جنگ ایران و عراق یکی از رخ دادهای مهم در تاریخ کشور ماست که زندگی همه افراد را در زمان وقوع و پس از آن تحت تأثیر قرار داده است. از این رو تحقیق و تفحص در متن های کلامی و غیرکلامی جنگ می تواند تأثیر این واقعه بر مردم و دیدگاه آنان به جنگ را هویدا سازد. در بررسی گفتمان جنگ، خاطرات خودنوشته به سبب بی واسطگی و دست نخوردگی نسبی اهمیت ویژه ای دارند. پژوهش حاضر به بررسی بازتاب جنگ هشت ساله در خاطرات زنان ایرانی می پردازد. داده های این پژوهش از کتاب های خاطرات خودنوشته زنان درباره جنگ عراق و ایران انتخاب شده است. به این منظور متن دو کتاب یک شنبه آخر و کفش-های سرگردان بر اساس الگوی شناختی ای که جورج لیکاف در تحلیل مسائل سیاسی و اجتماعی به کار برده، تجزیه و تحلیل شده است. با بهره گیری از الگوی یادشده، سناریو های به کاررفته در جنگ عراق و ایران و استعاره های موجود درباره این جنگ، از کتاب ها شناسایی شده است. در نهایت، با توجه به استعاره های به دست آمده، دیدگاه زنان درباره کنشی به نام جنگ عراق و ایران و کنشگران زن و مرد حاضر در جنگ در این پژوهش تحلیل و تبیین شده است. این پژوهش نشان می دهد، اولاً، زنان در خاطرات خود بیش تر به مسائل معنوی و عاطفی در جنگ توجه نشان داده اند. ثانیا،ً از حیث حضور در جنگ، تفاوتی میان زن یا مردبودن قائل نبوده اند و خود را تا حدی کنشگری فعال دیده اند. ثالثاً، به نظر می رسد از این جهت که هر دو نویسنده در بیمارستان پشت جبهه خدمت کرده اند، بیش تر به ایثار رزمندگان مرد توجه نشان داده اند و به کنشگری و رزم آوری مردان چندان نپرداخته اند.