کیتین، دومین بیوپلیمر فراوان پس از سلولز، عضوی از خانواده بزرگ پلی ساکاریدها است که از منابع گوناگون مانند سخت پوستان، هشت پایان، صدف ها و قارچ ها استخراج می شود. کیتوسان مشتق دیاستیله کیتین، بغلت خصوصیات ممتازی مانند حلالیت بهتر ناشی از پروتونیزاسیون گروه آمینی در محیط اسدی، رفتار رئولوژیکی محلول، قابلیت اصلاح از طریق استخلاف شیمیایی و یا اختلاط با دیگر پلیمرها بیشتر مورد توجه قرار گرفته و گسترده وسیعی از کاربردهای را تحت پوشش خود قرار داده است. در این میان خصوصیات زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری این ماده زمینه نوین را برای استفاده در کاربردهای پزشکی فراهم نموده است. استفاده از هیدروژل کیتوسان می تواند جایگزینی مطمئن برار نخ های بخیه و دیگر بیوچسب های موجود باشد. آنچه در این پروژه انجام گرفته است تهیه محلول پلی کاتیونی کیتوسان در محیط های اسیدی آب دار است که با تغییر نوع و غلظت اسید و استفاده از کیتوسان با درجات دی استیلاسیون متفاوت محصولی با ویسکوزیته، ph، هم چسبی و چسبندگی بافت-هیدروژل مختلف بدست می دهد. برای افزایش موثر ph بدون ایجاد رسوب از b-gp و جهت بهبود بیوچسبندگی بافت-هیدروژل از ژلاتین استفاده شده است. نمونه های تهیه شده در آزمونهای in vivo بر روی مدل های گوسفندی مورد بررسی قرار گرفت، کارایی هیدروژل در بندآوری خون و جلوگیری از نشت هوا از فیستول های ایجاد شده بر روی ریه حیوان ارزیابی شد. نمونه های دارای b-gp اگر چه دارای ph و تزریق پذیری منسب بودند ولی نتوانستند بیوچسبندگی کاملا موثری را بدست دهند. در نهایت نمونه های دارای ژلاتین چسبندگی موثری با بافت ریه داشته و بخوبی مانع نشت هوا و خون از فیستول های ریوی شدند.