نقد ادبی فعّالیّتی روشمند به منظور مطالعه، تحلیل، تفسیر و ارزیابی آثار ادبی است و از مقولات مهم و قابل توجّه در ادبیات به شمار می رود و در صورتی که بدون غرض ورزی و بر اساس اصول و موازین درست صورت پذیرد، عامل مهمّی در ارتقای کیفیّت آثار و فضای ادبی جامعه خواهد بود. از دریچه ی نقد رمان فارسی، به ویژه رمان اجتماعی- سیاسی، می توان ساختار جامعه ی ایرانی را تبیین کرد. در ایران، رمان نویسی از آغاز، دارای فراز و نشیب هایی بوده است و به ویژه در دهه ی 70 شمسی، که دهه ی پس از جنگ، فرو نشستن هیاهوهای اجتناب ناپذیر پس از انقلاب و گسترش آزادی شماری از نویسندگان و روشنفکران در آفرینش ادبی بود، رمان فارسی نیز به فراخور رویدادهای سیاسی و اجتماعی با تحوّلاتی رو به رو و جریان های گوناگونی را پذیرا شد. بررسی سیر نقد ادبی در حوزه ی رمان، می کوشد به تحلیل این فراز و فرودها و قبض و بسط ها بپردازد. در دهه ی 70 شمسی، بعد از پشت سر گذاشتن اختناق حاکم در دوره ی پهلوی و سال های جنگ و هم چنین روند رو به رشد صنعت چاپ و نشر، فضای بازتری برای نقد به وجود می آید و سیر نقد در این دهه توسعه می یابد. موضوع مورد بررسی در این پایان نامه، تحلیل نقد هایی است که در حوزه ی رمان های اجتماعی- سیاسی، در دهه ی70 شمسی، نوشته شده و استفاده از کتاب ، مجلّه ها و نشریّه های دانشگاهیِ مربوط به نقد رمان اجتماعی- سیاسی در دهه ی هفتاد، اساس کار این پژوهش قرار گرفته است. بررسی میزان کیفیّت و پیشرفت نقد این دهه در مقایسه با دهه های گذشته، ارزش انجام این پژوهش را آشکار می کند.