چکیده هدف اصلی از پژوهش حاضر تعیین تأثیر اسب درمانی بر نشانگان کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم می باشد. شرکت کنندگان شامل 25 نفر از کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم در رده سنی 5 – 16سال (میانگین سنی 16/3 ±6/8) بودند که پس از یکسان سازی با توجه به متغیرهای سن، جنسیت و میزان اختلال در نشانگان اتیسم در دو گروه تجربی (n= 11) و کنترل (n= 14) قرارگرفتند. هر شرکت کننده در گروه تجربی توسط یک مربی به طور انفرادی به مدت هشت هفته (چهار روز در هفته) تحت تمرین اسب درمانی قرار گرفت. تغییرات در شدت نشانگان اتیسم شامل رفتارهای قالبی، برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی از طریق مقیاس رتبه بندی اتیسم گیلیام- ویرایش دوم در پیش آزمون، دو روز پس از اتمام مرحله ی آموزشی در پس آزمون مورد اندازه گیری قرارگرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های آماری تحلیل واریانس مختلط دو عاملی، t همبسته وt مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که مداخله اسب درمانی منجر به کاهش معنادار در شدت بروز رفتارهای قالبی، شدت اختلالات در برقراری ارتباط و همچنین شدت اختلالات در تعاملات اجتماعی در گروه تجربی شد. با این حال، افراد شرکت کننده در گروه کنترل تغییر معناداری در این سه نشانگان اتیسم در هر دو مرحله¬ی پیش آزمون و پس آزمون نشان ندادند. یافته ی پژوهش حاضر مشخص ساخت که مداخله اسب درمانی به کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم به بهبود در نشانگان آن ها منجر می شود. کلید واژه ها: اختلال طیف اتیسم، رفتارهای قالبی، ارتباط بیانی، تعاملات اجتماعی، اسب درمانی

هدف از تحقیق حاضر مقایسه الگوی فعالیت الکتریکی عضلات اصلی درگیر در شوت سه گام هندبال بین دو گروه سنی نوجوانان و بزرگسالان بود. ده هندبالیست نوجوان وبزرگسال نخبه حاضر در لیگ باشگاهای کشور در این تحقیق شرکت کردند. افراد حرکت سه گام هندبال را با فرض اینکه در موقعیت مسابقه اند، انجام دادند و فعالیت الکتریکی عضلات دوسر بازویی، سه سر بازویی، سینه ای بزرگ و سه قسمت قدامی، میانی و خلفی عضله دلتوئید جهت بررسی چگونگی رفتار عضلات با استفاده از الکترومیوگرافی سطحی ثبت گردید. پارامترهای مربوط به الگوی فعالیت عضلات شامل زمان، اوج و دامنه فعالیت و توالی انقباض با استفاده از نرم افزار مگاوین استخراج شد. از شاخص های گرایش مرکزی و پراکندگی برای توصیف داده ها و از آزمون آماری تی استودنت برای دو گروه مستقل با سطح معنا داری p<0/05برای مقایسه بین دو گروه و از نرم افزار آماری spss نسخه 18 برای تحلیل استفاده شد. با توجه به یافته های این تحقیق به نظر می رسد که برنامه های تمرینی نوجوانان در سالهای آخر این دوره را می توان همانند بزرگسالان طراحی کرد.

هدف از اجرای این تحقیق تأثیر ارائه الگوی شنیداری(پیش حرکتی و همزمان) بر اکتساب، یادداری و انتقال هماهنگی زمانی در یک تکلیف دو دستی ریتمیک بود. 30 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه اصفهان (سن 3±27 سال) در این تحقیق شرکت کردند که هیچکدام سابقه ی فعالیتهای موسیقیایی را نداشتند. همه ی آزمودنی ها بر اساس نمرات کسب شده در پیش آزمون، به صورت جور شده در سه گروه قرار داده شدند. این تحقیق شامل دو گروه آزمایشی دریافت کنندگان الگوی شنیداری پیش از حرکت و همزمان با آن و یک گروه کنترل بود. دو الگوی شنیداری وجود داشت که هر الگو مربوط به حرکات یک دست می¬شد. تکلیف این تحقیق شامل حرکات خطی 3:2 دو دست بود. میزان خطای هماهنگی زمانی افراد، از طریق اختلاف زمانی بین حرکات دو دست از مراحل پیش آزمون، اکتساب، یادداری فوری و تأخیری و انتقال بدست آمد. برای مقایسه عملکرد گروه¬های تحت بررسی در مرحله اکتساب از آزمون f با یک طرح مخلوط 3(گروه)× 8(جلسه تمرینی) با تکرار عامل جلسات تمرینی استفاده شد. برای مقایسه عملکرد شرکت کنندگان گروه¬های مورد نظر در آزمون¬های یاد داری و انتقال، از تحلیل واریانس یک¬راهه با سطح معناداری ( 05/0) استفاده شد. نتایج نشان داد که در مرحله اکتساب، هر سه گروه الگوی شنیداری بطور معناداری پیشرفت درون گروهی داشتند (0.05>0.001=(4.42)f). در یادداری فوری، گروه الگوی همزمان شنیداری نسبت به شرایط بدون ارائه ی الگو نتایج بهتر و معناداری را کسب کرد (0.05>0.016=(18)f)، اما الگوی¬شنیداری پیش از حرکت نتوانست اختلاف معناداری را ایجاد کند. این معناداری اختلاف، بین سه گروه، در آزمون یاد داری تأخیری و انتقال دیده نشد. به نظر می¬رسد که تغییراتی را که الگوی شنیداری طی جلسات تمرینی در گروه¬های آزمایشی ایجاد کرده است، برای این نوع تکلیف پایدار نبوده است و این احتمالاٌ به دلیل میزان توجه خواهی بالای این نوع تکالیف و عدم توجه افراد به الگوی¬شنیداری می¬باشد.