پس از کاشت ایمپلنت در استخوان ران، مقادیر دانسیته انرژی کرنشی در نقاط مختلف استخوان کمتر از حالت اولیه می گردد. این امر بدان دلیل است که بخشی از بار اعمال شده بروی استخوان را، ایمپلنت تحمل می نماید. زمانی که بار قرار گرفته بروی بخشی از استخوان به مقدار مشخصی کاهش(یا افزایش) یابد، استخوان در آن ناحیه دچار پدیده بازسازی می گردد. در هنگام کاهش بار، پدیده بازسازی با کاهش تراکم استخوانی همراه می باشد و این کاهش تراکم باعث لق شدن ایمپلنت و نتیجتا بوجود آمدن جابجایی های کوچک در ناحیه لقی می گردد. جابجایی های بوجود آمده ایجاد بافت فیبرز را نتیجه می دهد که بافت فیبرز بوجود آمده ضریب اصطکاک بین سطوح را کاهش داده و خود باعث افزایش جابجایی ها می گردد. طراحی بهینه ایمپلنت با هدف کمینه نمودن میزان بازسازی استخوان نقش بسیار مهم و کلیدی در جلوگیری از این بیماری دارد. بررسی نحوه توزیع تنش در ساختار ایمپلنت و استخوان از اصول این طراحی بشمار می رود. پروژه کارشناسی ارشد حاضر با موضوع "طراحی بهینه پایه ایمپلنت " با هدف کمینه نمودن میزان بازسازی استخوان پس از کاشت ایمپلنت می باشد. این پدیده به عنوان یک مساله مهم و کاربردی دربیومکانیک ارتوپدی مطرح است.