هدف: در این مطالعه به مقایسه فراوانی تشخیص سرطان پروستات در دو روش بیوپسی شش تایی و دوازده تایی پرداختیم.روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک بررسی مشاهده ای (observational) از نوع توصیفی (descriptive) و در قالب مقطعی (cross-sectional) انجام شده است. حجم نمونه مورد بررسی شامل 200 بیمار مشکوک به سرطان پروستات مراجعه کننده به درمانگاه اورولوژی بیمارستان امیرالمومنین طی سالهای 89-88 بود که به صورت در دسترس (convenient) انتخاب شدند. یافته ها: در 35 نفر (35 درصد) در گروه بیوپسی شش تایی و 54 نفر (54 درصد) در گروه بیوپسی دوازده تایی سرطان پروستات مشاهده گردید که اختلاف آماری معناداری را بین دو گروه نشان می داد (p=0.007). در هر دو گروه فاکتورهای psa بالاتر و حجم پروستات پایین تر ارتباط آماری معناداری با وجود بدخیمی در فرد داشتند (p < 0.05). در مورد سن نیز، بالاتر بودن سن در گروه بیوپسی 6 تایی با افزایش احتمال بدخیمی همراه بود (p < 0.05) که این امر در گروه بیوپسی 12تایی صدق نمی نمود (p > 0.05).نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه، چنین استنباط می گردد که با افزایش تعداد بیوپسی گرفته شده از پروستات می توان دقت تشخیصی آن را جهت یافتن موارد دچار بدخیمی افزایش داد.

هدف : این مطالعه به منظور مقایسه تأثیر تامسولوسین به تنهایی و تامسولوسین همراه با ایندوماسین در دفع سنگ های حالب در بیماران مراجعه کننده به درمانگاه اورولوژی بیمارستان امیرالمومنین در طی سالهای 89-90 انجام شده است. روش مطالعه : 158 فرد مبتلا به سنگ حالب به طور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند که یک گروه 79 نفره تامسولوسین و یک گروه 79 نفره تامسولوسین همراه با ایندومتاسین دریافت نمودند و میزان باقی ماندن سنگ در حالب در دو گروه تعیین و مقایسه شد. یافته ها : در 6/88 درصد در گروه تامسولوسین همراه با ایندومتاسین و در 4/73 درصد در گروه تامسولوسین به تنهایی موفقیت در دفع سنگ مشاهده شد که اختلاف آماری معناداری را بین دو گروه نشان می داد (p=0.015). 3/6 درصد در گروه درمان ترکیبی و 8/3 درصد در گروه درمانی single دچار عوارض دارویی شدند که اختلاف آماری معناداری را نشان نمی داد (p بزرگتر از 0.05می باشد) نتیجه گیری : در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که استفاده از درمان ترکیبی تامسولوسین همراه با ایندومتاسین سبب دفع بیشتر سنگ های ادراری در قیاس با تامسولوسین تنها می شود، ولی عوارض دارویی را افزایش چندانی نمی دهد.

مقدمه: انزال زودرس از جمله شایعترین مشکلات جنسی در مردان محسوب می گردد. دراین مطالعه ما برآن شدیم تا با توجه به عوارض داروی سیتالوپرام و همچنین وجود 2 پروتکل درمانی مختلف، سعی نماییم میزان اثربخشی سیتالوپرام در درمان انزال زودرس در پروتکل های مختلف را بررسی نماییم تا بتوان موثرترین دوز دارو را با حداقل عوارض شناسایی نمود. روش مطالعه: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی غیر کور می باشد. در این مطالعه 113 بیمار 18 تا 50 سال با شکایت انزال زودرس، مورد ارزیابی و معاینه قرار گرفتند و پس از اخذ رضایتنامه کتبی، وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی ساده به 2 گروه تقسیم شدند و هر بیمار در پروتکل درمانی 20 میلی گرم سیتالوپرام هر 12 ساعت یا 20 میلی گرم سیتالوپرام 4 ساعت قبل از نزدیکی قرار گرفت. یافته ها: میانگین زمان انزال در هر دو گروه prn و bd در طی مطالعه افزایش آماری معناداری را در هفته 4 با فاز قبل از درمان نشان داد؛ ولی در گروه prn این اختلاف بر خلاف گروه bd بین هفته های 4 و 8 وجود نداشت (p > 0.05) و با وجود آن که اختلاف آماری معناداری در فاز قبل از درمان و در هفته 4 بعد از درمان بین دو گروه دیده نشد (p > 0.05)؛ اما در هفته 8 بعد از درمان اختلاف آماری معناداری بین دو گروه وجود داشت. نتیجه گیری: در مجموع بر اساس یافته های این مطالعه چنین استنباط می شود که داروی سیتالوپرام با هر دوزی استفاده شود اثربخشی خوبی در درمان انزال زودرس دارد؛ هرچند که میزان اثربخشی در صورت استفاده bd از آن بیشتر خواهد بود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.