این مطالعه بررسی اثر داروهای اضافه شدنده (لیتیم و کاربامازپین) بر روی بیماران اسکیزوفرنیک مزمن در بیمارستان فارابی کرمانشاه در سال 1375 می باشد. این به روش گذشته نگر و تمام پرونده های بیماران اسکیزوفرنیک مزمن در سال 1375 که روی درمان کمکی قرار گرفته اند شامل می گردد. در این بررسی پرونده هایی که دو (2) بار در طول یکسال بستری شده اند از مطالعه حذف می گردد. در این مطالعه از 133 بیماری که در سال 1375 بستری شده بودند فقط 69 مورد روی این درمان قرار گرفته بودند. در این بررسی شیوع جنسی در این بیماران 88 درصد (61 نفر) مرد و 12 درصد (8 نفر) زن بوده اند. میانگین سنی در این بیماران 37/8 سال در زنان و 34/4 سال در مردان می باشد. میزان جواب به درمان کلی که شامل هر دو دارو باشد، 68 درصد به درمان جواب داده اند و 32 درصد جواب نداده اند که به تفکیک هر یک از داروها شامل موارد زیر می باشد. لیتیم: در مورد لیتیم 69 درصد هر دو جنس به این دارو جواب داده اند و 31 درصد جواب نداده اند که در مردان 72 درصد به درمان جواب داده است و 28 درصد جواب نداده است . و در مورد خانمها 34 درصد به درمان جواب داده و 66 درصد جواب نداده است . کاربامازپین: در مورد کاربامازپین 73 درصد هر دو جنس به این دارو جواب داده اند و 27 درصد جواب نداده اند که در مردان 80 درصد به درمان جواب داده اند و 20 درصد جواب نداده است . و در خانمها 33 درصد به درمان جواب داده است و ما بقی که شامل 67 درصد می باشد جواب نداده است . توجه شود که ملاک جواب به درمان 2 مورد از موارد زیر است . -1 کاهش عود بیماری -2 کاهش دوز نورپتیک ها -3 کاهش مدت بستری -4 کاهش علائم بیماری

با توجه به اینکه بیماری اختلال دوقطبی (bmd) بصورت شایع در بین بیماران سرپای و بستری شده در بیمارستان ها دیده می شود و چون بیشتر بیماران اختلال دوقطبی در شروع بیماری خود فاز افسردگی را تجربه می کنند که بیشتر این افسردگی از نوع سایکوتیک است . ما می خواستیم بدانیم که شیوع افسردگی سایکوتیک نسبت به افسردگی غیر سایکوتیک در بیماران بستری شده با تشخیص bmd چگونه است . هدف ما از مطالعه این بود که با توجه به این پیش فرض که احتمال تبدیل افسردگی سایکوتیک به bmd زیاد است بتوان با اقدامات پروفیلاکتیک و درمانی مناسب از تبدیل افسردگی سایکوتیک به bmd جلوگیری به عمل آورده یا اینکه شدت و طول مدت آنرا کاهش داد. بدین منظور پرونده کلیه بیماران با تشخیص نهایی bmd که در مرکز درمانی فارابی در سال 1375 بستری شده بودند بررسی شد. در بررسی به عمل آمده حدود 62/5 درصد از بیماران قبل از مبتلا شدن به bmd سابقه افسردگی سایکوتیک و37/5 درصد آنها سابقه افسردگی غیر سایکوتیک داشتند. شایعترین علامت سایکوتیک در این بیماران افسرده هذیان با 56 درصد و سپس هذیان توام با توهم 40 درصد و کمترین علامت سایکوتیک توهم به تنهایی 4 درصد بود. renge سنی کل بیماران مبتلا به bmd بین 15 تا 55 سال و متوسط سن 27/5 سال بود. در ضمن متوسط سن برای مردان 26/9 سال و برای زنان 28/1 سال بود. این متوسط سن کلی ابتلاء به bmd نسبت به سن متوسط 30 سال که در کتابهای reference روانپزشکی عنوان شده کمتر است . که شاید مشکلات اشتغال، ادامه تحصیل، ازدواج و مسائل فرهنگی اجتماعی نظیر اعتیاد بعنوان استرسورهای محیطی و اجتماعی سبب شروع زودتر bmd در این افراد و پایین آمدن متوسط سن ابتلاء شده باشد.

بیماری پانیک از جمله بیماریهای اضطرابی می باشد که درمان رایج کنونی آن، استفاده از یک داروی دسته ‏‎tca‎‏ (ایمی پرامین)، به عنوان خط اول درمان و در صورت موثر نبودن یا عدم تحمل استفاده از گروههای دیگر دارویی از جمله ‏‎ssri‎‏ (فلوگزتین) می باشد. ‏‎tcas‎‏ باید تدریجا بر مقدارشان افزوده شود تا به دوز مناسب برای درمان بیماری پانیک برسند و نیز داروهای این دسته در دوزهای بالا که برای اثرات درمانی بر روی این بیماری لازم است دارای عوارض جانبی شدیدی بوده و معمولا توسط بیماران به خوبی تحمل نمی شوند، از طرفی ‏‎ssris‎‏ در کتب مرجع به اندازه ‏‎tcas‎‏ موثر شناخته شده اند با این برتری که فاقد عوارض جانبی شدید بوده و به خوبی توسط بیماران تحمل می شوند و نیز با دوزهای پایین تری بر روی بیماری پانیک موثر می باشند. هدف ما مقایسه تاثیر این دو دسته دارو بر روی بیماران پانیک، و در نهایت توصیه به استفاده از داروی با تاثیر بیشتر در خط اول درمانی بود.لذا در این طرح میزان بهبودی را در دو گروه مساوی بیمار با تشیخص بیماری پانیک که یک گروه تحت درمان با فلوگزتین و گروه دیگر تحت درمان با ایمی پرامین قرار گرفتند را برری و مقایسه کردیم. نتیجه اینکه هر چند تعداد موارد بهبودی با فلوگزتین بیشتر از موارد درمانی با ایمی پرامین بود، اما از نظر آماری اختلاف معنی داری بین دو دارو از لحاظ تاثیر مشاهده نشد.

((اختلال وسواسی جبری)) بیماری از دسته نوروزهای اضطرابی است که جدیدتری تحقیقات شیوع تمام عمر آنرا در میان افراد جامعه 2 تا 3 درصد و شیوع آن در بین بیماران سرپایی کلینکی های روان پزشکی را تا 10 درصد نشان داده است. اتیولوژی این بیماری از دیدگاه بیولوژی اختلال و عدم تعادل در سیستم نوروترانسمیتری خصوصا سیستم سروتونرژیک می باشد. و داروهای موثر بر این سیستم در کنار رفتار درمانی نقش اثبات شده ای در درمان این بیماری دارند. کلومی پرامین (از دسته ضد افسردگیهای سه حلقه ای) و فلوکستین (از دسته مهارکنندگان اختصاصی باز جذب سروتونین) از جمله این داروها هستند که در برخی خواص از جمله عوارض جانبی با هم متفاوتند. ما در این تحقیق با هدف شناسایی داروی ارجح و انتخابی جهت درمان بیماران وسواسی جبری، تعداد 50 بیمار وسواسی جبری مراجعه کننده به کلینیک ویژه دانشگاه علوم پزشکی را به دو گروه 25 نفره تقسیم نموده طی یک مطالعه آینده نگر به یک گروه کلومی پرامین با دوز 100 میلی گرم روزانه و به گروه دیگر فلوکستین 80 میلی گرم روزانه دادیم. شدت اولیه علائم ومیزان بهبود علائم با درجه بندی خاصی با توجه به سیستم ‏‎"clinical global impressions"‎‏ و نیز ‏‎"yale-brown obsessive compulsive scale"‎‏ مشخص شد و بیماران یکماه پس از درمان مجددا ارزیابی شدند. سپس نتایج بدست آمده در هر گروه بصورت جداول تعداد و درصد خلاطه گردید. نهایتا مقایسه نتایج با استفاده از آزمون ‏‎"chi-square"‎‏ انجام شد که مبین آن بود که اختلاف معنی دار آماری بین میزان تاثیر دو داروی مذکور وجود نداشته و کارایی درمانی دو دارو در اختلال وسواسی جبری مشابه است. نتیجه دیگر آنکه عدم تحمل نسبت به عوارض جانبی کلومی پرامین مسئول درصد بالاتری از شکست درمان در مقایسه با فلوکستین بود.