هدف: ما در این مطالعه به بررسی میزان اثربخشی لیزر excimer در درمان پسوریازیس پرداختیم.روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک مطالعه مداخله ای (interventional) از نوع نیمه تجربی (quasi-experimental) انجام شده است. جمعیت مورد بررسی شامل 39 نفر از افراد مبتلا به پسوریازیس تحت درمان با لیزر excimer در کلینیک به سیمای تهران طی سالهای 1388 و 1389 بود که آنها را با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده (simple random) انتخاب نمودیم. یافته ها: 2 بیمار (1/5 درصد) دچار عوارض درمانی شدند که به صورت اریتم محل درمان بود. 37 بیمار (9/94 درصد) از نتایج درمانی راضی بودند. اثربخشی در 38 بیمار (4/97 درصد) دیده شد. بین اثربخشی درمان با جنسیت، سن، مدت بیماری و نوع پسوریازیس در بیماران ارتباط آماری معناداری مشاهده نگردید (p > 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که لیزر excimer اثربخشی خوبی در درمان مبتلایان به پسوریازیس دارد و نیز روشی کم عارضه می باشد؛ لذا استفاده از آن درمان بیماران مبتلا به پسوریازیس توصیه می گردد.

هدف: در این مطالعه به بررسی میزان آگاهی دانشجویان پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران نسبت به آزمون osce و نحوه اجرای آن در سال 89 پرداختیم. روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک مطالعه مشاهده ای (observational) از نوع توصیفی (descriptive) مقطعی (cross-sectional) انجام شده است. جمعیت مورد بررسی شامل 100 نفر از دانشجویان پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران در سال 89 بود که آنها را با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده (simple random) انتخاب نمودیم. یافته ها: میزان آگاهی دانشجویان در مورد آزمون osce در 30 درصد ضعیف، در 62 درصد متوسط و در 8 درصد خوب بود. میزان آگاهی دانشجویان در مورد نحوه اجرای آزمون osce در 32 درصد ضعیف، در 66 درصد متوسط و در 2 درصد خوب بود.نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه چنین استنباط می شود که آگاهی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران در مورد امتحان osce و نحوه انجام آن در کل در حد متوسط بوده و لذا نیاز به افزایش سطح آگاهی آنها وجود دارد. در انتها توصیه می شود ارزیابی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران از این پس به وسیله osce صورت گیرد.

هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثر درمانی کرم امگا-3 موضعی در بیماران مبتلا به اگزما آتوپیک انجام شده است. روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی انجام شده است و حجم نمونه مورد بررسی شامل 200 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امیرالمومنین جوادیه در شهر تهران در سال 1388 بود. بیماران به صورت تصادفی ساده به 2 گروه مساوی تقسیم شدند که یک گروه تحت درمان با کرم امگا- 3 موضعی قرار گرفتند و یک گروه وازلین به عنوان دارونما دریافت کردند. یافته ها: میزان اثربخشی مشاهده شده در گروه دارو 39 درصد و در گروه دارونما 4 درصد بود که اختلاف آماری معناداری را بین دارو و دارونما نشان می داد (p=0.0001). میزان عوارض مینور مشاهده شده در گروه دارو 11 درصد و در گروه دارونما 2 درصد بود که اختلاف آماری معناداری را بین دارو و دارونما نشان می داد (p=0.01). نتیجه گیری: در مجموع می توان استفاده از امگا-3 موضعی را شیوه ای مناسب برای کاهش علائم بالینی در مبتلایان به اگزما دانست و از آنجایی که عارضه قابل ملاحظه ای نیز ندارد به عنوان یک روش موثر و مطمئن استفاده از آن در مبتلایان به اگزما توصیه می شود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.