یکی از روش های معمول کنترل فرسایش کناری رودخانه ها استفاده از آب شکن می باشد که در صورت طراحی و اجرای صحیح، علاوه بر کنترل فرسایش کناری، منجر به بازیابی و احیای اراضی با ارزش حاشیه رودخانه می شود. این سازه اغلب برای حفاظت دیواره ی خارجی قوس ها و همچنین طرح های اصلاح مسیر رودخانه، به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. یکی از مسائل مهم در طراحی آب شکن ها، پدیده ی آب شستگی موضعی دماغه ی آب شکن می باشد که به علت تنگ شدگی مقطع جریان و وجود گردابه های قوی بوجود می آید. در این تحقیق بررسی آزمایشگاهی راه های کاهش فرسایش در دماغه ی اولین آب شکن انجام می گیرد. برای این منظور از یک آب شکن کوتاه تر(محافظ) در بالادست اولین آب شکن استفاده می شود. تحقیق حاضر در دو فلوم آزمایشگاهی با بستر متحرک با طول 25 متر، و عرض های 3/1 و5/1متر و عمق 8/0 انجام شده است. آب شکن های مورد استفاده صلب و از جنس چوب، مستقیم و بصورت غیرمستغرق بوده اند. تعداد 4 آب شکن اصلی با فاصله مساوی 2 برابر طول آب شکن اصلی و عمود بر دیواره به صورت ثابت استفاده شد. به منظور بررسی تأثیر طول و زاویه ی آب شکن محافظ، یک عدد آب شکن محافظ با طول های ( ) برابرطول آب شکن اصلی و در فواصل (5/1و2و5/2) برابر طول آب شکن اصلی با 3 دبی مختلف در بستر مصالح ماسه و شنی و شیب ثابت مورد آزمایش قرار گرفت. در تمام آزمایش ها آب شکن محافظ، زاویه دار (به شکل قراول روی) نسبت به آب شکن اصلی قرار داده شد. در این آزمایش ها میزان آب شستگی دماغه ی آب شکن اصلی اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شد ه است. نتایج براساس برازش رگرسیونی بر داده های آزمایشگاهی به صورت رابطه ای برای تخمین میزان کاهش آب شستگی دماغه ی اولین آب شکن ارائه شده است.