بطور معمول شبکه های توزیع آب شهری به این صورت طراحی می شوند که در ابتدا یک دوره طراحی (معمولاً 25 ساله) در نظر گرفته می شود. سپس بر اساس تحلیل های مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... جمعیت شهر برای انتهای طرح تخمین زده می شود. از طرفی دیگر میزان سرانه مصرف آب ساکنین شهر تعیین می گردد. با داشتن این اطلاعات، متوسط مصرف آب در انتهای طرح قابل محاسبه خواهد بود. سپس با اعمال ضریب مشخصی بر مبنای اقلیم، حداکثر دبی روزانه و سپس بر اساس ضریب دیگری بر مبنای جمعیت شهر، دبی حداکثر ساعتی را تعیین می نمایند. این دبی ملاک طراحی شبکه های آبرسانی محسوب می شود. به این معنی که قطر لوله ها، مشخصات مخازن و ایستگاه های پمپاژ برای مصرف در ساعت 12 ظهر مرداد ماه 25 سال آینده (انتهای دوره طرح) بدست می آید یعنی مبنای طراحی زمانی است که عمر طرح به پایان رسیده و می بایست طرح های علاج بخشی و توسعه وارد عمل شوند. در کاربردهای پیشرفته مشخصات شبکه با استفاده از روشهای بهینه سازی تعیین می شود. اگرچه در این شرایط تا حد ممکن شبکه اقتصادی می شود اما مبنا همچنان ثابت است و هدف تأمین نیازهای شبکه برای انتهای دوره طرح است.