چکیده پیشرفت روش های نوین در حوزه زیست فناوری طی دو دهه گذشته امکان جایگزینی بافت های آسیب دیده و اعضای ناقص یا از کار افتاده و هم چنین انتقال پیوسته و کنترل شده عوامل درمانی به بدن میزبان را فراهم آورده است. یکی از این روش ها فرایند درون گیری سلولی است، که هدف آن غلبه بر مشکل پس زدن کامل عضو پیوندی و در نتیجه استفاده از پروتکل های تعدیل کننده ایمنی و یا استفاده از داروهای مهار کننده ایمنی است. هدف از این پژوهش، درون گیری سلول های جزایر لانگرهانس در غشای پلیمری چند لایه آلژینات- پلی ال لایزین- آلژینات به همراه داروی پنتوکسی فیلین و بررسی پاسخ آن در برابر سامانه ایمنی میزبان به منظور توسعه روشی نوین برای درمان دیابت است. برای دست یابی به این هدف، غشای چند لایه ای از پلیمرهای آنیونی و کاتیونی در بر گیرنده جزایر لانگرهانس و داروی پنتوکسی فیلین تهیه شد و با استفاده از آزمون های ftir و میکروسکوپ الکترونی مشخصه یابی شد. برای بررسی اثر درون گیری با لایه های مختلف و داروی مهار کننده ایمنی ، ریز کپسول ها با مخلوط لیمفوسیت ها مجاور شدند. مقدار ترشح اینترلوکین-2 به عنوان پاسخ سامانه ایمنی نشان داد که به طور کلی، درون گیری جزایر لانگرهانس با پلیمرهای آنیونی کاتیونی چند لایه پاسخ سامانه ایمنی را کاهش می دهد. حضور دارو به صورت آزاد در محیط کشت نسبت به نمونه های شاهد میزان ترشح اینترلوکین-2 را به ترتیب 7/82%، 7/60 % و 82/35 % کاهش داده که بیانگر اثر گذاری این روش در کاهش پاسخ سامانه ایمنی است. کلمات کلیدی: دیابت، جزایر لانگرهانس، درون گیری سلولی، داروی مهار کننده ایمنی، اعضای مصنوعی، غشای نیمه تراوا