با افزایش جمعیت شهرها و ایجاد تراکم ترافیک در معابر مختلف شهری، مساله ای که بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد، افزایش ظرفیت و سطح سرویس سیستمهای حمل و نقل عمومی می باشد و در کنار آن ، استفاده از سیستمهای ریلی شهری به عنوان سیستمی کمکی و توانمند در بسیاری از شهرهای جهان مطرح گردیده است. بدیهی است که قبل از ایجاد اینگونه سیستمها در یک شهر لازم است مطالعات و برنامه ریزی دقیق و کاملی در مورد مسیرهای مستعد جهت استقرار سیستم ریلی شهری، صورت گیرد . با مطالعه روشهای برنامه ریزی ترانزیت انبوه شهری در کشورهای مختلف جهان در می یابیم که دو مرحله کلی در طول برنامه ریزی ، رعایت شده است. این دو مرحله کلی عبارتند از:1-تعریف گزینه های مختلف شبکه ریلی شهری.2-تعیین گزینه برتر در میان گزینه های مختلف. در بخش اول این پایان نامه ، فصول دوم تا چهارم به انواع سیستمهای حمل و نقل عمومی و خصوصیات آنها در کشورهای در حال توسعه اشاره گردیده و سپس معیارهای انتخاب نوع سیستم حمل و نقل عمومی مورد بحث قرار گرفته است. در بخش دوم ، فصلهای پنجم و ششم ، ابتدا مقدمه ای بر برنامه ریزی ترانزیت انبوه شهری بیان شده و پس از آن خصوصیات ترانزیت ریلی در هزاره سوم بررسی گردیده است. در فصل هفتم براساس دو مرحله کلی فوق که در بالا به آن اشاره شده، متدلوژی نسبتا جامعی طراحی گردید و در نهایت روشی جدید و ابتکاری به منظور مقایسه گزینه های مختلف سیستم ریلی جدید و ابتکاری به منظور مقایسه گزینه های مختلف سیستم ریلی شهری از لحاظ معیارهای بهره برداری پیشنهاد شد. در بخش سوم (مطالعه موردی) ابتدا پروژه های حمل و نقلی که قبلا در منطقه اصفهان توسط ارگانهای مختلف اجرا گردیده مورد بررسی قرار گرفته است و در فصل نهم براساس متدلوژی مطرح شده و با بهره گیری از نرم افزارهای ‏‎minutp‎‏ و ‏‎gauss‎‏ مسیرهای مناسب جهت استقرار سیستم ریلی شهری در منطقه اصفهان تعیین و سپس میزان تقاضای سفر در گزینه های مختلف تخمین زده شد. در مرحله آخر با استفاده از همان روش جدید و ابتکاری ، گزینه های سیستم ریلی از لحاظ معیارهای بهره برداری ارزیابی و گزینه مناسب شناسایی شد، سپس مسیرهای مختلف در گزینه مورد نظر به همین ترتیب مورد ارزیابی قرار گرفت و مسیر اولویت دار جهت طراحی و احداث پیشنهاد گردید.