تورم عصب سیاتیک از بیماری های معمول اعصاب محیطی به شمار می ‏رود.تاکنون برای حل این مشکل روش های متعددی از جمله جراحی،فیزیوتراپی و ... مطرح شد ه اند. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه اثر بخشی سه روش درمانی با تکیه بر تمرینات کششی و قدرتی بر میزان درد، ناتوانی و دامنه حرکتی مبتلایان به عارضه سیاتیک مزمن است. بدین منظور 32 بیمار مبتلا به سیاتیک مزمن با میانگین سنی 57/64 سال به گروه کنترل و سه گروه تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل بیمارانی بودند که برنامه الکتروتراپی روی آنها اجرا می شد. گروه حرکت درمانی به مدت 6هفته، هفته ای 3جلسه در کنار برنامه الکتروتراپی تمرینات تجویز شده شامل ترکیبی از تمرینات کششی و قدرتی را انجام می دادند. گروه حرکت درمانی در آب(هیدروتراپی) به مدت 6 هفته، هفته ای 3 جلسه یک ساعته در کنار برنامه الکتروتراپی تمرینات کششی و قدرتی را در دمای 35 تا 37 درجه سانتی گراد انجام دادند. گروه درمان ترکیبی بیمارانی بودند که در مدت شش هفته برنامه الکتروتراپی، حرکات منتخب گروه حرکت درمانی و حرکات منتخب گروه هیدروتراپی را انجام می دادند. برای اندازه گیری درد از مقیاس vas، ناتوانی از پرسشنامه اوسوستری، دامنه حرکتی کمر از تست شوبر و دامنه حرکتی ران از روش گونیامتری استفاده شد.اندازه گیری 3 بار انجام شد. ابتدای درمان، انتهای هفته سوم و ششم. اطلاعات گردآوری شده با استفاده از repeated measured anova و post-hoc در سطح معنی داری (0/05≥p)تجزیه و تحلیل شد. در بررسی اثر بخشی سه روش درمانی بر میزان درد پس از هفته ششم بین میانگین درد گروه های حرکت درمانی و درمان ترکیبی، آب درمانی و کنترل، درمان ترکیبی و کنترل، تفاوت معنادار وجود دارد. در بررسی کاهش میزان ناتوانی در چهار گروه مشاهده شد که پس از هفته ششم بین میانگین ناتوانی گروه آب درمانی و کنترل، درمان ترکیبی و کنترل، تفاوت معنادار وجود دارد. در بررسی دامنه حرکتی کمر(فلکشن کمری) نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات lumf در گروه های درمانی نشان می دهد که پس از هفته ششم بین میانگین نمرات سه گروه درمانی با گروه کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. در مورد اکستنشن کمری تنها پس از هفته ششم تفاوت بین میانگین نمرات lume سه گروه درمانی با گروه کنترل معنادار گردیده است. در بررسی دامنه حرکتی مفصل ران نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات hipf در گروه های درمانی نشان می دهد که بین میانگین نمرات این شاخص هیچ یک از گروه های درمانی پس از هفته اول و سوم تفاوت معنادار دیده نمی شود. نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات hipe در گروه های درمانی نشان می دهد که بین میانگین نمرات این شاخص هیچ یک از گروه های درمانی پس از هفته اول و سوم و حتی ششم تفاوت معنادار دیده نمی شود نتایج مقایسه زوجی میانگین نمرات hipab ،hipad، hiperوhipir نشان می دهد که تنها پس از هفته ششم تفاوت بین میانگین نمرات سه گروه درمانی با گروه کنترل معنادار گردیده است به این معنا که آموزشها بعد از هفته ششم موثر واقع شده است.نتایج حاصل نشان داد که بیماران گروه درمان ترکیبی و هیدروتراپی بهبودی بیشتری داشتند. می¬توان گفت هیدروتراپی روش مؤثری است که می توان برای مداوای مبتلایان به سیاتیک مزمن در کنار الکتروتراپی استفاده کرد.

مطالعات متعددی بروی عوامل موثر در ایجاد تومورهای مغزی از جمله سن، جنس، شغل، ضربه مغزی، رادیو تراپی، مصرف دارو، ژنتیک و وراثت صورت گرفته است در مورد سیگار به عنوان ریسک فاکتور ابتلا به تومور مغزی، نظرات متفاوتی مطرح است ولی مطالعات جامعی در مورد آن انجام نگرفته است.این مطالعات بر اساس مقایسه دو گروه بیمار و شاهد و در سطح استان کرمانشاه انجام شده است.گروه بیماران افراد بالاتر از 16 سالی هستند که طی سالهای 1377-1367 به علت تومور مغزی ثابت شده با سی تی اسکن در بیمارستان بستری شده و تحت عمل جراحی قرار گرفته اند. گروه شاهد از بین افرادی که به هر دلیل سی تی اسکن مغزی گرفته بودند و عدم وجود تومور مغزی، توسط پزشک رادیولوژیست تائید شده بود انتخاب شدند.تعداد کل بیماران 512 مورد بود که 419 نفر از آنان سن بالاتر از 16 سال داشتند و از بین آنها، 304 مورد قابل دسترسی بودند. تعداد افراد گروه شاهد 300 نفر بود.علاوه بر بررسی پرونده بیماران، مصاحبه تلفنی و حضوری با ایشان انجام گرفت و اطلاعات لازم بر اساس پرسشنامه مخصوص بدست آمد.در این مطالعه عوامل مخدوش کننده، شامل: سن کمتر از 16 سال، مصرف داروهای آنتی هیستامین یا دیورتیک، کارکردن در راه آهن و میدانهای الکترومغناطیس، سابقه رادیوتراپی، سابقه ضربه مغزی، سابقه فامیلی تومور مغزی، سابقه وجود سرطانهای دیگر در بدن و وجود فرد سیگاری در بین اطرافیان نزدیک حذف گردید و با در نظر گرفتن عامل مصرف سیگار به تنهایی بر اساس واحد ‏‎(pack-year)‎‏ نتیجه گیری حاصل شد و تا حد امکان دو گروه بیمار و شاهد، براساس سن و جنس مطابقت داده شدند. بیماران و افراد شاهد، در سه گروه ‏‎(non smoder&light smoder&heavy smoker)‎‏ طبقه بندی و مقایسه شدند.در مجموع تفاوت واضحی در مصرف سیگار در گروه بیماران با تومور مغزی نسبت به افراد شاهد دیده شد ‏‎(rr=2/38) و این مسئله، از فرضیه وجود رابطه احتمالی بین مصرف سیگار و ابتلا به تومور مغزی حمایت می کند.

این مطالعه، یک مطالعه توصیفی اپیدمیولوژیک بر روی بیماران مبتلا به هرنی دیسکال است. ما 500 بیمار مبتلا به هرنی دیسکال را که بیماری آنها طی عمل جردحی و یا به وسیله میلوگرافی به اثبات رسیده است را انتخاب کرده ایم و مورد بررسی قرار دادیم. 48% بیماران زن و 52% مرد بودند. میانگین سنی بیماران 3/44 سال (7/44 برای خانمها و 44 برای آقایان) بود.مشاغلی که بیشترین تعداد بیماران را به خود اختصاص داده بود به ترتیب عبارت بود از:خانه دار (4/43%)، کارمند و پرنسل بیمارستان (2/20%)، کارگر و مشاغل فنی (4/11%)، میانگین قد بیماران 5/168 سانتیمتر (1/175 برای آقایان و 4/161 برای خانمها) بود. میانگین وزن بیماران 4/71 کیلوگرم (5/73 برای آقایان و 1/69 برای خانمها) بود.8/38% از بیماران بیسواد بودند.68% از بیمارن شهر نشین بودند (برای خانمها 5/62% و برای آقایان 1/73%)