سازه های بتن مسلح در جا، سازه هایی یکپارچه با درجه نامعینی بالایی می باشند. جهت تحلیل آنها علاوه بر ارضای معادلات تعادل نیاز به ارضای روابط سازگاری نیز می باشد. در سازه های نامعین ، سازگاری مستقیما مرتبط با سختی اعضا می باشد. لذا عملا نیروهای داخلی اعضا و تغییر مکان جانبی سازه تابعی از میزان سختی اعضای سازه می باشند. از طرفی سختی خمشی خود تابعی از ممان اینرسی و مدول الاستیسیته می باشد. آئین نامه های طراحی (آبا و ‏‎(aci‎‏ مدول الاستیسیته را در بتن معمولی قابت فرض کرده و برای منظور نمودن اثرات ترک خوردگی در میزان ممان اینرسی اعضا و به تبع آن سختی سازه روشهایی را توصیه می کنند. در این مطالعه این روشها به همراه روش پیشنهادی دیگری مورد مطالعه و بررسی و ارزیابی دقیق قرار گرفته اند. برمبنای نتایج بدست آمده جمع بندی ارائه شده است.