"حوزه عمومی" یا "public sphere" به گستره ای اطلاق شده که حضور افراد جامعه بدون توجه به سن، جنس، رنگ، نژاد و طبقه اجتماعی تضمین شده باشد. "فضای عمومی" یا "public space" بخشی از حوزه عمومی و تجسم کالبدی این مفهوم در مرکز اجتماعات انسانی است و این فضا است که واقعیت اجتماعی را تولید و پیوند اجتماعی را ایجاد می‎کند. در این فضا است که افراد با حضور در میان عموم، قادر به برقراری ارتباط بوده و در کنار رسانه‎های جمعی، این نوع تعاملات است که می‎تواند فرصت نقد و پالایش افکار عمومی را به شکلی دموکراتیک مهیا ‎کند. اما در جهانی که زور و زر بر تمامی ابعاد زندگی ما مسلط شده و رسانه‎های جمعی بجای نشر و بسط افکار عمومی به تحریف آن پرداخته، نیاز به رسانه‎هایی جمعی که در کنترل قدرت و تسلط فرد یا گروهی خاص نباشد کاملاً احساس می‎شود. با تولد رسانه‎ و شبکه‎های اجتماعی نوین که ماهیت ارتباط را از "منولوگ" به "دیالوگ" تغییر دادند، فصل جدیدی در ارتباطات اجتماعی گشوده شد. با رشد و نفوذ هرچه بیشتر این شبکه‎‎ها مفاهیم جدیدی مانند هشتگ (#) و ترند (trend) که در بسط و نشر دموکراتیک یک موضوع خاص دخیل است متولد شدند. اما در طرف دیگر این معادله، کاهش تمایل به تعاملات اجتماعی رودررو در تمامی جوامع بشری رو به افزایش است. حال هدف این پژوهش پاسخ به این سوال است که در دنیایی که فضای مجازی و واقعی به این صورت با یکدیگر درآمیخته اند، چگونه می توان به هر دو شکل این تعاملات پاسخی مناسب داد. جواب این سوال در فضای "hybrid" یا "پیوندی" که شامل خصیصه‎های فضایی مشترک هر دو شکل تعامل باشد نهفته است.