کتاب آسمانی قرآن در موارد متعددی سرزنش هایی را متوجه مخاطبان گوناگون خود، از جمله خاتم الانبیاء(ص) کرده است. این سرزنش ها که در اصطلاح عتاب نامیده شده اند، در مورد انبیاء پیشین نیز سابقه داشته و برخی جزئیات آن در قرآن گزارش شده است. در مورد انبیاء این عتابها به خاطر دلالت ضمنی شان بر وقوع خطا از جانب متکلمان مورد دقت و حساسیت قرار گرفته و تقریبا همگی آنها تأویل آیات را به نفع تحلیل های عقلی پیشنهاد کرده اند. مفسران نیز در این آیات بسیار تحت تأثیر متکلمان بوده و از قواعد مختلف تفسیری، نظیر قاعد? کنایی بودن یا عمومیت خطاب یا عدم دلالت نهی بر وقوع و...، برای توجیه آیات عتاب بهره گرفته اند. این در حالی است که مبانی غالب این قواعد روشن نشده و در مقام بررسی قابل دفاع نیستند. بررسی آیات قرآن نشان می دهد تعداد این عتابها قابل توجه است و به خصوص با توجه به عتابهایی که به سایر انبیاء وارد شده، نمی توان به راحتی از ظاهر آنها چشم پوشید. با توجه به آیات قرآن و روایات وارده، می توان با تحلیلی قرآنی عتابهای قرآن را در جهت مسیر تربیتی ای دانست که مقام رب العالمین نسبت به پیامبران خویش داشته و آنان را به عنوان اسوه ی سایر انسانها، هدایت کرده است. بخشی از این روند تربیتی از طریق وحی ای است که در قرآن منعکس شده و یکی از روش های آن عتاب پیامبر است. با بررسی آیات قرآن و کمک روایات می توان به ویژگی هایی رسید که قرآن قصد اصلاح آن در وجود پیامبر را داشته است و طبق آن می توان آیات عتاب را در چهار دست? عتاب به خاطر مدارا و استحیاء، عتاب به خاطر علاق? زائد الوصف به هدایت، عتاب در جهت تثبیت و تهییج و عتاب در راستای تعلیم، طبقه بندی کرد. دقت در این ویژگی ها نشان می دهد این خصوصیات، همگی صفاتی کمالی اند که تنها به خاطر جایگاه خاص نبوت باید در محدوده ای خاص مهار شوند.

تدبر به معنای تأمل و تعمق در آیات قرآن برای فهم و درک مستقیم و بی واسطه متن قرآن است. تدبر یکی از مهم ترین راه های استفاده از قرآن است، و در آیات قرآن و آموزه های معصومان(ع) بر آن تکیه فراوان شده است در حالی امروزه که تلاش برای فهم قرآن به مطالعه یا فراگیری ترجمه و تفسیر محدود شده است و تدبر به عنوان راهکار عمومی فهم قرآن، همچنان امری غریب است که با وجود تأکیدات فراوان قرآن و معصومین (ع)، جایگاهی نیافته است، زیرا چیستی ، ضرورت و مهمتر این که، روش آن به اندازه لازم شناخته شده نیست. روش های که برای تدبر در قرآن بیان شده است، نمی توانند نتیجه مطلوب را داشته باشند؛ چرا که، در بین این روشها برخی با خلط بین واژگان تدبر، تفکر و تفسیر، اصول و قواعد تفسیری را به جای روش تدبری بیان کرده اند و این مهمترین مشکلی است که در روش های ارائه شده برای تدبر در قرآن وجود دارد. در پاره ای از موارد بین تدبر و تفسیر موضوعی و تدبر و واژگانی همچون تلاوت و ترتیل خلط شده است و تدبر را به سمت تفسیر و تأویل قرآن کشانده است. و عده ای نیز بدلیل تکیه بر روش های ناکارآمد و ارائه قواعد ناقص فاقد نتیجه ی مشخصی برای تدبر در قرآن هستند هر چند تا حدودی می توان از طریق پاره ای از این قواعد به فهم قرآن رسید. بنابراین در این پژوهش روش های های تدبر در قرآن مورد نقد و بررسی قرار گرفته و در پایان معناشناسی نظری به عنوان روشی مناسب و کارآمد برای تدبر در قرآن پیشنهاد شده است. معناشناسی نظری، اجزاء تشکیل دهنده متن را مورد بررسی قرار می دهد. از جمله مباحث مطرح در معناشناسی نظری بررسی واحد معنا که شامل بررسی تکواژ، واژه و جمله است. و نیز به روابط بین این واحد های معنا می پردازد که شامل روابط بینامتنی و مفهومی است. روابط مفهومی روابطی است که در نظام معنایی زبان، میان مفاهیم واژه ها به چشم می خورد و در سطح واژه ها و جمله قابل طرح است. همچنین با استفاده از این روابط، حوزه های معنایی و با هم آیی ها و همنشین ها را مطرح می نماید که در فهم معنای یک واژه و ارتباط آن با سایر واژگان و واحدهای معنایی جایگاهی ویژه دارند. کلید واژه ها؛ قرآن، آسیب شناسی، روش، تدبر، تفسیر