در این تحقیق سعی برآن است که حوزه مفهومی عمل صالح در قرآن مشخص گردد و از حوزههای مشابه مانند عمل خیر، عمل حسن و… کاملاً متمایز شود. برای دست یابی به این مهم، از روش ایزتسو و روش علامه طباطبایی بهرهگرفته شد. در فصل اول به حوزه مفهومی عمل صالح و تعیین مصادیق آن در قرآن و روایات پرداختهایم و این نتیجه به دست آمدکه عمل صالح در قرآن یک عمل کاملاً شرعی است که بوسیله ادیان به مردم معرفی شده است و هردینی عمل صالح مخصوص به خود دارد و حوزهمفهومی عمل صالح از حوزههای مشابه خود محدودتر میباشد و حوزههای مشابه فراتر ستندکه با مفهوم به دست آمده از قرآن هماهنگ است. در فصل دوم رابطه مفهومی ایمان و عمل صالح بررسی گردیده و این نتیجه بدست آمد که در صورتیکه اعمال صالح را اعمال مطلقاً شرعی بدانیم، ارتباط مستقیمی بین ایمان و عمل صالح که در قرآن مطرح شده برقرار میگردد. همچنین بیان شدکه ایمان و عمل صالح موجب تقویت یکدیگر میشوند. در این فصل به اعمال صالح غیر مومنان نیز اشاره کرده، بیان نمودیم که عمل صالح بر خلاف عمل خیر اصلاً از غیر مومنان صادر نمیشود و باید این دومسئله را از یکدیگر تفکیک نمود. بالاخره در فصل سوم و چهارم مروری برآثار عمل صالح و مقتضیات و موانع آن در قرآن داشتیم.