در این رساله به بررسی تخصیص های بهینه در دو نوع از رایج ترین قراردادهای بیمه ای یعنی بیمه نامه های محدود و کسری پذیر پرداخته شده است. در مطالعات پیشین معمولا فرض را بر مستقل بودن و یا همیکنوا بودن ریسک ها قرار می دادند اما در این رساله به تعمیم نتایج قبلی تحت فرض های وابسته بودن ریسک ها در دو حالت تبادل پذیر بودن و صعودی مرتب و یا نزولی مرتب بودن ریسک های پیش رو پرداخته شده است. همچنین در مواردی نیز نتایج منجر به یافتن بدترین تخصیص ممکن شده است. روش مورد استفاده در یافتن این تخصیص های بهینه استفاده از نظریه ی ترتیب های تصادفی می باشد و نتایج بدست آمده فقط شامل بیمه گزار ریسک گریز نمی باشد بلکه تابع مطلوبیت مورد نظر صعودی است و شامل هرگونه بیمه گزاری می شود.