پروبیوتیک ها به عنوان عامل مهمی در توسعه آبزی پروری، افزایش میزان تولید و کاهش بیماری ها در نظر گرفته می شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر استفاده از باکتری هایbacillus subtis و licheniformisbacillusبه همراه تراکم، بر فاکتورهای رشد و قابلیت هضم میگوی پاسفید غربی (litopenaeus vannamei) می باشد. در این تحقیق میگوها پس از ذخیره سازی با دو تیمار 250و 300 قطعه در هر متر مربع هرکدام به وسیله دو غلظت پروبیوتیکیcfu/g food 1010×4 وfoodcfu/g1010)به مدت 8 هفته مورد تیمار قرار گرفتند. در انتهای آزمایش، شاخص های رشد، کیفیت لاشه، قابلیت هضم و تعداد باکتـری کل مـوجود در دستگاه گوارش سنجش شدند. نتایج حاصل از این آزمایش نـشان داد رشـد در تیمارهای t2 (تراکم 300 قطعه در متر مربع، پروبیوتیک cfu/g 1010×4) و t4(تراکم 250 قطعه در متر مربع، پروبیوتیک cfu/g 1010×4) نسبت به گروه شاهدc1 (300 قطعه در متر مربع با غلظت پروبیوتیک صفر) وc2(250 قطعه در متر مربع با غلظت پروبیوتیک صفر) دارای اختلاف معناداری بود (p<0.05).در تیمارهای t1 (تراکم 300 قطعه در متر مربع، پروبیوتیک cfu/g 1010) و t3(تراکم 250 قطعه در متر مربع، پروبیوتیکcfu/g 1010) رابطه معنی داری با گروه شاهد و تیمارهایt2 وt4 نشان نداد. تاثیر تراکم بر شاخص های رشد عدم اختلاف معناداری را بین تیمارهای مختلف بیان کرد (p>0.05). تاثیر پروبیوتیک مورد نظر بر قابلیت هضم میگوی وانامی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد اختلاف معنادار بین گره شاهد و تیمار های پروبیوتیکی بود (p<0.05). تعداد کل باکتری های موجود در دستگاه گوارش در تیمارهای که از غلظت cfu/g1010×4 و cfu/g1010 استفاده شده بود، بترتیب؛cfu/g 0±108×8/1 وcfu/g0.5±810×1.8نشان دهنده وجود اختلاف معنادار بین این تیمارها بود(p<0.05). بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش، استفاده از غلظت cfu/g1010×4 پروبیوتیک هایb. subtilis وlicheniformisb. سبب بهبود شاخص های رشد، قابلیت هضم، ترکیبات لاشه و فلور باکتریایی دستگاه گوارش میگوی وانامی شد. همچنین مشخص شد تراکم بر شاخص رشد تاثیری نداشت. بنابراین پیشنهاد می شود که جهت افزایش میزان تولید میگوی وانامی از غلظت cfu/g 1010×4 ا ستفاده شود.

این مطالعه‏ی تغذیه ای به منظور ارزیابی اثر پری‏بیوتیک مانان‏الیگوساکارید (mos) بر روی بقا، عملکرد رشد، پاسخ های ایمنی و برخی فاکتورهای خونی ماهی کپور‏‏معمولی (cyprinus carpio)، انجام گرفت. پس از یک هفته سازگاری با شرایط پرورش، جیره پایه به صورت 4 جیره آزمایشی حاوی صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 درصد مانان الیگوساکارید تهیه شد. هر جیره به طور تصادفی برای گروهی از ماهی با 3 تکرار با متوسط وزن اولیه 24/0±90/13 گرم اختصاص داده شد. پس از 8 هفته تغذیه ، بازماندگی در همه تیمارها بالا بود و اختلاف معنی¬داری بین آن ها مشاهده نشد (05/0p>). شاخص های رشد شامل وزن نهایی، درصد افزایش وزن (wg%) و ضریب‏ رشد ‏ویژه (sgr) بین تیمارهای مختلف، اختلاف معنی داری را نشان ندادند (05/0p>). fcr در ماهیان تغذیه شده با سطوح 05/0-2/0 درصد پری‏بیوتیک mos وضعیت بهتری را نشان داد (05/0p<). در پارامترهای ایمنی شامل سطح آلترناتیو کمپلمان، فعالیت لایزوزیم و ایمنوگلبولین تام سرم اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p<) و بیشترین آن ها در ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی 2/0 درصد mos مشاهده گردید. اگرچه اختلاف معنی داری در شمارش کلی گلبول قرمز (rbc)، هموگلوبین و mch در ماهیان تغذیه شده با mos و جیره شاهد مشاهده نشد (05/0p>) اما در شمارش کلی گلبول سفید (wbc)، هماتوکریت، mcv و mchc در ماهیان تغذیه شده با جیره های مکمل شده با mos اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p<). این نتایج نشان داد که اگرچه پری‏بیوتیک mos در جیره کپور معمولی نتوانست پارامترهای رشد را بهبود بخشد اما مصرف خوراکی mos در سطح 2/0 درصد باعث افزایش پاسخ های ایمنی کپور معمولی و بهبود fcr شد.

صنعت آبزی پروری به ویژه میگو بطور متداول در ایران و سایر کشورها با بیماری¬های مختلفی مواجه بوده است، که از بین عوامل مختلف، باکتری های بیماری¬زا مهم¬ترین عامل عنوان شده، زیرا صدمات اقتصادی بزرگی به صنعت پرورش میگو وارد کرده است. این پژوهش در دو بخش شرایط آزمایشگاهی و شرایط طبیعی انجام شد. در شرایط آزمایشگاهی ابتدا امکان کاربرد نانوذرات مس با غلظت موردنیاز میگوی سفیدغربی (34 میلی-گرم بر کیلوگرم جیره) در کنار پروبیوتیک b. subtilis (cfu/ml108)و سپس بررسی خواص آنتاگونیستی پروبیوتیک، نانوذرات¬مس و ترکیب این دو در برابر باکتری بیماری¬زا v. harveyi luminescent با دو روش انتشار چاهکی و دیسکی بررسی شد. در شرایط طبیعی، میگوها در تیمارهایی شامل تیمار1 (تیمار کنترل)، تیمار2 (تیمار پروبیوتیک b. subtilis(cfu/ml108)، تیمار3 (تیمار یون¬مس (34 میلی¬گرم بر کیلوگرم جیره))، تیمار4 (تیمار نانوذرات¬مس (34 میلی¬گرم بر کیلوگرم جیره))، تیمار5 (پروبیوتیک و یون¬مس) و تیمار6 (تیمار پروبیوتیک و نانوذرات¬مس) به مدت 8 هفته تغذیه شدند. از یافته¬های شرایط آزمایشگاهی مشخص شد که نانوذرات مس با غلظت موردنظر اثر بازدارندگی بر پروبیوتیک نداشته و امکان کاربرد همزمان این دو در جیره وجود دارد و در رویارویی با باکتری بیماری¬زا، سوسپانسیون ترکیبی پروبیوتیک و نانوذرات مس بیشترین بازدارندگی را در برابر باکتری بیماری¬زای ویبریو از خود نشان دادند که با سوسپانسیون پروبیوتیک اختلاف معنی¬داری نداشت(05/0??). یافته¬های شرایط طبیعی مشخص کرد که در تیمار پروبیوتیک و تیمار پروبیوتیک و نانوذرات¬مس به¬طور معنی¬داری عملکرد رشد، بازماندگی و فلور باکتریایی روده را نسبت به تیمار کنترل بهبود بخشید و منجر به افزایش بازماندگی نسبی در مواجهه با باکتری بیماری-زای ویبریو گردید(05/0??). میگوهای تیمار نانوذرات¬مس نسبت به تیمار یون¬مس اثربخشی بهتری در رشدو بازماندگی از خود نشان دادند؛ علاوه براین نرخ بازماندگی نسبی بالاتری در مواجهه با باکتری بیماری¬زای ویبریوبدست آمد. کاربرد نانوذرات مس که در این پژوهش برای اولین بار صورت گرفت نه تنها منجر به کاهش عملکرد پروبیوتیک b. subtilis موجود در جیره نگردید بلکه منجر به افزایش اثر آن¬ها در بهبود رشد وبازماندگی نسبی میگوها در رویارویی با باکتری بیماری¬زای ویبریو گردید.

موضوع این رساله درباره شرط لازم برای وجود فروبری های ایزومتریک مینیمال از فضای فرمهای کروی ناهمگن بتوی کره ها است . مقالات و کتابهای متعددی درباره فروبری های ایزومتریک مینیمال از فضای فرمهای کروی همگن بتوی کره ها را داریم ولی تاکنون مقاله یا نوشتاری درباره یک چنین فروبری های با دامنه فضای فرمهای ناهمگن وجود ندارد. در این نوشتار سعی می کنیم یک شرط لازم را برای وجود یک چنین فروبری هایی از یک درجه داده شده را ارائه دهیم و این شرط وابسته است تنها به درجه و گروه اساسی فضای فرم با توجه به یک تابع صریحا قابل محاسبه. محاسبه این تابع نشان می دهد که اگر درجه فروبری کوچکتر از 28 یا کوچکتر از 20 باشد آنگاه به ترتیب نه l(5,2) و نه l(8,3)یک چنین فروبری ایزومتریک مینیمال بتوی یک کره را می پذیرند.