب است. مدیتیشن، علم مراقبه و تکنیکی ساده جهت دستیابی به آرامش عمیق، رهایی از استرس، ایجاد سلامت، افزایش خلاقیت و ذکاوت و دستیابی به شادابی و رضایت درونی است. کسانی که مدیتیشن را به صورت مرتب انجام می دهند، هم کمتر دچار اضطراب و افسردگی می شوند و هم شادمانی و رضایت بیشتری از زندگی دارند. مدیتیشن با ایجاد شرایط رهایی از استرس می تواند به کاهش علائم بسیاری از بیماریها کمک کند.مروری بر تحقیقات نشان می دهد که مطالعات کمی تاثیر یوگا و مدیتیشن را بر تعادل بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بررسی نموده است. از این رو هدف از انجام این تحقیق تاثیر هشت هفته تمرین یوگا و مدیتیشن بر تعادل ایستا و پویای بیماران مبتلا به مولیپل اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی بود. 45 بیمار به صورت تصادفی(15 نفر در گروه یوگا، 15 نفر در گروه مدیتیشن، 15 نفر در گروه کنترل) انتخاب شدند و به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه به تمرینات پرداختند. تعادل ایستا(تست برگ) و تعادل پویا(تست تی.جی.یو.جی) قبل و بعد از اعمال دوره تمرین ارزیابی شد. با استفاده از آزمون کلموگروف_ اسمیرونوف نرمال بودن داده ها بررسی و آن گاه آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی شامل t همبسته برای مقایسه درون گروهی و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه جهت مقایسه برون گروهی در سطح معناداری 0.05 اجرا شد. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین یوگا و مدیتیشن بر تعادل زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با تاکید بر تیپ بدنی تاثیرگذار است.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : امروزه ورزش به یک زبان و تجارت بین المللی تبدیل شده تا آنجا که می توان آن را به عنوان یکی از بزرگترین صنعتها در عصر حاضر دانست. از طرفی ورزش در سطح بین المللی عامل رقابت کشورها وگاه دلیلی برای برتری و غرور ملی است که از آن با عنوان ورزش قهرمانی یاد می شود. لازمه شرکت در مسابقات بین المللی مانند مسابقات جهانی و المپیک حضور افراد با استعداد و نخبه است، تا بتوانیم نتایج قابل قبول و ارزشمندی کسب کنیم. از آنجا که استعدادیابی در زمینه های مختلف علوم انسانی مورد توجه قرار گرفته است، هدف از انجام این تحقیقمقایسه ویژگی های اصلی آنتروپومتریکی،بیومکانیکی،فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی والیبالیست های نخبه نوجوان و جوان پسر بود. در این مطالعه، 30ورزشکار، (15 نفر نوجوان و 15 نفر جوان) نخبه والیبالیستبه عنوان آزمودنی شرکت کردند.36 پارامتر آنتروپومتریکی، 11پارامتربیومکانیکی، 2 پارامترفیزیولوژیکی، ویژگیهای روانی (پرسشنامه اوتاوا (sasi- psych) که6 ویژگی، انگیزش، تمرکز، کنترل حالات روانی، اعتماد به نفس، تصویر سازی ذهنی و هدف مندی را می سنجد) و برای وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی از پرسشنامه آسیب محقق ساخته ، تست نیویورک، صفحه شطرنجی و خط شاقولی استفاده شد. ابتدا بااستفادهازآزمونکولموگروفاسمیرنوف (k.s)نرمالبودنتوزیعداده هاموردبررسیقرارگرفت.سپس درآمارتوصیفیازمیانگین،انحرافاستانداردبرایتوصیفدادهها،ضریبهمبستگیچندگانهوآنالیزاجزایاصلیاطلاعات(pca) برایتعیینویژگیهایاصلیآنتروپومتریکی،بیومکانیکی، فیزیولوژیکی،روانیووضعیت قامتی، اسکلتی - عضلانی درهرگروهسنیاستفادهشد. و در نهایت درآماراستنباطی برای به دست آوردن تفاوت بین گروه های نخبه برای ویژگیهایاصلیآنتروپومتریکی،بیومکانیکی، فیزیولوژیکی،روانی و وضعیت قامتی، اسکلتی - عضلانیاز روش آماریindependent samples t- testاستفاده شد(05/0?p). با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت بین ویژگیهای اصلی آنتروپومتریکی (جز در محیط بازو در حال انقباض و چربی سه سر بازویی)، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی (جز در ضربان قلب بیشینه)، روانی، وضعیت قامتی اسکلتی – عضلانی (جز در انحراف جانبی سر) والیبالیستهای نخبه نوجوان وجوان پسر تفاوتی مشاهده نشد(05/0?p).

: بروز صدمات ورزشی در ورزشکاران از جمله عوارض ناخواسته و اجتناب ناپذیر ورزش خصوصاً در ورزش قهرمانی می باشد که میتواند اثرات مستقیم و کاهنده ای در فعالیت های ورزشی داشته باشد. ورزشکاران نخبه برای دستیابی به مقام قهرمانی تمرینات سخت و مستمری را متحمل می شوند که این شرایط زمینه ی آسیب دیدگی را دوچندان کرده و به دنبال آن کیفیت اجرای آن ها را کاهش می دهدند. بالطبع شناخت و کسب آگاهی بیشتر از شیوع آسیب ها بالاخص آسیب های رایج و علل و مکانیسم بروز آن ها می تواند به میزان زیادی ما را نسبت به کاهش و پیشگیری این گونه آسیب ها یاری نماید و چنین فرایندی به بالا بردن سطح کمی و کیفی رشته های مختلف ورزشی می انجامد.شناسایی نیمرخ آسیب در رشته ورزشی شناسایی نوع، شیوع و مکانیسم آسیب های وررزشی می تواند ضمن ارائه راهکارهای پیشگیری کننده عمر ورزش قهرمانی نخبگان ورزشی را نیز افزایش دهد. روش شناسی: تحقیق حاضر بر روی 40 ورزشکار کومیته کار(15ایرانی، 25خارجی) مرد با میانگین سنی 9/21 که در تورنمنت کره جنوبی(2011) شرکت کرده بودند، انجام گرفت. ورزشکاران حاضر پرسشنامه بررسی آسیب های ورزش های رزمی را که توسط انجمن پزشکی ورزشی استرالیا تهیه گردیده است را به همراه پرسشنامه بررسی مشخصات فردی را تکمیل نمودند( این پرسشنامه حاوی بررسی اطلاعات مربوط به نوع، شیوع و علل آسیب می باشد). برای بررسی اطلاعات از آزمون خی دو استفاده شد.

تعادل به عنوان یکی از مفاهیم بحث برانگیز سیستم حسی – حرکتی، ارتباط متقابل و پیچیده میان درون داده های حسی و پاسخ های حرکتی مورد نیاز را به منظور حفظ یا تغییر پوسچر، بررسی می کند. تعادل جزء نیاز های اساسی برای انجام فعالیت های روزمره است و در فعالیت های ایستا و پویا نقش مهمی دارد. اندام تحتانی علاوه بر آنکه پایه و سطح اتکای آدمی است، عامل جابه جایی او نیز می باشد. بنابراین ناهنجاری های این بخش علاوه بر تغییرات در وضعیت ایستاده ( تعادل ایستا)، جابه جایی ( تعادل پویا) را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. هم چنین عدم پیشگیری و اصلاح ناهنجاری های این بخش به بروز اختلالات ثانویه در سایر بخش های اندام تحتانی منجر می شود. از شایع ترین نا هنجاری های اندام تحتانی: زانوی پرانتزی، زانوی ضربدری، کف پای صاف و انگشت شست کج می باشند. در تمام این ناهنجاری ها دسته ای از عضلات دچار ضعف و کشیدگی و دسته ای دیگر قوی و کوتاه می شوند. ضعف عضلانی بر تعادل تاثیر می گذارد. هدف از انجام این تحقیق تعیین تاثیر یک دوره تمرینات اصلاحی نا هنجاری های اندام تحتانی بر تعادل ایستاو پویای دانشجویان دختر فعال و غیر فعال بود. 32 داننشجوی دختر در دو گروه فعال و غیر فعال در این تحقبق شرکت نمودند که ناهنجاری آن ها با استفاده از روش های کمی سنجیده شد. در هر دو گروه، تعادل ایستا با آزمون ایستادن روی یک پا ( در حالت چشم باز و چشم بسته) و تعادل پویا به وسیله آزمون sebt در دو نوبت پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شد. از آمار توصیفی برای توصیف داده ها، و از آمار استنباطی، مدل های آماری تحلیل کواریانس و t دو گروه همبسته (در سطح معناداری p?0.05)، جهت آزمون فرضیه ها استفاده شد. نتایج حاصل، بهبود معناداری را در هر دو متغیر تعادل ایستا و تعادل پویا، برای گروه های فعال و غیر فعال نشان داد (p?0.05). از سوی دیگر مقایسه بین گروه ها مشخص کرد که تفاوت معناداری در بهبود عملکرد آزمودنی ها در تعادل ایستا و پویا بین گروه های مختلف وجود ندارد (p>0.05). بنابراین یک دوره تمرینات اصلاحی نا هنجاری های اندام تحتانی بر تعادل ایستا و پویای دانشجویان دختر فعال و غیر فعال تاثیر داشته و سبب بهبود معنا دار عملکرد تعادلی آن ها می شود. واژه های کلیدی: تمرینات اصلاحی، تعادل ایستا و تعادل پویا

تعادل یکی از فاکتورهای آمادگی جسمانی به شمار می رود که در اغلب فعالیت های روزمره و همچنین مهارت های ورزشی نقش مهمی ایفا می کند. تعادل موثر و کارآمد نیازمند این است که اطلاعات و داده های دریافتی از مکانیزم های بینایی، دهلیزی و حس عمقی صحیح، کامل و به موقع باشند. 66 ورزشکار از رشته های بدمینتون، بسکتبال و تکواندو از دو گروه نوجوانان 15-10 سال و جوانان 30-20 سال و همچنین 371 غیر ورزشکار از استان های مناطق مختلف کشور از سه گروه نوجوانان 18-10 سال، جوانان 35-19 سال و میانسالان50-36 سال انتخاب شدند. آزمون های تعادل ایستا(لک لک، رومبرگ، شارپند رومبرگ، bess و فرشته)، نیمه پویا(y) و پویا(زمان برخاستن و رفتن و راه رفتن تاندم) و آزمون کلی تعادل در سه نوبت نمره دهی توسط آزمونگر اجرا شد که برای کاهش اثر یادگیری، هر نوبت نمره دهی به فاصله 72 ساعت انجام شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات، از آمار استنباطی با آزمون icc جهت تعیین پایایی آزمون ها و از ضریب همبستگی پیرسون جهت تعیین همبستگی بین آزمون های تعادل با پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب در سطح معنی داری 05/0p? استفاده شد. در ورزشکاران، آزمون های لک لک، فرشته و y پایا شدند. در غیر ورزشکاران مناطق مختلف بیشتر آزمون های تعادل پایا شدند. همچنین آزمون تعادل محقق ساخته در ورزشکاران جوان تکواندو پایا شد.

چکیده تعادل یکی از فاکتورهای جسمانی است که در اکثر فعالیتهای ورزشی نقش بسزایی را ایفا می کند. هدف از انجام این تحقیق تاثیر یک دوره تمرین شش هفته ای سرعتی، استقامتی و ترکیبی بر تعادل ورزشکاران 12 تا 16 سال نیمه حرفه ای تنیس روی میز با تأکید بر خستگی و موفقیت می باشد. در این تحقیق 24 ورزشکار رشته تنیس روی میز با میانگین سنی 02/14 سال، قد 44/160 سانتیمتر و وزن 16/53 کیلو گرم شرکت کردند. از آزمودنی ها پیش آزمون تعادل پویای راه رفتن تاندم، ایستای لک لک و نیمه پویای ستاره sebt گرفته شد. سپس آزمودنی ها به چهار گروه تمرینی سرعتی، استقامتی، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. هر گروه طبق برنامه تمرینی در شش هفته و در مدت زمانی 45 - 60 دقیقه به تمرین پرداختند و از گروه کنترل نیز خواسته شد تا برنامه های تمرینی رایج رشته تنیس روی میز را در این مدت زمانی حفظ نمایند. یک روز بعد از انجام تمرین ها از آزمودنی ها پس آزمون تعادل ایستای لک لک، نیمه پویای sebt و پویای راه رفتن تاندم گرفته شد. از آزمون کولموگروف اسمیرنوف(ks) برای تعیین توزیع نرمال بودن اطلاعات، از روش آمار توصیفی برای توصیف داده ها و از روش آماری t همبسته برای بررسی تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون و از روش آماری آنوای آشیانه ای برای مقایسه میزان اثر تمرین های چهار گروه بر تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای پای راست و چپ در سطح معنی داری 0.05p? استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین های استقامتی و ترکیبی در آزمون لک لک برای ارزیابی تعادل ایستا تغییرات معنا داری را ایجاد نموده است. اما تمرین سرعتی بر تعادل ایستا اثر گذار نبوده است، همچنین تمرین سرعتی در دو جهت باعث ایجاد تغییرات معنادار در تعادل نیمه پویای پای راست و در همه هشت جهت در تعادل نیمه پویای پای چپ شده است. تمرین استقامتی در پنج جهت باعث ایجاد تغییرات معنادار هم در تعادل نیمه پویای پای راست و چپ شده است. تمرین ترکیبی در آزمون sebt برای ارزیابی تعادل نیمه پویای پای راست باعث ایجاد تغییرات در سطح معنی داری در هشت جهت نگردید و در تعادل نیمه پویای پای چپ در دو جهت باعث ایجاد تغییرات معنادار گردید. تمرین های سرعتی و ترکیبی بر تعادل پویا اثر گذار نبودند اما تمرین استقامتی باعث افزایش تعادل پویا گردید. همچنین نتایج نشان داد که تمرین های گروه کنترل بر هر سه تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا در سطح معنی داری تاثیری نداشته است. همچنین در میزان اثر تمرین های چهار گروه بر تعادل ایستا و پویا تفاوت معنادار مشاهده نشد اما بین میزان اثر تمرین های چهار گروه بر تعادل نیمه پویای پای راست و چپ تفاوت معنا دار مشاهده گردید. کلید واژه ها: تمرین، تمرین سرعتی، تمرین استقامتی، تمرین ترکیبی، تعادل، تنیس روی میز، خستگی، موفقیت

70 ورزشکار از رشته های فوتبال، کشتی و ووشو از دو گروه نوجوانان 18-10 سال و جوانان 30-19 سال و همچنین 304 غیر ورزشکار از استان های مختلف کشور از سه گروه نوجوانان 18-10 سال، جوانان 35-19 سال و میانسالان50-36 سال انتخاب شدند. آزمون های تعادل ایستا(لک لک، رومبرگ، شارپند رومبرگ، bess و فرشته)، نیمه پویا(y)، پویا(زمان برخاستن و رفتن و راه رفتن تاندم) و آزمون کلی تعادل(tbt) در سه نوبت نمره دهی توسط آزمونگر اجرا شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات، از آمار استنباطی با آزمون icc جهت تعیین پایایی آزمون ها و از ضریب همبستگی پیرسون جهت تعیین همبستگی بین آزمون های تعادل با پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب در سطح معنی داری 05/0p? استفاده شد. در ورزشکاران در هر دو رده سنی، آزمون های لک لک، فرشته و y و آزمون زمان برخاستن و رفتن در رده سنی جوانان پایا شدند. در غیرورزشکاران، بیشتر آزمون های تعادل پایا شدند. آزمون تعادل محقق ساخته، در رشته ووشو در هر دو گروه سنی پایا شد.

مقدمه و هدف: وجود فضاهای ورزشی در همه جای دنیا حق شهروندی محسوب می شود. در این راستا امکاناتی مهیا شده تا شهروندان با کمترین هزینه و امکانات، سلامت جسمی و روحی خود را حفظ کنند در سال های اخیر، به منظور تامین سلامت و توسعه فعالیت های ورزشی دانش آموزان، مدارس کشور به دستگاه‏های بدنسازی پارکی تجهیز شده اند. اما، این دستگاه ها اغلب به‏صورت کپی‎‏سازی از روی انواع خارجی ساخته می‏شوند. هدف از این تحقیق بررسی میزان تطابق ابعاد و اندازه ها و مشخصات ارگونومیک دستگاه های بدنسازی پارکی با نشان تجاری هیگر و تحرک سازان فردا با ویژگی های آنتروپومتریک کاربران دختر دانش آموز دبیرستان های تهران است. روش ها و وسایل: روش این تحقیق مقایسه ای و تعداد 100 نمونه از دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران و دستگاه های بدنسازی پارکی با نشان تجاری هیگر و شش دستگاه گام زن جلو، گام زن پهلو، مسگری، کششی شانه، پرش ارتفاع و دوچرخه ثابت است. نمونه های آماری از بین جامعه دانش آموزان شهر تهران و بیش از 35 نشان تجاری دستگاه های بدنسازی پارکی مورد ارزیابی قرار گرفته و میانگین و صدک های 5، 50 و 95 و انحراف استاندارد ویژگی های آنتروپومتریک به دست آمده کاربران با ویژگی های ارگونومی دستگاه های بدنسازی منتخب با استفاده از روش تی تک نمونه ای دوطرفه در سطح معنا داری 05/0(95 درصد اطمینان) مقایسه شد. ابزار تحقیق کیت آنتروپومتری استاتیک و قد سنج و نرم افزار spss بود. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده، حاکی از آن است که دستگاه های تعبیه شده فوق در مدارس از نظر ابعاد مناسب اندازه های آنتروپومتری دانش آموزان دختر مقطع متوسطه نیست.

در سطح آمار توصیفی از میانگین، انحراف استاندارد، دامنه تغییرات و در سطح آمار استنباطی از آزمون کروسکال والیس برای تعیین تفاوت در بین گروه ها و از آزمون رگرسیون برای تعیین رابطه بین متغیرها با عملکرد در سطح معنی 05/0? ? استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که محدوده قرارگیری اکثریت تجمع شاخص های تیپ بدنی آزمودنی ها در مناطق مزومورف غالب، مزومورف با ویژگی های اکتو مورفی، و مزومورف- اکتومورف یکسان است. بین هیچ کدام از متغیرهای مورد مطالعه (ویژگی های آنتروپومتریک، ترکیب بدنی و تیپ های بدنی) با عملکرد آزمودنی ها در پرش خرک ارتباط معنی داری مشاهده نشد. در حالی که در برخی متغیرهای آنتروپومتریک نظیر (طول ساق، نسبت براکیال و نسبت قد نشسته به قد) با عملکرد در موازنه، (دور بازو در حالت استراحت، دور بازو در حالت منقبض و خمیده) با عملکرد در پارالل، در برخی متغیرهای تیپ بدنی نظیر (دور عضلانی بازو و سطح مقطع عضلانی بازو) با عملکرد در پارالل و زمینی و متغیر مزومورفی با عملکرد در پارالل، ارتباط مثبت معنی داری دیده شد. با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت، برخی ویژگی های مورد بررسی،ارتباط معنی داری را با عملکرد روی بعضی از اسباب ها نشان می دهد، از این رو به نظر می رسد عوامل دیگری نیز وجود دارند که در اختلاف عملکرد ژیمناست ها در اسباب های مختلف نقش دارند.

فعالیت حرکتی موجب بهبود سطح آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی می شود.کودکان اوتیسم مشکلات جسمانی خاصی مانند بالا و پایین بودن تونوس عضلانی، بدترکیبی، مشکلات تعادلی و مفاصل ضعیف را تجربه می کنند، این آسیب ها شرکت کودکان این جامعه را در ورزش ها و فعالیت های بدنی کاهش داده و آن ها را در معرض خطر مشکلات سلامتی مرتبط با بی تحرکی قرار می دهد. با توجه به اینکه یوگا نظامی روانی-جسمی- روحی است برای رسیدن به یکپارچگی و هماهنگی بین ذهن، بدن و روح، که هدف نهایی آن بالا بردن هشیاری فردی و عمومی می باشد، لذا هدف از این مطالعه بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین یوگا بر تعادل، انعطاف پذیری، قدرت و استقامت عضلانی کودکان با اختلال اوتیسم می باشد. پژوهش حاضر از جمله طرح های نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. شرکت کنندگان در این پژوهش10 پسر مبتلا به اختلال اوتیسم با دامنه سنی 8 تا 15 سال بودند که به صورت نمونه در دسترس از میان افراد با اختلال اوتیسم که در مرکز اوتیسم اصفهان در حال آموزش بودند انتخاب شدند. این شرکت کنندگان با استفاده از نمرات آنها در آزمون تشخیصی اوتیسم گیلیام (گارز)، همگن شده و به صورت تصادفی به دو گروه 5 نفری انتساب شده که یکی از گروه ها به صورت تصادفی به عنوان گروه آزمایش انتخاب شد. برنامه تمرینی 3 بار در هفته به مدت 12 هفته و به صورت فردی انجام شد به طوری که هر جلسه شامل 45 دقیقه حرکات یوگا و تمرینات تنفسی بود. به منظور ارزیابی تعادل، انعطاف پذیری، قدرت و استقامت عضلانی شرکت کنندگان دو گروه کنترل و آزمایش، قبل و بعد از دوره تمرینی به ترتیب از آزمون های ایستادن روی یک پا، خم شدن تنه به جلو، قدرت پنجه دست غالب و آزمون دراز و نشست تعدیل شده، استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون کواریانس انجام شد. به منظور نشان دادن توزیع نرمال متغیرها از آزمون کلموگروف اسمیرنوف استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که برنامه تمرینی یوگا موجب بهبود معناداری در تعادل سمت راست (01/0>p)، تعادل سمت چپ (01/0>p)، انعطاف پذیری سمت راست (01/0>p)، انعطاف پذیری سمت چپ (01/0>p)، قدرت پنجه دست غالب (01/0>p) و استقامت عضلانی (01/0>p) شده است. با توجه به این که کودکان اوتیسم سطح پایینی از آمادگی جسمانی را دارا می باشند، به نظر می رسد لازم است از برنامه تمرینی یوگا در برنامه های آموزشی و برنامه های اوقات فراغت آن ها استفاده شود.

استفاده از وسایل بدنسازی پارکی بسیار رایج شده است اما با توجه به اینکه در طراحی و ساخت به مشخصات ارگونومیک ایرانیان توجه نشده است، هدف ازانجام این مطالعه مقایسه نوع، شیوع، علل و مکانیزم آسیب های رایج استفادهاز وسایل بدنسازی پارکی در کاربران زن جوان، میانسال و سالمند بود. روش بررسی: از میان 35 نشان دستگاه های بدنسازی پارکی، دو نشان هیگر و نیروانا انتخاب شد. 100 کاربرزن تهرانی که از وسایل بدنسازی پارکی با دو نشان هیگر و نیروانا استفاده می کنند درسه گروه سنی جوان، میانسال و سالمند در این تحقیق شرکت کردند. برای اندازه گیری متغیرهای این پژوهش از پرسشنامه اطلاعات فردی و شناسایی آسیب که اعتبار آن از طریق آزمون کلموگروف- اسمیرنوف بررسی شد، استفاده شد. از آمار توصیفی برای توصیف مشخصات فردی و متغیر های تحقیق و برای آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون خی دوبا سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها:با توجه به نتایج مشخص شد که بیشترین نوع آسیب ها مربوط به آسیب مفصلی (24%) بود. بالاترین شیوع آسیب مربوط به زانو با(24%) بود. عمده ترین علت آسیب overuse (21%) و مکانیزم اغلب آسیب ها نیروی مکرر با(21%) بود. بنابراین در صورتی که هدف از تحقیق، کاهش و جلوگیری از وقوع آسیب در استفاده از وسایل بدنسازی پارکی باشد بایستی به این موارد توجه بیشتری شود.

راه رفتن نیاز اساسی هر فرد جهت حرکت از یک مکان به مکان دیگر است، ایجاد هر گونه اختلال و یا آسیب اسکلتی-عضلانی می تواند الگوهای مورد استفاده در راه رفتن را تحت تأثیر قرار دهد. در این تحقیق هدف مقایسه تعادل پویا و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات اندام تحتانی در ناهنجاری های پای صاف و پای گود در طی راه رفتن مردان 18-35 سال بود. جامعه آماری دانشجویان شاغل در دانشگاه خوارزمی تهران (حصارک کرج) در سال تحصیلی 91-92 بود. در این تحقیق نیمه تجربی 30 نفر از دانشجویان (سن 4.07±23.45 سال، وزن 9.26±71.72 کیلوگرم، قد 9.18±176 سانتیمتر) به صورت در دسترس انتخاب شدند. نمونه های تحقیق بر اساس شاخص افتادگی ناوی در سه گروه 10 نفره کف پای صاف (2.14±12.86 میلی متر)، کف پای گود (0.94±2.45 میلی متر) و کف پای نرمال (1.16±6.89 میلی متر) قرار گرفتند. با انتخاب و کامل شدن نمونه های مورد مطالعه بر اساس معیارهای مجاز که شامل: تکمیل کردن فرم رضایت نامه و اطلاعات فردی، داشتن فقط یکی از ناهنجاری-های کف پای صاف و گود، نداشتن سایر ناهنجاری های اندام تحتانی، عدم ابتلا به آسیب های عصبی-عضلانی و عضلانی- اسکلتی خصوصاً در اندام تحتانی و سلامتی از لحاظ شناختی، بینایی و شنوایی، ذکر ملاحظات اخلاقی تحقیق و تشریح نحوه اجرای آزمون؛ کار الکترود گذاری (seniam) بر روی عضلات مورد نظر انجام شد. آزمودنی ها، 6 تکرار مسیر 6 متری را با پای برهنه و با سرعت دلخواه، راه رفتند و برای نرمال کردن داده ها، مقادیر حداکثر فعالیت ارادی ایزومتریک هر عضله نیز ثبت گردید. بعد از جمع آوری اطلاعات از صفحه نیروسنج و الکترومایوگرافی، خروجی های مربوط به جابجایی و سرعت جابجایی در دو جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی و نسبت rms/mvc عضلات مورد نظر گرفته شد. ضمناً برای توصیف داده ها از آمار توصیفی، تعیین نرمال بودن نمرات از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، مقایسه میانگین مقادیر متغیرهای وابسته از تحلیل واریانس یک راهه با اندازه های تکراری و تعیین تفاوت های جزیی بین گروه ها از آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 0.05 استفاده شد. نتایج حاصله حاکی از تفاوت در جابجایی و سرعت جابجایی مرکز فشار در دو جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی در مرحله حمایت دو پا ثانویه (که به ترتیب p=0.038، p=0.031، p=0.022،p= 0.00)، فعالیت عضله نازک نئی بلند در مرحله حمایت دو پا اولیه و ثانویه (به ترتیب 0.003=p و 0.007=p)، سطح فعالیت عضله ساقی قدامی در کل مرحله سکون (به ترتیب 0.005=p=0.005،p و 0.024=p) بین سه گروه کف پا است. فعالیت عضلات دوقلو داخلی و نعلی در کل مرحله سکون بین سه گروه کف پا تفاوت معنی داری نشان نداد. به طور کلی انواع پاسچر پا تعادل پویا و فعالیت عضلات را حین راه رفتن تحت تأثیر قرار می دهد.

مقدمه: فاکتور مهم در دستیابی به الگوی مطلوب در راه رفتن یکنواخت، استفاده از الگوی مناسب در شروع راه رفتن است. به گونه ای که مطالعات علت بیش از نیمی از سقوط ها در حین حرکت را ناشی از انتخاب الگوی نامناسب در شروع حرکت گزارش کرده اند. شروع راه رفتن به انتقال از وضعیت ایستادن ساکن به وضعیت راه رفتن یکنواخت اشاره دارد که از جدا شدن پاشنه اندام نوسان تا جدا شدن پنجه اندام استقرار را شامل می شود. فاکتورهای بسیاری می توانند اجرای این مرحله از راه رفتن را تحت تاثیر قرار دهند که جنسیت و نوع تکلیف از جمله آنها است. با توجه به این موارد، هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه عملکردی پارامترهای بیومکانیکی منتخب شروع راه رفتن ارادی و غیرارادی مردان و زنان 25-20 سال فعال بود. در این تحقیق نیمه تجربی، تعداد 26 آزمودنی در دو گروه برابر زن و مرد شرکت کردند. برای اندازه گیری مقادیر پارامترهای کینماتیکی و کینتیکی تحقیق به ترتیب از سیستم آنالیز حرکت مدلvicon 460 ، د ستگاه صفحه نیروسنج kistler و الکترومایوگرام مدل biometrics استفاده شد. در نهایت آزمون آماری t دو گروه مستقل برای مقایسه مقادیر بین گروهی استفاده شد ( p?0.05). یافته ها: نتایج مقایسه بین گروهی در الگوی ارادی شروع راه رفتن در عملکرد پارامترهای کینماتیکی تحقیق در متغیرهای سرعت شروع راه رفتن (p=0.00)، دامنه حرکتی فلکشن مفاصل ران (p=0.02) و زانو (p=0.00) و سرعت جداسازی اندام نوسان از سطح (p=0.01) و در متغیرهای کینتیکی تحقیق تنها در شدت فعالیت عضله سرینی میانی اندام استقرار (p=0.02) تفاوت معنی دار را نشان داد. با در نظر گرفتن عامل اغتشاش به عنوان عامل شروع حرکت، در گروه مردان، تمام متغیرهای کینماتیکی (به استثناء دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مچ پا) و کینتیکی (به استثناء نیروی اوج اول اندام نوسان و نیروی اوج دوم اندام استقرار و میزان فعالیت عضله سرینی میانی اندام نوسان) و در گروه زنان، در عملکرد کینماتیکی تنها در متغیرهای فضایی- زمانی (p=0.00) و در عملکرد کینتیکی نیز تنها در متغیرهای مقدار شیفت نیروی اندام نوسان (p=0.02) و میزان فعالیت عضلات ساقی قدامی (p=0.00)، دوقلو داخلی (p=0.00) و سرینی میانی (p=0.01) هر دو اندام نوسان و استقرار معنی دار ثبت شد. نتیجه گیری: تاثیر اختلاف جنسیت بر عملکرد پارامترهای کینماتیکی شروع راه رفتن بسیار بیشتر از تاثیرات آن بر عملکرد پارامترهای کینتیکی تحقیق می باشد. ضمن اینکه جهت این تفاوت ها در شروع راه رفتن بر خلاف آنچه در راه رفتن یکنواخت (برتری مردان در سرعت و طول قدم) گزارش شده است، ثبت شد. این نشان می دهد الگوی عملکردی در شروع راه رفتن با فاز راه رفتن یکنواخت متفاوت می باشد. علاوه بر آن، نتایج اشاره شده در استفاده از اغتشاش نیز می تواند بیانگر این نکته باشد که آزمودنی های زن در بازیابی تعادل مطلوب جهت رسیدن به وضعیت مطلوب راه رفتن یکنواخت بر خلاف آزمودنی های مرد، از تعدیلات مفصلی استفاده نمی کنند، بلکه به میزان بیشتری عضلات خود را به کار می گیرند.

چکیده زمینه تحقیق: از تبعات افزایش سن و ورود به دوره سالمندی می توان به کاهش سرعت حرکت، ضعف و اختلالت عملکردی و کاهش قدرت اشاره نمود. ورزش و فعالیت بدنی مناسب، از جمله راهکارهای سودمند برای پیشگیری و مقابله با این مشکل شناخته شده است. هدف از انجام این تحقیق، بررسی اثر حاصل از تمرینات استقامتی عضلانی در آب و خشکی بر روی برخی پارامترهای کینماتیکی (سرعت راه رفتن، طول گام، ریتم گام برداری، زاویه مچ پا، زاویه زانو و زاویه ران در فاز تماس پاشنه پا با زمین و در فاز جدا شدن پنجه از زمین) راه رفتن در مردان سالمند بود. مواد و روش ها: 23 مرد سالمند سالم با میانگین سنی 2.57±63 سال، قد 6.93±170 سانتی متر و وزن 8.52±78 کیلوگرم در این تحقیق شرکت کردند. قبل از آغاز دوره تمرینی، از راه رفتن آزمودنی ها با استفاده از دستگاه آنالیز حرکت، پارامترهای مورد نظر اندازه گیری گردید. سپس آزمودنی ها به سه گروه تمرین در آب (8 نفر)، تمرین در خشکی (7 نفر) و گروه کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت هشت هفته، دو جلسه در هفته به تمرین در آب و خشکی پرداختند. در طی این دوره، گروه کنترل فعالیت روزانه خود را حفظ کردند. پس از اتمام دوره تمرینی، پارامترهای مورد بار دیگر با شرایط مشابه پیش آزمون اندازه گیری شد. برای آنالیز داده های خام با استفاده نرم افزار matlab 2011 انجام شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش آمار توصیفی، t وابسته آزمون مانوا و آزمون تعقیبی scheff در سطح معناداری p?0.05 استفاده شد. یافته های تحقیق: نتایج در گروهی که به تمرین در آب پرداخته بودند نشان داد که در پارامترهای طول گام، زاویه مچ پا در لحظه جدا شدن پنجه از زمین تفاوت معنادار بود، و در دیگر پارامترها تفاوت معنادار نبود، و در گروه تمرین خشکی در پارامترهای سرعت راه رفتن و طول گام تفاوت معنادار بود و در دیگر پارامتر تفاوت معنادار نشان داده نشد. همچنین نتایج حاکی از اختلاف معناداری در پارامترهای طول گام، سرعت را رفتن، زاویه ران در لحظه تماس پاشنه با زمین و زاویه ران در لحظه جدا شدن پنجه از زمین نتایج گروه تمرین در آب و تمرین در خشکی بود. و در دیگر پارامترهای تفاوت معناداری نشان داده نشد. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق، موید نقش تمرین استقامت عضلانی در بهبود طول گام و بهبود اندک در برخی پارامترهای دیگر سالمندان بود که با توجه به عدم بهبود در هیچ یک از پارامترهای در گروه کنترل، می توان بهبود برخی پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در گروه های تجربی به اثر تمرینات نسبت داد. بهبود طول گام از تقویت عضلات و بهبود تعادل آن ها شده، که این باعث شده گام های بلندتر برداشته، و مسافت بیشتری طی کنند.

فوتبال ورزشی برخوردی و نیازمند مهارت های فیزیکی، فیزیولوژیکی، تکنیکی و تاکتیکی است خستگی عاملی است که مانع عملکرد بهینه عضلات می شود و مهارت بازیکنان را تحت تأثیر قرار می دهد. این مطالعه به هدف بررسی تاثیر خستگی بر زمان به کار گیری عضلات فلکسور و اکستنسور زانو و مچ در شوت روی پای فوتبالیست های زن نخبه انجام شد. بدین منظور 15 نفر از بازیکنان زن تیم ملی فوتبال به روش تصادفی انتخاب شدند. جهت اعمال خستگی از پروتکل شاتل ران، برآورد خستگی از تست بورگ و دوربین جهت ثبت ویدیویی استفاده شد و الکترو میو گرافی سطحی از پنج عضله(بایسپس فمور، وستوس لترال، گاستروک نمیوس لترال، گاستروک نمیوس مدیال و تیبیالیس آنتریور) پای مسلط و غیر مسلط قبل و بعد از خستگی در لحظه شوت فوتبال گرفته شد از آمار توصیفی(میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی در سطح معنی داری 0/05 استفاده شد. یافته های مطالعه نشان داد که تفاوت معنی داری بین شروع، مدت زمان و حداکثر دامنه فعالیت عضلات در شرایط خستگی و بدون خستگی وجود نداشته است. نتایج نشان داد که خستگی نتوانست در زمان به کارگیری عضله اختلالی ایجاد کند. به عبارتی می توان گفت خستگی در فوتبال موجب بر هم زدن عملکرد عضلانی بازیکنان در لحظه شوت نمی شود و عاملی برای برهم زدن اجرای شوت نمی باشد.

یافتن و بکارگیری اطلاعات عینی و دقیق که اساسأ از طریق تحقیق و بررسی فراهم می گردد، به عنوان عامل اصلی موفقیت و پیشرفت در اکثر تیم های برتر گزارش شده است. با پیشرفت علم ورزش و طرح برنامه های متنوع بدنسازی از جمله تمرینات پلایومتریک لزوم انجام تحقیقاتی جهت بررسی اثرات این روشهای تمرینی بیش از پیش احساس می شود. با توجه به موارد ذکر شده و اهمیت سرعت، توان و چابکی در والیبال، محقق بر آن شد تا تأثیر یک دوره تمرین هشت هفته ای قدرتی، پلایومتریک و ترکیبی را بر توان، سرعت و چابکی والیبالیست های حرفه ای، مورد مطالعه قرار دهد. بدین منظور 30 والیبالیست حرفه ای به طور تصادفی به سه گروه تمرینات قدرتی، پلایومتریک و ترکیبی (قدرتی- پلایومتریک) تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته و هفته ای دو جلسه برگزار شد. آزمودنی ها با آزمون پرش سارجنت، 30 متر شتابی و بورپی مورد آزمون قرار گرفتند برای تجزیه تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی برای گزارش میانگین و انحراف استاندارد داده ها، از آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای نرمال بودن گروه ها و اطلاعات و برای تفاوت پیش آزمون و پس آزمون (برای تأثیر تمرینات) هر گروه از t-test و برای مقایسه سه گروه از روش آمار استنباطی anova در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. بررسی اهداف اختصاصی نشان داد که تمرینات قدرتی، پلایومتریک و ترکیبی موجب بهبود توان، سرعت و چابکی والیبالیست های حرفه ای می گردد و بین روش های تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشده است.

سومین دوره مهم زندگی فرد-بعد از جنینی و تولد تا یک¬سالگی- دوره نوجوانی است که توانایی¬های کسب شده در این دوره، در بزرگسالی استفاده می¬شود. هدف این تحقیق مقایسه شاخص¬های اصلی ویژگی¬های آنتروپومتریک، بیومکانیک، فیزیولوژیک، روانی و وضعیت قامتی قبل و بعد از بلوغ دختران 13-11 ساله بود. 60دختر 13-11 ساله قبل (با میانگین قد 98/6± 04/149 سانتی¬متر و میانگین وزن 96/7± 51/44 کیلوگرم) و40 دختر 13-11 ساله بعد از بلوغ (با میانگین قد 71/5± 76/155 سانتی¬متر و میانگین وزن 67/10± 35/50 کیلوگرم) استان البرز به صورت نمونه تصادفی در دسترس به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. پارامترهای آنتروپومتریکی (طول، پهنا و محیط اندام¬ها)، بیومکانیکی (انعطاف¬پذیری، استقامت¬عضلانی، چابکی، توان و تعادل)، فیزیولوژی(ارزیابی وضعیت قلبی- عروقی و ضربان قلب)، روانی (پرسشنامه شخصیتی آیزنک و 28 سوالی سلامت عمومی روانی) و وضعیت قامتی (انحراف جانبی سر و ستون مهره¬ها، شانه نابرابر، انحراف گردن به جلو، کف پای صاف و گود، زانوی پرانتزی و ضربدری) اندازه¬گیری شد. به منظور توصیف داده¬ها، آمار توصیفی، آنالیز اجزای اصلی تعیین شاخص¬های اصلی متغیرها، آمار استنباطی یومن ویتنی برای مقایسه شاخص¬های اصلی متناظر در گروه¬های سنی مختلف استفاده شد. از نتایج این تحقیق می¬توان نتیجه-گیری کرد که بلوغ موجب تفاوت در شاخص¬های اصلی آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی در دختران 11 تا 13 ساله شده است. در ویژگی¬های آنتروپومتریکی، قد در دختران قبل از بلوغ و محیط تنه در سطح سینه در دختران بعد از بلوغ چشمگیر¬تر است و به مرور توانایی¬های حرکتی و آمادگی جسمانی آنها بهبود می¬یابد و به همین نسبت ناهنجاری¬های اسکلتی بیشتر دیده می¬شود.

آمادگی جسمانی توانایی انجام فعالیت های روزانه با قدرت، هوشیاری، بدون خستگی بی مورد و با انرژی فراوان، توانایی رو به رو شدن با موارد اضطراری پیش بینی نشده و توانایی برگشت به حالت اولیه بعد از تلاش زیاد می باشد. آمادگی جسمانی عاملی مهم در انجام فعالیت های روزمره و همچنین اجرای فعالیت های ورزشی می باشد و شامل دو قسمت آمادگی جسمانی مرتبط با الف)تندرستی و سلامت، ب) مهارت حرکتی است. این تحقیق با فرض دخیل بودن تیپ بدنی در پارامترهای عملکرد جسمانی افراد به مقایسه پارامترهای عملکرد جسمانی دختران نوجوان 11-14 سال با تیپ های بدنی مختلف پرداخته است. 198آزمودنی با میانگین سنی (93/0)53/12 سال، قد (65/7)58/ 156سانتی متر و وزن (83/12)28/50 کیلو گرم براساس تیپ بدنی غالبشان توسط آزمون هیث- کارتر در سه گروه اکتومورفی 58 نفر، مزومورفی 60 نفر و آندومورفی 58 نفری جای گرفتند. پارامتر های عملکرد جسمانی تعادل ایستا با آزمون رومبرگ، سرعت با آزمون دوی 45 متر، چابکی با آزمون دوی4*9، توان با آزمون پرش عمودی، انعطاف پذیری با آزمون نشستن و رسیدن جعبه مدرج، استقامت عضلانی با آزمون های دارازنشست و بارفیکس و استقامت قلبی تنفسی با آزمون دوی 540 متر اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری از روشهای آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس چند متغیره و آزمون توکی در سطح معنی داری 05/0 ) استفاده شد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری در پارامتر های عملکرد جسمانی دختران نوجوان 11-14 سال در سه گروه اکتومورفی، مزومورفی و اندومورفی وجود دارد. از این رو تحقیق برای شناسایی و ارتقاء پارامتر های آمادگی جسمانی دختران نوجوان باید به تیپ بدنی آنها توجه نمود.

واژه‏های رشد و تکامل برای مجموعه‏ای از تغییرات اندام‏های بدن به کار می‏روند که‏ در اثر این تغییرات یک کودک به بزرگسالی می‏رسد. آگاهی از مراحل رشد انسان از مهم¬ترین مسائلی است که در شناسایی و درک نیازهای گوناگون انسان در طی مراحل مختلف زندگی یاری رسان است. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه شاخص¬های اصلی ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، روانی، فیزیولوژیکی و ناهنجاری¬های اسکلتی- عضلانی دختران 11-9 ساله بود. آزمودنی¬های این تحقیق را 100 نفر از دختران مقطع ابتدایی (میانگین قد cm35/2±49/143 و میانگین وزن kg 08/4±51/39) منطقه شش شهر تهران تشکیل می-دادند که به صورت تصادفی انتخاب شدند. در این تحقیق پارامترهای آنتروپومتریکی شامل قد و وزن، طول اندام¬ها، پهنای اندام¬ها، محیط اندام¬ها و چربی زیرپوستی، همچنین پارامترهای بیومکانیکی از جمله انعطاف¬پذیری، استقامت عضلانی، قدرت، سرعت، چابکی، توان و تعادل، ویژگی¬های روانی مانند خودارزیابی شخصیتی و تیپ شخصیتی و ناهنجاری¬های اسکلتی- عضلانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنوف نرمال بودن توزیع داده مورد بررسی قرار گرفت. از میانگین و انحراف استاندارد و رتبه درصدی برای توصیف اطلاعات، ضریب همبستگی چندگانه multiple correlatioبرای کاهش اطلاعات همپوشان و آنالیز اجزای اصلی اطلاعات برای تعیین شاخص¬های اصلی ویژگی¬های آنتروپومتریک، بیومکانیک، فیزیولوژیک، روانی و ناهنجاری¬های اسکلتی- عضلانی دختران 9 تا 11 ساله، سپس از آمار استنباطی anova برای مقایسه شاخص¬های اصلی متناظر در گروه های سنی مختلف استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که رشد موجب تفاوت در شاخص ها اصلی ویژگی های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، روانی و ناهنجاری های اسکلتی- عضلانی در دختران 9تا11 ساله شده است. در ویژگی های آنتروپومتریکی ترکیب بدن در دختران 9ساله، محیط اندام در دختران 10ساله و طول اندام در دختران 11 ساله چشمگیر تر است و به مرور قدرت و استقامت عضلانی آنها افزایش یافته و در کل توانایی¬های حرکتی و آمادگی جسمانی آنها بهبود می¬یابد. کلید واژه: آنتروپومتریک، بیومکانیک، روانی، فیزیولوژیکی و ناهنجاری¬های اسکلتی- عضلانی، دختران 11-9 سال

هدف:هدف از انجام این مطالعه تاثیر بریس بوستون بر تعادل ایستای نوجوانان دختر مبتلا به اسکولیوز ایدیوپایتک می باشد. مواد و روش: 8 نفر ازبیماران دختر 10 تا 18 ساله مبتلا به اسکولیوز ایدیوپاتیک با زاویه انحراف بین 25 تا 35 درجه و دارای الگوی قوس در ناحیه لومبار و توراکولومبار که مهره راس انحراف به بالاتر از مهره هشت پشتی نمی رسید و معیارهای ورود را داشتند، وبه روش نمونه گیری در دسترس انخاب شدند(109). سپس بر اساس سن، قد و وزن، افرادی مشابه از جامعه سالم با آنها جور می شدند. به این ترتیب هشت فرد سالم نیز انتخاب شدند. طراحی مطالعه به گونه ای بود که در یک بازه زمانی چهار ماهه انجام گردید. در روز صفر شاخصهای تعادل ایستای ( موقعیت مرکز فشار در جهت داخلی – خارجی و قدامی – خلفی و طول مسیر جابجایی مرکز فشار در جهت محور x ) افراد سالم و بیماران بدون بریس و سپس با بریس، یک ماه بعد با و بدون بریس، چهار ماه بعد با و بدون بریس، در حالتهای باچشم باز و بسته، ایستاده روی یک و دو پا، اختلال در سیستم حس عمقی با استفاده از صفحه نیرو ثبت می گردید. یافته ها: میانگین شاخصهای تعادل ایستای مورد ارزیابی در بیماران اسکولیوزی در تمامی حالات نسبت به افراد سالم تغییراتی یافته بودند. این تغییرات در بعضی از حالتها در جهت افزایش و در بعضی از حالتها در جهت کاهش نوسانات مرکز فشار بودند. نتیجه گیری:به طور کلی اسکولیوز باعث بر هم زدن تعادل بیماران می شود. بیماران با اتخاذ حرکت بیشتر تنه سعی در حفظ تعادل مجدد می کنند. هنگامی که بریس جهت اصلاح انحراف به بیمار داده می شود این تعادل دوباره دستخوش تغییر می گردد. در این مطالعه نشان داده شد که بریس در بیشتر موارد باعث تغییر شاخصهای تعادل ایستا گردید.

با افزایش رعایت اصول بهداشتی و ایمنی و متعاقب آن افزایش میانگین طول عمر، جمعیت افراد مسن در جهان و ایران رو به افزایش است، به طوری که مطالعات نشان می دهد جمعیت جهان در حال سالمند شدن است. اگرچه افزایش روزافزون تعداد افراد سالمند را به طور کلی می توان مرهون امید به زندگی و رعایت بیشتر اصول بهداشتی و تندرستی در بین این گروه از افراد جامعه دانست، امّا مشکلات و محدودیت های مربوط به حفظ کیفیت مطلوب زندگی در دوره سالمندی همچنان پابرجاست. یکی از عواملی که در فعالیت ها و عملکردهای روزمره سالمندان حائز اهمیت است تعادل است که در آن یک وضعیت باید برای مدتی حفظ شود. ضعف تعادل از جمله عوامل خطرزای افتادن، آسیب دیدگی و یا حتی مرگ سالمندان به شمار می رود. تغییرات در عملکرد سیستم اسکلتی– عضلانی که به عنوان یکی از سیستم های فیزیولوژیک درگیر در تعادل است در دوره سالمندی رخ می دهد که این تغییرات ایجاد شده موجب ایجاد خستگی زودرس در عضلات می شود و این خستگی بر عملکرد عضلات در کنترل تعادل تاثیر گذار است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر خستگی بر تعادل مردان سالمند بود. به همین منظور تعداد 15 مرد سالمند غیرفعال با میانگین سنی 36/4±61/55 سال با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش تعادل آزمودنی ها قبل و بعد از پروتکل خستگی که شامل حداکثر 30 دقیقه رکاب زدن بر روی دوچرخه کارسنج بود، از آزمون فالریسک دستگاه بایودکس جهت سنجش تعادل ایستا و نیمه پویا و آزمون میدانی ستاره جهت سنجش تعادل پویا استفاده شد. برای تجزیه تحلیل آماری، از آزمون t وابسته با سطح معنی داری 05/0≥p استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که خستگی ناشی از 30 دقیقه فعالیت رکاب زدن موجب کاهش 2/23 درصدی تعادل ایستا و نیمه پویا و کاهش 7/14 درصدی تعادل پویا می شود.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش¬های اجرا و نتایج به دست آمده): بیمارانی که تحت جراحی تعویض مفصل زانو قرار می¬گیرند، گاها پس از جراحی دچار عوارضی چون اختلال در تعادل و یا دیر رسیدن به تعادل مطلوب می¬شوند یکی از راههای درمان و پیشگیری از این عارضه استفاده از انواع روش¬های تمرین درمانی از جمله استفاده از تمرینات ایزوتونیک پیشرونده است. اما گاها این تمرینات استفاده نشده و یا دیرتر از زمانی که بیمار قابلیت انجام آنها را دارد استفاده می¬شوند. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر و ماندگاری یک دوره تمرین زودرس شش هفته¬ای ایزوتونیک پیشرونده بر تعادل افراد بعد از تعویض مفصل زانو بود. در این پژوهش 20 نفر از افرادی که تحت جراحی تعویض مفصل زانو قرار گرفته بودند(10 نفر کنترل و 10 نفر آزمایش) را ابتدا 2 روز قبل از جراحی توسط تست¬های تعادلی برگ(جهت ارزیابی تعادل پویا)، ستاره(جهت ارزیابی تعادل نیمه پویا) و شارپندرومبرگ(جهت ارزیابی تعادل ایستا) مورد ارزیابی قرار دادیم. سپس علاوه بر تمرینات معمول که به دو گروه داده می¬شد به گروه آزمایش شش هفته تمرین زودرس ایزوتونیک پیشرونده داده شد. افراد دو گروه پس از شش و هشت هفته جهت بررسی و مقایسه میزان تاثیر و ماندگاری تمرینات ذکر شده مجددا مورد ارزیابی تعادلی قرار گرفتند. پس از پایان ارزیابی¬ها از آزمون کولموگروف اسمیرنوف جهت نرمال بودن توزیع داده¬ها واز آزمون هایt همبسته و tمستقل جهت مقایسه¬ی درون گروهی و برون گروهی استفاده شد و اختلاف میانگین¬های دوگروه نیز توسط آزمون¬های تحلیل واریانس و لوین مورد بررسی قرار گرفت. یافته¬های پژوهش نشان دادند که در مقایسه¬ی برون گروهی در هر سه نوع تعادل در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد و در مقایسه درون گروهی نیز تمامی مقایسه¬ها به جز مقایسه میان مرحله پس آزمون و پیگیری در گروه کنترل در تعادل ایستا، سایر مقایسه¬ها معنادار است. نتیجه تحقیق حاکی از آن بود که یک دوره تمرین شش هفته-ای زودرس ایزوتونیک پیشرونده بر تعادل افراد بعد از تعویض مفصل زانو تاثیرگذار و ماندگار است(05/0?p).

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده): تیراندازی یک ورزش رقابتی بر اساس دقت و سرعت است، در تیراندازی علاوه بر تکنیک مناسب، توان بدنی، توان ذهنی و تاکتیک نیز برای موفقیت لازم است چرا که یک تیرانداز با فعالیت بیش از دو ساعت به شکل ایستا و پویا، نیازمند قدرت بدنی و استقامتی است که فراگیری تاکتیک ها و تکنیک های این رشته و کسب مهارت در آن را پیچیده می کند. دسترسی به نیمرخ آنتروپومتری، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی از مهمترین شاخص ها در پیش بینی و تعیین افراد نخبه و موفقیت در هر رشته ورزشی از جمله تیراندازی است. بنابراین آگاهی از این شاخص ها در بین تیراندازان و مقایسه آنها در بین دو گروه زنان و مردان می تواند علاوه بر آگاهی از توانایی ها و ظرفیت عملکردی، باز خوردهای لازم را برای بهبود کارایی و کشف نقاط قوت و ضعف برنامه های تمرینی تیراندازان در اختیار بگذارد، و در نتیجه زمینه ای برای پیشرفت آنها باشد. هدف اصلی تحقیق مقایسه شاخص های اصلی آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی تیراندازان نخبه بزرگسال زن و مرد بود. در این مطالعه 32 تیرانداز ملی پوش (تفنگ و تپانچه) در رده ی سنی بزرگسالان (16 زن و 16 مرد) شرکت کردند. 31 شاخص آنتروپومتریکی، 10 شاخص بیومکانیکی، 2 شاخص فیزیولوژیکی و شاخص های روانی شامل مهارت های پایه، مهارت های روان تنی و مهارت های شناختی، و برای وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی 15 ناهنجاری مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا با استفاده آزمون کلموگروف اسمیرنوف (k.s) نرمال بودن توزیع داده ها مورد بررسی قرار گرفت. سپس در آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار برای توصیف داده ها، ضریب همبستگی چندگانه و آنالیز اجزای اصلی اطلاعات (pca) برای تعیین شاخص های اصلی در دو گروه زن و مرد، و در نهایت در آمار استنباطی برای بدست آوردن تفاوت بین دو گروه نخبه از روش های آماری independent samples t- test و خی دو (x2) استفاده شد (05/0?p). نتایج pca نشان داد، شاخص های اصلی مربوط به ویژگی های آنتروپومتریکی در تیراندازان زن: محیط کمر، زانو و سر، طول ساعد، بازو، دست و قد نشسته، و در تیراندازان مرد: طول ساعد، محیط بازو در حالت انقباض و استراحت، قد ایستاده، پهنای زانو و محیط زانو بودند. شاخص های اصلی مربوط به ویژگی های بیومکانیکی برای تیراندازان زن: چابکی و سرعت، و برای تیراندازان مرد: قدرت و استقامت عضلات شکم و زمان عکس العمل انگشتان دست بودند. شاخص های اصلی مربوط به ویژگی های فیزیولوژیکی برای تیراندازان زن: تست پله کوئین، و برای تیراندازان مرد: حداکثر اکسیژن مصرفی بود. شاخص های اصلی مربوط به ویژگی های روانی برای تیراندازان زن: مهارت های شناختی، و برای تیراندازان مرد: مهارت های روان تنی و مهارت های پایه شاخص اصلی بودند، اما در دامنه ی حرکتی مفاصل و وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی به دلیل رعایت نشدن پیش فرض های pca امکان استفاده از این روش وجود نداشت. همچنین نتایج نشان داد که بین شاخص های آنتروپومتریکی (جز در قد نشسته، طول کف دست، پهنای آرنج، پهنای زانو، محیط مچ پا، نسبت کمر به لگن و شاخص توده بدنی)، بیومکانیکی (در دامنه ی حرکتی مفاصل فقط در حرکت خم شدن جانبی به راست مفصل گردن)، فیزیولوژیکی و روانی (تنها در مهارت های پایه) تفاوت معناداری بین دو گروه وجود داشت و تنها در وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی تیراندازان نخبه بزرگسال زن و مرد تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0?p).

با پیشرفت علوم مختلف، امید به زندگی و جمعیت سالمندان افزایش یافته در نتیجه توجه به مشکلات مربوط به قابلیت راه رفتن به عنوان مهارتی پایه اهمیت بیشتری می¬یابد. از آنجایی که اثرات مثبت ورزش بر کسی پوشیده نیست، ارائه راهکار¬هایی همراه با فعالیت بدنی علاوه بر کاهش صدمات مربوط به راه رفتن، میزان هزینه¬های اقتصادی و روانی که برای جامعه و خود فرد به همراه دارد، کاهش می¬یابد. در این تحقیق به بررسی تاثیر و ماندگاری هشت هفته تمرین حرکت به جلو- پهلو و عقب- پهلو بر زوایا و توان مفصلی مچ پا و زانو در راه رفتن زنان سالمند غیرفعال پرداخته شده است. برای این کار 21 نفر از زنان سالمند غیر¬فعال شهرستان بابلسر با مینگین سنی(2.44)57.53 سال و وزن (8.86) 66.25 کیلوگرم و قد (4.33)156.44سانتی¬متر که از لحاظ جسمانی سالم و فاقد هر گونه آسیب یا ناهنجاری خاصی در اندام تحتانی بودند به شیوه¬ی در دسترس انتخاب و به سه گروه (یک گروه کنترل و دو گروه تمرین عقب- پهلو و جلو- پهلو) هفت نفره که در سه بازه زمانی مختلف (پیش آزمون، پس آزمون و ماندگاری) از آنها تست¬گیری می¬شد، تقسیم شدند. به منظور اندازه¬گیری داده¬ها¬ی کینتیکی و کینماتیکی به ترتیب از دستگاه تخته¬ی نیروسنج و دستگاه ثبت ویدئویی حرکت استفاده شد. متغیرهای وابسته ¬(ز¬اویه و توان مفصلی) با استفاده از داده-های خام بدست آمده توسط تخته¬ی نیروسنج و دستگاه ثبت ویدئویی حرکت در محیط نرم افزارmatlab محاسبه شدند. پس از استخراج داده¬های مورد نیاز، فرضیه¬های پژوهش از طریق روش آماری manova آزمون شدند. همچنین به منظور بررسی دو به دوی هریک از شرایط آزمون از تست تعقیبیlsd استفاده شده است. نتایج نشان داد که انجام هشت هفته تمرینات ترکیبی جلو- پهلو و عقب- پهلو بر زوایا و توان مفصلی مچ پا و زانو زنان سالمند غیرفعال طورمعنی¬داری موثر و ماندگار نبوده است.

استفاده از مکمل های مجاز ورزشی در سال های اخیر به یکی از مهم ترین بخش های آماده سازی یک ورزشکار برای حضور در میدان رقابت تبدیل شده است.علیرغم تحقیقات بسیاری که در زمینه مصرف مکمل ها انجام شده توافق نظر کلی بر بهبود اجرای عملکرد وجود ندارد، و نیز اثرات این دو مکمل بر بسیاری از فاکتورهای آمادگی جسمانی مورد مقایسه قرار نگرفته است.لذا مطالعه حاضر با هدف تاثیر مصرف کوتاه مدت کراتین و بتا آلانین بر ویژگی های مکانیکی عضلات زانو در سرعت های 60 و 180 درجه بر ثانیه انجام شده است. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی، کاربردی و طرح تحقیق از نوع علّی- مقایسه ای است. بدین منظور 40 نفر از دانشجویان پسر تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی به صورت داوطلبانه و به طور تصادفی در 5 گروه 8 نفره کراتین، بتاآلانین،کراتین-بتاآلانین، دارونما و کنترل تقسیم شدند، سپس توسط دستگاه ایزوکینتیک حداکثر گشتاور، زمان رسیدن به حداکثر گشتاور، توسعه گشتاور، حداکثر توان و زمان شتابگیریعضلات اکستنسور زانوی پای برتر در سرعت های زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه، قبل از مصرف مکمل ها اندازه گیری شد، سپس به مدت 5 روز مکملها را مصرف کردند، گروه کراتین روزی 20 گرم، گروه بتاآلانین روزی 6 گرم، کراتین-بتاآلانین روزی 20 گرم کراتین و 6 گرم بتاآلانین و دارونما روزی 5 گرم گلوکز مصرف کردند، مجددا همان آزمون ها به عمل آمد. مصرف کوتاه مدت کراتین و بتا آلانین بر ویژگی های مکانیکی عضلات زانو در سرعت های 60 و 180 درجه بر ثانیه در حداکثر گشتاور، زمان رسیدن به حداکثر گشتاور، توسعه گشتاور، حداکثر توان و زمان شتابگیری عضلات بازکننده زانو تاثیر معناداریندارد.

چکیده کودکان ونوجوانان بیش ازدیگرگروه های سنی به فعالیت بدنی کافی نیازدارندتابتوانندبه رشدجسمی وتکامل ذهنی کافی برسند. به علاوه، بتوانند با بیماری های مزمن سنین بعدی مقابله نمایند. درکشورمااضافه وزن وچاقی دربین کودکان ونوجوانان روندروبه گسترش داردوارتباط آن باشیوه زندگی ازجمله بی تحرکی رانشان داده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین تعداد، سرعت متوسط، طول، آهنگ گام با شاخص توده بدنی در دانش آموزان 9-14ساله شهر تهران بود. بدین منظور پس از انجام مطالعات مقدماتی، تعداد 796 دانش آموز شامل405 پسرو391 دختر در رده سنی 9 تا14 ساله نمونه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. در ابتدا قد ایستاده و وزن آنها اندازه گیری و شاخص توده بدنی دانش آموزان مشخص شد: رده های سنی بالای 9 سال با شاخص توده بدنی (34/0 ± 60/18)، 10 سال با شاخص توده بدنی (34/0 ± 00/19)، 11 سال با شاخص توده بدنی (35/0 ± 02/20)،12 سال با شاخص توده بدنی (31/0 ± 62/20)، 13 سال با شاخص توده بدنی (38/0 ± 27/21)، 14 سال با شاخص توده بدنی (40/0 ± 59/20 ). سپس، طول گام دانش آموزان اندازه گیری شد وبدین منظور تعداد گام دانش آموزان از طریق دستگاه گام شمار در یک مسافت راه رفتن 1000متری سنجیده شد. هم چنین، آهنگ گام دانش آموزان با دستگاه گام شمار و کرنومتر مشخص شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد (05/0≥ p و01/0≥ p ). نتایج مطالعه نشان داد ارتباط منفی و معنی داری بین شاخص توده بدنی و تعداد گام کل دانش آموزان مورد نظر وجود داشت . هم چنین، ارتباط مثبت معنی داری بین شاخص توده بدنی و طول گام کل دانش آموزان مورد نظر وجود داشت، اما ارتباط معنی داری بین شاخص توده بدنی با آهنگ گام و سرعت متوسط دیده نشد. کلید واژه ها: شاخص توده بدنی، تعداد گام، آهنگ گام، سرعت متوسط، طول گام

مقدمه و هدف: مستند است که اختلال دامنه حرکتی و حس -عمقی به عنوان شاخصه های اصلی پرتاب در شانه پرتاب گران بالای بازو و زیربازو، عملکرد پرتاب ماهرانه را مختل می کند. باتوجه به اینکه حس عمقی در ثبات داینامیک مفصل گلنوهومرال پرتاب گران، به دلیل شلی قابل ملاحظه کپسول مفصلی و تغییر دامنه حرکتی آنها اهمیت دارد، هدف از انجام این پژوهش مقایسه دامنه حرکتی و حس عمقی(حس وضعیت و حس حرکت) مفصل شانه بین سه گروه زنان غیرورزشکار، والیبالیست و بولینگ کار بود. روش شناسی: در این تحقیق غیرتجربی، از درون جامعه آماری زنان 20 تا 30 ساله شهر تهران، 45 نفر در سه گروه مساوی غیرورزشکار، والیبالیست و بولینگ کار به روش نمونه گیری ساده و غیراحتمالی انتخاب و طی مطالعه مقایسه ای موردی-شاهدی مقطعی، دامنه حرکت چرخشی با گونیامتر استاندارد و حس-عمقی مفصل گلنوهومرال آنها با دستگاه سی.پی.ام مورد بررسی قرار گرفت. برای توصیف اطلاعات از میانگین و انحراف استاندارد و برای تحلیل استنتاجی از آزمون آماری تی تست جفتی، آنووا و خی دو، در سطح معناداری 05/0?? استفاده شد. نتایج: افزایش معناداری در دامنه چرخش خارجی شانه غالب ورزشکاران پرتابی و کاهش معناداری در دامنه چرخش داخلی و خطای بازسازی زاویه آنها نسبت به شانه غیرغالب و نیز نسبت به غیرورزشکاران مشاهده شد. درحالیکه تفاوت معناداری در آستانه درک حرکت و دامنه کلی چرخش بین سمت غالب و غیرغالب و نیز بین گروه ها دیده نشد. ضمن اینکه هیچکدام از متغیرهای مورد مطالعه دربین والیبالیست ها و بولینگ کاران تفاوت معنی داری نداشتند. بحث و بررسی: در توضیح تغییر دامنه حرکتی، تئوری میکروتروما مطرح می شود که حس عمقی را به چالش می اندازد، اما تکرار حرکت می تواند یادگیری ادراکی را به همراه داشته باشد و بدین ترتیب منجربه افزایش دقت حس عمقی شود. نتیجه گیری نهایی: علاوه بر تسهیل مسیر عصبی-عضلانی با تکرار حرکت، حفظ دامنه حرکتی چرخشی در محدوده طبیعی، برای عملکرد بالای پرتاب اهمیت دارد.

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر آموزش نوروفیدبک و تمرینات پیلاتس بر تعادل دانشجویان دختر تربیت بدنی بود. 40 دانشجوی دختر تربیت بدنی با میانگین سنی 1/32±20/95 سال و میانگین وزن 6/58±64/37کیلوگرم و میانگین قد 6/49±165/69سانتی متر از نمونه های در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در چهار گروه نوروفیدبک واقعی (آموزش نوروفیدبک بر اساس امواج مغزی خود فرد)، گروه نوروفیدبک ساختگی (عدم ارائه فیدبک ها بر اساس امواج مغزی خود فرد)، گروه پیلاتس (انجام تمرینات پیلاتس) و گروه کنترل (بدون انجام تمرین) تقسیم شدند (یک سو کور). 30 دقیقه آموزش نوروفیدبک شامل تقویت موج بتا و بازداری موج تتا در ناحیه o1 و o2 بود. همچنین گروه تجربی به مدت چهار هفته (هفته ای 3 جلسه) به انجام تمرینات پیلاتس پرداختند. از تمامی شرکت کنندگان پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری تعادل (ایستا، نیمه پویا و پویا) به عمل آمد. برای استخراج نتایج از آزمون تحلیل واریانس در اندازه گیری های تکراری چند عاملی و تحلیل کوواریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد (p≤0/05). نتایج تحلیل واریانس اندازه گیری تکراری چند عاملی نشان داد که آموزش نوروفیدبک و پیلاتس بر تعادل ایستا و نیمه پویا و پویا (بجز در جهت جانبی و قدامی جانبی) تاثیر معناداری داشت. همچنین تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد تاثیرگذاری تمرینات پیلاتس بر تعادل بیشتر از نوروفیدبک بود

تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر نوع کانون توجه در یک دوره تمرینات تصویر سازی بر توان مکانیکی عضلات پای سالمندان غیر فعال و مقایسه با توان مکانیکی عضلات پای سالمندان فعال طی راه رفتن انجام شد. پژوهش با استفاده از طرح پیش‎آزمون و پس‎آزمون گروه های همسان بر روی 16 زن و مرد 60 تا 80 ساله که به صورت هدف دار ا انتخاب شدند، انجام شد. پس از تمرینات اولیه تصویرسازی، شرکت کننده ها بر اساس امتیاز پرسشنامه miq-rs به روش abba به دو گروه همسان تصویرسازی با کانون توجه درونی و بیرونی تقسیم شده و 5 جلسه تمرین کردند. برای محاسبه توان عضلانی، از دوربین های تحلیل حرکت و صفحه ی نیرو استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره دو عاملی 2 ترکیبی برای متغیرهای وابسته حداقل و حداکثر توان عضلانی مفاصل پا تحلیل شد.یافته¬ها: اثر اصلی کانون توجه تصویرسازی و آزمون و همچنین اثر متقابل آن دو بر حداقل و حداکثر توان های عضلانی مفاصل پا معنی دار نبود (025/0p>). 5 جلسه تمرین تصویرسازی با تغییر کانون توجه اثر متفاوتی بر توان مکانیکی مفاصل پا ایجاد نمی کند و بررسی آن در مدت بیشتر پیشنهاد می گردد.

سندروم دوان یا نشانگان تریزومی 21 یکی از بیماری¬های ارثی است که شیوع نسبتاً زیاد و سیر طولانی بیماری باعث شده تا سندروم داون مورد توجه بسیاری از محققان و پزشکان قرار بگیرد. از عوارض سندروم داون کاهش تعادل، اسپاسم عضلات، کاهش دامنه حرکتی مفاصل و ضعف عضلانی است که بر راه رفتن بیماران تاثیرگذار است و تمامی این عوارض با روش¬های درمانی و مکمل تا حدودی قابل بهبود است. هدف از انجام این مطالعه تاثیر هشت هفته تمرین ریباند تراپی بر برخی پارامترهای بیومکانیکی (طول، عرض و تعداد گام در دقیقه، نسبتهای زمانی مراحل استقرار، نوسان، دامنه حرکتی فعال و غیرفعال مفاصل لگنی – رانی، زانو و مچ پا) راه رفتن مردان 18 تا 24 ساله مبتلا به سندرم داون با تاکید بر تیپ بدنی بود. 26 مرد مبتلا به سندروم داون به صورت تصادفی (13 نفر در گروه ریباندتراپی و 13 نفر در گروه کنترل) در این تحقیق به عنوان آزمودنی شرکت کردند و آزمودنی¬ها به مدت هشت هفته و هفته¬ای سه جلسه به تمرینات پرداختند. دامنه حرکتی(دوربین فیلمبرداری و نرم افزار autocad)، نسبت¬های زمانی(دوربین فیلمبرداری) طول، عرض(متر نواری) و تعداد گام¬ها قبل و بعد از تمرین ارزیابی شد و با استفاده از آزمون کلموگروف- اسمیرنوف نرمال بودن داده¬ها بررسی و آن گاه آمار توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی شامل tهمبسته جهت مقایسه درون گروهی و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه جهت مقایسه برون گروهی در سطح 0. 5 اجرا شد. نتایج نشان داد که در گروه تجربی دامنه حرکتی و تعداد گام¬ها افزایش یافت. نتایج نشان داد که در گروه تجربی دامنه حرکتی و تعداد گام¬ها افزایش یافت. با توجه به نتایج تحقیق استفاده از روش تمرین ریبانتراپی برای بهبود دامنه حرکتی و افزایش گامهای مردان جوان مبتلا به سندرم داون توصیه می¬شود. کلمات کلیدی: تمرین ریباند تراپی، راه رفتن، سندرم داون

چکیده با افزایش روز افزون زمینه¬های ورزشی تعداد نوجوانانی که در فعالیت¬های ورزشی دچار آسیب می¬شوند در حال افزایش است که بیشتر این آسیب¬ها با فقدان تعادل در حین فعالیت در ارتباط است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک دوره تمرین هشت هفته¬ای قدرتی، تعادلی، ترکیبی برتعادل دختران 9 تا10 ساله تهران با تاکید برویژگی¬های آنتروپومتریکی بود. مواد و روش¬ها: 60 دختر 9 تا 10 سال با میانگین قد7/138سانتی¬متر و وزن 8/33کیلوگرم، بدون سابقه آسیب در اندام¬های تحتانی به صورت تصادفی به چهار گروه 15 نفری شامل گروه¬های تمرین قدرنی، تعادلی و ترکیبی( قدرنی و تعادلی) و گروه کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از اجرای هشت هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی¬ها با تست راه رفتن تاندم، تعادل نیمه پویا با تست گردش ستاره، تعادل ایستا با تست فرشته و تعادل کلی با تست tbt اندازه¬گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از روش¬های آمار توصیفی، برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات آزمودنی¬ها استفاده می¬شود. از آزمون اکتشاف (explore) برای تعیین توزیع طبیعی داده¬ها، از آزمون لون برای تعیین همسان سازی گروه¬ها نیز استفاده شدیافته¬¬ها: تمرینات قدرتی، تعادلی و ترکیبی، افزایش معنا داری را در تعادل ایستا، نیمه پویا، پویا و کلی نشان دادند تمرینات ترکیبی با توجه به تنوعی که برای آزمونگر ایجاد می¬کند، عملکرد را به طور قابل توجهی افزایش می¬دهد، اما تمرینات تعادلی در مقایسه با تمرینات ترکیبی و قدرتی اثرگذاری بیشتری را داشت. بنابراین بهبود قابل ملاحظه تعادل در گروه¬های تعادلی، قدرتی و ترکیبی، نشان دهنده نیاز به انجام این تمرینات برای حفظ تعادل است. نتیجه-گیری: با توجه به نیاز کودکان به تعادل در مهارت¬های ورزشی و به عنوان عامل مهم در پیشگیری از آسیب¬های ورزشی و این مهم که بهبود تعادل در سنین کودکی باعث بهبود عملکرد آنها در جنبه¬های مختلف می¬گردد، بهتر است در طراحی برنامه¬های تمرینی از مزایای هر سه نوع برنامه تمرینی به ویژه تمرین تعادلی استفاده کرد.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه شاخص¬های اصلی آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و ناهنجاری های اسکلتی - عضلانی دختران 9 تا 11 سال شهر یاسوج بود. آزمودنی¬های این تحقیق را 100 نفر از دختران مقطع ابتدایی (میانگین قد 10±139/6سانتی¬متر و میانگین وزن 5/8±34/7کیلوگرم) شهر یاسوج تشکیل می¬دادند که بصورت تصادفی در دسترس انتخاب شدند. در این تحقیق پارامتر¬های آنتروپومریکی شامل قد و وزن، طول اندام¬ها، پهنای اندام¬ها، محیط اندام¬ها و چربی زیر پوستی، پارامترهای بیومکانیکی از جمله انعطاف¬پذیری، استقامت عضلانی، سرعت، چابکی، توان و تعادل، ویژگی¬های روانی مانند سلامت عمومی، هوش هیجانی و تیپ شخصیتی، شاخص¬های فیزیولوژیک شامل ضربان قلب و استقامت قلبی – تنفسی و ناهنجاری های اسکلتی- عضلانی مورد ارزیابی قرار گرفتند. با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنوف نرمال بودن توزیع داده-ها مورد بررسی قرار گرفت. از میانگین، انحراف استاندارد و رتبه درصدی برای توصیف اطلاعات، ضریب همبستگی چندگانه برای کاهش اطلاعات همپوشان و آنالیز اجزای اصلی برای تعیین شاخص¬های اصلی ویژگی¬های فوق، سپس در آمار استنباطی از آزمون آنووا برای مقایسه شاخص-های اصلی متناظر در گروه¬های سنی مختلف استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد بین شاخص های اصلی ویژگی های آنتروپومتریکی )جز در محیط کمان پا، وزن، پهنای سر، محیط تنه در سطح لگن، ارتفاع از زائده آخرمی، محیط آرنج، محیط زانو، محیط ران، بیشترین محیط ساعد، قد، محیط تنه از ناف، چربی سینه ای، چربی فوق خاصره ای، چربی زیر بغل، پهنای مچ دست، طول ران و پهنای آرنج)، بیومکانیکی (جز در انعطاف، توان (پرش طول و پرتاب توپ)، چابکی (ایلینویز)، سرعت (40متر سرعت) و تعادل (yخلفی داخلی))، فیزیولوژیکی، سلامت روانی، هوش هیجانی، تیپ شخصیتی (جز در پذیرا بودن) و وضعیت اسکلتی -عضلانی دختران 9 تا 11 سال تفاوتی وجود ندارد. در گروه سنی9 سال کف پای گود شست کج پهنای لگن در حالت نشسته طول ران ، قد پهنای مچ دست پهنای تنه از ارتفاع نوک سینه پرش طول برای گروه سنی10سال برون گرایی و قطر قوزک و چربی 3 سر چربی ران درازونشست خلفی داخلیy اختلال عملکردی افسردگی برای 11 ساله ها به عنوان شاخ اصلی شناسایی شدند.

هدف از انجام این تحقیق تاًثیر هشت هفته تمرین ثبات ناحیه مرکزی بر تعادل (ایستا، نیمه پویا و پویا) دانشجویان دختر فوتبالیست بود. بدین منظور 20 نفر از دانشجویان دختر فوتبالیست دانشگاه محققی اردبیل انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه اجرا شد. قبل از شروع تمرینات تعادل ایستا، نیمه پویا و پویا به ترتیب با استفاده از آزمون های باس استیک، رومبرگ تعدیل شده و y اندازه گیری شد و پس از انجام پروتکل تمرینی ثبات ناحیه مرکزی، پس آزمون تعادل به عمل آمد. برای بررسی فرضیه های تحقیق از روش آزمون تحلیل واریانس مختلط (آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری چند عاملی) در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. نتایج نشان داد: یک دوره تمرینات ثبات ناحیه مرکزی بر تعادل ایستا، نیمه پویا و پویای دانشجویان دختر فوتبالیست (در جهات قدامی و خلفی داخلی) تاًثیر معناداری نشان داد در حالی که بر تعادل پویا در جهت خلفی جانبی تاًثیر نداشت.

توجه علم به ورزش، یکی از اصول اساسی در توسعه آن به شمار می آید. بر همین اساس، می توان در جهت توسعه و گسترش ورزش بانوان ضمن سالم سازی و پویایی محیط های ورزشی، کاربردهای علمی ورزش را در زمینه های مختلف فعالیت های تربیت بدنی و ورزش مدنظر قرار داد. با وجود افزایش روز افزون شرکت زنان در ورزش، مطالعات اندکی در زمینه شاخص های آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی، اسکلتی – عضلانی فوتسالیست های زن انجام شده است. هدف از انجام این تحقیق مقایسه شاخص های اصلی آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی و وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی فوتسالیست های زن تیم ملی ایران و زنان غیرورزشکار بود.در این مطالعه، 15فوتسالیست زن عضو تیم ملی و 15 نفر زن غیر ورزشکار(سن2.88±25 سال) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. با استفاده از آزمون کولموگروف اسمیرنوف(k.s) نرمال بودن توزیع داده ها مورد بررسی قرار گرفت. سپس در آمار توصیفی از میانگین، انحراف استاندارد برای توصیف داده ها، ضریب همبستگی چندگانه و آنالیز اجزای اصلی اطلاعات(pca) برای تعیین شاخص های اصلی پارامترهای ذکر شده و در آمار استنباطی از روش آماری independent samples t- test جهت به دست آوردن تفاوت بین گروه ها استفاده شد(05/0?p). با توجه به نتایج تحقیق، می توان گفت که بین شاخص های اصلی آنتروپومتریکی(جز در پهنای تنه از سطح ناف، محیط تنه در سطح لگن، بیشترین محیط ساق و چربی دو سربازویی)، بیومکانیکی(جز در استقامت عضلانی(دراز نشست)، توان عضلانی(پرش سارجنت)، چابکی(ایلینویز)، تعادل ایستا(لک لک) و تعادل پویا)، وضعیت قامتی(جز دراسکولیوز، پشت گرد و کف پای صاف) و آسیب ها(جز در آسیب سر، ران، زانو و مچ پا) اعضای تیم ملی فوتسال بانوان و زنان غیر ورزشکار تفاوت وجود ندارد. هم چنین در پارامترهای فیزیولوژیک،vo2max برای هر دو گروه و در ویژگی های روانی، تمرکز و هدفمندی برای فوتسالیست ها و اعتماد بنفس بر ای غیرورزشکاران شاخص اصلی شدند. بنابراین باشگاه ها و مربیان برای آموزش و گزینش بانوان علاقمند به رشته فوتسال می توانند پارامترهای شاخص را مد نظر داشته باشند. واژه های کلیدی:آنتروپومتریکی، بیومکانیکی، فیزیولوژیکی، روانی، وضعیت قامتی، اسکلتی- عضلانی، فوتسال.

مقدمه و هدف: از آنجائی که انواع مختلف پرش و فرود به عنوان مهارت¬های حرکتی پایه نقش مهمی در موفقیت های ورزشی دارند. نیاز برای کنترل چند مفصله گشتاورهایی که به وسیله نیروهای عکس العمل عظیم که در طی مرحله فرود ایجاد می¬شود درگیری زیادی را برای سیستم عضلانی به وجود می آورد. از این¬رو مطالعه پاسخ های عصبی عضلانی در تلاش برای فهم بهتر مکانیزم آسیب ها به عنوان پایه گسترش و پیشگیری و نیز تدوین استراتژی های تمرینی و توانبخشی به ویژه در محیط آب حائز اهمیت است. هدف از انجام این تحقیق، مطالعه تاثیر قرارگیری در محیط آب بر پاسخ های عصبی عضلانی اندام تحتانی و همچنین استراتژی های فرود در حرکات مختلف پرش-فرود (پرش معکوس، فرود و فرود-پرش) در زنان جوان فعال و غیرفعالبود. روش شناسی:12 زن جوان فعال(سن 2.7 ±21.2 سال، وزن 13.1±76.4 کیلوگرم، قد 5.2±168.6 متر، سابقه فعالیت 3±7.8 سال و درصد چربی 4.1±25.2 درصد) 10 زن غیرفعال (سن 3.7 ±23.2 سال، وزن 13.1±70.4 کیلوگرم، قد 5.2±163.6 متر و درصد چربی 7.1±26.2 درصد) بدون سابقه آسیب aclدر این تحقیق شرکت کردند. زمان شروع فعالیت عضلانی نسبت به لحظه برخورد و همچنین rms سیگنال الکترومیوگرافی 150 میلی ثانیه قبل و پس از لحظه برخورد با زمین در هر سه نوع پرش در دو محیط آب و خشکی محاسبه شد. داده های مربوط به آمپلی تود سیگنال به اوج rmsmvic نرمالایز و به عنوان درصدی از آن گزارش شدند. هر کوشش هم زمان با ثبت الکترومیوگرافی توسط دو دوربین از نمای فرونتال و ساجیتال در آب و خشکی فیلم برداری شد تا پس از بازبینی استراتژی های فرود توسط سیستم امتیاز¬دهی خطاهای فرود (less) ارزیابی شوند. تحلیل ویدنویی تصاویر توسط نرم افزار تحلیل عملکرد آریل (apas) انجام شد. تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر برای مقایسه فعالیت عضلات قبل و پس از برخورد بین سه نوع تکلیف و از تست تی همبسته برای مقایسه فعالیت عضلات قبل و پس از برخورد با زمین در سه تکلیف و همچنین برای مقایسه زمان شروع فعالیت عضلانی بین دو تکلیف فرود و فرود –پرش استفاده شد.تاثیر محیط (آب و خشکی) و سطح فعالیت (فعال و غیرفعال) بر مقادیر نرمالایز شده rms فعالیت عضلانی پیش و پس از لحظه برخورد و زمان شروع فعالیت عضلانی نسبت به لحظه برخورد و نیز استراتژی های فرود با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر اندازه گیری شد.یافته ها:در گروه فعال،در هر سه نوع تکلیف پرش معکوس (0.000=p، 8.2=t)، فرود-پرش (0.001=p، 5.05=t)و فرود (0.010=p، 3.3=t) میزان فعالیت عضله وستوس لترالیس قبل از برخورد با زمین در آب به طور معنی داری کمتر از خشکی بود. در هر سه نوع حرکت پرش معکوس (0.000=p، 6.9=t)، فرود-پرش (0.000=p، 6.2=t) و فرود (0.000=p، 7.34=t) میزان فعالیت عضله لترال گستروکنمیوس قبل از برخورد با زمین در آب کمتر از خشکی بود. در فرود و فرود-پرش فعالیت عضلات همسترینگ قبل از برخورد تفاوتی بین آب و خشکی وجود نداشت اما در پرش معکوس فعالیت عضله لترال همسترینگ در آب به طور معنی داری کمتر از خشکی بود(0.034=p، 2.5=t). در هر سه تکلیف پرش معکوس (0.04=p، 2.3=t)، فرود-پرش (0.012=p، 3.2=t) و فرود (0.000=p، 5.6=t) فعالیت عضله وستوس لترالیس بعد از برخورد با زمین در آب به طور معنی داری کمتر از خشکی بود. گروه غیر فعالدر تکلیف فرود-پرش (0.003=p، 6.05=t)و فرود (0.020=p، 4.3=t) میزان فعالیت عضله وستوس لترالیس قبل از برخورد با زمین در آب به طور معنی داری کمتر از خشکی بود. در فرود-پرش (0.001=p، 7.2=t) و فرود (0.000=p، 8.04=t) میزان فعالیت عضله لترال گستروکنمیوس قبل از برخورد با زمین در آب کمتر از خشکی بود. در فرود و فرود-پرش فعالیت عضلات همسترینگ قبل از برخورد تفاوتی بین آب و خشکی وجود نداشت. در هر سه تکلیف پرش معکوس (0.03=p، 3.3=t)، فرود-پرش (0.014=p، 3.9=t) و فرود(0.002=p، 4.6=t) فعالیت عضله وستوس لترالیس بعد از برخورد با زمین در آب به طور معنی داری کمتر از خشکی بود.در تکلیف فرود-پرش اثر محیط بر استراتژی های فرود معنا دار بود (0.008p= و9.06f=). نتیجه گیری:با توجه به تفاوت الگوی عملکرد عضلات در آب در مقایسه با خشکی تجویز اینگونه تمرینات در برنامه های آماده سازی ورزشکاران به خصوص از نظر سازگاری های عصبی عضلانی باید به دقت صورت گیرد. همچنین با توجه به تاثیر تکلیف بر استراتژی های فرود می توان اینگونه جمع بندی کرد که با تغییر تکلیف استراتژی های فرود نیز تغییر می کنند. با تغییر تقاضای تکلیف از فرود به حرکت پرش-فرود استراتژی های فرود نیز در محیط آب در مقایسه با خشکی تغییر می کند. نتایج این مطالعه اطلاعاتی را جهت انتخاب الگوهای تمرینی در اختیار مربیان قرار می دهد که می توانند با لحاظ کردن سایر ویژگی های آب از این محیط به عنوان یک متغیر تمرینی متفاوت استفاده کنند.

تمرینات گیرنده های عمقی به عنوان یک روش تمرینی که موجب تحریکات سیستم عصبی –عضلانی می شود؛ اخیرا به منظور کاهش آسیب دیدگی ورزشکاران موجب توجه پژوهشگران و توانبخشان قرار گرفته است. با توجه به رابطه مستقیم حس وضعیت و ثبات عملکردی مفصل که بهبود آن می تواند شاخص مناسبی برای میزان اثربخشی تمرینات مختلف باشد، هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو نوع تمرین گیرنده های عمقی بر حس وضعیت مفصل زانوی بازیکن زن بسکتبال بود. 20 نفر از زنان بسکتبالیست دو تیم سوپر لیگ کشور با میانگین و انحراف استاندارد ( سن: 76/6 ± 50/22 سال، وزن: 93/5 ± 32/65 کیلوگرم، قد: 02/6 ± 3/170 سانتی متر و شاخص توده بدنی 82/1 ± 01/22) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردندکه به هر تیم یکی از برنامه های تمرینی داده شد. قبل از اعمال برنامه تمرینی، حس وضعیت آزمودنی ها با استفاده از تست بازسازی زاویه در دو وضعیت تحمل وزن و بدون تحمل وزن در دو زاویه خارجی و میانی 30 و 60 درجه فلکشن زانو با روش فوتوگرافی اندازه گیری شد. گروه تجربی اول تمرینات گیرنده های عمقی که شامل تمرینات تعادلی قدرتی بود را روی تخته لغزان و تشک نرم و گروه دوم تجربی تمرینات را بدون وسیله کمکی به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 15-20 دقیقه در زمان گرم کردن تمرین تیم انجام دادند. پس از اتمام دوره شش هفته ایی آزمون بازسازی زاویه مجددا تکرار شد. از روش آماری t مستقل و همبسته به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. با توجه به یافته های به دست آمده برخلاف آنکه در گروه تجربی دوم در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری دیده نشد، اختلاف معناداری در گروه تجربی اول در حالت تحمل وزن و در زاویه 30 و 60 درجه دیده شد. بنابر این می توان چنین نتیجه گرفت که در زمان شش هفته تمرینات روی تخته لغزان و تشک نرم به دلیل ایجاد تحریکات بیشتر از طریق وسایل کمکی می تواند در بهبود حس وضعیت در حالت عملکردی تحمل وزن موثرتر باشد.

بر اساس تحقیقات انجام شده به نظر می رشد، نسبت قدرت عضلات همسترینگ به چها سر و شلی مفصلی زانو از عوامل موثر بر بروز آسیب acl می باشند. با توجه به خلا موجود در تحقیقات گذشته، هدف اصلی این پژوهش مقایسه قدرت نسبی گروه عضلات همسترینگ به گروه عضلات چهارسر ران و میزان شلی مفصلی زانو در مردان و زنان ورزشکار وغیر ورزشکار بود. بدین منظور 20 نفر زن ورزشکار سالم با میانگین و انحراف استاندارد سن، قد ، وزن و شاخص توده بدنی به ترتیب (33/2-+90/22 سال، 75/1+-50/169 سانتی متر، 97/4+-35/60 کیلوگرم و 38/1+-95/20 متر2/کیلوگرم)، 20 مرد ورزشکار سالم (95/1+-55/22 سال، 71/6+-7/180 سانتی متر، 28/7+-20/72 کیلوگرم و 75/2+-19/22 متر2/کیلوگرم)، 20 زن غیر ورزشکار سالم (66/3+-85/21 سال، 50/3+-161 سانتی متر، 98/3+-20/55 کیلوگرم و 78/1+-31/21 متر2/کیلوگرم) و 20 مرد غیر ورزشکار سالم با همان ترتیب مشخصات ذکر شده در بالا (50/2+-20/24 سال، 07/5+-45/177 سانتی متر، 50/11+-23/72 کیلوگرم و 99/2+-97/22 متر2/کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. از دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک بایودکس ii جهت اندازه گیری حداکثر گشتاور عضلات چهارسر در سرعت های زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه و از دستگاه لقی سنج شریف جهت اندازه گیری میزان شلی مفصلی زانو استفاده شد. از روش آماری t مستقل جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که ، مردان غیر ورزشکار نسبت به زنان غیر ورزشکار میزان نسبت بالاتری از قدرت عضلات همسترینگ به چهارسر در سرعت زاویه ای 60 درجه بر ثانیه نشان دادند. اما در سرعت زاویه ای 180 درجه بر ثانیه تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهد نشد، بین مردان و زنان ورزشکار در قدرت نسبی گروه عضلات همسترینگ به چهارسر تفاوت معنی داری مشاهده نشد و زنان ورزشکار د مقایسه با زنان غیر ورزشکار میزان نسبت بالاتری از قدرت عضلات همسترینگ به چهارسر نشان دادند اما بین مردان ورزشکار و غیر ورزشکار در قدرت نسبی گروه عضلات همسترینگ به چهارسر تفاوت معنی داری در سطح معنی داری 95% مشاهده نشد. در دیگر متغیر تحقیق حاضر نتایج به دست آمده از این قرار بود که، میزان شلی مفصلی در زنان و غیر ورزشکاران بیشتر از مردان و ورزشکاران بود. بر اساس نتایج تحقیق به نظر می رسد نسبت قدرت عضلات همسترینگ به چهارسر بیشتر تحت تاثیر ورزش باشد تا جنسیت. بنابراین احتمالا تمرینات ورزشی خصوصا تمرینات پلایومتریک می تواند باعث بالا رفتن این نسبت شود.

بررسی پایایی و اعتبارسنجی دستگاه نیروسنج هشت بخشی بالینی پرتابل مورد استفاده در ارزیابی های ثبات استاتیک به طور متداول از نیروسنج ها به منظور ارزیابی های کنترل پاسچرال استفاده می گردد در حالی که این ابزار گرانقیمت و آزمایشگاهی بوده و نمی توان به طور گسترده از آن ها در کلینیک ها با باشگاه ها استفاده نمود. هدف از این مطالعه، آزمایش پایایی آزمون-پس آزمون و بررسی اعتبار سنجی همزمان اندازه گیری های کنترل پاسچرال بدست آمده با نیروسنج هشت بخشی تازه ساخته شده با نام بی تی ام دی است تا در صورت تایید پایایی آن متخصصین بتوانند با اطمینان و دقت در ارزیابی ها و مطالعاتشان از آن استفاده نمایند. از 2 آزمونگر جهت بررسی اعتبار دستگاه نیروسنج btmd در سه روز متوالی استفاده شد. به منظور انجام مطالعۀ پایایی سنجی، کلیۀ آزمون ها توسط یک آزمونگر در شرایط یکسان بر روی دستگاه btmd و دستگاه مرجع bertec انجام شدند. جهت بررسی تکرارپذیری بین اندازه گیری ها از تست های اعتبارسنجی آزمون- آزمون مجدد و نمودارهای bland & altman و جهت بررسی پایایی سنجی از icc، خطای استاندارد اندازه گیری، t-test زوج و نیز نمودارهای balnd & altman استفاده شد. اندازه گیری های اعتبارسنجی نشان دادند که دستگاه btmd با icc(3,1)>0.75 در آزمون های اینترریتر و اینتراریتر از اعتبار بالایی در کلیۀ متغیرهای محاسباتی برخوردار می باشد. مطابق با نتایج نمودارهای bland & altman (95%loa) توافق پذیرفته شده ای بین نتایج اندازه گیری شدۀ دو آزمونگر وجود دارد. در پایایی سنجی، مقادیر icc از تمامی متغیرهای محاسباتی بین دو دستگاه نیروسنج (icc(3,1) : 0.85-0.99) عالی به دست آمد و هیچ تفاوت معنی داری بین نتایج بدست آمده از دو نیروسنج وجود نداشت (p>0.05). دستگاه btmd از اعتبار و پایایی بالایی به منظور انجام تحقیقات و ارزیابی های ثبات پاسچرال برخوردار می باشد. لذا می توان از این دستگاه به عنوان جایگزینی به جای نیروسنج های معتبر و پایای شناخته شده در مراکز تحقیقاتی، کلینیک ها، باشگاه ها و غیره استفاده نمود.

چکیده هدف از این تحقیق تاثیر اجرای چشم بسته کاتا بر عملکرد کاتاکاران نخبه است. 12 کاتاکار نخبه زن و مرد، از سبک کنترلی و غیرکنترلی به صورت داوطلبانه، هدفدار غیرتصادفی در دو گروه شش نفره همگن از نظر ویژگیهای فردی اثرگذار، به عنوان نمونه در این تحقیق شرکت کردند. از آزمودنی ها تست تمرکز و آزمون های تعادل میدانی به عنوان پیش آزمون گرفته شد. گروه آزمایش به مدت هشت هفته کاتا را به صورت چشم بسته تمرین کردند. برای تغییرات بین گروهی از آزمون (manova) )، (p?0. 05)، برای تغییرات پیش و پس آزمون گروه ها از آزمون t همبسته استفاده شد. همگن بودن واریانسهای دو گروه توسط f لون و نرمال بودن گروه ها با آزمون اسمیرنف کولموگرف بررسی شد. نرمال بودن متغیر تمرکز در هردو گروه (p?0. 05) مورد اثبات قرار گرفت. تغییرات پیش و پس آزمون در دو گروه توسط آزمون t همبسته محاسبه شد. (p=0. 045,t=4. 73). نتایج آزمون manova نشان می دهد که بین تمرکز دو گروه آزمایش وکنترل در پس آزمون اختلاف معناداری وجود ندارد (p=0. 184,f=2. 04) که احتمالا به دلیل عملکرد بهتر گروه کنترل در پیش آزمون و پس آزمون می باشد. نتایج نشان می دهد که در گروه آزمایش بین تعادل آزمودنی ها قبل و بعد از تمرین اختلاف معنی داری وجود دارد (p=0. 002,t=6. 26). در صورتیکه این اختلاف در گروه کنترل از لحاظ آماری معنی دار نمی باشد ( p=0. 180,t=1. 55). واژه های کلیدی: اجرای چشم بسته، کاتا، عملکرد

چکیده: با توجه به پیشرفت علوم ورزشی و حرفه ای شدن ورزش، اشتغال گسترده ی افراد به ورزش و گذراتدن بخش عمده ای از زندگی روزمره در فعالیت های ورزشی، ورزش به عنوان شغل و حرفه مطرح می شود. استفاده از آزمون های ارزیابی ارگونومیک در محیط های شغلی جهت پیش بینی ریسک بروز آسیب رایج می باشد ولی در حوزه ورزش چنین آزمون هایی وجود ندارد. هدف از انجام این تحقیق طراحی، اعتبار و پایایی سنجی آزمون ارگونومیکی در دو رشته شنا و دو و میدانی می باشد. برای طراحی آزمون با بررسی ساختار آزمون های رایج در ارگونومی محیط های شغلی و ارزیابی مهمترین اصول ارگونومیکی استفاده شد و آزمون با تقسیم بدن به هشت قسمت گردن، بازو ها، ساعد، مچ دست ها، تنه، ران ها، ساق پا ها و مچ پا، پاسچر، تکرار، اعمال نیرو، نیرو های خارجی و شدت اعمال نیروی ورزشکار طراحی شد. اعتبار صوری آزمون توسط متخصصین مورد تایید قرار گرفت و اعتبار آزمون با مقایسه نتایج حاصل از ارزیابی نفرات اول تا سوم شرکت کننده در المپیک 2012 لندن و تحقیقات انجام شده در مورد شیوع آسیب در دو رشته شنا و دوومیدانی بررسی شد که هم خوانی قابل قبولی داشت. برای پایایی سنجی ضریب همبستگی آزمون در رشته شنا 0.93 و در رشته دوومیدانی0.74 و ضریب آلفای کرونباخ در رشته شنا 0.43 و در رشته دوومیدانی 0.34 محاسبه شد. واژگان کلیدی: طراحی، اعتبار، پایایی سنجی، آزمون ارزیابی ارگونومیکی، شنا، دو و میدانی

عضلات ثبات دهنده مرکزی در تعیین الگوی حرکت در آسیب های اندام تحتانی و زانو مورد توجه هستند. تحمل بارهای بزرگ هنگام فرود، زانو را به والگوس پویا وادار می کند، هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط بین روش های ارزیابی های رایج ثبات مرکزی با کیفیت فرود بود. به نظر می رسد برخلاف وجود باورهایی در دهه گذشته در مورد ارتباط ثبات مرکزی با کمر درد، ثبات مرکزی در تعیین الگوی حرکت اندام تحتانی و سوق به آسیب نقش موثرتری دارد. با توجه به نقش ثبات مرکزی نسبت به مولفه های نیرو هنگام فرود، می توان احتمال داد که افزایش ثبات مرکزی، کاهش نمره خطای فرود و در نتیجه کاهش ریسک آسیب acl را در پی خواهد داشت.

چکیده: با توجه به پیشرفت علوم ورزشی و حرفه ای شدن ورزش، اشتغال گسترده ی افراد به ورزش و گذراندن بخش عمده ای از زندگی روزمره در فعالیت های ورزشی، ورزش به عنوان شغل و حرفه مطرح می شود. متخصصین ارگونومی در محیط های شغلی با استفاده از آزمون های ارگونومیکی و تاکید بر رعایت اصول ارگونومیکی و بیومکانیکی در فعالیت های شغلی بروز آسیب های اسکلتی و عضلانی پیش بینی و پیشنهاداتی جهت پیشگیری از آسیب ارائه می کنند، اما در حوزه ورزش چنین آزمونی وجود ندارد. هدف از انجام این تحقیق طراحی، اعتبار و پایایی سنجی آزمون ارگونومیکی در دو رشته شنا و دو و میدانی می باشد. برای طراحی آزمون با بررسی ساختار آزمون های رایج در ارگونومی محیط های شغلی و ارزیابی مهمترین اصول ارگونومیکی استفاده شد و آزمون با تقسیم بدن به هشت قسمت گردن، بازو ها، ساعد، مچ دست ها، تنه، ران ها، ساق پا ها و مچ پا، پاسچر، تکرار، اعمال نیرو، نیرو های خارجی و شدت اعمال نیروی ورزشکار طراحی شد. اعتبار صوری آزمون توسط متخصصین مورد تایید قرار گرفت و اعتبار آزمون با مقایسه نتایج حاصل از ارزیابی نفرات اول تا سوم شرکت کننده در المپیک 2012 لندن و تحقیقات انجام شده در مورد شیوع آسیب در دو رشته شنا و دوومیدانی بررسی شد که هم خوانی قابل قبولی داشت. ضریب همبستگی آزمون در رشته شنا 0.92 و در رشته دوومیدانی0.72 و ضریب آلفای کرونباخ در رشته شنا 0.35 و در رشته دوومیدانی 0.33 محاسبه شد. واژگان کلیدی: طراحی، اعتبار، پایایی سنجی، ارزیابی، ارگونومیکی، مهارت های، شنا ، دوومیدانی

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

فوتبال یک ورزش برخوردی است که بازیکنان آن مستعد آسیب هستند. با این فرض که فشار ناشی از برخورد توپ با سر در هدزدن یکی از علل بروز آسیب های سر و گردن می-باشد، هدف از انجام این تحقیق تعیین رابطه بین میزان فشار وارد بر سر با قدرت عضلات گردنی در ضربه سر توپ های ارسالی از منقطه کرنر بود. جامعه آماری تحقیق را فوتبالیست-های حاضر در لیگ شهر شاهرود تشکیل دادند. 11 نفر از فوتبالیست ها با میانگین سنی (5.67±21.36)، قد (5.99±178 سانتی متر)، وزن (8.55±70.55 کیلوگرم) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. برای اندازه گیری فشار وارد بر سر در زمان هدزدن توپ های ارسالی از مناطق کرنر، از دستگاه فشارسنجی که به روی پیشانی نصب شد، استفاده شد. با استفاده از دو دوربین کداک با سرعت 150 فریم در ثانیه، لحظه هدینگ فیلمبرداری شد. سرعت توپ و سر افراد بر حسب و تغییر زوایای بدن بر حسب درجه در هنگام ضربه هدینگ به ترتیب با نرم افزارهای"مت لب" و "اتوکد" محاسبه و اندازه گیری شد. میانگین و انحراف معیار برای وصف اطلاعات، و از آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین میزان همبستگی و رابطه بین متغیر ها و آزمون رگرسیون چند متغیره برای پیشگوئی و وزن دهی سهم پارامترهای مختلف مورد بررسی با فشار، در سطح اطمینان 95% استفاده شد. نتایج نشان داد که متغیرهای پیشگو تحقیق با فشار وارد بر سر در ضربات کرنر راست ارتباط معنی داری ندارند (0.05<p)، در حالی که متغیرهای پیشگو سن، وزن، جرم سر، درصد چربی، محیط سر، قدرت عضلانی؛ با فشار وارد بر سر حاصل از کرنرهای چپ، همبستگی منفی و معنی داری را نشان دادند (0.05<p). در مورد تعیین و میزان پارامتر های پیشگو تحقیق با فشار وارد بر سر، تنها نقش جرم سر معنی دار بود (0.045=p). نتایج تحقیق موید آن است که بازیکنان فوتبال می توانند با تقویت عضلات گردن و افزایش جرم ، فشار وارد بر سر در هدینگ را کاهش داده و از آسیب های احتمالی جلوگیری کنند. همچنین مربیان و بازیکنان می بایست توجه ویژه ای به ضربات هدینگ چرخشی (از سمت راست به چپ) داشته باشند.

هدفهای کلی تحقیق: افزایش سطح مهارت از جمله اهداف اصلی مربیان و معلمین ورزش و تربیت بدنی است . هرگاه خواسته باشیم اجرای مهارت ورزشکار بحدی توسعه یابد که بتواند تمام نیروهای بالقوه خود را در قالب مهارت به موقع به اجرا بگذارد از تحلیل بیومکانیکی استفاده خواهیم کرد. مرکز ثقل از جمله فاکتورهایی است که از دیرباز مورد توجه و عنایت مربیان و معلمان متخصص در امور ورزش بوده است . براساس تحقیقات و تجربیات موجود، مرکز ثقل در واقع نقطه عطفی برای درک بهتر از انجام یک مهارت و یا قابلیت افراد در اجرای با کیفیت مهارتهای مختلف ورزشی است . اهمیت بحث مرکز ثقل(از بعد سینتیک ) در کنار دیگر اصول مکانیکی تاثیرگذار در اجرای صحیح و مناسب مهارت ورزشی را آن مربی می داند که در صدد است ورزشکار و یا فرد تحت آموزش خود را با روشی منطقی و براساس توجه به مسائل علمی به مدارج بالای کیفیت در اجرای مهارت و یا اصلاح اجرای حرکت رهنمون باشد. با توجه به موارد فوق و با عنایت به مسائلی که در تعریف مسئله مطرح گردید می توان چنین نتیجه گیری نمود که مربیان و معلمان در صورت آشنایی با مرکز ثقل و تاثیر تغییرات ایده آل آن در جهت بهبود کیفیت ارائه مهارت توسط ورزشکار، این نکته را درمی یابند که انجام حرکت به شکل مطلوب و ایده آل صرفا" بدلیل تقویت بنیه عضلانی و یا تقویت دستگاههای مختلف از جمله، سیستم عصبی و ... نمی باشد. بلکه اطلاع کافی روانی از تاثیرات عواملی چون مرکز ثقل، تعادل و ... می تواند در انجام و ارائه هرچه بهتر مهارت ورزشکار را یاری نماید. اهداف ویژه: هدف ویژه ای که براساس اهداف کلی در این مطالعه تحقیقی مورد توجه می باشدعبارتست از: 1 - تجزیه وتحلیل چند مهارت ورزشی(از بعد سینماتیک و سینتیک ) و توجه به تاثیرات نقش مرکز ثقل در انجام مهارتهای مذکور.