دولت الکترونیکی نیاز روزافزون جوامع بشری در اثر تحولات ناشی از عصر دانش است، تحولاتی که از آنها با عنوان "انقلاب اطلاعات و ارتباطات" یاد می شود. درحالی که پیاده سازی دولت الکترونیکی در روستاها بدلیل شرایط خاص فضایی آنها نسبت به شهرها از اهمیت بیشتری برخوردار است، متأسفانه کمتر مورد توجه قرار گرفته است. همچنین به رغم وجود مباحث بسیار گسترده در ارتباط با دولت الکترونیکی، هنوز شاخصها و نشانگرهای مورد پذیرش به منظور ارزیابی تحقق دولت الکترونیکی به ندرت مورد توجه واقع می شود. همچنین خصایص شبکه مدیریت روستایی و چند و چون درهم کنش ذینفعان بر اساس الگوی مدیریتی مبتنی بر فناوری اطلاعات مسئله دیگری است که در این تحقیق رخنمون می یابد. این تحقیق کنکاشی در جهت دستیابی به پاسخی برای این چالشها است و لذا، روش تحقیق توصیفی- تحلیلی با استفاده از تکنیکهای متعدد به منظور آزمون فرضیات در این تحقیق مورد توجه است. با عنایت به بررسی صورت گرفته مدلی جهت ارزیابی تحقق دولت الکترونیکی ارایه و عناصر مدل بر اساس نظر نخبگان دانشگاهی وزندهی شده است. سپس این مدل در سطح منطقه مورد مطالعه سنجش شده و با شاخصهای نظم، سلسله مراتب، پویایی و کارایی شبکه مدیریت روستایی در ارتباط گذاشته شده است. بر اساس نتایج حاصل از تحقیق ارتباط رگرسیونی مثبت میان تحقق دولت الکترونیکی و همگی شاخصهای مورد بررسی در خصوص شبکه مدیریت روستایی برقرار است.

در کشورهای در حال توسعه یکی از مهمترین بخش های فعال و مولد در اقتصاد، بخش کشاورزی می باشد. در این کشورها، بخش کشاورزی به عنوان تولیدکننده کالاهای ضروری جامعه مطرح است که با توجه به رشد روزافزون جمعیت، تقاضا برای این کالاها به طور چشمگیری افزایش می یابد (رضائیان، 1391: 22). در این گونه کشورها تولیدات بخش کشاورزی یکی از اقلام مهم صادرات و ارزآوری بوده و اهمیت بسیاری در افزایش تولید ناخالص داخلی دارد. از آنجا که تولید در بخش کشاورزی تابعی از عوامل تولید از جمله زمین، نیروی کار، سرمایه، تکنولوژی و مدیریت می باشد، با توجه به محدودیت در این نهاده ها (تغییر عوامل اقلیمی و فیزیکی خاک از کنترل بشر خارج است و تغییر هندسه زمین و اجزای آن اقتصادی نیست) تنها عاملی که برای توسعه بهره-برداری از منابع موجود، کنترل آن توسط بشر میسر است فاکتور مدیریت می باشد (آسایش، 1382: 58).

گردشگری و فعالیت های مرتبط با آن امروزه در بسیاری از کشورهای در حال توسعه به عنوان سیاستی نوین جهت رشد و توسعه مورد توجه برنامه ریزان قرار گرفته و در راستای تجدید حیات اقتصادی جوامع در حال توسعه به کار گرفته می شود. یکی از مهمترین موانعی که باعث عدم توسعه گردشگری در کشور شده است، نبود اماکن اقامتی و تفریحی مناسب می باشد در این راستا باید اقدامات اساسی در زمینه ایجاد مراکز تفریحی و اقامتی در مناطق مستعد انجام گردد. هدف این پژوهش بررسی پایدار بودن مکان یابی اماکن تفریحی و اقامتی موجود در شهرستان جلفا و ارائه ی نقشه ی مکانیابی اماکن تفریحی و اقامتی بهینه بر پایه-ی اصول توسعه ی پایدار گردشگری روستایی می باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی می-باشد. در این تحقیق جهت عملیاتی نمودن فرضیات از مطالعات اسنادی، وزن دهی به شاخص ها از پرسشنامه نخبگان با استفاده از تکنیک ahp ، جهت گردآوری داده ها از پرسش نامه روستا و جهت تجزیه-وتحلیل و آزمون فرضیات از سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که مکان یابی اماکن تفریحی و اقامتی موجود، مناسب و در جهت توسعه پایدار گردشگری روستایی نمی باشد و بهترین مکان ها برای استقرار اماکن تفریحی و اقامتی در جهت توسعه پایدار گردشگری روستایی در نزدیکی شبکه ارتباطی و مراکز جمعیتی است.