در این پژوهش نظام اداری (سیاسی، اقتصادی، مذهبی و امنیتی) شیراز در عهد ناصری مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، ارائه ی تحلیلی از تغییرات اداری حاکم بر شهر شیراز در دوره ی ناصری است و بیان این مطلب که چگونه سیاست های حکومت به سوی ایجاد ساختار جدید به همراه توسعه ی شهرنشینی به تغییر نظام اداری شیراز منجرگردیده است. همچنین این مسأله بررسی می شود که در این مرحله ی گذر تاریخی چه سنت-های اداری تغییر کرده و چه سنتهایی تداوم یافته و این تغییرات تا چه میزان به ایجاد امنیت و ثبات در شهرها انجامیده است. نتیجه این پژوهش نشان می دهد که منصوبین حکومتی (والی و وزیر) و قدرت های محلی (خاندان قوام، مشیرالملک و قشقایی ها) بازیگران اصلی عرصه ی نظام اداری شیراز در عهد ناصری بوده اند. در این پارادوکس قدرت، ترکیبی از شیوه ی تمرکز و عدم تمرکز اداری دیده می شود که اغلب با چانه زنی و بده بستان های پنهانی طرفین اعمال می شده است. همچنین این تحقیق در پی اثبات این موضوع است که عهد ناصری آخرین دوره ی نظام اداری سنتی در ایران است و پس از آن با انقلاب مشروطه فصل نوینی در نظام اداری ایران گشوده می شود.