چکیده: شناخت آشکاری وجود دارد که اعتماد برای روابط انسانی حضوری دائمی و اجتناب ناپذیر است و بدون عنصر اعتماد و معنای مشترک، برقراری روابط اجتماعی پایدار امکان پذیر نیست. بسیاری از روابط میان افراد در موقعیت های ورزشی شکل می گیرد. رابطه بین ورزشکار و مربی، یکی از این ارتباطات است که به لحاظ مدت زمان و شدت، روابطی مرسوم بین رهبر و پیرو می باشد. در چنین محیطی، مولفه کلیدی در تعیین اثربخشی رهبری، اعتماد زیردستان به رهبر است. لذا اهداف تحقیق حاضر، تعیین ارتباط اعتماد ورزشکار به مربی با عملکرد، و شناسایی سهم و نقش مقدمات و پیامد های اعتماد به مربی در ارتقای عملکرد ورزشی بود. الگوی نظری پیشنهاد گردید که در آن ویژگی ها(توانائی، خیرخواهی، عدالت و صداقت)و رفتار های(واکنشی و طبیعی) مربی به عنوان مقدمات، و تعهد به مربی، همکاری با مربی، مخاطره پذیری(تجربه طلبی، تهییج خواهی، ملالت گریزی وبازداری زدائی) و عملکرد(مشهود و واقعی) به عنوان پیامد های اعتماد به مربی معرفی شدند. گرایش به اعتماد ورزشکار و شهرت مربی، به عنوان عوامل تعدیل کننده در رابطه بین مقدمات با اعتماد به مربی فرض شدند. قهرمانان ژیمناستیک(68 نفر)، شیرجه(34 نفر) و ووشو(28 نفر)، در مجموع به تعداد 130 نفر، جامعه آماری در دسترس را تشکیل دادند. ابزار تحقیق، بسته پرسشنامه ای مشتمل بر پنج بخش(ویژگی های دموگرافیک ورزشکاران، اعتماد به رهبری در ورزش ژانگ(2004)، مخاطره پذیری ذاکرمن(1994)، ادراک ورزشکاران از رفتار مربیگری مارتین و بارنز(1999)و محقق ساخته شهرت مربی) بود. برای هنجاریابی پرسشنامه ها از تحلیل عامل تاییدی، جهت تحلیل داده ها از رگرسیون چند متغیری و جهت بررسی اثر عوامل تعدیل کننده از تحلیل واریانس دو طرفه استفاده گردید. همچنین با استفاده از مفروضه معادلات ساختاری جهت بیان تصویری روابط بین متغیرهای مورد مطالعه از دیاگرام مسیر در روش تحلیل مسیر و در نهایت ارائه الگوی نهایی پرداخته شد. یافته ها نشان داد که در نیمه اول الگو، مقدمات اعتماد به مربی یعنی ویژگی ها(به استثنای شاخص توانائی) و رفتار های مشهود مربی(شاخص حفظ کنترل از رفتارهای واکنشی و شاخص های آموزش فنی عمومی، سازماندهی و روابط عمومی از رفتارهای طبیعی)، پیش بین های معناداری برای اعتماد ورزشکار به مربی محسوب شدند و گرایش به اعتماد ورزشکار به عنوان عامل تعدیل کننده بر رابطه بین ویژگیهای مربی و اعتماد ورزشکار به مربی اثرگذار بود. از طرفی در نیمه دوم الگو، تعهد به مربی، تمایل به همکاری با مربی و مخاطره پذیری ورزشکار(در جهت معکوس) به عنوان پیامدهای اعتماد به مربی، پیش بین های معناداری برای عملکرد مشهود ورزشکار محسوب شدند. اعتماد به مربی بطور غیرمستقیم و بواسطه تعهد و تمایل به همکاری با مربی با عملکرد مشهود ورزشکار در ارتباط بود. هیچ گونه ارتباط معناداری بین اعتماد به مربی و پیامدهای حاصل از آن با عملکرد واقعی ورزشکار مشاهده نگردید.