به منظور بررسی اثر تنش شوری بر عملکرد و شاخص های رشد، تاثیر پایه در بهبود کیفیت و کمیت میوه خیار پیوندی (رقم نگین) آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار در سیستم کشت بدون خاک اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل سه نوع پایه کدوئیان (کدویferro rz f1، خربزه صادراتی زرد و خربزه حسین حجی توسرخ) و سه سطح شوری (صفر، 30 و 60 میلی مولار) می-باشند. نتایج نشان داد که شوری عملکرد میوه، میانگین سطح برگ، میانگین تعداد برگ، میانگین طول ساقه، محتوای آب نسبی و وزن تر وخشک گیاه را به طور قابل توجهی کاهش داد. بیشترین مقدار عملکرد (4.165 کیلوگرم میوه بازارپسند در هر بوته) در گیاهان پیوند شده بر روی پایه کدوی ferro rz f1 در سطح شوری صفر میلی مولار حاصل شد. شوری با افزایش میزان مواد جامد محلول باعث بهبود کیفیت میوه گردید. بیشترین میزان مواد جامد محلول در خیار پیوندی بر روی پایه خربزه حسین حجی توسرخ در سطح شوری 60 میلی مولار حاصل گردید. با افزایش شوری، شاخص کلروفیل در بوته های خیار شاهد، پیوندی بر روی کدوی ferro rz f1 و حسین حجی توسرخ ابتدا افزایش و سپس کاهش یافت ولی در خیار پیوند شده بر روی خربزه صادراتی زرد با افزایش میزان غلظت شوری این شاخص افزایش یافت. بیشترین میزان کلروفیل مربوط به خیار پیوندی برروی پایه کدوی ferro rz f1در سطح شوری30 میلی مولار بود. با افزایش سطوح شوری میزان نشت الکترولیت افزایش یافت و بیشترین میزان نشت الکترولیت در خیار شاهد (غیر پیوندی) در سطح 60 میلی مولار مشاهده گردید. با افزایش میزان سطوح شوری غلظت سدیم و کلر افزایش و سبب کاهش غلظت پتاسیم در قسمت های مختلف گیاه شد.

اگرچه این موضوع به خوبی مشخص شده است که سالیسیلیک اسید رشد گیاه را در شرایط شور بهبود می بخشد که در نتیجه موجب افزایش تحمل شوری می گردد؛ لیکن، بسیاری از جنبه های این تاثیر تاکنون بررسی نشده است. در این مطالعه، سعی بر آن شده تا برخی از کمبودها در سه پژوهش پرایمینگ، بازیابی و مزرعه ای در طول سال های 1391 تا 1393 بررسی شود. از آزمایش پرایمینگ می توان نتیجه گیری کرد که تسریع جذب آب، سرعت جوانه زنی بیشتر، تجمع سدیم کمتر و پتاسیم بیشتر و همچنین شاخص ذخیره سازی پتاسیم بیشتر در ریشه می تواند برخی از مکانیسم های تحمل به تنش شوری در گیاهچه های پرایم شده با سالیسیلیک اسید در شرایط شور باشد. نتایج آزمایش بازیابی بیان کرد که بازیابی اثرات تنش شوری با سالیسیلیک اسید و آب به طور معنی داری افت ناشی از تنش شوری در وزن خشک شاخساره، غلظت سدیم برگ، محتوای پرولین آزاد، شاخص محتوای کلروفیل و سرعت فتوسنتزی در بوته های جو را جبران کرد. تیمار سالیسیلیک اسید، نسبت به آب، به طور قابل توجهی در بازیابی بوته های جو به ویژه در شوری های بالا موثرتر بود. نتایج آزمایش مزرعه ای نشان داد که تنش شوری رشد و عملکرد بوته های جو؛ غلظت پتاسیم، کلسیم و منیزیم در ریشه و شاخساره؛ شاخص ذخیره سازی کلر و سدیم؛ میانگین وزن دانه، سرعت رشد دانه و محتوای نشاسته دانه در طول دوره پرشدن دانه را کاهش و همچنین غلظت یون های سدیم و پتاسیم و نسبت سدیم به پتاسیم، شاخص ذخیره سازی پتاسیم؛ خسارت های اکسیداتیو و محتوای کربوهیدرات های محلول دانه در طول دوره پرشدن دانه را افزایش داد. با این وجود، محلول پاشی سالیسیلیک اسید در غلظت های متفاوت توانست بخشی از این تاثیرات منفی شوری بر رشد، عملکرد، توزیع یون ها، خسارت اکسیداتیو و صفات مربوط به دوره پرشدن دانه را تعدیل نماید. محلول پاشی سالیسیلیک اسید در غلظت های بالا موجب افزایش شاخص ذخیره سازی سدیم و کلر و همچنین کاهش شاخص ذخیره سازی پتاسیم شد؛ که پیشنهاد کننده نقش سالیسیلیک اسید در تغییر توزیع یون ها به سود گیاه برای تحمل بیشتر تنش شوری است. شاخص ذخیره سازی یون ها همبستگی بالاتری با عملکرد دانه در هر دو شرایط غیرشور و شور نسبت به تجمع یون ها داشت. به طور کلی، نقش سالیسیلیک اسید برای تعدیل کردن تاثیرات تنش شوری را می توان به تعداد دانه بیشتر نسبت به سایر صفات نسبت داد که توسط بهبود توزیع یون ها و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت به دست آمد. به علاوه، شاخص ذخیره سازی یون ها می تواند معیار بهتری برای تحمل به تنش شوری در جو باشد. به طورکلی، می توان نتیجه گیری کرد که محلول پاشی سالیسیلیک اسید در غلظت 0/2 میلی مولار برای شرایط غیرشور و در غلظت 41/1 میلی مولار در شرایط شور را می توان به عنوان بهترین تیمارها برای بهبود کارایی جو در نظر گرفت.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.