حمایت از ایتام و سرپرستی از آنها در اسلام حائز اهمیت بوده و به جهت استحکام خانواده و رفع مشکلات اطفال بی سرپرست و کاستن ناهنجاری های روانی زوجین همواره مورد تأکید قرار گرفته است. در این تحقیق به روش کتابخانه ای به گردآوری مطالب از کتب و مقالات و مراجعه به سایت و نرم افزار به ثبت نتایج مطالعات و طبقه بندی آنها در رابطه با فرزندخواندگی در حقوق ایران و هند می پردازیم. هدف از این پژوهش بررسی جنبه های مختلف نهاد فرزند خواندگی در حقوق ایران و هند و وجوه اشتراک و اقراق این دو مکتب حقوقی جهت رسیدن به نقاط قوت و ضعف و تدوین قوانین و تعیین رویه های قضایی موجود می باشد. که در این راستا بررسی تطبیقی وضعیت حقوقی فرزندخواندگی و مطالعه شرایط لازم برای سرپرست و طفل ضروری به نظر می رسد. سئوال این پژوهش، میزان وسعت حقوق فرزند خوانده، موضع نظام حقوقی از نظر تسهیل فرزند خواندگی و چگونگی فسخ سرپرستی در حقوق ایران و هند است. البته در فرضیه این پژوهش با توجه به ظاهر قوانین وسعت حقوق فرزندخوانده در هند بیشتر از ایران بوده و زمینه آسانتری جهت تسهیل فرزندخواندگی در هند فراهم شده، همچنین توافق زوجین جهت فسخ سرپرستی ضروروت نداشته و تصمیم با پدر خوانده است. نتیجه این پژوهش وجود مسائل شرعی و رعایت اخلاق و عدالت در قوانین مربوط به فرزندخواندگی در ایران و عدم آن در قوانین هند، همچنین تفاوت در آثار ناشی از فرزند خواندگی از جمله ارث است. در پایان مهمترین پیشنهاد در جهت بهبود و تدوین قوانین و ایجاد رویه صحیح تر، تلاش در جهت ارائه مواد قانونی جدید و کاهش مدت زمان لازم جهت طی مراحل قانونی در تسهیل فرزندخواندگی و افزایش تعداد اطفال تحت پوشش این نهاد می باشد.

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مدیریت زمان بر پیامدهای تحصیلی (عملکرد تحصیلی، رضایتمندی تحصیلی و خودکارآمدی تحصیلی) و رفتاری (رفتار اجتماعی) دانش آموزان پایه ی ششم ابتدایی شهرستان تبریز صورت گرفته است. روش تحقیق، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل نابرابر بود. جامعه ی آماری این پژوهش را دانش آموزان پایه ی ششم ابتدایی نواحی پنجگانه ی تبریز که در سال تحصیلی 94-1393 در مدارس دولتی مشغول به تحصیل بودند، تشکیل می دادند. دو کلاس 30 نفره ی پایه ی ششم ابتدایی از بین کلاسهای پایه ی ششم ابتدایی ناحیه ی 3 تبریز به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب و یکی از کلاسها به عنوان گروه آزمایش و کلاس دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. ابزارهای به کار رفته در این پژوهش، آزمون محقق ساخته ی پیشرفت تحصیلی (شامل 40 سوال از دروس ریاضی، فارسی، علوم و مطالعات اجتماعی)، فرم اصلاح شده ی پرسشنامه ی رضایتمندی تحصیلی دنیسون و الماسری (2012)، پرسشنامه ی خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جینگز (1999) و بخشی از پرسشنامه ی خودسنجی نوجوان (ysr) جهت سنجش رفتارهای اجتماعی دانش آموزان بود. پیش آزمون در اواخر سه ماهه ی اول سال تحصیلی در بین دانش آموزان دو گروه اجرا و پس از 10 جلسه آموزش مدیریت زمان به دانش آموزان گروه آزمایش، پس آزمون در اواخر سه ماهه ی دوم سال تحصیلی اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره (mancova)استفاده گردید. نتایج نشان داد آموزش مدیریت زمان تاثیر مثبت و معناداری بر عملکرد تحصیلی، رضایتمندی تحصیلی و رفتار اجتماعی دانش آموزان داشته ولی این آموزش، تاثیر معناداری بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان نداشته است.