سوال آغازین پژوهش این بود که: چه چیزی می تواند تفاوتهای موجود در پیامدهای مداخله دولت در توسعه صنعتی را در کشورهای درحال توسعه توضیح دهد؟ از نظر زمانی، تاریخ استقلال مالزی با تاریخ انقلاب ایران فاصله زیادی ندارد، اما آنچه امروز در این دو کشور در حوزه توسعه صنعتی می گذرد، بسیار متفاوت است. مطالعه حاضر سعی کرده است تا چرایی این تفاوت را با توجه به نقش دولت، و با استفاده از روش تحلیل نهادی-تطبیقی، که توجه به زمانمندی و زمینه مندی را الزامی می کند، تبیین نماید. نظر به اهمیت بخش تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات در عصر اقتصاد دانش بنیان، بطور خاص، بررسی این بخش مورد نظر بوده است. چارچوب نظری نظم دهنده به این پژوهش، ترکیبی از دیدگاه های اونز، پینتر و پیر، و کارل است. اونز، دولت توسعه گرا را دارای ویژگی خودگردانی متکی به جامعه می داند. خودگردانی چنین دولتی، ناشی از وجود بوروکراسی وبری است، و ما اتکای به جامعه را با استفاده از متغیرهای حکمرانی خوب، که از دستگاه نظری پینتر و پیر گرفته شده بررسی کرده، سعی نمودیم تا روند تکوین ظرفیتهای نهادی چنین حکمرانی را در یک فرایند علّی-تاریخی شرح دهیم. نگاه کارل در رابطه با تاثیر وابستگی دولت به منابع زیرزمینی بر ماهیت دولت و ارتباط دولت و جامعه، با توجه به نفتی بودن دولت ایران، حائز اهمیت است. با انجام بررسی ها مشخص شد که موفقیت دولت در توسعه یک بخش خاص (مثل تکنولوژی اطلاعات)، تحت تاثیر ماهیت مداخله دولت در توسعه، و میراث نهادی موجود در زمینه توسعه صنعتی قرار دارد. کلید واژه ها:حکمرانی خوب، مقایسه نهادی- تطبیقی، بوروکراسی، توسعه صنعتی، تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات، ایران و مالزی.